Μανιφέστο της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ
2017
H Χρονιά του Οκτώβρη
1. Εκατό χρόνια μετά την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, την απαρχή της παγκόσμιας επανάστασης για την ανατροπή του παρηκμασμένου καπιταλισμού και την μετάβαση στην πανανθρώπινη ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία, η ανθρωπότητα ζει ξανά, σε ένα υψηλότερο και πιο πολύπλοκο επίπεδο, τις συνθήκες που έκαναν την Επανάσταση του 1917 δυνατή, αναγκαία και επείγουσα.
Η αδιέξοδη παγκόσμια κρίση σπέρνει παντού μια φρίκη χωρίς τέλος. Όλες οι εγκαθιδρυμένες κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις καταρρέουν διεθνώς, στη μία χώρα μετά την άλλη. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται επικίνδυνα. O εθνικιστικός αγριανθρωπισμός δείχνει ξανά το απάνθρωπο πρόσωπό του. Κράτη διαλύονται βίαια κι οι ξεριζωμένοι πληθυσμοί τους σπρώχνονται στην προσφυγιά, θαλασσοπνίγονται ή φυλακίζονται σε νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Περιφερειακές συρράξεις και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι τείνουν να γενικευτούν σε παγκόσμιο μακελειό που εάν συμβεί, αυτή την φορά θα σημάνει την εξολόθρευση κάθε ζωής στον πλανήτη.
Η πολιτική ζωή στριφογυρίζει σαν τον άρρωστο που έχει πυρετό, όπως έγραφε άλλοτε ο Τρότσκυ, με σπασμωδικές στροφές, δεξιά κι αριστερά.
Η κυρίαρχη αστική τάξη διασπάται, το αστικό πολιτικό σύστημα αποσυντίθεται, το “ακραίο Κέντρο” διαλύεται, κι η κοινωνική πόλωση αναζητά πολιτική διέξοδο στα άκρα. Ξεδιάντροποι δημαγωγοί εξαπατούν εξαθλιωμένες μάζες και καταλαμβάνουν τα ύπατα αξιώματα. Πραξικοπήματα κι αντιπραξικοπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο (πραξικόπημα του αλ Σίσι στην Αίγυπτο, πραξικόπημα και αντιπραξικόπημα στην Τουρκία του Ερντογάν, δικαστικό-κοινοβουλευτικό πραξικόπημα στην Βραζιλία).
Περίοδοι σχετικής αδράνειας ή και υποχώρησης της δράσης των μαζών διακόπτονται από αιφνίδιες σποραδικές εξεγέρσεις, μαζικές κινητοποιήσεις ή και επαναστατικές ανατροπές. Το ηφαίστειο της λαϊκής οργής αφυπνίζεται και ξεσπά κάθε τόσο με απρόβλεπτες εκρήξεις: από την Αραβική Άνοιξη το 2011, τα κινήματα στη Νότια Ευρώπη ενάντια στη λιτότητα, το κίνημα Occypy στις HΠΑ, το Γκεζί Παρκ, την κουρδική Ροζάβα κι ως την πρόσφατη, πάλι απρόβλεπτη, “Γαλλική Άνοιξη” των απεργιών και καταλήψεων, των οδομαχιών με τις δυνάμεις καταστολής και των Nuits Debout, των Ολονυκτιών στις κατειλημμένες πλατείες των πόλεων της Γαλλίας το 2016.
Όλες τούτες οι μάχες δεν είναι παρά ο πρόλογος για την επερχόμενη ιστορική αναμέτρηση σε διεθνή κλίμακα ανάμεσα στις δυνάμεις της επανάστασης και της αντεπανάστασης.
2. Η χρονιά που πέρασε ήταν το κατώφλι της νέας περιόδου που ανοίγει μπροστά μας.
