Ήδη από την ορκωμοσία της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δήλωσε καθαρά, πράγμα που διατυμπάνιζε και προεκλογικά, πως θα τηρήσει τις συμφωνίες που έχει υπογράψει. Ότι θα προωθήσει δηλαδή το τρίτο μνημόνιο, που πυρήνα του αποτελούν οι σχετικοί εφαρμοστικοί νόμοι που θα πρέπει να ψηφιστούν. Ένα αρκετά σημαντικό μέρος αυτών των νόμων, αποτελούν όλες οι ρυθμίσεις που αφορούν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα εργασίας. Και από αυτή τη σκοπιά, το βασικό ερώτημα είναι με ποιους στόχους, με ποια γραμμή θα κινηθεί το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, ήδη από αυτές τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης; Τί στάση θα πρέπει να κρατήσουν οι αριστερές δυνάμεις, ιδιαίτερα στο συνδικαλιστικό κίνημα;
Η συμφωνία του Ιουλίου που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα, συμπυκνώνει και επεκτείνει όλες τις αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, των τελευταίων χρόνων. Στο κείμενο προβλέπεται:
- αυτόματος μηχανισμός περικοπών στο δημόσιο τομέα, αν δεν υπηρετούνται οι στόχοι για πρωτογενές πλεόνασμα,
- να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη των δανειστών για οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία,
- καταργούνται ή επανεξετάζονται οι μονομερείς νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο επτάμηνο,
- απαγορεύεται η επιστροφή στις προ μνημονίου ρυθμίσεις στην εργασία, ως μη συμβατές με την ανάπτυξη,
- επαναφέρεται η συζήτηση για τις ομαδικές απολύσεις,
- μπαίνει η υποχρέωση νομοθέτησης με βάση τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές.
Ταυτόχρονα προτείνεται η συμβολή των διεθνών οργανισμών στο περιεχόμενο των νομοθετούμενων μέτρων.
Ιδιαίτερα για το τελευαίο σημείο αξίζει να υπενθυμίσουμε την τοποθέτηση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, όπου υπεύθυνος για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις είναι γερμανός αξιωματούχος, που αρνήθηκε την καταδίκη της Ελλάδας για τις παραβιάσεις των διεθνών συμβάσεων εργασίας στην περίοδο εφαρμογής των προηγούμενων μνημονίων.
Είναι φανερό πως τη μάχη για όλον αυτόν τον ορυμαγδό που περιγράφει το τρίτο μνημόνιο, δεν μπορεί και δε θέλει να τον δώσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, που έσπευσε να καλέσει σε ψήφιση του NAI στο δημοψήφισμα, στηρίζοντας το τρίτο μνημόνιο, πριν καν ακόμα αυτό διατυπωθεί. Και από αυτήν την άποψη, καμιά συνδικαλιστική δύναμη της αριστεράς, δεν μπορεί να προσβλέπει σε αυτήν, ή να ποντάρει σε μια λογική πίεσης στους γραφειοκράτες να κάνουν αυτό που δε θέλουν, που δεν είναι ο ρόλος τους. Η χρεοκοπία του κυβερνητικού γραφειοκρατικού συνδικαλισμού άλλωστε, φάνηκε καθαρά μέσα στην τελευταία εβδομάδα του δημοψηφίσματος, όταν η κήρυξη πολέμου από τα αφεντικά, με απειλές και απολύσεις, όχι μόνο έμεινε αναπάντητη, αλλά βρέθηκαν όλοι μαζί στην ίδια όχθη ενάντια στους εργαζόμενους.
Αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα, δεν μπορεί και δε θέλει να υποδεχτεί και να οργανώσει όλο το τεράστιο δίκτυο αγωνιστικών συλλογικοτήτων αλληλεγγύης και κοινωνικών δομών ενάντια στην ανεργία και την κοινωνική εξαθλίωση.
Βασικός στόχος του εργατικού κινήματος, θα πρέπει να είναι η πάλη για τη μη ψήφιση των πρώτων ερφαρμοστικών νόμων της κυβέρνησης, που θα έρθουν στο Κοινοβούλιο μέσα στον Οκτώβρη. Το τρίτο μνημόνιο δεν πρέπει να περάσει!
