Άρθρο στην “Νέα Προοπτική” αρ. φ. 513
Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές (09/11), οι μεταλλεργάτες της «Χαλυβουργίας Ελλάδας» στον Ασπρόπυργο βρίσκονται ήδη στη δέκατη ημέρα του σκληρού αγώνα τους. Μέσα από μαζικές Γενικές Συνελεύσεις κι αποφάσεις για Απεργία Διαρκείας (συνεχόμενες 24ωρες για την ακρίβεια), απαντάνε στην εργοδοτική τρομοκρατία, στις απειλές, στις «περικοπές» των ίδιων τους των ζωών.
Η πρόκληση της εργοδοσίας που «έβαλε φωτιά» στο εργοστάσιο ήρθε με τη μορφή εκβιασμού: ή δέχεστε νέες συμβάσεις πεντάωρης εργασίας με μειωμένες αποδοχές κατά 40%, ή αλλιώς αρχίζουμε να παίρνουμε κεφάλια και να απολύουμε, γιατί… δεν βγαίνουμε! (Αλλαγές που λίγο καιρό πριν, δυστυχώς, είχαν γίνει πλειοψηφικά αποδεκτές από τους εργαζόμενους της εταιρείας στη Θεσσαλία, κάτω από τους χειρισμούς των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.)
Πάγια τακτική των καπιταλιστών: Ξεζουμίζουν τους εργάτες για χρόνια, βάζοντας τους να δουλεύουν νύχτα μέρα σε άθλιες συνθήκες. Παίζουν με τις ζωές τους κορώνα γράμματα, εξαιτίας των κακοσυντηρημένων εγκαταστάσεών τους –όπως έγινε πέρσι όταν δύο εργάτες της χαλυβουργίας βρήκαν φρικιαστικό θάνατο καιγόμενοι ζωντανοί κάτω από 70 τόνους λάβας, επειδή… έσπασε ένα συρματόσκοινο. Και μια ωραία πρωία, όταν και οι ίδιοι αισθάνονται ή παριστάνουν τους «στριμωγμένους» από την πτώση των πωλήσεων τους, όταν η πίστωση δυσκολεύει, όταν τα κέρδη μειώνονται, ως αποτέλεσμα της δικής τους κρίσης, της παγκόσμιας χρεοκοπίας του ανθρωποφάγου συστήματος τους, τότε αποφασίζουν να ρίξουν όλα τα βάρη σε αυτούς που τους έκαναν πλούσιους με τα χέρια, τον ιδρώτα και το αίμα τους.
Όμως ο φόβος κι ο συμβιβασμός μπροστά στην ανεργία και την υποαπασχόληση, μπροστά στην ίδια την καταστροφή της εργατικής τάξης, δεν πρέπει να υφίσταται πλέον ως επιλογή για κανένα εργαζόμενο που θέλει να ζήσει. Γι’ αυτό και οι μεταλλεργάτες δεν συμβιβάστηκαν με την καταδίκη τους. Απάντησαν με κατηγορηματική άρνηση στις επιδιώξεις της εργοδοσίας. Τρέχοντας να προλάβει την αλλαγή του μήνα για να μην υπερβεί το όριο των απολύσεων του 2% ανά μήνα που προβλέπεται από το νόμο, η εργοδοσία από την πλευρά της άρχισε τις απολύσεις των πρώτων 18 εργατών στις 31/10 και όταν μπήκε ο Νοέμβρης σε άλλους 16, αποστέλλοντας τις καταγγελίες σύμβασης στα σπίτια τους με δικαστικό κλητήρα. Η απάντηση ήταν άμεση: το επιχειρησιακό σωματείο συγκάλεσε απευθείας Γενική Συνέλευση κι έβαλε λουκέτο στο εργοστάσιο αποφασίζοντας απεργία διαρκείας. Νύχτα μέρα το εργοστάσιο βρίσκεται κλειστό και περιφρουρημένο από τους εργάτες του. Κανείς απεργοσπάστης, καμιά εργοδοσία να μην πλησιάσουν για να επιχειρήσουν τίποτα. Τα αφεντικά ενεργοποίησαν κι άλλους μηχανισμούς επίθεσης ενάντια στην απεργία, αρχίζοντας τις μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου «για παρεμπόδιση εισόδου και εργασίας» από θυγατρική της «Χαλυβουργίας Ελλάδας» η οποία συστεγάζεται στον ίδιο χώρο, και επεξεργάζεται σκραπ και καμινεύματα.
Οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας προχωρούν και σε άλλες κινητοποιήσεις. Την Τρίτη 8/11 συγκεντρώθηκαν και έκαναν πορεία προς το Υπουργείο Εργασίας, ενώ βάζουν στο πρόγραμμα συναυλίες, αποκλεισμούς γραφείων της εταιρείας κι ό,τι μπορεί να δημοσιοποιήσει και να κλιμακώσει τον αγώνα τους. Στην συγκέντρωση της 8/11, εκπρόσωποι του σωματείου -που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ- συναντήθηκαν με τον Υπουργό Εργασίας. Συζήτησαν κατά πόσο ισχύουν οι αιτιάσεις της εργοδοσίας για την βιωσιμότητα της επιχείρησης, που υποτίθεται πως δικαιολογούν τις απολύσεις.