Η αδιέξοδη, δεκάχρονη ως τώρα, καπιταλιστική κρίση επιδεινώνεται. Όλα τα μέτρα που πάρθηκαν μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008 όχι μόνον απέτυχαν να δώσουν λύση αλλά και προετοίμασαν μια νέα φάση της παγκόσμιας κρίσης. Σ’ αυτήν βουλιάζουν τώρα ταυτόχρονα αναπτυγμένες και “αναδυόμενες” καπιταλιστικές χώρες σε Βορρά και Νότο, στις μητροπόλεις και στις BRICS, στην ιμπεριαλιστική Δύση και στη Λατινική Αμερική, την Ασία ή και την Κίνα, την μέχρι πρότινος υπερθερμασμένη “ατμομηχανή της διεθνούς ανάπτυξης” που απειλείται τώρα να τιναχτεί στον αέρα από τις κερδοσκοπικές “φούσκες”, τον ωκεανό των “κόκκινων δανείων” σε εταιρείες και περιοχές και την μαζική φυγή κεφαλαίων.
Στο κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού και της κρίσης του, στις HΠΑ, ένας φασιστοειδής λούμπεν-δισεκατομμυριούχος, ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε Πρόεδρος της υπερατλαντικής Δημοκρατίας, σχηματίζοντας μια κυβέρνηση κοινωνικού, εμπορικού, ή και θερμού πολέμου, με μια χούντα του πάμπλουτου 1%, αποτελούμενη από μεγιστάνες της Γουόλ Στρητ και της βιομηχανίας πετρελαίου μαζί με πολεμοκάπηλους στρατιωτικούς.
Η εκλογή Τραμπ, έκφραση της βαθειάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής παρακμής της αμερικανικής Μητρόπολης, αναμφίβολα θα επηρρεάσει καταλυτικά όλες τις παγκόσμιες εξελίξεις, ιδιαίτερα στην Ασία με επίκεντρο την Κίνα, την φλεγόμενη Μέση Ανατολή, την Ρωσία, αλλά και την Ευρώπη συνολικά.
3. Η άνοδος των αμερικανικών επιτοκίων και συνεπώς όλου του κόστους των χρεών διεθνώς, ο προστατευτισμός κι ο εμπορικός πόλεμος δεν μπορεί παρά να έχουν δραματικές συνέπειες παντού και ιδιαίτερα στην Ευρώπη με την βαλτωμένη οικονομία και το υπό κατάρρευση τραπεζικό σύστημα.
Η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα μετά το Brexit και το Ιταλικό Δημοψήφισμα, αποσυντίθεται. Είναι φανερό ότι η λεγόμενη “ελληνική κρίση” και το πάντα επαπειλούμενο Grexit ήταν, όπως το 15ο Συνέδριο του ΕΕΚ τόνισε ξανά, το σπάσιμο του πιο αδύναμου κρίκου της συνολικής ευρωπαϊκής αλυσίδας. Τώρα όλες οι φυγόκεντρες τάσεις, μαζί κι ο οικονομικός εθνικισμός φουντώνουν, διασπώντας Βόρεια και Νότια Ευρώπη, Ανατολική και Δυτική.
Μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, οι ασυμβίβαστοι ανταγωνισμοί οξύνονται τώρα μεταξύ Ιταλίας, Γαλλίας και Γερμανίας, απειλώντας το ήδη σαθρό και κλυδωνιζόμενο οικοδόμημα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Εάν η υπερχρεωμένη Ιταλία είναι ο “μεγάλος ασθενής” της ΕΕ, η Deutsche Bank, η μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας και της Ευρώπης, βρίσκεται ήδη στον θάλαμο εντατικής θεραπείας. Η κρίση, μετά την περιφέρεια, χτυπάει τώρα το κέντρο, τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, καθώς η οικονομία βαλτώνει, και πληθαίνουν τα εκατομμύρια των ανέργων, των αστέγων, των νεόφτωχων.
Το τσουνάμι των προσφύγων από την Μέση Ανατολή, την Αφρική και την κεντρική Ασία αλλάζει τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, δυναμώνοντας τα ξενοφοβικά, φασιστικά κι ακροδεξιά μορφώματα, σε βάρος των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, εντείνοντας την κοινωνική πόλωση, την καθεστωτική κρίση. Η ίδια η γερασμένη αστική δημοκρατία ψυχορραγεί κάτω από ένα μόνιμο “καθεστώς εξαίρεσης”, στη σκιά τυφλών τρομοκρατικών πληγμάτων που γεννούν οι δικές της επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, ο εσωτερικός ρατσισμός και η περιθωριοποίηση πλατειών στρωμάτων του πληθυσμού.