Στα νέα επεισόδια της «προσπάθειας» της κυβέρνησης, για να μπει η συζήτηση για το χρέος στην ημερήσια διάταξη, θα πρέπει να τεθεί ως κοινός στόχος η πάλη για μονομερή διαγραφή του χρέους.
Σε όλες τις ρυθμίσεις χειροτέρευσης των εργασιακών σχέσεων, να θέσουμε με όρους κοινής δράσης τις πολιτικές διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, ενταγμένες στη στρατηγική της ανεξαρτησίας του εργατικού κινήματος από κράτος, εργοδότες και συνδικαλιστική γραφειοκρατία, για μια κυβέρνηση και εξουσία εργατική.
Κάθε κλάδος να θέσει τους δικούς του όρους για αξιοπρεπή δουλειά για όλους. Να δώσει το δικό του πρόγραμμα δράσης και αιτημάτων.
Η κατάθεση του συμπληρωματικού μνημονιακού προϋπολογισμού και των εφαρμοστικών νόμων μέσα στον Οκτώβρη, να γίνει η αφορμή για ένα πλατύ διάλογο και συντονισμό μέσα στη δράση, για σωματεία, εργατικές επιτροπές και συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιάς και δομές αλληλεγγύης, για γενική πολιτική απεργία, που θα συνοδεύεται από πολύπλευρη δράση συνολικά στο εργατικό κίνημα και εκτός των συνδικάτων.
Το τρίτο μνημόνιο, όπως και όλα τα μνημόνια μέχρι τώρα, είναι αξεχώριστα δεμένο με την ύπαρξη της ίδιας της κυβέρνησης. Η αντιπαράθεσή μας λοιπόν με αυτό, είναι αντιπαράθεση πολιτική, όπου οι διεκδικήσεις οποιουδήποτε εργατικού κλάδου, των ανέργων επίσης, για να συγκροτούν ένα ενιαίο μέτωπο δράσης, πρέπει να συνδέονται με τα στοιχεία προγράμματος που περιγράφηκαν πιο πάνω. Δεν επαρκεί, και είναι και αποπροσανατολιστική, το έδειξε και η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων, η άθροιση δυνάμεων γύρω από ένα αντιμνημονιακό μέτωπο, που αφήνει περιθώριο σε απόψεις που αναζητούν ένα κράτος πρόνοιας, εκτός μνημονίων, αλλά εντός καπιταλιστικής κρίσης. Η περίοδος αυτή, της πάλης ενάντια στο τρίτο μνημόνιο, είναι στην πραγματικότητα χρονικό διάστημα προετοιμασίας και πειραματισμού των ίδιων των εργαζομένων, για τη δημιουργία των δικών τους οργάνων άσκησης πολιτικής.
Η συμμετοχή των διεθνών οργανισμών στο νέο χτύπημα που έρχεται, θέτει εξαρχής την ανάγκη οι διεκδικήσεις και η δράση να είναι εκτός ορίζοντα Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χωρίς εγκλωβισμούς σε νέους ταξικούς συμβιβασμούς. Αλλά και ταυτόχρονα, να γίνει υπόθεση του εργατικού κινήματος, ένα διεθνιστικό κάλεσμα στους εργαζόμενους της Ευρώπης, για τη διαμόρφωση κοινών στόχων και μορφών δράσης. Ήδη, μέσα στην άνοιξη οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας προχώρησαν σε νέο χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις, ενώ ακόμα και στη Φινλανδία, δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες που συνταράχτηκε από απεργιακές κινητοποιήσεις στο δημόσιο τομέα. Όχι στον εθνικό εγκλωβισμό, είναι υπαρκτές οι προϋποθέσεις για εργατική διεθνιστική πάλη.
Η διατύπωση συγκεκριμένης πρότασης προς όλες τις μαχόμενες δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, προς όλους τους εργαζόμενους, θα μας απασχολήσει το επόμενο διάστημα. Κανένας εφησυχασμός, καμιά περίοδος χάριτος στην κυβέρνηση!
Nίκος Πελεκούδας
