Τα καθήκοντα του ανεξάρτητου εργατικού κινήματος μέσα στις συνθήκες του παρακμασμένου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού
Η παρακμή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δημιουργεί διαρκώς νέα επεισόδια κρίσεων, τα οποία παίρνοντας τη μία ή την άλλη μορφή, σε υγειονομικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, ηθικό επίπεδο, φέρνουν την ανθρωπότητα όλο και πιο κοντά σε μια ανεπανόρθωτη καταστροφή εν τέλει, της ίδιας της ζωής. Ήδη, τον Ιανουάριο του 2023 η ΜΕΚ αναφερόταν στην εκρηκτική κατάσταση η οποία διαμορφώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά και στη χώρα μας, εξαιτίας της μάστιγας του πληθωρισμού, της ακρίβειας και της ανεργίας. Τρεις μήνες μετά, ο κόσμος φαίνεται να γυρίζει ακόμα μία φορά ανάποδα και τίποτα να μη δείχνει ότι μπορεί να κυλήσει πάνω στις ράγες της «κανονικότητας», η οποία έχει προ πολλού και ανεπιστρεπτί εκτροχιαστεί, παρά την πεισματική άρνηση των αστικών κυβερνήσεων και των διεθνών και υπερεθνικών θεσμών τού κεφαλαίου να παραδεχτούν ότι τίποτα δεν μπορούν να ρυθμίσουν και να θέσουν υπό έλεγχο στον αποδιοργανωμένο και παρακμασμένο καπιταλισμό, την επιθανάτια κρίση του οποίου ζούμε και προσπαθούν να διαχειριστούν, βάζοντας στο στόχαστρο ακόμα και τις ίδιες τις ζωές μας.
Ήδη με επίκεντρο τις ΗΠΑ ξεκινά ένα νέο σπιράλ τρόμου, με συστημικές τράπεζες να χρεοκοπούν, αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν το αυξανόμενο κόστος χρήματος από την άνοδο των επιτοκίων, προκειμένου να τιθασευτεί η απειλητική άνοδος του πληθωρισμού. Μετά τη SILICON VALLEY BANK, ακολουθεί η Ευρώπη, με τη χρεοκοπία της CREDIT SUISSE, με τη DEUTSCHE BANK να βρίσκεται και αυτή προ των θυρών. Η άλυτη και κλιμακούμενη κρίση του καπιταλισμού βρίσκεται στη βάση της πολιτικής που “παράγει” τις επιθετικές αντεργατικές και αντιλαϊκες πολιτικές στο εσωτερικό κάθε χώρας, ενώ διεθνώς ξετυλίγει το σπιράλ των ιμπεριαλιστικών πολέμων, με κορυφαίο τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, που φέρνει την ανθρωπότητα στο χείλος του 3ου παγκόσμιου πολέμου και της θερμοπυρηνικής καταστροφής.
Αλλά, η κρίση πυροδοτεί επίσης τις αντιστάσεις και τους αγώνες της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Στη Γαλλία, ο δικτατορίσκος-τραπεζίτης Μακρόν βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ανυποχώρητη εξεγερσιακή κατάσταση, με τεράστιες και μαζικές απεργίες να κλονίζουν όλη τη χώρα κατά των αντιδραστικών ασφαλιστικών αντι-μεταρρυθμίσεων που θέλει να επιβάλλει και με ένα λαό που έχει κατέβει σύσσωμος στους δρόμους απαιτώντας να μπει τέρμα στις εξοντωτικές πολιτικές του. Στη Γερμανία τα συνδικάτα των κοινωνικών και δημόσιων υπηρεσιών ενωμένα γύρω από το VERDI μαζί με τα συνδικάτα σιδηροδρομικών και μεταφορών με Μεγα-Απεργίες διεκδικούν αυξήσεις που να καλύπτουν τον υψηλό πληθωρισμό.