Η αποδιοργάνωση της ΕΕ εκδηλώνεται δραματικά στο γεγονός ότι μετά από δεκαετίες, ο πόλεμος επανέρχεται επί ευρωπαϊκού εδάφους. Ενώ μετά τις καταρρεύσεις στην Ανατολή και την διάλυση της ΕΣΣΔ το όλο εγχείρημα της Ευρώπης του Μάαστριχτ στόχευε στην ενσωμάτωση – αποικιοποίηση του πρώην σοβιετικού χώρου, η αποτυχία του όλου σχεδίου φέρνει τον πόλεμο στα ανατολικά της σύνορα. Με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην χρεοκοπημένη Ουκρανία, το Μαϊντάν κα την αμερικανοευρωπαϊκή στήριξη των Ουκρανών φασιστών έχει ανοίξει πολεμικό μέτωπο αναμέτρησης με την Ρωσία που δεν περιορίζεται στον “υβριδικό “πόλεμο” στο Ντονμπάς, όπως το δείχνει η ανάπτυξη των στρατιωτικών δυνάμεων και βάσεων του ΝΑΤΟ σε όλη την γραμμή των συνόρων με την Ρωσία, από την Βαλτική και την Πολωνία ως τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.
4. Η Ελλάδα βρίσκεται στην διασταύρωση όλων των διεθνών αντιφάσεων, αποδείχνοντας πόσο αληθινή ήταν η ρήση του Διονυσίου Σολωμού ότι “τούτος ο τόπος είναι κεραυνοκράχτης”.
Από την μια αποτελεί αναπόσπαστο μέρος και εναρκτήρια πράξη της διαλυτικής κρίσης της καπιταλιστικής Ευρώπης, μιας ΕΕ σε αποσύνθεση· από την άλλη αποτελεί πύλη εισόδου στην ευρωπαϊκή ήπειρο όχι μόνο των κυμάτων των απεγνωσμένων προσφύγων αλλά κι όλου του χάους της Μέσης Ανατολής.
Η πτώση του τραγικού Χαλεπιού δεν σημαίνει και το τέλος του αντιδραστικού πολέμου μέσω πληρεξουσίων στην Συρία. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στη Μέση Ανατολή, η καταστροφή καταρχήν του Ιράκ, στη συνέχεια, της Λιβύης και της Συρίας διέλυσαν τα τεχνητά σύνορα και την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων όπως εγκαθιδρύθηκαν εκατό χρόνια πριν με την αποικιοκρατική συμφωνία Σάικς-Πικό, χωρίς καμιά νέα τάξη πραγμάτων να την έχει διαδεχθεί μέχρι τώρα.
Μέρος του παλιού διαχωρισμού της περιοχής, την επαύριο του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, ήταν και η Συμφωνία της Λωζάνης που τώρα αμφισβητεί ο Ερντογάν επιχειρώντας με την υποδαύλιση του τουρκικού εθνικισμού να σταθεροποίήσει την δικτατορική εξουσία του σε μια κλυδωνιζόμενη Τουρκία σε διαδικασία “Συριοποίησης”. Η κατεχόμενη και διαιρεμένη Κύπρος αλλά και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο επιτείνουν τους εθνικιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή, απειλώντας όλους τους λαούς της με επέκταση του μεσανατολικού Αρμαγεδώνα.
Μπορούμε και πρέπει να σταματήσουμε την καταστροφή που μας απειλεί, με την διεθνική και διεθνιστική πάλη όλων των καταπιεσμένων της περιοχής ενάντια στους εμπρηστές του πολέμου στις HΠΑ και ΕΕ, για την εκδίωξη του ιμπεριαλισμού, των στρατών, των βάσεων και των μισθοφόρων του, ενάντια σε όλες τις κυρίαρχες τάξεις της περιοχής και τους αντιδραστικούς εθνικισμούς τους, για Σοσιαλιστικές Ομοσπονδίες των ελεύθερων λαών στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια!
