Στις 20 Ιουνίου, πήγαμε στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη. Συναντήσαμε 23 κρατούμενες. Γυναίκες από 15 χώρες, αυτή τη φορά. Γυναίκες αόρατες για τους μηχανισμούς του κράτους και για την πλειοψηφία των πολιτών του.
Κατά παράβαση και των πιο στοιχειωδών διατάξεων, που απαγορεύουν τη φυλάκιση ανηλίκων, βρήκαμε 3 ανήλικες, από εμπόλεμες και δύσκολες περιοχές. Αυτό συμβαίνει κατά κανόνα, γιατί μέχρι να κινηθεί ο γραφειοκρατικός μηχανισμός, να δώσει εντολή η μια και μοναδική εισαγγελέας ασυνόδευτων ανηλίκων, στα ελάχιστα καταφύγια ανηλίκων, να συμπεριλάβουν και αυτές τις κοπέλες στη λίστα των εγγεγραμμένων, όταν βρεθούν κενές θέσεις, περνάει καιρός. Έτσι, αναγκαστικά, βιώνουν τις απάνθρωπες συνθήκες μιας ειδεχθούς φυλάκισης, με τραγικές συνέπειες για την υγεία και την ανάπτυξή τους. Οι δυο όπως και άλλες παλιότερα, ζήτησαν τη συνδρομή της αστυνομίας να τις πάει σε κάποιο καταφύγιο, για να καταλήξουν στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη, ως την πλέον ασφαλή εκδοχή, μέχρι να βρεθεί μια θέση γι’ αυτές, κάπου αλλού. Η τρίτη ήταν μαζί με τη μητέρα της. 15, 16 και 17 χρονών, αντίστοιχα.
Οι συνθήκες είναι εκρηκτικές και η μαρτυρία που πρέπει να σημειωθεί, γιατί, όπως κάθε Καλοκαίρι, έρχονται πιο δύσκολες μέρες, είναι η εξής. Γυναίκες μας είπαν ότι για τρεις νύχτες δε μπόρεσαν να κλείσουν μάτι, γιατί στην ταράτσα, δίπλα απ’ τα κελιά τους, είχαν σύρει και βασάνιζαν επί ώρες πολλές, κρατούμενους. Οι κραυγές πόνου ήταν τρομαχτικές. Ζητούσαν απεγνωσμένα βοήθεια. Μια άλλη μαρτυρία, που συμπληρώνει το τελευταίο τραγικό γεγονός, είναι ότι πριν τρεις μέρες, κρατούμενοι είχαν βάλει φωτιά στα κελιά τους και εξαναγκάστηκαν σε βίαιη εκκένωση, από τις Αρχές. Τις γυναίκες, επίσης, τις έβγαλαν έξω από τα κελιά, γιατί ήταν δύσκολο να αναπνεύσουν. Αυτό που συνέβη, πρέπει να ληφθεί υπόψη από τις συλλογικότητες του ανταγωνιστικού κινήματος, που έχουν επαφή με άνδρες κρατούμενους. Ας είναι σε εγρήγορση, γιατί με τους καύσωνες, που κάνουν τη ζωή αβίωτη, σ’ αυτό το κολαστήριο, οι άνδρες ξεσηκώνονται και τα βασανιστήρια εναντίον τους εντείνονται.
Γυναίκες παραπονέθηκαν πως δεν υπάρχουν μεταφραστές για Φαρσί και άλλες γλώσσες που είναι απαραίτητες. Πώς να βοηθήσει η κοινωνική λειτουργός ή η ψυχολόγος όταν δεν υπάρχει κοινή γλώσσα επικοινωνίας; Οδηγούνται σε παράκρουση οι άνθρωποι… Δεν υπάρχουν δραστηριότητες, βιβλιοθήκη για διάβασμα, μαθήματα, κ.λπ. Μια καταγγελία που ακούμε συχνά, όσο καιρό πάμε, όπως κι αυτή τη φορά, λέει: “Πολλές οργανώσεις πέρασαν, έγραψαν την ιστορία μας, έφυγαν και τίποτε δεν έκαναν. Χρειαζόμαστε δικηγόρο και ψυχολόγο”. Ή “η Δικηγόρος της οργάνωσης που με ανέλαβε ήρθε μια φορά, μου μίλησε, μου είπε να μην ανησυχώ και πέρασε 1 μήνας και δεν την έχω ξαναδεί. Το τηλέφωνο του Γραφείου της οργάνωσης, που μου έδωσε, δεν απαντά ποτέ.” Πετάνε τους ανθρώπους και τους ξεχνάνε εκεί. Γνωστές οργανώσεις, που διαχειρίζονται το προσφυγικό δράμα και εκατομμύρια ευρώ.