Στη χώρα μας, το συγκλονιστικό κίνημα των καλλιτεχνών και του ανατρεπτικού φρέσκου αέρα με τον οποίο αναζωογόνησε τα πνευμόνια όλων των καταπιεσμένων, έδωσε από τα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη το μήνυμα ότι κανένας δεν περιμένει ότι από τις εκλογές θα δοθεί κάποια διέξοδος στα προβλήματά του. Πριν προλάβει να εκπνεύσει ο Φεβρουάριος, το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, που θέρισε τις ζωές δεκάδων συνανθρώπων μας, θύμισε σε όλους μας με τον πιο άγριο και βάναυσο τρόπο τι πραγματικά σημαίνει νεοφιλελευθερισμός και «επιτελικό κράτος». Το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, καταγράφηκε στη συνείδηση όλων, σαν ένα κρατικό έγκλημα, σε μία χώρα που βασιλεύει ο νόμος του Κέρδους και στην οποία η ανθρώπινη ζωή αξιολογείται από το Κράτος-απροκάλυπτο εκπρόσωπο του κεφαλαίου ως πηγή κόστους, ενώ η ανθρώπινη ύπαρξη γίνεται συνάρτηση των κερδών και των ζημιών των καπιταλιστών.
Το έγκλημα των Τεμπών υπήρξε η κατάληξη μιας μακρόχρονης πορείας αντιλαϊκών, αντεργατικών πολιτικών ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες μας επιβλήθηκαν με τα γνωστά μνημονιακά δάνεια, σαν ένα είδος φόρου αίματος στο Μινώταυρο των ευρωπαϊκών θεσμών του διεθνούς κεφαλαίου. Τα τελευταία 12 χρόνια με την απειλή της χρεοκοπίας και την υπόσχεση της επιστροφής σε μία κανονικότητα, η οποία όχι μόνο δεν ήλθε ποτέ, αλλά μετά τον COVID-19 αντικαταστάθηκε από μία νέα, ακόμα πιο εφιαλτική, για την οποία ξανά μας κάνουν πλύση εγκεφάλου, ότι είναι αναπόδραστη, βλέπουμε μπροστά στα έντρομα μάτια μας, να διαλύεται κάθε τι που παραπέμπει σε δημόσιο αγαθό. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όσο και αν χάνει κάθε μέρα κάθε ίχνος ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης, εξακολουθεί με σπουδή μέχρι την τελευταία στιγμή, να προχωρά το αποτρόπαιο έργο των ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας. Μέχρι να κηρύξει τις εκλογές, νομοθετεί ακόμα και την τελευταία στιγμή, παρά την πρωτοφανή εδώ και δεκαετίες κοινωνική κατακραυγή για το έγκλημα των Τεμπών, με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο, για να παραδώσει το νερό, αν και μετά τη μαζική λαϊκή κατακραυγή ο Μητσοτάκης ελίσσεται προς τα πίσω για να επανέλθει μετά τις εκλογές εφόσον εκλεγεί, όπως και το παιδοογκολογικό νοσοκομείο Αγία Σοφία. Επιδίδεται σε ένα αγώνα άνευ προηγουμένου, με το χρόνο, για να προλάβει να ξεπουλήσει στους φίλους της επιχειρηματίες, οτιδήποτε ανήκει στη σφαίρα των δημόσιων αγαθών. Όλη την προηγούμενη περίοδο, η εγχώρια αστική τάξη είχε ακλόνητο πολιτικό της εκπρόσωπο την ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με την ανοχή της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της φιλοκυβερνητικής, εργοδοτικής, συστημικής, συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Από κοινού, κυβέρνηση και αφεντικά ακατάπαυστα μεθόδευσαν και νομοθέτησαν κάθε μέτρο ικανό να αποτελειώσει οτιδήποτε έχει θεσμοθετηθεί με αγώνες και αιματηρές θυσίες από την πλευρά της εργατικής τάξης, σε βάθος δεκαετιών, ακόμα και εκατονταετιών, το οποίο καταφέρνει και στέκεται ακόμα, για την ενίσχυση και την προστασία των εργαζόμενων, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία. Κορυφαίο παράδειγμα η ψήφιση τον περασμένο Δεκέμβριο του νόμου για την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, όπως επίσης πιο πίσω, η ψήφιση του περιβόητου νόμου Χατζηδάκη (ν.4808/2021).