Η πάλη ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό είναι αλληλένδετη με την πάλη ενάντια στον φασισμό, τις συμμορίες του, το κράτος που είναι φωλιά του και προστάτης του, ενάντια στην ξενοφοβία, την ισλαμοφοβία, τον κάθε είδους ρατσισμό, για ολόπλευρη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Οι πρόσφυγες δεν είναι μόνο τα θύματα του ιμπεριαλισμού, ο εύκολος στόχος των φασιστών κι ο αποδιοπομπαίος τράγος της αστικής αντίδρασης. Είναι κι ένα νέο νομαδικό προλεταριάτο που μπορεί και πρέπει να ενωθεί με τους εργάτες, τους ανέργους, τους απόκληρους της Ελλάδας και της Ευρώπης σε ένα κοινό κίνημα ενάντια στον κοινό ταξικό εχθρό, για την καθολική κοινωνική χειραφέτηση, τον πανανθρώπινο κομμουνισμό.
Καθώς η χρεοκοπημένη αλλά αντιστεκόμενη Ελλάδα είναι ο τόπος όπου συναντώνται, αλληλοδιεισδύουν και αλληλεπιδρούν οι κρίσεις σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή, το ΕΕΚ, όπως αποφάσισε στο 15ο Συνέδριό του, στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις την πρωτοβουλία του Βαλκανικού Κέντρου “Κριστιάν Ρακόφσκυ” και του δικτύου RedMed, η οποία υποστηρίζεται κι από τους πρωτεργάτες του “Κοινωνικού Φόρουμ της Κεντρικής-Ανατολικής Ευρώπης” του Βροτσλάβ, για μια νέα, 4η Ευρωμεσογειακή Διάσκεψη των αγωνιστικών αντικαπιταλιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των κοινωνικών κινημάτων στην Αθήνα στο πρώτο εξάμηνο του 2017.
5. Η Ελλάδα, παραμένει ο σπασμένος κρίκος της ΕΕ, με ανοιχτές όλες τις πληγές που άνοιξαν η χρεοκοπία, η τρόικα των ιμπερια-ληστών ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ, τα κανιβαλικά μνημόνια όλων των αστικών κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων, από τον Παπανδρέου και τους Σαμαρο-Βενιζέλους στους Τσιπρο-Καμμένους.
Δεν είναι μόνο το τερατώδες χρέος της χώρας μη βιώσιμο. Μη βιώσιμος είναι ο ίδος ο χρεοκοπημένος καπιταλισμός της, μαζί και το υπάρχον πολιτικό σύστημα αστικής εξουσίας.
Ήδη οι μαζικοί αγώνες της περιόδου 2010-12 οδήγησαν σε κατάρρευση το πολιτικό δικομματικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο κατώφλι της εξουσίας – και τη ναζιστική “Χρυσή Αυγή” στη Βουλή. Ακολούθησε η οικτρή διάψευση των προσδοκιών που επένδυσε μια λαϊκή πλειοψηφία σε μια “κυβέρνηση της Αριστεράς”, από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την συνένοχη συμβολή των ακροδεξιών “ψεκασμένων” συνεταίρων του, με την προδοσία της λαϊκής ετυμηγορίας στο Δημοψήφισμα και την ταπεινωτική υπογραφή του τρίτου και χειρότερου Μνημονίου το καλοκαίρι του 2015.
Παρόλο που αντιτάχτηκε, σωστά, στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου, η αριστερή ρεφορμιστική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, φέρει βαριά ευθύνη. Όχι μόνον παρέμεινε πολιτικά εντός των πλαισίων του καπιταλιστικού συστήματος και της ΕΕ αλλά και αποδέχτηκε το προσχέδιο μνημονίου που ήταν η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015 αλλά ακολούθησε χωρίς ρήξη τον Τσίπρα σχεδόν μέχρι τέλους. Δεν αυτονομήθηκε παρά μόνον μόλις ο Τσίπρας κάλεσε σε πρόωρες εκλογές – όπου και η μετασχηματισμένη σε ΛΑΕ “Αριστερή Πλατφόρμα” του Λαφαζάνη με τους δορυφόρους της μαυρίστηκε αγρίως παρά τις υποσχέσεις (χωρίς καμιά αυτοκριτική) ότι θα είναι ένας νέος, “συνεπής” αυτή την φορά, ΣΥΡΙΖΑ…
