Τις τελευταίες μέρες χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν κατακλύσει τους δρόμους των προσφυγικών στρατοπέδων του Λιβάνου απαιτώντας αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη.
Αυτές οι διαδηλώσεις πυροδοτήθηκαν από την άρνηση του υπουργού εργασίας του Λιβάνου Kamil Abu Sleiman να ανανεώσει τις άδειες παραμονής και εργασίας στους Παλαιστίνιους και επίσης τις άδειες ώστε να μπορούν να ανοίγουν δικές τους επιχειρήσεις. Οι Παλαιστίνιοι που ζουν στο Λίβανο, από το 1948, αφότου εκδιώχθηκαν από τη πατρίδα τους μετά την Καταστροφή (Nakba), έχουν υποστεί το ρατσισμό και όπως και την καταπίεση από το κράτος του Λιβάνου και ιδιαίτερα από δεξιές κυβερνήσεις καθώς και επιθέσεις από παραστρατιωτικές οργανώσεις. Να σημειώσουμε πως ο εν λόγω υπουργός ανήκει σε ένα δεξιό πολιτικό κόμμα γνωστό για την αντιπάθειά του προς Παλαιστίνιους και Σύριους.
Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες αποκλείονται βάση νομοθεσίας από 72 επαγγέλματα μεταξύ αυτών της άσκησης της ιατρικής, απασχόλησης στην γεωργία, την αλιεία και άλλα. Αυτή η εργατική νομοθεσία καθιστά τους Παλαιστίνιους και Σύρους φθηνά εργατικά χέρια με περιορισμένου χρόνου άδεια παραμονής.
Οι διαδηλώσεις αυτών των ημερών οργανώνονται κυρίως από τη νεολαία στα στρατόπεδα όπου κατοικούν πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι σε άθλιες συνθήκες· να σημειωθεί ότι οι συνθήκες στα camp χειροτέρεψαν πολύ μετά την υπογραφή της συνθήκης του Όσλο (1993) οδηγώντας πολλούς πρόσφυγες να μετακινηθούν προς την Ευρώπη σε αναζήτηση πιο αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης.
Η υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο και η δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής, μόλις 11 χρόνια μετά τις σφαγές των Παλαιστινίων προσφύγων που πραγματοποιήθηκαν στη Σάμπρα και στη Σατίλα από τις πολιτοφυλακές των δεξιών Φαλαγγιτών σε συμμαχία με τις σιωνιστικές κατοχικές δυνάμεις, οδήγησε τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες σε ακόμα βαθύτερη δυστυχία στο Λίβανο. Η επίσημη παλαιστινιακή ηγεσία τους περιθωριοποίησε και αγνόησε το αίτημά τους για το δικαίωμα της επιστροφή που είναι και το κεντρικό σημείο του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού. Όλα αυτά έγιναν κάτω από τη πρόφαση της «οικοδόμησης κράτους», αφήνοντας τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες να αντιμετωπίσουν μόνοι τους μια πολύπλευρη επίθεση από το Ισραηλ και τις ΗΠΑ και τις πιο αντιδραστικές πτέρυγες της λιβανέζικης πολιτικής και του λιβανέζικου κεφαλαίου.
Δεν είναι σύμπτωση ότι οι τελευταίες επιθέσεις προς τους Παλαιστίνιους στο Λίβανο έρχονται μαζί με τις πολεμικές απειλές του Ισραήλ προς το Λίβανο, και τα σχέδια των ΗΠΑ για ξαναμοίρασμα της περιοχής.
Το Samidoun, το Παλαιστινιακό δίκτυο αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους εκφράζει τη βαθιά του αλληλεγγύη και στήριξη στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στο Λίβανο που αγωνίζονται για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους και για την επιστροφή τους στην κατεχόμενη πατρίδα, τη Παλαιστίνη.
Ο Mohammed Khatib, συντονιστής του Samidoun στην Ευρώπη από το camp Ain el-Helweh του Λιβάνου αναφέρει: «Η εξέγερση στα στρατόπεδα είναι μια σαφής διαμαρτυρία ενάντια στη συνεχή και παρατεταμένη κατάσταση καταπίεσης, αποκλεισμού και πολιορκίας που επιβάλλονται στους λαούς μας που ζουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μια έκφραση της απόρριψης της αδικίας, του ρατσισμού και των κυβερνητικών πολιτικών. Οι διαμαρτυρίες που βιώνουμε στα στρατόπεδα της Βηρυτού στο Βορρά και στο Νότο αντικατοπτρίζουν τον μακροπρόθεσμο αγώνα του λαού μας στο Λίβανο για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και να αντιμετωπίσουμε την πολιτική του ρατσισμού και περιθωριοποίησης που ασκείται από το λιβανέζικο αντιδραστικό καθεστώς εναντίον των Παλαιστινίων και κατά των αλλοδαπών εργαζομένων και των προσφύγων. Αυτές οι σοβαρές και οργισμένες διαμαρτυρίες στο Λίβανο μας υπενθυμίζουν το γεγονός ότι τα παλαιστινιακά στρατόπεδα, η δεξαμενή της επανάστασης, έγιναν άθλιες φυλακές για τις πιο καταπιεσμένες και φτωχές τάξεις του Λιβάνου. Και αυτές οι τάξεις σήμερα είναι έτοιμες για εξέγερση και ακόμη και επανάσταση, αντιμετωπίζουν αυτήν την πραγματικότητα ξαναβρίσκοντας τον ρόλο τους στο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα και στην αντίσταση, για να ολοκληρώσουν το έργο της επιστροφής και της απελευθέρωσης».
Γιαν. Φ.