Γυναίκα αστυνομικός φώναζε τις κρατούμενες με την εθνικότητά τους κι όχι με το όνομά τους. Ενώ έχει τη λίστα με τα ονόματα τους, γι’ αυτήν δεν έχουν όνομα, κι αυτό δεν είναι τυχαίο: “Αφγανιστάν”, “Αλβανία”, “Συρία”, “Σρι Λάνκα¨, “Φιλιππίνες”, “Κογκό”, “Κίνα”, “Κολομβία”, “Παλαιστίνη”, “Ιράκ”, “Αζερμπαϊτζάν”, “Νεπάλ”, “Τυνησία”, “Ρωσία”, “Λευκορωσία”.
Μέσα από το δίκτυο αλληλεγγύης, με μετανάστριες, που βίωσαν αντίστοιχο πρόβλημα, καταφέραμε να βρούμε τα ίχνη του αγοριού, που είχαν βίαια χωρίσει απ’ τη μητέρα του, στο αεροδρόμιο, εδώ κι ενάμιση μήνα.
Αναφερόμαστε στο περιστατικό στην προηγούμενη καταγγελία μας. Αν δεν είχαμε επιμείνει να το ψάξουμε, έχοντας πάρει το ιστορικό του με λεπτομέρειες, από την ίδια, δε θα το έβρισκαν ποτέ, για να του πάρουν γενετικό υλικό για τεστ DNA, να το συγκρίνουν με της μητέρας του, για να αποδειχτεί η συγγένειά τους. Αν είναι δυνατόν, και όμως, στη λίστα με τα ονόματα, εκεί που τον είχαν καταγράψει, είχαν γράψει λάθος το όνομα του, και κάποιος, άγνωστο ποιος, κακώς τον είχε συμβουλέψει να λέει πως η μαμά του είναι στην πατρίδα της… Θα παραμείνουν χώρια ωσότου βγει το αποτέλεσμα του DNA και βρεθούν δυο κενές θέσεις σε καταφύγιο για μάνες με ανήλικα παιδιά. Πόσα και πόσα παιδιά χάνονται, έτσι; Τι κρύβεται πίσω από τη λάθος καταγραφή ονομάτων παιδιών; Πόσα κυκλώματα καταγγέλλονται κάθε τόσο, εργαζομένων σε οργανώσεις UN, που ασχολούνται με ανήλικα παιδιά; Η χαρά της μητέρας του κι η δική μας χαρά, που βρέθηκε, είναι απερίγραπτη.
Συναντήσαμε, επίσης, γυναίκες με έντονο ψυχικό και σωματικό πόνο. Πριν μια ή δυο μέρες, οι σύζυγοί τους έδωσαν στην αστυνομία την πληροφορία, ότι δεν είχαν χαρτιά, για να τις συλλάβουν. Λίγο πιο πριν οι ίδιες γυναίκες είχαν υποστεί δολοφονική κακοποίηση στα χέρια τους και διασώθηκαν από περαστικούς και γείτονες που κάλεσαν την αστυνομία. Οι δράστες αφέθηκαν ελεύθεροι επειδή είχαν χαρτιά. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε μια τέτοια πολυεπίπεδα απάνθρωπη ιστορία από επιζήσασες κρατούμενες. Η πατριαρχία σκοτώνει. Χρειαζόμαστε η μια την άλλη και βήμα το βήμα η εμπιστοσύνη χτίζεται. Στο τέλος των συναντήσεών μας αυτό γίνεται προφανές. Ανοίγονται δρόμοι αμοιβαίας αλληλεπίδρασης κι αλληλεγγύης. Συνειδητοποιούμε ότι μόνο όταν μετατρέπουμε τους κρυμμένους φόβους και το θυμό μας σε συλλογική αντίσταση αισθανόμαστε τη θεραπευτική δύναμη της απελευθέρωσης εαυτών, και τούτο είναι μια πολύτιμη εμπειρία. Αντιλαμβανόμαστε ότι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να συντρίψουμε την Πατριαρχία.
Μέχρι να γκρεμιστούν όλα τα κέντρα κράτησης και να ανοίξουν τα σύνορα…
Στους δρόμους, στις πλατείες και στις φυλακές…
Γυναίκες μετανάστριες δεν είστε μοναχές!
Η Αλληλεγγύη και η αυτό-οργάνωση είναι τα όπλα μας!
Συνέλευση της Πρωτοβουλίας:
Το Σπίτι των Γυναικών, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση
Email: spititongynaikon@riseup.net