Έτσι, η “αριστερή” παρένθεση των ψευδαισθήσεων για ένα τέλος της λιτότητας με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση έκλεισε με ευθύνη του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική κρίση, όμως, της αστικής εξουσίας δεν έληξε αλλά οξύνθηκε παραπέρα. Το ίδιο και η ανθρωπιστική κρίση του λαού καθώς προστέθηκαν και νέα δεινά από τους ιμπεριαλιστικούς “θεσμούς” και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Η φθορά της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμένου υπήρξε ραγδαία. Οι αυταπάτες της λογικής του “μικρότερου κακού” φυλλορροούν με κάθε νέο αντιλαϊκό μέτρο και κάθε νέο ψέμα των κυβερνώντων. Οι διαρκείς μανούβρες, τη μια με την αποτυχημένη προσπάθεια αλλαγής της παλιάς αντικυβερνητικής “διαπλοκής” των ΜΜΕ με μια νέα φιλοκυβερνητική, και την άλλη με τα ψίχουλα των χριστουγεννιάτικων εφάπαξ μικροπαροχών, αδυνατούν να ανακόψουν την καθοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το οικονομικό σχέδιο πολιτικής επιβίωσης της κυβέρνησης στηρίχτηκε στον τριπλό στόχο
α) μιας γρήγορης δεύτερης αξιολόγησης της πορείας των μνημονιακών μέτρων από την διεθνή επιτροπεία των δανειστών,
β) μιας “αναδιάρθρωσης” του μη βιώσιμου χρέους και
γ) την συμμετοχή, έτσι, στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που θα επέτρεπε μια επάνοδο της χώρας στο σφαγείο των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Με την χρεοκοπημένη Ελλάδα να συνθλίβεται στις Συμπληγάδες των ανταγωνισμών ΕΕ και ΔΝΤ, και οι τρεις στόχοι της ελληνικής κυβέρνησης παραμένουν ανέφικτοι. Το φάσμα του “κόφτη”, ή και ενός τέταρτου μνημονίου, εμφανίζεται στον ορατό ορίζοντα. Με το τελεσίγραφο Σόιμπλε ενάντια στην παραμικρή παραχώρηση και το αυτο-εξευτελιστικό γράμμα του Τσακαλώτου υπογράφεται ξανά η δήλωση νομιμοφροσύνης στην μνημονιακή βαρβαρότητα.
Όπως είναι αναμενόμενο, σε τέτοιες συνθήκες ασφυξίας, ξαναρχίζει να φυσάει -παρόλες τις διαψεύσεις- ο κοπανιστός αέρας για νέες εκλογές. Νέες ή κι αλλεπάλληλες εκλογές δεν σημαίνει και τέλος της κρίσης πολιτικής εξουσίας. Το αντίθετο, θα ρίξουν νέο λάδι στην φωτιά.
Η δημοσκοπική άνοδος της “Νέας Δημοκρατίας” οφείλεται περισσότερο στην καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ παρά σε κάποιο ορμητικό ρεύμα αυξανόμενης εμπιστοσύνης στην Δεξιά του νεοφιλελεύθερου “Κούλη” Μητσοτάκη. Ακόμα κι αν η ΝΔ κερδίσει τις επόμενες εκλογές είναι αμφίβολο έως αδύνατο να πετύχει αυτοδυναμία ή να μπορέσει να βρει κυβερνητικούς εταίρους στο σκιώδες ΠΑΣΟΚ και το ξεραμένο Ποτάμι.
Όσο κι αν κάποιο μέρος της λαϊκής οργής κατά της ψευδολογίας Τσίπρα στραφεί σε υποστήριξη της ΝΔ, δεν υπάρχουν στον λαό περιθώρια ελπίδας μιας βελτίωσης των όρων ζωής με μιαν επάνοδο στην κυβέρνηση των Ταλιμπαν του νεοφιλελευθερισμού: της μητσοτακικής Δεξιάς κάτω από το τυρανικό καθεστώς της επιτροπείας των ιμπερια-ληστών της ηγεμονικής Γερμανίας του Σόιμπλε. Ο τελευταίος, εξάλλου, πριν λίγους μήνες, είχε δηλώσει κυνικά ότι μια ελληνική “αριστερή” κυβέρνηση μπορεί και περνάει τα μέτρα λιτότητας πιο εύκολα από μια κυβέρνηση της καθαρόαιμης Δεξιάς. Ο ίδιος ο “Κούλης” Μητσοτάκης παρά την εμμονική επίκληση των εκλογών δεν κρύβει τον φόβο του ότι θα πέσει στα χέρια του η καφτή πατάτα, ακόμα και της υπογραφής ενός τέταρτου μνημονίου.
