της Κατερίνας Μάτσα
Στις 27 Ιουνίου, στις 8 και τέταρτο το πρωί, ένας αστυνομικός κάρφωσε μια σφαίρα στην καρδιά ενός 17χρονου νέου, αλγερίνικης καταγωγής και μοναδικού παιδιού της αβοήθητης μάνας του, στο λαϊκό προάστιο της Ναντέρ, έξω από το Παρίσι, επειδή δεν σταμάτησε το αυτοκίνητο που οδηγούσε. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Nahel Merzouk πυροδότησε την μεγαλύτερη εξέγερση της νεολαίας από το 2005, αυτή τη φορά όχι μόνο στα προάστια αλλά και μέσα στο Παρίσι και σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Γαλλίας.
Νέα παιδιά, 13, 14, 16 ετών βγήκαν σαν ασταμάτητος χείμαρρος στους δρόμους, επιτέθηκαν σε εκατοντάδες αστυνομικά τμήματα, πυρπόλησαν πολλά κτίρια που στεγάζονταν Δημαρχίες, αυτοκίνητα, λεωφορεία, καταστήματα. Αυτή η νεολαία από τα υποβαθμισμένα προάστια, τα περισσότερα παιδιά και εγγόνια προσφύγων από τις πρώην γαλλικές αποικίες, ζουν μέσα στη φτώχεια και τη στέρηση σε μια χώρα όπου ο ρατσισμός κι η ξενοφοβία φουντώνουν, ενώ οι ταξικές ανισότητες έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις. Οι φτωχοί γίνονται διαρκώς φτωχότεροι και οι πλούσιοι διαρκώς πλουσιότεροι. Λίγα χιλιόμετρα από την υποβαθμισμένη Ναντέρ, βρίσκεται το πάμπλουτο χρηματιστικό κέντρο για το οποίο επαίρεται και το οποίο υπηρετεί πιστά και κερδοφόρα ο πρώην τραπεζίτης Μακρόν. Η αστυνομική καταστολή πάει χέρι-χέρι με την ανισότητα και τον κρατικό ρατσισμό. Οι αστυνομικοί, στην πλειοψηφία τους οπαδοί της Λεπέν, δεν λογοδοτούν σε κανένα, δεν τιμωρούνται ποτέ, έχουν την πλήρη κάλυψη του καθεστώτος αλλά και των αστών και ρεφορμιστών πολιτικάντηδων, ακόμα και της σταλινικής ηγεσίας του γαλλικού ΚΚ που συναγωνίζεται την δηλητηριώδη ρητορική της άκρας δεξιάς κατά των μεταναστών και προσφύγων και συμμετέχει στα αντιδραστικά συλλαλητήρια των αστυνομικών “συνδικάτων”.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση της δολοφονίας του Ναέλ, υπήρξε, ευτυχώς, βίντεο από το κινητό τηλέφωνο ενός περαστικού, που κυκλοφόρησε αμέσως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ξεσήκωσε ιδιαίτερα τους νέους. Η κυβέρνηση έστειλε επί τόπου 45.000 αστυνομικούς, έγιναν χιλιάδες προσαγωγές και συλλήψεις, ένα άγριο ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους, χωρίς να ελέγχεται η κατάσταση από τις δυνάμεις του “νόμου και της τάξης”.
Το κόμμα της Λεπέν ζήτησε να κηρυχθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να κατέβει ο στρατός στους δρόμους. Όλα σχεδόν τα κόμματα τάχθηκαν στο πλευρό της αστυνομίας για την αποκατάσταση της “τάξης” των νοικοκυραίων. Ο υπουργός Εσωτερικών ενοχοποίησε τους «ανεύθυνους γονείς» αυτών των παιδιών, απειλώντας τους με ποινικές διώξεις. Οι Δεξιοί Ρεπουμπλικάνοι ζήτησαν να κοπούν τα κοινωνικά επιδόματα από τους γονείς που τα παιδιά τους προσάγονται από την αστυνομία για πράξεις βίας. Από την άλλη μεριά, ο γενικός γραμματέας του ΚΚ Γαλλίας Ρουσέλ ζήτησε μέτρα για να σταματήσουν οι «ταραχές» και πρότεινε να απαγορευθεί η πρόσβαση των νέων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!!
Ο βοναπαρτίσκος Μακρόν, αφού κατηγόρησε και αυτός τους γονείς, που δεν μπορούν να ελέγξουν τα παιδιά τους, υποστήριξε την πρόταση Ρουσέλ, απειλώντας κι αυτός να κόψει την πρόσβαση των νέων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προκειμένου να περιορισθεί η κοινωνική πυρκαγιά.
