Κάτω τα εργασιακά 13ωρα και όλοι οι αντεργατικοί νόμοι
Αφεντικά και Κεραμέως θέλουν να γίνουμε δούλοι τους με «ελεύθερη επιλογή» μας
Εμείς απαντάμε: Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών – Παλεύουμε για να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας και του πλούτου που παράγουμε!
Κυβέρνηση και αφεντικά επανέρχονται δια στόματος Κεραμέως, στο μεγάλο και απαρέγκλιτο στόχο τους να μας μετατρέψουν σε δούλους. Με το γνωστό κυνισμό και θράσος των προκατόχων της, η Υπουργός Εργασίας, η οποία ήδη μετράει στο ενεργητικό της, την αντιδραστική νομοθέτηση για τον κατώτατο μισθό, έρχεται άλλη μία φορά (χρησιμοποιώντας τους αγαπημένους γκαιμπελίστικους ευφημισμούς της κυβέρνησης), να βαφτίσει ως «ελευθερία επιλογής του εργαζόμενου», την κρατική κάλυψη στην εργοδοτική βουλιμία για εργασία από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου. Με το νέο νομοσχέδιο που ανακοινώνει μέσα στο κατακαλόκαιρο, η Κεραμέως διατείνεται με διάφορες συλλογιστικές αρλούμπες, ότι ικανοποιείται το αίτημα πολλών εργαζόμενων να δουλεύουν 13 ώρες την ημέρα! Τι άλλο θα ακούσουμε;
H Κεραμέως, όπως και ο Χατζηδάκης, ο Γεωργιάδης, ο Βρούτσης και τα άλλα πουλέν και γκανιάν της νεοφιλελεύθερης νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης ξέρουν και τι θέλουν και τι κάνουν. Θέλουν να τσακίσουν την εργατική τάξη ως οργανωμένη κοινωνική δύναμη. Θέλουν να ξεκάνουν προς όφελος των πολιτικών εντολέων και συνεταίρων τους εργοδοτών, ό,τι υφίσταται ως οργανωμένη και ρυθμισμένη εργασία. Όσο οξύνεται η καπιταλιστική κρίση, τόσο θα επανέρχονται για να κάνουν τη ζωή των εργαζόμενων μία πραγματική κόλαση. Μέχρι αυτή η κόλαση να γίνει ολοσχερής επί της γης και να μην αφήσει κολυμπηθρόξυλο, με το θερμό πόλεμο να είναι το επόμενο πλάνο τους.
Ο κεφαλαιοκράτης ιδανικά θα ήθελε η εργατική δύναμη να του παρέχεται δωρεάν, όπως οι δούλοι στην αρχαιότητα, έχει πει ο Μαρξ και είχε βέβαια, απόλυτο δίκιο. Το βλέπουμε και το ζούμε εδώ και 15 χρόνια, με τον πιο εμφατικό τρόπο. Με τις μνημονιακές κυβερνήσεις, όλων των επιφάσεων, τάσεων και αποχρώσεων, από τη «σεμνότυφη και χαμηλοβλεπούσα» σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της, με τα λιτά γεμιστά της Συριζαίας Φωτίου, μέχρι την ακροδεξιά απροκάλυπτη θρασύτητα του λογοδιαρρέοντος Γεωργιάδη, να επανέρχονται ξανά και ξανά νομοθετώντας ό,τι πιο άγριο και οπισθοδρομικό για τα εργατικά δικαιώματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους, οι επιχειρήσεις-ζόμπι.
Οραματίζονται τον εργασιακό μεσαίωνα στα dark satanic mills του Μάντσεστερ, του Μπέρμιγχαμ, της Μασαχουσέτης, του Σικάγο και των άλλων κέντρων της βιομηχανικής επανάστασης του 19ου αιώνα. Αυτό επιθυμούν, αυτό μεθοδεύουν. Την πολύωρη εργασία των 12 και 14 ωρών ημερησίως, την εργασία παιδιών και γυναικών με όρους βαρβαρότητας, τις άθλιες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, τη ρύπανση, το συνωστισμό, τους χαμηλούς μισθούς και την εκμετάλλευση των εργατών.