Η ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη δεν αποτελεί ορόσημο μόνο για το γεγονός των αναχρονιστικών και οπισθοδρομικών τομών του, αλλά και για το γεγονός ότι με την υπαναχώρηση από την προκηρυγμένη ανεξάρτητη απεργία της 3ης Ιουνίου 2021 ανέδειξε τη γύμνια και την ανεπάρκεια των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες όχι απλώς αποδεικνύονται εδώ και δέκα χρόνια κατώτερες των περιστάσεων, αλλά έχουν καταντήσει ο Εφιάλτης της εργατικής τάξης, την ώρα που μαίνεται ανελέητος και αδιάκοπος ταξικός πόλεμος. Μετά την κολοτούμπα με τη ματαίωση της απεργίας της 3ης Ιουνίου, για να μην αποσπαστεί από το άρμα της ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ επιστέγασε αυτή την αδιέξοδη στρατηγική με την παρότρυνση, να αντιμετωπίσουν τα σωματεία το νόμο-οδοστρωτήρα αφήνοντάς τον στα… χαρτιά. Αυτή η αντιφατική θέση αμέσως προκάλεσε την αντίδραση των ταξικών συνδικαλιστικών και εργατικών δυνάμεων, οι οποίες δεν επέτρεψαν την επικράτηση αυτής της απαράδεκτης γραμμής αμαχητί παράδοσης. Η κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη έχει αγκαλιαστεί από την εργατική τάξη και τα ταξικά σωματεία ως στόχος και με αυτά ως δεδομένα, το ερώτημα που μπαίνει επειγόντως και επιτακτικά, είναι ποια πρέπει να είναι η ανεξάρτητη απάντηση της εργατικής τάξης και με ποιο τρόπο θα τη δώσει. Και πριν προλάβουν να περάσουν καλά-καλά δύο χρόνια από εκείνη την προκλητική εγκατάλειψη της ανεξάρτητης από τη ΓΣΕΕ απεργίας, το κάρμα εκδικείται τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, με την ιστορική απεργία της 8ης Μάρτη, που κηρύχτηκε κάτω από την πίεση των ταξικών εργατικών δυνάμεων από το Εργατικό Κέντρο Αθήνας και την ΑΔΕΔΥ, παρά την αντίθεση της ΓΣΕΕ. Η θλίψη και η οργή του λαού για το έγκλημα των Τεμπών ανάγκασε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να βρεθεί αντιμέτωπη με αυτό που απέφευγε εδώ και πολύ καιρό. Την αποκάλυψη ότι μεγάλες εργατικές απεργίες μπορούν να γίνουν έξω και παρά τη θέληση της κρατικοδίαιτης ΓΣΕΕ ΑΕ.