Από την Αντιπολίτευση, μόνον ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, ο αριστερός σοσιαλδημοκράτης ηγέτης της Ανυπότακτης Γαλλίας, παρά τις πιέσεις και τις γελοίες κατηγορίες των λεπενικών ότι “καλεί σε ένοπλη λαϊκή εξέγερση” τόλμησε, να καταγγείλει ανοιχτά την Αστυνομία για την εν ψυχρώ, ρατσιστική δολοφονία του νεαρού Ναέλ και να ζητήσει Δικαιοσύνη και κατάργηση του νόμου Καζενέβ (σοσιαλδημοκράτη υπουργού επί Ολάντ), με τον οποίο νομιμοποιούνται οι αστυνομικοί να πυροβολούν όποιον δεν σταματάει στις διαταγές τους.
Όλο το πολιτικό προσωπικό της θνήσκουσας 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας ζητά «επιστροφή στην κανονικότητα» της αστυνομοκρατίας… Στο μεταξύ, ο λογαριασμός του εράνου που άνοιξε για την υποστήριξη του δολοφόνου αστυνομικού και της οικογένειάς του συγκέντρωσε περισσότερα από 800.000 ευρώ! Οι πηγές είναι προφανείς: οι μεγαλοεπιχειρηματίες που χρηματοδοτούν με εκατομμύρια την άκρα Δεξιά της Λεπέν και του Ζεμούρ αλλά και οι ίδιοι οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής.
Ορισμένες διαφορές με την εξέγερση στα προάστια το 2005, όταν πάλι δύο νεαρά παιδιά σκοτώθηκαν στην καταδίωξή τους από αστυνομικούς πρέπει να προσεχτούν.
Το 2005, το αστικό πολιτικό σύστημα της 5ης Δημοκρατίας παρέμενε με αλώβητους ακόμα τους δυο πυλώνες του, το γκωλικό κόμμα της Δεξιάς και το Σοσιαλιστικό Κόμμα της ψευτοαριστεράς. Στις εκλογές του 2017 και προπαντός του 2022, οι πυλώνες κατέρρευσαν σε συντρίμια και αναδύθηκε ο Βοναπαρτίσκος Μακρόν με υποτιθέμενο “αντίπαλο” την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.
Τώρα το ίδιο το βοναπαρτιστικό καθεστώς του Μακρόν κλονίζεται εκ θεμελίων. Μετά το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” που μόνο η πανδημία και η καραντίνα το σταμάτησαν, ακολούθησε μια νέα έκρηξη. Εκατομμύρια Γάλλων εργαζομένων, όλων των γενιών, με επικεφαλής το προλεταριάτο της ενέργειας, των συγκοινωνιών, των ναυπηγείων, διαδήλωναν μαχητικά επί μήνες, από τον Ιανουάριο ως τον Μάιο του 2023 σε όλη την χώρα ενάντια στην αντι-«μεταρρύθμιση» του Μακρόν για το συνταξιοδοτικό. Ο Βοναπαρτίσκος τελικά την επέβαλε πραξικοπηματικά με προεδρικό διάταγμα, πατώντας και στο σάπιο στήριγμα που του χάρισαν η ψοφοδεής στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και της ασπόνδυλης “Αριστεράς” – η κρίση ηγεσίας του εργατικού κινήματος.
Δεν πρόλαβε, όμως, ο Μακρόν να χαρεί την “νίκη” του. Η εξέγερση της προλεταριακής νεολαίας, των Γαβριάδων των λαϊκών προαστίων -που αυτήν την φορά βρήκε την πλατιά αλληλεγγύη που δεν είχε το 2005- ήρθε να σπείρει τρόμο, σοκ και δέος, στο σαθρό καθεστώς Μακρόν, στην άρχουσα τάξη της Γαλλίας αλλά και σε όλες τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης, μαζί και στην Ελλάδα.
Ας μην χαίρεται ο Κούλης την εκλογική νίκη που πέτυχε χωρίς αντίπαλο και με τους μισούς εκλογείς να γυρνούν την πλάτη στις κάλπες. Η κοινωνική πυρκαγιά δεν ξεκινά ούτε μένει μέσα στα σύνορα της χώρας του Ροβεσπιέρου και της Κομμούνας του Παρισιού. Αφορά όλη την Ευρώπη, τον αδύνατο κρίκο στον Παγκόσμιο Βορρά του ιμπεριαλισμού που παραδέρνει σε μια χωρίς προηγούμενο, άλυτη μέχρι τώρα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση.
