Mαζική παναττική απεργία και διαδήλωση

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΥΣ

Με πολλές χιλιάδες κόσμου γέμισαν το πρωί της Τρίτης 17ης Ιανουαρίου οι δρόμοι της Αθήνας, στα πλαίσια της Παναττικής Απεργίας αλληλεγγύης στον ηρωικό αγώνα διαρκείας των Χαλυβουργών Ασπροπύργου, που έχει ήδη ξεπεράσει τους 2,5 μήνες, αποτελώντας ορόσημο για όλη την εργατική τάξη.

Από νωρίς το πρωί, σε τέσσερις διαφορετικές συγκεντρώσεις, πλήθος απεργών εργαζομένων, ανέργων και νεολαίων άρχισε να συγκεντρώνεται για να διαδηλώσει υπέρ των χαλυβουργών, αλλά ταυτόχρονα και ενάντια στην επιδρομή μέτρων που καταστρέφουν και εξαθλιώνουν την ζωή της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, του καθένα από εμάς.

Στην Πλατεία Κλαυθμώνος, στο κάλεσμα των εργατικών κέντρων της Αττικής που εξαναγκάστηκαν να κηρύξουν την απεργία, ανταποκρίθηκαν οι δυνάμεις που παραδοσιακά στοιχίζονται γύρω από την ΓΣΕΕ, δηλαδή δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και κομματιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως το ΣΕΚ.

Στην Ομόνοια καλούσε το ΠΑΜΕ, μαζί και το Σωματείο των Χαλυβουργών, που όμως, αντί να  πορευτεί προς την Βουλή, σημείο αναφοράς της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, πορεύτηκε στην οδό Πειραιώς, προς το Υπουργείο Εργασίας, αδυνατώντας να αναδείξει τις πολιτικές διαστάσεις που λαμβάνει για την εργατική τάξη και για όλο το λαό ο αγώνας των χαλυβουργών γενικά και η συγκεκριμένη απεργία Αλληλεγγύης ειδικότερα.

Στην γωνία Σανταρόζα και Σταδίου, «ταλαντευόμενο» χωροταξικά αλλά και πολιτικά ανάμεσα στις δύο παραπάνω συγκεντρώσεις –αφού για ώρες δεν είχαν κάνει σαφές αν θα ακολουθήσουν την πορεία προς την Βουλή ή προς το Υπουργείο Εργασίας- καλούσαν τα Πρωτοβάθμια Σωματεία και φοιτητικοί σύλλογοι, δηλαδή δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Aς σημειωθεί ότι για πρώτη φορά φοιτητικοί σύλλογοι αντί για προσυγκέντρωση στα Προπύλαια, όρισαν τόπο συνάντησης την προαναφερθείσα γωνία.

Τέλος, στα Προπύλαια, σε διάσταση με τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, καλούσαν σε ανεξάρτητη συγκέντρωση σωματεία βάσης (ΣBEOΔ, μαγείρων, κλπ), εργατικά σχήματα, ομάδες και συνελεύσεις (εργαζομένων-ανέργων στα MME,  συνέλευση τεχνικών κινηματογράφου κ.ά), δυνάμεις του αντιεξουσιαστικού χώρου και της επαναστατικής Αριστεράς. Την συγκεκριμένη προσυγκέντρωση στήριξε και το ΕΕΚ ενισχύοντας το μπλοκ της Πρωτοβουλίας για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών. Συνολικά, σε αυτό το μπλοκ, από τα πιο δυναμικά και περιφρουρημένα μπλοκ της  διαδήλωσης, πορεύτηκαν πάνω από  1200 άτομα.

