Πηγή: Δικαιοσύνη, 1 Μαΐου 1899
Όπου οι πολυάσχολοι άνθρωποι σέρνονται κάτω από το ζυγό του καπιταλισμού, οι οργανωμένοι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, θα διαδηλώνουν την Πρωτομαγιά για την ιδέα της κοινωνικής τους χειραφέτησης.
Βεβαίως η διαδήλωση του Μάη αποφασίστηκε στο Διεθνές Συνέδριο στο Παρίσι, προκειμένου να διατηρηθεί δυναμικά η αναβίωση του οκτάωρου και η προστατευτική νομοθεσία της εργασίας γενικότερα. Αλλά ο χαρακτήρας του Συνεδρίου, οι συζητήσεις που προηγήθηκαν της απόφασης, επιβεβαιώνουν αναμφίβολα ότι οι μεταρρυθμίσεις που διεκδικούνται δεν αποτελούν τους τελικούς στόχους του εργατικού κινήματος, αλλά μόνο μέσα για την εξυπηρέτηση αυτών των στόχων. Είναι τροφή στο δρόμο για την επαναστατική εργατική τάξη, που βαδίζει προς την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και μέσω αυτής τόσο της οικονομικής όσο και της κοινωνικής ελευθερίας: δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό, αλλά δεν είναι και τίποτα περισσότερο. Όσο σημαντικές κι αν είναι -απαραίτητες προϋποθέσεις για την ισχυρή ανάπτυξη του εργατικού κινήματος- η εργατική τάξη δεν θα πουλήσει ποτέ για το πιάτο με τις φακές των μεταρρυθμίσεων το αρχέγονο δικαίωμά της στην κοινωνική επανάσταση. Γιατί οι μεταρρυθμίσεις βελτιώνουν την κατάσταση της εργατικής τάξης, ελαφρύνουν το βάρος των αλυσίδων που φορτώνει στην εργασία ο καπιταλισμός, αλλά δεν αρκούν για να συντρίψουν τον καπιταλισμό και να χειραφετήσουν τους εργάτες από την τυραννία τους.
Επομένως, η εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι μόνο μια διαδήλωση υπέρ όλων των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, που απαιτεί το συνειδητό τμήμα του προλεταριάτου, αλλά είναι ταυτόχρονα και πρέπει αναπόφευκτα να είναι, μια διαδήλωση για τους ευγενείς στόχους της προλεταριακής ταξικής πάλης, την κατάργηση της καπιταλιστικής κοινωνίας, την κατάργηση κάθε είδους δουλείας ανθρώπου από άνθρωπο. Παρά την ειρηνική της μορφή, η διαδήλωση του Μάη, από την ίδια την ουσία της, είναι και παραμένει κατά συνέπεια μια επαναστατική δράση. Είναι και παραμένει επαναστατική, όχι με την έννοια που οι αστυνομικοί και οι πολιτικοί αντιλαμβάνονται τη λέξη, αλλά με την πραγματική ιστορική της σημασία, γιατί είναι η συνειδητή έκφραση της θέλησης του εργαζόμενου λαού, να αγωνιστεί για ένα ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και να επιτύχει με τις ίδιες τις προσπάθειές του όλες τις μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στους μισθωτούς σκλάβους να αντικαταστήσουν τον καπιταλισμό με το σοσιαλισμό. Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι μια ιστορική αναγκαιότητα και μπορεί να είναι μόνο έργο του ίδιου του προλεταριάτου. Αυτή η πεποίθηση είναι η κεντρική ιδέα όλων των εκδηλώσεων του Μάη.