Το πρόβλημα της αστικής τάξης αλλά και της ΕΕ και των HΠΑ είναι ότι στην Ελλάδα, όπως κι αλλού, λιγοστεύουν ή κι έχουν καεί τα χαρτιά της εναλλαγής στην αστική κυβερνητική εξουσία. Στα χρόνια της κρίσης, είδαμε να διαδέχονται η μία την άλλη μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, μια δοτή κυβέρνηση “τεχνοκρατών” με τον Παπαδήμο και σύμπραξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπό τον Σαμαρά-Βενιζέλο και δύο κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Με όποιο πρόσημο κι αν είχαν, δεξιό, κεντροαριστερό ή ψευτοαριστερό, όλες αυτές οι αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης της κρίσης του κεφαλαίου αποδείχτηκαν, στην πράξη όχι στα λόγια, εχθροί του λαού.
Η κοινωνική πόλωση αδυνατεί να βρει μια επαρκή έκφραση σε μια πολιτική πόλωση ασυμβίβαστων μεταξύ τους εναλλακτικών προοπτικών. Ποιοι μπορούν ακόμα να πιστεύουν, μ’ όλες τις επιμέρους διαφορές, ότι υπάρχει ουσιώδης πολιτική πόλωση ανάμεσα σε πειθαρχικούς διαχειριστές μνημονίων είτε λέγονται Τσίπρας είτε Μητσοτάκης;
6. Για την ώρα, οι φασίστες της “Χρυσής Αυγής” δεν έχουν καταφέρει να γίνουν ο ανερχόμενος πόλος συγκέντρωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αλλά, μετά το φιάσκο της “πρώτης αριστερής κυβέρνησης”, ούτε και η Αριστερά σε κάθε εκδοχή της, κοινοβουλευτική ή εξωκοινοβουλευτική, ρεφορμιστική ή επαναστατική δεν τόχει κατορθώσει. Γι’ αυτό και κυριαρχούν η ρευστότητα, η αστάθεια, το αδιέξοδο.
Η εργατική τάξη και οι φτωχές λαϊκές μάζες έχουν προδοθεί, νοιώθουν αμηχανία, απογοήτευση, πικρία, οργή ή και αηδία – αλλά δεν έχουν νικηθεί στο έδαφος της ταξικής πάλης. Το μαχητικό δυναμικό τους δεν έχει εξαντληθεί. Το δείχνουν, για την ώρα, οι μαχητικές εμπροσθοφυλακές των καταπιεσμένων, ιδιαίτερα της νέας γενιάς της “μαύρης”, “επισφαλούς”, ελαστικής” εργασίας, μέσα στις διάσπαρτες δράσεις, τις αναποτελεσματικές, εκ των προτέρων σαμποταρισμένες από τις γραφειοκρατίες, 24ωρες Γενικές Απεργίες. ή και τις άλλες κινητοποιήσεις, προπαντός ενάντια στους φασίστες ή για την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.
Οι μεμονωμένες, όμως, αυτές κινήσεις δεν συγκροτούν την αναγκαία συνεκτική, οργανωμένη, προγραμματικά εξοπλισμένη, πειστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, τί;
Το γραφειοκρατικό ΚΚΕ, αν και συγκεντρώνει ακόμα έναν σημαντικό αριθμό ειλικρινών προλεταριακών αγωνιστών, περιορίζεται στην προσπάθεια να ενισχυθεί σαν δύναμη αντιπολίτευσης και μόνο, συνδυάζοντας μια στενή συνδικαλιστική πρακτική, με τον σεχταρισμό απέναντι σε όλες τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, τον οπορτουνισμό, ιδιαίτερα όταν η αστική εξουσία κλυδωνίζεται (π.χ. Δεκέμβρης 2008, Δημοψήφισμα 2015) και μια ανιστόρητη, απολογητική ανακύκλωση του σταλινισμού.
Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ο Συνέδριο του το 2017 δίνουν αποκλειστικά έμφαση στην ενίσχυση του γραφειοκρατικού μηχανισμού του. Διαπνέονται από έναν βαθύ συντηρητισμό που υποβαθμίζει τον χαρακτήρα και το βάθος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, τις εκρηκτικές συνέπειές της στην ΕΕ, την κρίση εξουσίας στην ίδια την Ελλάδα των μνημονίων, την επικαιρότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης και του κομμουνισμού, στον οποίο ομνύουν.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά την αποσκίρτηση της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ προς την ΛΑΕ, την κρίσιμη ώρα του 2015, συνεχίζει να συγκεντρώνει ένα αξιόλογο δυναμικό αγωνιστών με πολύ ευρύτερη απήχηση στο κοινωνικό πεδίο από ό,τι στο εκλογικό, καθώς και πολλούς ανένταχτους αριστερούς που ζητούν ένα σημείο αναφοράς και μετωπική πολιτική στέγη στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.
Το ΕΕΚ, παραμένοντας ανεξάρτητο, πολλές φορές βρέθηκε μαζί στους αγώνες με τους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και του ΝΑΡ ειδικά) καθώς και σε εκλογικό μπλοκ τον Σεπτέμβριο του 2015, μετά την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ και το σχίσμα στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κανένας δεν μπορεί να αγνοεί αυτόν τον χώρο παρόλη την ετερογένειά του και τις κεντριστικές ταλαντεύσεις των βασικών του συνιστωσών είτε των μεν προς τον “αριστερό” εθνικισμό κι “ευρωσκεπτικισμό” τύπου ΛΑΕ είτε των δε σε “ενιαία μέτωπα” με τους τάχα ρεφορμιστές του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ. Το ΕΕΚ, χωρίς να αρνείται την ενιαία δράση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διατηρεί την κριτική του απέναντι στις ταλαντεύσεις της και συνεχίζει ανεξάρτητα στο δρόμο της κοινωνικής επανάστασης, του ασυμβίβαστου διεθνισμού -που δεν περιορίζεται στο αόριστο σύνθημα της “αλληλεγγύης των λαών”- και του πανανθρώπινου ελευθεριακού κομμουνισμού.
Εκτός από το ΕΕΚ, υπάρχει ένα ολόκληρο Αρχιπέλαγος ανεξάρτητων οργανώσεων, κοινωνικών κινημάτων και συλλογικοτήτων με αναφορές στην επαναστατική αριστερά, τον κομμουνισμό ή τον αναρχικό, αυτόνομο κι αντιεξουσιαστικό χώρο. Η διασπορά τους και προπαντός η αυτο-αναφορικότητα στέκουν εμπόδιο συχνά στην ενιαία δράση και κυρίως στην εμφάνιση μιας ισχυρής, μετωπικής, αντικαπιταλιστικής εναλλακτικής.
Από τα τέλη Ιουνίου 2015 και στη συνέχεια στην Ανοιχτή Επιστολή του ΕΕΚ προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις άλλες οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς και τις συλλογικότητες του αγωνιστικού, κινηματικού και ελευθεριακού χώρου, καλέσαμε και συνεχίζουμε να καλούμε στην προετοιμασία μιας Ανοικτής Πανελλαδικής Αγωνιστικής Συνέλευσης ή Συνδιάσκεψης όλων των δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς, των κινημάτων και του α/α χώρου για την συλλογική συζήτηση κι επεξεργασία μιας εναλλακτικής προοπτικής διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση και του αναγκαίου, αντιστοιχου σχεδίου δράσης.
Για να ανοίξουμε μαζί τον δρόμο στη ρήξη με τον καπιταλισμό και το κράτος, ανεξάρτητα από τα αστικά κόμματα, το κράτος και τις γραφειοκρατίες. Ενάντια σε όσους λένε ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από την υποταγή, να παλέψουμε για να αναδειχθεί η ίδια η μαχόμενη εργατική τάξη σαν τάξη, επικεφαλής όλων των καταπιεσμένων, σε δύναμη εξουσίας και κοινωνικής χειραφέτησης.
7. Η καπιταλιστική κρίση κι η διαρκής κοινωνική καταστροφή επιτάσσει τις βασικές προγραμματικές γραμμές, για μια συσπείρωση και συμπόρευση των επαναστατικών δυνάμεων καταλύοντας τα όρια μεταξύ άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων :
- Τέλος στη λιτότητα κι όλα τα μνημόνια, την πείνα, την ανεργία, την διάλυση των όρων ζωής του λαού!
- Μονομερής κατάργηση του χρέους!