Τίποτα δεν μένει ίδιο για πολύ καιρό μέσα σε αυτές τις ταραγμένες συνθήκες, που γίνονται για τους εργαζόμενους και το λαό όλο και πιο απειλητικές. Η σύγκρουση μεταξύ της εργατικής τάξης και του κεφαλαίου και των αστικών κυβερνήσεων της, κορυφώνεται και πολώνεται, ενώ οι αστικές αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει επιτυχημένη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης γκρεμίζονται η μία μετά την άλλη, με πάταγο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες συγκροτήθηκε η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση. Με σκοπό να συμβάλλει μέσα στους καθημερινούς αγώνες, στις αντιστάσεις και αντεπιθέσεις της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του, για τα άμεσα ζητήματα με προοπτική την εργατική εξουσία και την ταξική απελευθέρωσή της από την καπιταλιστική δουλεία. Σημαντικό μέρος αυτής της πάλης είναι ο αγώνας για να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από τις αυταπάτες που προκαλεί ο φετιχιστικός χαρακτήρας του εμπορεύματος και του χρήματος, και βεβαίως ο ορυμαγδός της προπαγάνδας των ελεγχόμενων και Πετσοταϊσμένων ΜΜΕ. Ότι υπάρχει δηλαδή, λύση μέσα σε αυτό το σύστημα που προκαλεί την καταστροφή τους. Η λύση για την εργατική τάξη δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει πρώτα απ’ όλα τη ρήξη και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά την κρίση. Για να γίνει αυτό, δεν μπορεί παρά να απαιτεί την ανάληψη της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη, που είναι διεθνής και παγκόσμια, από τους ίδιους τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Η ΜΕΚ έχει συγκροτηθεί προκειμένου να συμβάλλει και να συντελέσει στις πρωτοβουλίες που πρέπει να παρθούν άμεσα, ώστε η δράση των εργατών να ξεφύγει από τα χέρια των εργοδοτικών – κυβερνητικών συνδικαλιστών, να συμβάλλει και να συντελέσει στις ενιαιομετωπικές δράσεις που θα εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία της τάξης από το κράτος, την εργοδοσία και την υποταγή στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Να συμβάλλει και να συντελέσει ώστε να ξεπεραστεί το όριο των οικονομικών αιτημάτων και διεκδικήσεων, τα οποία καθηλώνουν τους εργαζόμενους στο ζυγό της αστικής εξουσίας και τους οδηγούν σε αδιέξοδο, καθώς υιοθετούν αναποτελεσματικό σχέδιο δράσης, που δημιουργεί κλίμα απογοήτευσης και αποστράτευσης.
Ζούμε σε ένα κόσμο που η διαρκώς επιδεινούμενη κρίση και παρακμή του παγκόσμιου καπιταλισμού -πληθωρισμός, ύφεση, ανεργία, χρεοκοπίες, οικολογική καταστροφή, Πόλεμος- βάζουν στην ημερήσια διάταξη την πάλη για κομμουνιστική επανάσταση, σαν την μόνη ρεαλιστική διέξοδο της κοινωνίας. Η πάλη για ανατροπή της κυβέρνησης και για εργατική εξουσία είναι ένα άμεσο και επιτακτικό καθήκον. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί ένα απλό προπαγανδιστικό σλόγκαν, αλλά πρέπει να μετατραπεί σε σχέδιο δράσης για όλη την τάξη. Είναι επιτακτικό καθήκον, η σύνδεση κάθε μικρού ή μεγάλου αιτήματος με την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού. Έτσι και αλλιώς ο καπιταλισμός στην κρίση του αδυνατεί να ικανοποιεί οτιδήποτε.
Στις παρούσες συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, οι όποιες επιμέρους επιτυχίες μπορεί να είναι παράγωγο της επαναστατικής πάλης, η οποία προχωρώντας με τη δράση της για την ικανοποίηση του άμεσου αιτήματος, θέτει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Αυτή η πάλη, είναι που διαπαιδαγωγεί ταυτόχρονα την εργατική τάξη στα επαναστατικά της καθήκοντα. Η εργατική τάξη καλείται εδώ και τώρα, να παλέψει για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης, με προοπτική την εργατική εξουσία, διεκδικώντας:
· Ενάντια στην ακρίβεια που συνθλίβει το λαϊκό και εργατικό εισόδημα και κάνει αφόρητη τη ζωή ιδίως των χαμηλοσυνταξιούχων, να χτυπηθεί το καπιταλιστικό κέρδος των μεσαζόντων στα αγροτικά προϊόντα και τα είδη πρώτης ανάγκης.
· Αυξήσεις των μισθών και συντάξεων πάνω από τον πληθωρισμό. Αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή (ATA).
· Ενάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων και την ανεργία, έλεγχο στα βιβλία των επιχειρήσεων που επικαλούμενες την κρίση κάνουν μαζικές απολύσεις, κλείνουν ή μεταφέρουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες σε άλλες χώρες. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο. Κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων των καπιταλιστών που ενώ παίρνουν τα γνωστά θαλασσοδάνεια χρεοκοπούν και κλείνουν τις επιχειρήσεις.