Με τη διαδήλωση του Μάη η εργατική τάξη δηλώνει ότι έχει τελειώσει για πάντα με το μύθο ότι η αληθινή ελευθερία, ναι, ακόμη και μια αποτελεσματική βελτίωση των πιο σκληρών κακών και δεινών που φέρνει η καπιταλιστική εκμετάλλευση στους εργάτες, θα παραχωρηθεί από την καλοσύνη και τη δικαιοσύνη των ανώτερων τάξεων. Μόνο η δράση των ίδιων των εργαζομένων, οργανωμένων σε συνδικάτα και οργανωμένων σε ένα ταξικό κόμμα για τον πολιτικό αγώνα, θα επιβάλει στην παρούσα φάση στην αστική κοινωνία τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και θα μετατρέψει μια μέρα τους μισθωτούς σκλάβους σε ελεύθερους πολίτες μιας ελεύθερης κοινοπολιτείας. Μόνο μια εργατική τάξη, ισχυρή σε υγεία, διανοητική και ηθική δύναμη, μπορεί να επιτελέσει το ιστορικό της καθήκον. Κάθε μεταρρύθμιση, λοιπόν, που βελτιώνει την οικονομική και πολιτική κατάσταση των εργαζομένων αποδεικνύεται ένας βραχίονας που αυξάνει την ενέργεια με την οποία διεξάγεται ο προλεταριακός αγώνας των τάξεων. Αυτή η διαδήλωση του Μάη δεν κρούει τον κώδωνα μιας ευτελούς ειρήνης μεταξύ της εργασίας και του καπιταλισμού, είναι, αντίθετα, ένα pronunciamento [προειδοποιητικό πραξικόπημα, Σ.τ.Ε.] της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνία. Οι σκλάβοι των ημερών μας έχουν αριθμηθεί και δεν θα είναι πλέον σκλάβοι. Με τη διαδήλωση του Μάη δείχνουν ότι έχουν αναγνωρίσει ξεκάθαρα τα δικά τους αληθινά συμφέροντα, που βρίσκονται σε ασυμβίβαστο ανταγωνισμό με τα καπιταλιστικά συμφέροντα.
Αυτά τα συμφέροντα των εργαζομένων, ως εκμεταλλευόμενη και καταπιεσμένη, τάξη της κοινωνίας, είναι τα ίδια σε όλες τις χώρες. Κατά συνέπεια, η διαδήλωση του Μάη πρέπει να είναι διεθνής. Πέρα από τα σύνορα και τις θάλασσες οι εργάτες όλων των εθνών απλώνουν ο ένας στον άλλο τα χέρια για μια αδελφική ένωση- ενάντια στη διεθνή αντιδραστική δύναμη του καπιταλισμού υψώνεται η διεθνής επαναστατική δύναμη της εργατικής τάξης. Το γεγονός, ότι σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο οι εργάτες ορθώνουν από κοινού το ανάστημά τους για να επιβεβαιώσουν την αλληλεγγύη των ταξικών τους συμφερόντων ζητώντας τις ίδιες μεταρρυθμίσεις, προσπαθώντας για τους ίδιους στόχους, έχει ύψιστο ενδιαφέρον. Για τον ιστορικό του μέλλοντος, η προλεταριακή διαδήλωση του Μάη θα είναι πιο ενδιαφέρουσα και σημαντική από μια ντουζίνα από αυτές τις βάρβαρες μάχες που τώρα πανηγυρίζουν οι πολεμοκάπηλοι κάθε χώρας. Είναι μια προφανής απόδειξη της ηθικής και πνευματικής αναγέννησης της εργατικής τάξης. Δείχνει ότι η καπιταλιστική εκμετάλλευση ενώνει τους εργάτες χωρίς διαφορές επαγγέλματος, φύλου, θρησκείας και εθνικότητας, σε έναν επαναστατικό στρατό, που πρόκειται να κατακτήσει έναν νέο κόσμο, όπου η εργασία έχει να κερδίσει τα πάντα και να χάσει μόνο τις αλυσίδες της. Έτσι χαιρετίζουμε τη διαδήλωση του Μάη ως προάγγελο των μελλοντικών αγώνων, αλλά και των μελλοντικών νικών, οι οποίες πρέπει να συγκλίνουν τόσο σίγουρα όσο η άνοιξη ακολουθεί το χειμώνα, το πρωί τη νύχτα.
Στουτγάρδη, Γερμανία
Μετάφραση Αρ. Μα.
