Μακεδονικό, Μετα-Μνημόνιο και κρίση εξουσίας
Στην τελική ευθεία φαίνεται πως μπαίνουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας –Σκοπίων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για τη διαμόρφωση μιας τελικής, από κοινού αποδεχτής συμφωνίας για το όνομα της γειτονικής μας χώρας.
Τελευταία επεισόδια στις διαπραγματεύσεις ήταν οι συναντήσεις της υπηρεσιακής Γερμανίδας Καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ με τον Μακεδόνα Πρωθυπουργό Ζάεφ και έπειτα με τον Έλληνα Πρωθυπουργό Τσίπρα.
Στόχος της Μέρκελ δεν ήταν άλλος από το να πιέσει τις δύο πλευρές να βρουν μία λύση, έτσι ώστε να ξεμπλοκάρει η είσοδος της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και έπειτα στην ΕΕ.
Αν και στη συνάντηση Μέρκελ – Τσίπρα την Παρασκευή 23/2 δεν είναι σίγουρο αν και κυρίως πώς τέθηκε και το θέμα της επικείμενης εξόδου της Ελλάδας από το Μνημόνιο το προσεχές καλοκαίρι, ένα είναι σίγουρο : Οι όροι με τους οποίους θα βγει ο ελληνικός καπιταλισμός από τη Μνημονιακή ‘εντατική’ επηρεάζονται από την ύπαρξη ή μη συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας –Μακεδονίας για το όνομα της δεύτερης.
Κι αυτό γιατί μια συμφωνία μεταξύ Αθήνας – Σκοπίων για την ονομασία της πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας (εφόσον, φυσικά αυτό επικυρωθεί από τα κοινοβούλια των δυο χωρών ) θα δώσει το ‘’εισιτήριο’’ στη Μακεδονία να μπει άμεσα στο ΝΑΤΟ και αργότερα στην Ε.Ε., μιας και τώρα δεν έμπαινε λόγω του ελληνικού βέτο να μπει στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ με το όνομα ‘Δημοκρατία της Μακεδονίας’.
Οι ιμπεριαλιστές ‘καίγονται’ να βάλλουν τη Μακεδονία σ στο ΝΑΤΟ, καθώς αυτό θα ενδυναμώσει εξαιρετικά την παρουσία τους στην ιστορικά εξαιρετικά ευαίσθητη περιοχή των δυτικών Βαλκανίων και ιδιαίτερα στα νώτα της Σερβίας.
Η Σερβία παραμένει τριάντα σχεδόν χρόνια μετά το τέλος της Γιουγκοσλαβικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας εκτός ελέγχου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, παρά τις ωμές ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις (εμφύλιος στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, βομβαρδισμοί, κίνημα ενάντια στο Μιλόσεβιτς κ.λπ.)
Ταυτόχρονα, στην ίδια χώρα υπάρχει ισχυρή επιρροή της Ρωσίας.
Έτσι η παραπέρα ιμπεριαλιστική περικύκλωση της Σερβίας αποτελεί κρίσιμο σταθμό στην όλη διαδικασία επαναποικιοποίησης των πρώην γραφειοκρατικά εκφυλισμένων εργατικών κρατών – όπως η πρώην Γιουγκοσλαβική σοσιαλιστική Ομοσπονδία και φυσικά η ίδια η πρώην ΕΣΣΔ.
Η όλη αυτή διαδικασία -όπως και το όλο εγχείρημα της ”ευρωπαϊκής ενοποίησης” (το οποίο είναι απόλυτα δεδομένο με αυτή)- βρίσκεται σε κρίση την τελευταία 10ετία, όπως φαίνεται από το Brexit, αλλά και την κρίση στην Ουκρανία και, φυσικά, τη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού (και το παρ’ ολίγον Grexit).
Η απόλυτη πρόσδεση των δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ-ΕΕ σε συνδυασμό με την επανασυγκόλληση του σπασμένου ελληνικού ‘κρίκου’ αποτελεί ένα ταυτόχρονο στοίχημα για τον δυτικό ιμπεριαλισμό προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση της περασμένης 10ετίας.
