Ιταλικός “σεισμός” για την Ευρωζώνη
Τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών παρ’ ότι δεν απέχουν πολύ από τις προβλέψεις, εν τούτοις όταν επιβεβαιώθηκαν προκάλεσαν ένα “σεισμό” του οποίου οι δονήσεις γίνονται αισθητές πολύ πέρα από τα πολιτικά και οικονομικά σύνορα της χώρας.
Τα “νούμερα” αποδεικνύουν την αμετάκλητη κατάρρευση των πολιτικών κομμάτων που έχουν διαχειρισθεί την πολιτική εξουσία στην Ιταλία την μεταπολεμική περίοδο σε όλες τις μεταλλαγμένες μορφές τους.
Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα στην μετάλλαξή του μετά από πολλές διασπάσεις και αποτυχίες σε Forza Italia (Μπερλουσκόνι), όπως και το πάλαι ποτέ ευρωσταλινικό PCI σε Δημοκρατικό Κόμμα, έχουν χάσει την επιρροή τους και βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης.
Η Forza Italia του Μπερλουσκόνι έπεσε στο 14,03%, ενώ το Δημοκρατικό Κόμμα για πρώτη φορά στην ιστορία του πέφτει κάτω από το 20% στο 18,71%.
Επικεφαλής εμφανίζονται πλέον αφ’ ενός το Κίνημα 5 Αστέρων (M5S) με 32,64% και με επικεφαλής τον γιο ενός δηλωμένου φασίστα από την Νάπολη, ενώ από τους “δεξιούς” που είχαν συνασπιστεί με τον Μπερλουσκόνι επικεφαλής έρχεται η φασιστική Lega Nord του ρατσιστή Σαλβίνι (17,4%).
Στην “αριστερά” οι παρουσίες στη Βουλή εκμηδενίσθηκαν, με τις διάφορες διασπάσεις της Rifondazione Comunista (την αριστερή διάσπαση του PCI όταν αυτό αποκαθήλωσε την όποια αναφορά του στον Κομμουνισμό) να χάνουν κάθε ευδιάκριτη παρουσία σε Βουλή και Γερουσία.
Παρ’ όλα αυτά κυβέρνηση στην Ιταλία δύσκολα φαίνεται ότι θα σχηματισθεί, καθώς κανένα κόμμα δεν έχει αυτοδυναμία και κανένας συνασπισμός κομμάτων, όπως αυτός της αποκαλούμενης κατ’ ευφημισμό “κεντροδεξιάς”, δεν έχει τον απαραίτητο αριθμό εδρών.
Η μοναδική περίπτωση για σχηματισμό κυβέρνησης από αυτήν την Βουλή μπορεί να προκύψει μόνο από την αθροιστική συμμαχία του M5S είτε με το Δημοκρατικό Κόμμα είτε με τον συνασπισμό της δεξιάς με επικεφαλής την Lega του Σαλβίνι…
Το μεγάλο ερώτημα: πού βρίσκεται η “αριστερά” της Ιταλίας, η αριστερά των μεγάλων αγώνων του ‘70, του κινήματος των καταλήψεων και του μεγαλύτερου, εκτός ΕΣΣΔ, κόμματος της αριστεράς στη Δύση, του PCI, σίγουρα δεν μπορεί να απαντηθεί ή να αναζητηθεί στο εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής.
Το εντυπωσιακό είναι ότι στις ανακοινώσεις τους οι “υπογραφές” αυτής της αριστεράς, φαίνεται να μη μπορούν ακόμα και σήμερα να αναγνωρίσουν τις ευθύνες της μεγάλης πολιτικής καταστροφής που έχει προκαλέσει στο ιταλικό εργατικό κίνημα ο ευρω-σταλινισμός του PCI και των επιγόνων του στην Rifondazione Comunista και τα παράγωγά της.
Αναδεικνύουν σαν κεντρικό ζήτημα την κατάρρευση των θεσμικών κομμάτων, που πράγματι είναι σημαντική αλλά δεν άρχισε ούτε τελείωσε την περασμένη Κυριακή. Και δεν αναγνωρίζουν τον τεράστιο κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για το εργατικό κίνημα της Ιταλίας και της Ευρώπης, η ανάδυση των φασιστοειδών μέσα από το M5S και την Lega Nord σαν εκφραστές της μικροαστικής δυσφορίας και του αδιέξοδου. Αυτού που ζεί η Ιταλία εδώ και δεκαετίες υπό την πολιτική διακυβέρνηση μιας διεφθαρμένης πολυδιασπαμένης άρχουσας τάξης με την συνεργασία και υποστήριξη του δεξιού και αριστερού ρεφορμισμού.
Πού βρίσκεται η ιταλική εργατική τάξη και “αριστερά” μετά από το προχθεσινό πολιτικό αποτέλεσμα; Η αλήθεια είναι ότι παρά την διαφθορά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, παρά τις προδοσίες και τους συμβιβασμούς των μεγάλων συνδικαλιστικών ενώσεων, μέσα στα συνδικάτα -ειδικά σε ορισμένα εξ αυτών- έχει βρει προσωρινό καταφύγιο ό,τι πιο “αριστερό” και μαχητικό έχει διασωθεί στο εργατικό κίνημα, εν αναμονή μιας νέας πολιτικής έκφρασης του δυναμικού ενός από τα ισχυρότερα κομμάτια της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.
Αλλά αυτό είναι και το μεγάλο ζητούμενο των προχθεσινών εκλογών.
Σημαντικό είναι επίσης να δει κανείς ότι από το φάσμα των κομμάτων μέσα από το οποίο αναζητείται ο σχηματισμός κυβέρνησης, αυτό που προβάλει είναι η ίδια -και ισχυρότερη- τάση που διαπιστώθηκε στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2017 στην Ευρώπη. Δηλαδή η αδυναμία των δύο μεγάλων πολιτικών πόλων της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, της χριστιανοδημοκρατίας και των σοσιαλδημοκρατών, να διατηρήσουν ζωντανό το ευρωπαϊκό εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης και του ευρώ.
Ακόμα και αν -όπως αναμένεται- το κίνημα M5S μετριάσει την αντι-ευρώ στάση του και διατηρήσει την Ιταλία εντός Ευρωζώνης, το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, είναι άλλο ένα εκ των έσω καίριο χτύπημα στη δυνατότητα της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης να κρατήσει όρθιο για πολύ ακόμα το ιμπεριαλιστικό της ευρω-οικοδόμημα.
Γ. Aγγ.