· Για την ανεργία: Κανένας άνεργος – Αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης προς όφελος των εργαζόμενων, για τη μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς ελάττωση μισθού και διατήρηση των δικαιωμάτων. Λιγότερη δουλειά – Δουλειά για όλους.
· Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και όλων των αντεργατικών νόμων που μετατρέπουν την εργασία σε κάτεργο.
· Κατάργηση κάθε διάκρισης στις αμοιβές και στα δικαιώματα των εργαζόμενων, βάσει φύλου ή καταγωγής. Πλήρης κοινωνική ένταξη των μεταναστών και προσφύγων, με όλα τα δικαιώματα.
· Κρατικό πρόγραμμα προμήθειας με φθηνά βιομηχανικά είδη και λιπάσματα στους αγρότες, έναντι φθηνών αγροτικών προϊόντων με ικανοποιητικές τιμές για τους παραγωγούς.
· Οργάνωση της εγχώριας παραγωγής με στόχο την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού, τη διατροφική αυτάρκεια και την προστασία από την επισιτιστική κρίση, με βάση τον μικρομεσαίο αγρότη και όχι τα συμφέροντα των πολυεθνικών αγροτοβιομηχανικών μονοπωλίων.
· Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, ντόπιων και πολυεθνικών.
· Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων. Λειτουργία των επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση προς όφελος του κοινωνικού συμφέροντος και όχι με σκοπό το κέρδος (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Συγκοινωνίες). Επανεθνικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που ξεπουλήθηκαν χωρίς αποζημίωση στα τρωκτικά του κεφαλαίου, ντόπια και ξένα.
· Κατάργηση του Χρηματιστήριου Ενέργειας –Απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των παρόχων ενέργειας. Αντιμετώπιση της ηλεκτρικής ενέργειας ως κοινωνικού αγαθού και όχι ως εμπορεύματος. Ακριβό ρεύμα σημαίνει την καταστροφή και χρεοκοπία οποιασδήποτε βιομηχανικής δραστηριότητας αυξάνοντας ακόμα περισσότερα την ανεργία.
· Μονομερής ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ στους διεθνείς τοκογλύφους
· Άμεση εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο όλων των πιστωτικών ιδρυμάτων, τραπεζών και ασφαλιστικών ιδρυμάτων.
· Δημιουργία ενός κεντρικού τραπεζικού οργάνου που θα ελέγχει την πορεία της οικονομίας και θα παρεμβαίνει για να αντιμετωπιστεί η ύφεση, έχοντας ως αποστολή να μη χάσουν τα λεφτά τους οι μικροκαταθέτες, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι και να προστατευθεί η στέγη από τις κατασχέσεις για τους μισθοσυντήρητους.
· Παιδεία – Υγεία – Ενέργεια – Νερό – Συγκοινωνίες: Κοινωνικά αγαθά και όχι εμπορεύματα για τους κερδοσκόπους. Να εθνικοποιηθεί η HELLENIC TRAIN χωρίς αποζημίωση και να περάσει κάτω από εργατικό έλεγχο – Δημόσιες, σύγχρονες, φθηνές και ασφαλείς συγκοινωνίες για το λαό
· Καθολική, Δημόσια και Δωρεάν Εκπαίδευση και Υγεία για όλο το λαό. Απεξάρτηση των κρατικών λειτουργιών από τη διείσδυση του ιδιωτικού τομέα και των ιδιωτικοοικονομικών συστημάτων διοίκησης.
· Απαλλοτρίωση όλης της μοναστηριακής και εκκλησιαστικής μεγάλης περιουσίας και των τσιφλικιών. Πλήρης διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος.
· Άμεση διάλυση των κατασταλτικών μηχανισμών, των MAT και των ομάδων ΔEΛTA. Κατάργηση των ειδικών δικαστηρίων και των αντιδημοκρατικών τρομονόμων.
Απρίλιος 2023