Από την ταυτόχρονη πίεση που ασκεί ο ιμπεριαλισμός αυτήν την περίοδο και προς τις δύο κατευθύνσεις φαίνεται πως η πρόσδεση των δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ-ΕΕ δεν μπορεί να γίνει χωρίς την επανασυγκόλληση του ελληνικού ΄κρίκου’ μέσω μιας όσο το δυνατόν ‘ασφαλούς’ -για τη σταθερότητα της ευρωζώνης – ελληνικής εξόδου από τα Μνημόνια.
Και αυτό γιατί κατά την μεταψυχροπολεμική περίοδο (η οποία ξεκίνησε το 1989-1991 ), η καπιταλιστική Ελλάδα αποτελούσε το βασικό ορμητήριο των ιμπεριαλιστών για την επέλασή τους στα Βαλκάνια.
Η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού το 2010, τα απανωτά Μνημόνια και η γιγάντια πολιτική αναταραχή που αυτά προκάλεσαν έθεσαν εν αμφιβόλω όχι μόνο την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αλλά και το όλο ιμπεριαλιστικό εγχείρημα στα Βαλκάνια, δυτικά και ανατολικά.
Οι λεγόμενες ευρω-σκεπτικιστικές τάσεις στην ανατολική Ευρώπη που πλέον τείνουν να κυριαρχήσουν πολιτικά είχαν ως αφετηρία τους την ελληνική κρίση.
Αυτό σημαίνει πως (και) χωρίς την ‘ασφαλή’ επανασυγκόλληση του ελληνικού ‘κρίκου’ δεν μπορεί να προχωρήσει η διαδικασία πρόσδεσης των δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Η ελληνική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πιστεύει πως αν συμβάλλει στην ένταξη της Μακεδονίας στο αμερικανοκίνητο ΝΑΤΟ και την ΕΕ (συμφωνώντας με την Μακεδονία για το όνομά της) θα τύχει ηπιότερης αντιμετώπισης από το επίσης αμερικανοκίνητο ΔΝΤ και την ΕΕ όσον αφορά στις δεσμεύσεις τις οποίες πρέπει να αναλάβει μετά το Μνημόνιο, αλλά και όσον αφορά τα ‘δώρα’ τα οποία θα μπορούσε να λάβει.
Με δυο λόγια η κυβέρνηση Τσίπρα βάζει ‘πλάτες’ στην ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, προκειμένου ΔΝΤ και Eυρωζώνη -όπως ευελπιστεί – να βάλουν ‘πλάτες’ σε ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους και, ενδεχομένως, σε κάποια μεταμνημονιακά μέτρα ελάφρυνσης των μαζών (π.χ. μετριασμός ή αναβολή των περικοπών στις συντάξεις το 2019, αύξηση κατώτατου μισθού κ.λπ.).
Έτσι η ελληνική κυβέρνηση της ψευτο – αριστεράς, μετά την υπογραφή της στον Μνημονιακό στραγγαλισμό του λαού αυτής της χώρας, ετοιμάζεται να βάλει την υπογραφή στον ιμπεριαλιστικό στραγγαλισμό του λαού και της γειτονικής μας χώρας, της Μακεδονίας.
Και αυτό, υποτίθεται, για να πετύχει μία ανέφικτη ηπιότερη (για το λαό) –σε σχέση με τη καθεαυτή Μνημονιακή – μεταμνημονιακή πολιτική διαχείριση της νέας φάσης της χρεοκοπίας στην οποία μπαίνει ο ελληνικός καπιταλισμός.
Προς την κατεύθυνση της ομαλής πολιτικής μετάβασης από τη Μνημονιακή στη Μεταμνημονιακή περίοδο (σε μία ελεγχόμενη, δηλαδή, ”Μετα-μνημονιο-πολίτευση” ) η κυβέρνηση ‘τρέχει’ την υπόθεση του σκανδάλου της Novartis .
Οι εμπλεκόμενοι στο εν λόγω σκάνδαλο πολιτικοί (Σαμαράς, Βενιζέλος κ.λπ.) συν ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Στουρνάρας, είναι εκείνοι οι οποίοι θα μπορούσαν –για τους δικούς τους λόγους – να εμποδίσουν τα βασικά σενάρια ομαλής μεταμνημονιακής αστικής πολιτικής διαχείρισης, στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τον πρωταγωνιστή.
