Bόλος, του ανταποκριτή μας
Ήταν Απρίλιος του 2010 όταν ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Παπανδρέου δήλωνε από το Καστελόριζο ότι η Ελλάδα θα προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση για οικονομική βοήθεια. Το αίτιο ήταν φυσικά η ιστορική – δομική κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που ξεκίνησε το 2007 από τις Ηνωμένες Πολιτείες και επεκτάθηκε γρήγορα στην Ευρώπη συναντώντας τον πιο αδύναμο κρίκο της, την Eλλάδα, οδηγώντας την κυβέρνηση εκείνης της περιόδου να ζητήσει τη «βοήθεια» των τοκογλύφων χρεώνοντας τη παρακμή του συστήματος στον ελληνικό λαό.
Τρία χρόνια μετά, τον Ιούνιο του 2013, ο μετέπειτα πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, δήλωνε ότι υπάρχει ήδη μια συνταγή επιτυχίας για την Ελλάδα και την οποία η τότε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-δεκανίκι ΔΗΜΑΡ θα χρησιμοποιήσει με τις καλύτερες προοπτικές. Η δοκιμή εκείνης της συνταγής έγινε με το μαύρο στην ΕΡΤ και τις τοπικές ΕΡΑ υπό τη μορφή δόγματος του σοκ για την αποφυγή αντιδράσεων.
Έξι χρόνια μετά, τον Ιούνιο του 2016, έρχεται ο σημερινός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, να δηλώσει ότι η συνταγή επιτυχίας είναι σε άλλο σημειωματάριο, αυτό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-εθνικιστών ΑΝΕΛ. Mε φόντο τον Παρθενώνα διακήρυξε ότι η χώρα θα ανακάμψει οικονομικά – πολιτικά – κοινωνικά.
Είναι ολοφάνερο ότι κανείς τους δεν είχε ούτε έχει την παραμικρή διάθεση να δώσει μια πραγματική προοπτική σε αυτό το τόπο. Κι αυτό όχι μόνο γιατί δεν έχουνε καμία ανάλογη πολιτική βούληση, όχι μόνο γιατί είναι πολιτικοί απατεώνες (ο σημερινός ακόμα περισσότερο γιατί στο όνομα της αριστεράς υπέγραψε ό,τι μέχρι σήμερα δεν είχαν τολμήσει να υπογράψουν οι δεξιοί), αλλά κυρίως γιατί εκπροσωπούν ένα οικονομικό – κοινωνικό – πολιτικό μοντέλο που ιστορικά έχει χρεοκοπήσει σε παγκόσμιο επίπεδο και είναι αδύνατο να υπάρξει και πάλι τουλάχιστον με τη μορφή που το γνωρίζαμε.
Στο νομό Μαγνησίας όλες αυτές οι ιστορίες επιτυχίας έχουν, όπως σε ολόκληρη τη χώρα και την Ευρώπη στον ένα ή τον άλλο βαθμό, μία κοινή συνισταμένη. Την ιστορική αποτυχία να υπάρχει εργασία, υγεία, παιδεία, μέλλον και προοπτική. Τα εργοστάσια κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο αφήνοντας εκατοντάδες εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων κυριολεκτικά στο δρόμο και τις οικογένειές τους στο δρόμο χωρίς, τις περισσότερες φορές, ούτε καν τα στοιχειώδη. Από το 2010 έχουν κλείσει μεγάλες παραγωγικές μονάδες (Κόκα Κόλα, ΙΜΑΣ), μικρότερες (ΒΕΚ, ΜΕΚ, Κανάκης), πολλές άλλες έχουν πωληθεί σε εταιρίες που επαναλειτουργούν με πολύ χειρότερους όρους (εργασιακά και οικονομικά) για τους εργαζόμενους (VPI), και αρκετές άλλες λειτουργούν με καθεστώς δελτίου παροχής (μπλοκάκι) ακόμα και για ανειδίκευτους εργάτες που καλούνται να πληρώσουν λογιστές και ΟΑΕΕ προκειμένου να απολαύσουν το μισθό των 600 ευρώ που κέρδισε «μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς» η κυβέρνηση. Ας μη ξεχνάμε το λιμάνι, ένα από τα μεγαλύτερα της χώρας, που υπολειτουργεί αφού η κρίση έχει άμεσο αντίκτυπο στη μεταφορά προϊόντων καθώς και στις μικρές-οικογενειακές επιχειρήσεις που κατεβάζουν ρολά η μία πίσω από την άλλη αφού πλήττονται άμεσα από τη γενικότερη κατάσταση.
Την ίδια στιγμή, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης στο Βόλο (Μεϊκόπουλος, Παπανάτσιου, Μπαλλής) δηλώνουν ευθαρσώς ότι η εκταμίευση της πρώτης δόσης είναι ένα κερδισμένο στοίχημα ενώ για τα τοπικά δήλωσαν ότι στο λιμάνι θα δημιουργηθεί τερματικός σταθμός κοντέινερ (terminal container) προκειμένου να αυξηθεί η υποδοχή εμπορευματοκιβωτίων, χωρίς να πουν σε ποιες παραγωγικές μονάδες θα κατευθυνθούν τα κοντέινερ αφού απαραίτητη προϋπόθεση είναι να βρουν κάποια μονάδα που να λειτουργεί κανονικά. Συνεχίζοντας, με το ίδιο θράσος πολιτικών λαμόγιων, δήλωσαν ότι θα συνδεθεί ο σιδηρόδρομος με το αεροδρόμιο του νομού αλλά τα ερωτήματα είναι τί θα μεταφέρεται με τον σιδηρόδρομο αφού εμπορεύματα δεν μετακινούνται, οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα να ταξιδέψουν και το αεροδρόμιο αδειάζει από αεροπορικές εταιρίες που αποχωρούν λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος.
Πολλά είναι αυτά που πρέπει να γραφούν κι ακόμα περισσότερα να ειπωθούν σε όλους τους εργαζόμενους σε κοινές συναντήσεις μαζί τους στο δρόμο για την επίλυση των συνολικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Μια διαδικασία που περνά απαραίτητα από συλλογικές κινήσεις πέρα και μακριά από λογικές ανάθεσης και με όπλα τα συμβούλια των εργαζομένων στο δρόμο για την εργατική εξουσία και την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου.
Σπύρος Μανώλης
ΕΕΚ // ΚΟ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
