Ανακοίνωση του ΕΕΚ για το «κίνημα της πατάτας»
Το ΕΕΚ υποστηρίζει τη «γέφυρα» που επιχειρούν να στήσουν, ανεξάρτητα από τους εμπορικούς μεσάζοντες, οι παραγωγοί αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων και οι καταναλωτές σε μια σειρά πόλεων της χώρας.
Οι υψηλός πληθωρισμός –ο οποίος δεν μειώνεται παρά την καταβαράθρωση της καταναλωτικής ζήτησης- από τη μια μεριά, και οι απανωτές μεγάλες μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις από την άλλη, σπρώχνουν με ραγδαίους ρυθμούς ολοένα και πλατύτερα στρώματα του λαού στην εξαθλίωση.
Βασική ευθύνη –πέρα από τα καταστροφικά αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα των μνημονιακών αστικών κυβερνήσεων της τρόικας ΔNT/EE/EKT- και για τα δύο από τα πιο καυτά κοινωνικά προβλήματα, δηλαδή την ακρίβεια και τη λιτότητα, έχουν και οι μεγαλέμποροι που κερδίζουν στις πλάτες των παραγωγών, των κατανωλωτών αγροτικών προϊόντων αλλά και των ίδιων των εργαζομένων που έχουν στη δούλεψή τους (μισθωτούς οδηγούς κλπ.) και είναι οι εκλεκτοί της αστικής εξουσίας και της εκάστοτε κυβέρνησης.
Ειδικά στην Ελλάδα, που η μεγάλη πλειοψηφία της αστικής τάξης δραστηριοποιείται διαχρονικά στο εμπόριο, οι ιδιοκτήτες των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων αποτελούν μερικούς από τους μεγαλύτερους εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης αυτής της χώρας.
Το «κίνημα της πατάτας» αποτελεί μια καταρχάς αυθόρμητη αντίδραση όσων κατά κύριο λόγο επωμίζονται της συνέπειες της τρέχουσας καπιταλιστικής χρεοκοπίας με στόχο την άμεση ικανοποίηση των πιο στοιχειωδών αναγκών τους.
Μπροστά στη διαρκώς αυξανόμενη οικονομική ανέχεια, η αναζήτηση των όρων επιβίωσης, πέρα από τις ατομικές μορφές (π.χ. ο προσωπικός αγώνας κάθε εργαζόμενου να «τα φέρει βόλτα» με όσα λεφτά διαθέτει), συχνά παίρνει συλλογικές αγωνιστικές μορφές (απεργίες, διαμαρτυρίες κλπ.) ή και τις δύο ταυτόχρονα. Mορφές, όπως το «κίνημα της πατάτας», κοινωνικά μαγειρεία ή ακόμα και «απαλλοτριώσεις» super markets ή άλλες μορφές αυτοργάνωσης των μαζών είναι απολύτως δικαιολογημένες στις παρούσες συνθήκες κοινωνικής καταστροφής που προκαλούν τα μέτρα των αλλεπάλληλων Mνημονίων.
Το γεγονός ότι κάθε πρωτότυπη απόπειρα επιβίωσης του λαού –όπως το «κίνημα της πατάτας»- επιχειρείται να ενσωματωθεί από την αστική τάξη που είναι η βασική πρωταίτια των λαϊκών δεινών δεν σημαίνει ότι αυτόματα είναι κατορθωτό –όπως πιστεύει το ΚΚΕ- ούτε ότι αυτή η απόπειρα μπορεί από μόνη της να ανοίξει το δρόμο για την επίλυση (και όχι απλώς την προσωρινή αντιμετώπιση) –όπως πρεσβεύει ο ΣΥΝ. Σε κάθε περίπτωση η καταγγελία του «κινήματος της πατάτας» από το KKE είναι μια έκφραση της γραφειοκρατικής πολιτικής των σταλινικών του Περισσού. Ό,τι δεν ελέγχεται απο το «Kόμμα» είναι ύποπτο και πρέπει να μην υπάρχει.
Το ΕΕΚ δεν ξεχωρίζει την αυτοργάνωση των μαζών από την πάλη των μαζών για την ανατροπή του καπιταλισμού. Αντίθετα υποτάσσει την μαζική αυτοργάνωση στην επαναστατική πάλη, καθώς κανένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς την κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες και τη σοσιαλιστική αναδιοργάνωση των κοινωνικών σχέσεων, την διαγραφή του χρέους την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων της παραγωγής και του εμπορίου, την οργάνωση του συνεταιριστικού κινήματος των φτωχών αγροτών, την διαγραφή του χρέους στους μικρούς αγρότες και την δημιουργία καταναλωτικών συνεταιρισμών κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση και τον κεντρικό δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας.
Κάνουν λάθος όσοι, όπως στον ΣΥΝ, ισχυρίζονται πως οι εμπορικοί μεσάζοντες μπορούν να καταργηθούν με δημοκρατικό τρόπο (με τη λαϊκή πίεση ή με μια «αριστερή» κυβέρνηση) στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής οικονομίας και της Ε.Ε, άλλά και όσοι, όπως το ΚΚΕ πρεσβεύουν πως οι μεσάζοντες –μαζί και οι εμπορικοί- θα καταργηθούν στα πλαίσια ενός φιλολαϊκού εθνικού καπιταλισμού (ή ακόμα και «εθνικού σοσιαλισμού») εκτός Ε.Ε. Οι μεσάζοντες, οικονομικοί και πολιτικοί (πχ γραφειοκράτες) δεν επιβάλλονται από κάποιον έξω από την κοινωνία, αλλά προκύπτουν ως «αναγκαίοι» διαμεσολαβητές προπαντός στις καθυστερημένες οικονομίες όπως παρέμεινε η ελληνική εντός Ε.Ε. και όπως θα παραμείνει εκτός Ε.Ε. Το ΕΕΚ πιστεύει ότι μόνο η ρήξη με τον καπιταλισμό και την ΕΕ για τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης αποτελεί τη μόνη επιλογή επιβίωσης για το λαό αυτής της χώρας.
Η πάλη αυτή ξεκινά από σήμερα, καθώς σήμερα δεν μπορεί να επιβιώσει η εργατική τάξη και σήμερα πρέπει να δοθεί λύση στα προβλήματα της.
Το πρόβλημα δεν είναι η αποσπαστικότητα της λαϊκής αντίδρασης –που εκδηλώνεται άλλοτε με «αυτοργάνωση» (δηλαδή με την «αυτοϊκανοποίηση» των αναγκών) και άλλοτε με «διεκδίκηση» από το κράτος και τους καπιταλιστές. Αυτή είναι δικαιολογημένη εξαιτίας της ραγδαίας μεταβολής των όρων ζωής και των συνειδήσεων εκατομμυρίων αυτής της χώρας. Το πρόβλημα, αντίθετα, είναι η μεγάλη –ακόμα- έλλειψη της ενότητας των δύο αυτών μορφών αντίδρασης στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος αιτημάτων και ενός σχεδίου δράσης για τη συντριβή του αστικού κράτους, την εργατική εξουσία και την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου που θα αγκαλιάζει τις πλατύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες.
Στο πρόγραμμα και στο σχέδιο αυτό πρέπει να κερδηθούν μέσα από την εμπειρία τους αυτές οι μάζες για να καταργήσουν όχι μόνο τους μεσάζοντες του εμπορίου, αλλά κάθε μεσάζοντα και προπαντός το Κεφάλαιο.
Αθήνα
8/2/2012