Αυτά προβλέπουν κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ με ή χωρίς το ΠΑΣΟΚ.
Ο ‘Μακεδονομάχος’ Σαμαράς μαζί με τον Γεωργιάδη (δηλ. το διορισμένο από τον νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη αντιπρόεδρο της ΝΔ ) από την πλευρά της ΝΔ και οι Βενιζέλος – Στουρνάρας από την πλευρά του πρώην ΠΑΣΟΚ τάσσονται ενάντια σε κάθε πολιτική συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ.
Οπότε ‘περισσεύουν’ και, έτσι, καλύτερα να εξαφανισθούν από την πολιτική σκηνή, πολλώ δε μάλλον που σχετίζονται άμεσα με τη Μνημονιακή περίοδο, η οποία -μάλιστα – ‘τελειώνει’ φέτος το καλοκαίρι και ο ελληνικός καπιταλισμός κατεπειγόντως χρειάζεται ένα ανανεωμένο πολιτικό σύστημα για να αντιμετωπισθεί η κρίση του.
Γιατί πρέπει να γίνει άμεσα ένα πολιτικό ξεκαθάρισμα; Το 2019 είναι εκλογικό έτος. Σε 10 μήνες ξεκινά επισήμως μπαράζ εκλογικών αναμετρήσεων.
Τον Γενάρη του 2019 πρέπει να εκλεγεί νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Τον Μάιο είναι οι προγραμματισμένες οι ευρωεκλογές.
Τον Οκτώβριο είναι προγραμματισμένες οι Περιφερειακές και οι Δημοτικές Εκλογές.
Τον Σεπτέμβριο κλείνει η 4ετής θητεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και, συνεπώς, έως τότε πρέπει να γίνουν εθνικές εκλογές.
Φυσικά, οι εθνικές εκλογές θα μπορούσαν να προκηρυχθούν πρόωρα, δηλαδή πριν το Σεπτέμβριο του 2019 ή ακόμα και πριν το 2019, δηλαδή εντός του τρέχοντος έτους.
Σύμφωνα με ένα πολύ πιθανό σενάριο, οι εκλογές θα μπορούσαν να γίνουν τον Οκτώβριο του 2018, δηλαδή αμέσως μετά την έξοδο από το Μνημόνιο.
Ως πιθανό πρόσχημα από την κυβέρνηση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μία πιθανή άρνηση του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης να δεχθούν τα μεταμνημονιακά μέτρα ‘ελάφρυνσης’ (των μαζών) τα οποία θα προτείνει η κυβέρνηση.
Έτσι η κυβέρνηση θα επιχειρούσε να μειώσει, έστω και εν μέρει, τις απώλειες τις οποίες έχει υποστεί λόγω της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής επί τέσσερα χρόνια.
Ακόμα και αν δεν έβγαινε πρώτο κόμμα στις εκλογές αυτές, θα είχε μειώσει δραστικά τη διαφορά από τη Μητσοτακική ΝΔ, σε σημείο που να μην μπορεί να κάνει η δεξιά κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, θα γινόντουσαν ξανά εκλογές και μάλιστα με αρνητικούς όρους για το Μητσοτάκη.
Επίσης, στο ενδεχόμενο των επαναληπτικών εκλογών, θα ίσχυε αυτή τη φορά η απλή αναλογική. Συνεπώς η διαμόρφωση κυβέρνησης με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν σχεδόν αναπόφευκτη.
Η επαναστατική αριστερά πρέπει να παλέψει για την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης απέναντι σε κάθε σενάριο εναλλακτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής χρεοκοπίας.
Η ανεξαρτησία αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ένα διεθνιστικό και επαναστατικό πρόγραμμα θέσεων, αλλά και πολιτικής δράσης : Για τη διεθνιστική ενότητα των Βαλκανικών λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό, με στόχο την ανατροπή των αστικών κυβερνήσεων, την εργατική εξουσία και τη σοσιαλιστική ενοποίηση στην περιοχή. Προς αυτήν την κατεύθυνση παλεύει το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα.
Δ.Κ.