Παρά τις προσπάθειες των γραφειοκρατών της ΑΔΕΔΥ να σαμποτάρουν την απεργία αρνούμενοι να κηρύξουν απεργία στο Δημόσιο περιορίζοντάς την στον έτσι κι αλλιώς «δύσκολο» ιδιωτικό τομέα, και δεδομένων των συνθηκών και του χαρακτήρα της απεργίας, αρκετά μεγάλος αριθμός εργασιακών χώρων και κλάδων δήλωσε συμμετοχή σε αυτή, με την απεργιακή πορεία να καταφέρνει να συγκεντρώσει περί τους 15.000 διαδηλωτές, με το μεγαλύτερο κομμάτι να συσπειρώνεται γύρω από το ΠΑΜΕ (8-9.000). Στα παρελκόμενα της πορείας, στο Σύνταγμα εντοπίστηκε ένοπλος ασφαλίτης – και δή της αντιτρομοκρατικής!- ο οποίος προσπάθησε να εισχωρήσει σε μπλοκ, αλλά εντοπίστηκε και έλαβε την σχετική… «περιποίηση» από διαδηλωτές, μέχρι που τον παρέλαβε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ που προσέτρεξαν για να κάνουν κλοιό γύρω του, δεν πρόλαβαν να αποσοβήσουν την αφαίρεση της ταυτότητας και του υπηρεσιακού του περιστρόφου.

Απεργιακός αγώνας διαρκείας μέχρι την νίκη

Αναμφίβολα η Παναττική Απεργία της 17/1 έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Κάτω από την πίεση του μαζικού κινήματος που έχει συσπειρωθεί γύρω από τον αγώνα των χαλυβουργών (αλλά και των εργαζόμενων στα Μ.Μ.Ε.), οι γραφειοκράτες των εργατικών κέντρων αναγκάστηκαν να κηρύξουν την πρώτη μεγάλης έκτασης απεργία αλληλεγγύης σε ένα κομμάτι της εργατικής τάξης που βρίσκεται σε μετωπική σύγκρουση με την εργοδοσία. Από αυτή την άποψη, το γεγονός από μόνο του αποτελεί μια παρακαταθήκη για όλο το εργατικό κίνημα. Αρκεί όμως μια μονοήμερη απεργία, περιορισμένη στα στενά όρια της Αττικής; Σίγουρα όχι.

Εξ αρχής είχε τονιστεί πως ο αγώνας στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας ξεπερνούσε τα στενά όρια αυτής της επιχείρησης. Ξεκίνησε από μια ευθεία επίθεση στα δικαιώματα ενός κομματιού του βιομηχανικού προλεταριάτου, και ήταν σαφές πως αυτή η επίθεση θα αποτελούσε τον «πιλότο» της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων σε όλα τα εργοστάσια και σε όλους τους μεγάλους εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα αν οι χαλυβουργοί δεν κατάφερναν να νικήσουν. Και ενώ ταξική πάλη στον Ασπρόπυργο ακόμα μαίνεται, η αντεργατική επίθεση εξαπλώνεται και στα άλλα μεγάλα εργοστάσια της χώρας -επιβεβαιώνοντας τους χαλυβουργούς που χαρακτήριζαν τον Μάνεση «λαγό» των βιομηχάνων- ακόμα κι εκεί που μέχρι προ λίγων ημερών όλα «έβαιναν καλώς», όπως για παράδειγμα στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στην Λάρυμνα όπου ήδη προαναγγέλθηκε μείωση μισθών της τάξης του 25%, με τους γραφειοκράτες να διατείνονται πως αυτό που θα σώσει τους εργάτες από τις μειώσεις θα είναι… η ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης.
Πως μπορούν να απαντήσουν οι εργάτες στη ΛΑΡΚΟ και σε κάθε ΛΑΡΚΟ που δέχεται ή θα δεχτεί αντίστοιχες επιθέσεις σε δικαιώματα το επόμενο διάστημα; Πρωταρχικά και σίγουρα, κλείνοντας τα αυτιά στις Σειρήνες της γραφειοκρατίας που σκοπό έχουν να αποκοιμίσουν τους εργαζόμενους, και βρίσκοντας τον δικό τους ανεξάρτητο ταξικό βηματισμό. Και σίγουρα, όχι μόνοι τους. Όπως μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να αντέξουν τόσο καιρό οι εργάτες της Χαλυβουργίας χωρίς την στήριξη χιλιάδων αλληλέγγυων από όλες τις γωνιές της χώρας. Αλλά όταν κλιμακώνεται η επίθεση της αστικής τάξης στους εργάτες, αντίστοιχη και ανώτερη πρέπει να είναι και η κλιμάκωση της δικής μας ταξικής δράσης. Η αλληλεγγύη που παίρνει την μορφή της υλικής βοήθειας σε χρήματα και τρόφιμα για την στήριξη και συνέχιση της απεργίας, είναι απαραίτητη και πρέπει να συνεχιστεί, αλλά και να μετασχηματιστεί σκαρφαλώνοντας σε ένα άλλο επίπεδο, εκείνο της αγωνιστικής μετωπικής συστράτευσης όλων των εργατών, μέσα από ανεξάρτητα κέντρα αγώνα εργατών και μέσα από μορφές γενικευμένης και διαρκούς ρήξης με τα αφεντικά. Κατά μία έννοια, για να δυναμώσει ο αγώνας των χαλυβουργών, πρέπει να πάρει φωτιά και η ΛΑΡΚΟ, και για να νικήσει ο αγώνας των εργατών στη ΛΑΡΚΟ θα πρέπει να συνεχίσει να φλέγεται το εργοστάσιο του Ασπρόπυργου, αλλά και να εξαπλωθεί η φωτιά σε όλα τα μεγάλα εργοστάσια της χώρας.  