Αιτιάσεις, που ακόμα κι αν κάποιος ήθελε να δεχτεί την λογική τους, τίθεται προς συζήτηση η αξιοπιστία τους, αφού η παραγωγή του εργοστασίου από τους 194.600 τόνους σιδήρου το 2009, έχει αυξηθεί φέτος στις 266.000, ενώ –όπως κατέθεσαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στον Υπουργό- η εταιρεία έχει να κάνει φορολογική δήλωση από το 2007, χρονιά κατά την οποία έλαβε επιστροφή φόρου 350 χιλιάδες ευρώ… Την ίδια στιγμή, η επιχείρηση επιδοτείται για εξαγωγές μέσω δικής της off-shore εταιρείας. Κι ο υπουργός, στην συνάντησή του με τους εκπροσώπους των εργατών, δήλωσε την πρόθεσή του να «ενισχύσει» περαιτέρω την εταιρεία (!) υποσχόμενος παράλληλα να «αναζητήσει» τα οικονομικά στοιχεία της για να… εξακριβώσει τι συμβαίνει.
Τη λύση όμως στα προβλήματα των εργατών δεν θα τη δώσει ένας υπουργός μιας κυβέρνησης των αφεντικών, πόσο μάλλον όταν αυτή έχει ήδη καταρρεύσει κι αύριο δεν θα υπάρχει, και κάθε «υπόσχεσή» της γίνεται στον αέρα. Η λύση για τους εργαζόμενους της χαλυβουργίας θα δοθεί από τους ίδιους τους εργάτες, μέσα από την συνέχιση και κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα τους. Την πραγματική κατάσταση της εταιρείας θα την εξακριβώσουν οι εργάτες όχι από τις πληροφορίες και τις έρευνες του κάθε Κουτρουμάνη, αλλά μόνο αν πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους τα βιβλία της εταιρείας και τα ανοίξουν για να δουν ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Για να έχουν όλα αυτά αποτέλεσμα, οι εργάτες της Χαλυβουργίας δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους. Όλοι οι εργάτες στον ορυκτό πλούτο και στα μεταλλεύματα, στον χάλυβα, στο σιδηρονικέλιο, στο αλουμίνιο, στο λιγνίτη κ.ο.κ., δηλαδή σε ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει και παράγει αυτή η χώρα, θα πρέπει να συντονιστούν για να ανακόψουν την πορεία καταστροφής που μας επιβάλλουν οι χρεοκοπημένοι καπιταλιστές, και που θέλει την μια μετά την άλλη επιχείρηση να απολύει, να περικόπτει, να κλείνει ή να ξεπουλιέται. Θα πρέπει ολόκληρη η εργατική τάξη να κάνει δική της υπόθεση αυτούς τους αγώνες, και να βάλει ως στρατηγικό της στόχο την εθνικοποίηση όλων των επιχειρήσεων ορυκτού πλούτου αλλά και κάθε άλλου βασικού τομέα της οικονομίας, έτσι ώστε να έχουμε εμείς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι καταπιεσμένοι, οι απόκληροι, τον έλεγχο στον πλούτο μας και στη ζωή μας.
«Η Χαλυβουργία θησαυρίζει, από τους εργάτες που τους ξεζουμίζει», είναι το σύνθημα που φωνάζουν οι απεργοί του χάλυβα. Καιρός λοιπόν να αντιστραφούν οι όροι, να τους «ξεζουμίσουμε» εμείς, να τους βάλουμε να πληρώσουν για ό,τι μας έχουν πάρει στη ζωή, για ό,τι μας έχουν κάνει σε όλους τους αιώνες της βάρβαρης ταξικής τους κυριαρχίας.
Στην συνάντηση η εργοδοσία (Μάνεσης) με το σωματείο του Βόλου επικαλέστηκε την ύφεση και τις ζημιές στον κλάδο καθώς και την απαίτηση των προμηθευτών εξωτερικού (αγορά σκραπ) να πληρώνονται με μετρητά καθώς δεν κάνουν πλέον αποδεκτές εγγυητικές επιστολές ελληνικών τραπεζών και οι οποίες επέτρεπαν ένα χρόνο πίστωσης στον οικονομικό κύκλο της εταιρείας.
Στην ίδια συνάτηση ο Μάνεσης είχε δηλώσει ότι θα κλείσει τη μονάδα στον Ασπρόπυργο.
Η πρόταση της εργοδοσίας για 5ωρη απασχόληση έγινε δεκτή κατά πλειοψηφία σε γενική συνέλευση,
Οι συνελεύσεις του σωματείου που έγιναν στο ΕΚΒ έγιναν με τις πόρτες ερμητικά κλειστές, χωρίς τη δυνατότητα να μπορέσει να τις παρακολουθήσουν άλλοι συνδικαλιστές ή αγωνιστές της περιοχής.
==513==