- Εθνικοποίηση, χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο των τραπεζών κι όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
- Η παραγωγή στα χέρια των ίδιων των παραγωγών-εργατική διαχείριση. Σχέδιο σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες, χωρίς γραφειοκράτες, με εργατική δημοκρατία κι έλεγχο από τα κάτω.
- Έξω η τρόικα κι η διεθνής επιτροπεία! Έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ – για την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης από την Λισαβώνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ!
- Κάτω η μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κάθε κυβέρνηση του κεφαλαίου! Όλη η εξουσία στους εργάτες και τους απόκληρους, στα όργανα αυτο-οργάνωσής τους! Η χειραφέτηση ή θα είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων ή δεν θα υπάρξει.
8. Η ιστορική πρόκληση των καιρών δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με παλιές μεθόδους, με τον μαχητικό συνδικαλισμό και μόνο ή τον κινηματισμό. Οι νέοι καιροί, καιροί αναμέτρησης της επανάστασης με την αντεπανάσταση, απαιτούν νέες επαναστατικές οργανώσεις σε εθνική και διεθνή κλίμακα.
Στο ενιαίο αυτό καθήκον, της οικοδόμησης του νέου επαναστατικού κόμματος και της νέας επαναστατικής Διεθνούς, έχει στρατευτεί το ΕΕΚ και με τούτο τον σκοπό παλεύει στις γραμμές της Συντονιστικής για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς.
Ένα κόμμα της διαρκούς κοινωνικής επανάστασης, αντιγραφειοκρατικό, διεθνιστικό, πραγματικά κομμουνιστικό δεν μπορεί να οικοδομηθεί με ιστορική αμνησία, αγνοώντας το έπος και τις τραγωδίες του 20ου αιώνα, και πρώτα-πρώτα της ίδιας της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917.
Το 2017 τιμούμε την πρώτη εκατονταετηρίδα της. Το ΕΕΚ προετοιμάζεται, μαζί και με την πολύτιμη συμβολή άλλων κομμουνιστών, κοινωνικών αγωνιστών, επαναστατών διανοουμένων και καλλιτεχνών, για έναν ετήσιο κύκλο εκδηλώσεων για την Χρονιά του Κόκκινου Οκτώβρη .
Κύριος στόχος είναι να εξοπλίσουμε μια νέα γενιά επαναστατών με την πείρα της μεγαλύτερης επανάστασης της Ιστορίας και της πάλης για την διεθνή επέκτασή της μέχρι τις μέρες μας. Γιατί η Ιστορία δεν τέλειωσε όπως βιαστήκανε να θριαμβολογήσουν οι αστοί που τώρα τρέχουν και δεν προφτάνουν να συμμαζέψουν τα ερέιπια του συστήματός τους. Ζούμε το τέλος του “τέλους της Ιστορίας” και γι’ αυτό απαιτείται όχι απλώς να βγάλουμε μαθήματα αλλά να επιτύχουμε ένα δύσκολο, απαραίτητο άλμα ζωής, ένα salto vitale, στην επαναστατική θεωρία σαν οδηγό στην πράξη της επαναστατικής ανατροπής .
Αυτόν τον σκοπό θα υπηρετεί και η λειτουργία από τις αρχές του 2017, του κέντρου θεωρητικής κι εκπαιδευτικής δουλειάς του ΕΕΚ που αποφάσισε το 15ο Συνέδριό του¨: το Θεωρητικό Εργαστήρι “Λέων Τρότσκυ”.
Δεν θέλουμε να κάνουμε μνημόσυνα – γιατί για μας ο Κόκκινος Οκτώβρης των Σοβιέτ των εργατών και αγροτών δεν πέθανε παρά τις σταλινικές τερατωδίες, τις προδοσίες και την παλινορθωτική αντεπανάσταση της γραφειοκρατικής νομενκλατούρας.
Δεν ήταν ένα τοπικό, εθνικό, ρωσικό γεγομός αλλά ένα παγκόσμιο Συμβάν: ήταν η απαρχή της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, της μετάβασης στον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση ή ταπείνωση ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι κύκλοι του Κόκκινου Οκτώβρη ανήκουνε κι απλώνονται στην οικουμένη.
Η ΚΕ του ΕΕΚ,
Δεκέμβριος 2016