Από αυτή την άποψη, είναι σωστή η κατεύθυνση των χαλυβουργών όταν ανακοινώνουν πως: «Οργανώνουμε περιοδείες χαλυβουργών σε εργοστάσια και επιχειρήσεις. Δίνουμε συνέχεια με μαζικές αποστολές χαλυβουργών σε όλες τις Βιομηχανίες Μετάλλου σε όλη την Ελλάδα! Με συγκεντρώσεις και πορείες έξω από αυτές. Η φωτιά της χαλυβουργίας θα ανάψει σε όλους τους μεταλλεργάτες»!

Κάθε σκέψη και απόπειρα συντονισμού ανάμεσα στον σκληρό πυρήνα της εργατικής τάξης, τους βιομηχανικούς εργάτες, είναι θετική. Απομένει να τεθεί κι ο σκοπός και το περιεχόμενο της ενότητας και του συντονισμού, στα μεγέθη που επιβάλλουν οι συνθήκες.

Όταν οι απαιτήσεις των καιρών είναι τόσο αυξημένες που η φράση «ή αυτοί ή εμείς» αποτελεί ένα δίλημμα ουσίας κι όχι ψευτοδίλημμα συνθηματικού χαρακτήρα, σημαίνει πως μόνο μέσα από την ραγδαία κλιμάκωση των αγώνων και την υπέρβαση της μέχρι τώρα πράξης του κινήματος, με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης των τραπεζιτών και κάθε άλλης αστικής κυβέρνησης, θα μπορέσει να οδηγηθεί η εργατική τάξη στην νίκη, είτε αυτή παλεύει στις πύλες της Χαλυβουργίας, είτε στη ΛΑΡΚΟ, είτε στον Άλτερ, είτε οπουδήποτε αλλού. Γι’ αυτό, αν μια 24ωρη παναττική απεργία είναι κατώτερη των περιστάσεων και των αναγκών της εποχής, αυτό που χρειαζόμαστε είναι η οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας, για να διώξουμε τους χρεοκοπημένους αστούς, να τσακίσουμε το κράτος τους, και να δούμε τους εργάτες στην εξουσία.

Να μπει φωτιά σε κάθε εργοστάσιο της χώρας και σε κάθε μεγάλη επιχείρηση, να παραλύσουν τα πάντα, για να κινηθεί η εργατική τάξη προς τη Νίκη.