Περιορισμένο ενδιαφέρον έχει να επαναλάβουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία λέγοντας ψέμματα σε ένα λαό και ματαιώνοντας τις προσδοκίες του. Η επανάληψη αυτού του μοτίβου, ωστόσο, στη μικρή κλίμακα τοπικών κοινωνιών δείχνει μια αξιοσημείωτη “συνέπεια μεθόδου” όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Λευκίμμης και του δημάρχου Κέρκυρας, Κώστα Νικολούζου.
Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ έκανε παντιέρα του τις κινητοποιήσεις των κατοίκων ενάντια στην εγκατάσταση ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ στη νότια Κέρκυρα, στην περιοχή της Λευκίμμης και η δημοτική του παράταξη, η Νέα Ριζοσπαστική Κίνηση (ΝΕΡΙΚΙ), πρόβαλλε σαν κεντρικό σύνθημα την ακύρωση του συγκεκριμένου έργου κερδίζοντας τις ψήφους των Κερκυραίων και την τοπική δημαρχία στις εκλογές του 2014, τότε με τις “τρεις κάλπες, μία ψήφος”. Μέχρι και ο ίδιος ο Τσίπρας βρέθηκε στο νησί για να υποστηρίξει το κίνημα των κατοίκων ενάντια στη λειτουργία του ΧΥΤΑ.
Με μνημονιακούς προϋπολογισμούς βέβαια δεν προχώρησε καμία εναλλακτική διέξοδος και συνέχισε να λειτουργεί προσωρινά ο κορεσμένος ΧΥΤΑ στο Τεμπλόνι της Κέρκυρας. Ο Νικολούζος και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν το δικό τους “έντιμο συμβιβασμό” και αποφάσισαν ότι η μόνη ρεαλιστική λύση είναι η εγκατάσταση του ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη αλλά με “ελεύθερο δημοκρατικό διάλογο και συναίνεση” όπως τόνιζε ο ίδιος ο δήμαρχος τον περασμένο Οκτώβρη σε παρέμβασή του στη Λαϊκή Συνέλευση της Λευκίμμης.
13 διμοιρίες ΜΑΤ, μαζί με δυνάμεις της ΟΠΚΕ αποβιβάστηκαν στο νησί της Κέρκυρας στις 25 Ιουνίου για να εξασφαλίσουν με γκλομπς, δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και συλλήψεις πως δεν θα αμφισβητήσουν οι ενοχλητικοί κάτοικοι και το κίνημά τους τη συναίνεση. Την ίδια ώρα που τα ΜΑΤ αναπτύσσονταν στα Μεσοράχια (περιοχή εγκατάστασης του ΧΥΤΑ) και στη Λευκίμμη, ο δήμαρχος ορκίζονταν στο δημοτικό συμβούλιο πως καμιά αστυνομική δύναμη δεν έχει έρθει επιπρόσθετα στο νησί. Η τέχνη του να λες ψέμματα χωρίς ίχνος ντροπής δείχνει μια βαθιά μύηση στην αστική πολιτική.
Αξίζει να σημειώσουμε πως οι μελέτες που κρίνουν ακατάλληλη την περιοχή για εγκατάσταση ΧΥΤΑ λόγω πρωτίστως της απειλής μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα ολόκληρης της νότιας Κέρκυρας δεν απασχολούν τους κυβερνώντες του “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” με οργουελικό χαμόγελο και ρήσεις περί συναίνεσης. Τα σκουπίδια έχουν συσσωρευτεί στους δρόμους και η λύση πρέπει να δοθεί άμεσα προς τέρψιν των επιχειρηματικών συμφερόντων των μεγαλοξενοδόχων. Η υγεία του κοσμάκη είναι δευτερεύον ζήτημα.
Οι 9 συλλήψεις στο σωρό με κατηγορίες για κακουργήματα (κατοχή εκρηκτικών υλών και χρήση τους εναντίον της αστυνομίας) χωρίς αποδείξεις και η τρομοκρατία δεν έχει κάμψει το ηθικό του κινήματος. Αντίθετα ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΕΡΙΚΙ αντιμετωπίζουν τριγμούς και παραιτήσεις στελεχών όπως του αντιδημάρχου καθαριότητας Σπύρου Ασπιώτη.
Η κατασταλτική βία ξυπνάει μνήμες του 2008 και της νεκρής από τη βία των ΜΑΤ Μαρίας Κουλούρη στην πρώτη φάση ανάπτυξη του κινήματος ενάντια στο ΧΥΤΑ στην Λευκίμμη, μνήμες από μια δεκαετία πίσω, τόσο κοντινές στο Δεκέμβρη του 2008 – πριν αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Παυλόπουλος και ο Καραμανλής διαχειρίστηκαν την εξέγερση με μετριοπάθεια. Η διάψευση των προσδοκιών του λαού της Λευκίμμης δεν θα εκτονωθεί με χαμόγελα, ψέμματα και νέες υποσχέσεις. Λύσεις πέρα από αυτό το σαπισμένο πολιτικό σύστημα και τους δεξιοαριστερούς εκπροσώπους τους πρέπει να εξοπλίσουν τη στρατηγική, το πρόγραμμα και το σχέδιο του εργατικού και λαϊκού κινήματος αξιοποιώντας την εμπειρία της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 και των στρατηγικών εμπειριών των χρόνων που ακολούθησαν μπροστά στην επόμενη φάση της ταξικής αναμέτρησης που θα γεννήσει η “έξοδος” από τα Μνημόνια. Σε αυτήν την υπόθεση η Λευκίμμη δεν μας φέρνει μόνο μνήμες αλλά ζωντανούς ανθρώπους που ανοίγουν νέους δρόμους περπατώντας με το στέρεο βήμα του αγώνα τους ενάντια σε αυτούς που τους λένε πως μπροστά υπάρχει μόνο αδιέξοδο ή “There Is No Alternative”.
Νίκος Τζιρής