Το ερώτημα είναι τι απαντάμε εμείς! Πώς απαντά η εργατική τάξη σε αυτόν τον πόλεμο που της έχει κηρυχτεί επισήμως και με όλους τους τρόπους;
Αν κρίνει κανείς από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα όλα αυτά τα σκληρά χρόνια, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει επιτελέσει ιστορική προδοσία εναντίον των εργαζόμενων. Η ΓΣΕΕ δεν υπήρξε απλώς ανεκτική σε αυτή την καταστροφική για τους εργαζόμενους πορεία. Η ΓΣΕΕ έβαλε πλάτη για να ανασχεθεί οποιαδήποτε ελπιδοφόρα απάντηση από την πλευρά του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Τώρα νιαουρίζει ότι δεν την αφήνουν να παίξει το ρόλο της ως κοινωνικός εταίρος. Παραπονιέται ότι δεν υφίσταται βάση για συλλογικές ρυθμίσεις. Ότι κυριαρχούν οι ατομικές διευθετήσεις με τον εργοδότη, στις οποίες ο εργαζόμενος καμία ισχύ δεν έχει, παρά τις προκλητικές δηλώσεις της Κεραμέως και των συν αυτή, περί δήθεν και τάχα «ελευθερίας επιλογής» από την πλευρά του εργαζόμενου. Τι να περιμένει κανείς από μία συνδικαλιστική ηγεσία που στην εποχή του πιο ανελέητου ταξικού πολέμου, βλέπει και φαντάζεται τον εαυτό της ως κοινωνικό εταίρο!
Από την άλλη το ΠΑΜΕ, όπως αποδεικνύεται σε άπειρες περιπτώσεις, με κορυφαίο παράδειγμα την εγκατάλειψη της πανεργατικής ανεξάρτητης γενικής απεργίας κατά του νόμου Χατζηδάκη τον Ιούνιο του 2021, μέσα σε αυτές τις δεκαετίες του ολομέτωπου ταξικού πολέμου, αντί μιας γραμμής ρήξης και ανατροπής με απευθείας πολιτική σύγκρουση του εργατικού, συνδικαλιστικού κινήματος με τις κυβερνήσεις που φέρνουν την καταστροφή στους εργαζόμενους, παραμένει στη στρατηγική της ήττας, με περιχαράκωση και απομόνωση των αγώνων και με το γενικό σύνθημα «ο νόμος να μείνει στα χαρτιά».
Με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και αυτές τις στρατηγικές επιλογές, ο κόσμος της εργασίας, η εργατική τάξη και η κοινωνία ολόκληρη μετρούν τεράστιες απώλειες και υποβάθμιση της ζωής τους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυτόν τον καλπασμό προς την απόλυτη διάλυση της οργανωμένης εργασίας, την κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων, την εξαφάνιση του συλλογικού δικαίου, τη συντριβή των εργασιακών ρυθμίσεων και θεσμών που αναχαιτίζουν την εργοδοτική ροπή προς την ασύδοτη εκμετάλλευση.
Το ανεξάρτητο, ταξικό εργατικό κίνημα καλείται να κηρύξει τον πόλεμο ενάντια σε αυτές τις πολιτικές, για ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που απεργάζεται την ακραία εκμετάλλευση της εργασίας, με όρους δουλείας. Δεν θα γίνουμε σκλάβοι. Δεν θα γίνουμε ανδράποδα. Κανένας νόμος για 13 ώρες εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες, ατομικές διευθετήσεις του χρόνου εργασίας, ευέλικτα ωράρια και κάθε ρύθμιση που υποβιβάζει τον άνθρωπο σε «ζωντανό στο υποστατικό του αφεντικού».
Ο νόμος που ετοιμάζουν να γίνει η «ταφόπλακα» της κυβέρνησης και όχι ακόμα μία δική μας στο νεκροταφείο που θάβονται το ένα μετά το άλλο, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα! Να θάψουμε την αντεργατική κυβέρνηση μαζί με τα σκάνδαλά της, να σαρώσουμε τα νομοθετικά 13ωρα εκτρώματα μαζί με τους ΟΠΕΚΕΠΕδες τους.
Κάτω η Κυβέρνηση Μητσοτάκη – Όχι στις νέες αντεργατικές ρυθμίσεις Κεραμέως Κάτω οι νόμοι Χατζηδάκη, Γεωργιάδη, Κεραμέως και κάθε αντεργατικός νόμος – Εμπρός για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεινά της με οργάνωση των αγώνων και τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας για την εργατική εξουσία!