Κύριε Τζήμερε και Βουλαρίνε
Αποπειραθήκατε να στοχοποιήσετε τον καθηγητή μας, Γιώργο Καββαδία. Γνωρίζουμε ότι δεν αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός, αλλά μια επίθεση στο εκπαιδευτικό κίνημα και όλους τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς. Δεδομένου του γεγονότος της κακής φήμης σας, αποφασίσαμε να συντάξουμε αυτή την επιστολή με σκοπό να υπερασπιστούμε τον καθηγητή μας και γιατί θεωρούμε καθήκον μας να επιστρατευτούμε στην ανθρώπινη πλευρά της υπόθεσης.
Νιώθουμε ότι το σχόλιό σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η συνέντευξη-παρωδία προσβάλλει την προσωπικότητα και την ιδιωτικότητα του καθηγητή μας. Οι χαρακτηρισμοί που δέχτηκε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, όπως «τεμπέλης» και «αντι-δημοκρατικός», δεν αποτελούν παρά μια τραγικοκωμική χυδαιότητα απέναντι σε κάθε εκπαιδευτικό τού δημοσίου ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με μια πολιτική διάλυσης του δημόσιου σχολείου και καταπάτησης των μορφωτικών δικαιωμάτων της νέας γενιάς. Το δημόσιο και δωρεάν σχολείο (που στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε) δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα.
Ο χώρος που εκπροσωπείτε ύπουλα καρτερεί την πλήρη ιδιωτικοποίηση των σχολείων και την διαμόρφωση ενός αποστειρωμένου πανεπιστημίου από ελευθεριακές ιδέες και ελπίδα για ζωή. Αυτό επιβεβαιώνεται με την πρόσφατη παραίτηση των εκπαιδευτικών της σχολής του Εθνικού Θεάτρου και την εξίσου ντροπιαστική στάση που κρατήσατε απέναντι σε αυτή.
Μακριά από τα δεινά της φτώχειας, του πολέμου και κάθε άλλου δεινού που περιτριγυρίζει την καθημερινότητα ενός παιδιού που γεννιέται στο Κερατσίνι της ανεργίας, στα Βαλκάνια της εξαθλίωσης, στην Ευρώπη του πόνου, στην Γη της αθλιότητας. Αυτό που πραγματικά μας δίδαξε ο κ. Καββαδίας είναι ότι «αργοπεθαίνει οποίος έχει για σύντροφο την τηλεόραση», ότι πρέπει να «αντισταθούμε σε κάθε έναν, ακόμα «και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.». Μας δίδαξε πως «κανένας μας δεν θα μείνει εδώ» και πως «η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα». Αυτές είναι οι «αθλιότητες» τις οποίες έχει πραγματική ανάγκη το δικό σας σχολείο να εξαφανίσει.
Ο κ. Καββαδίας έχει ξεχωρίσει για τον γνήσια δημοκρατικό τρόπο και διάλογο με τον οποίο διδάσκει τους μαθητές του και με το παράδειγμά του. Τον συναντάμε σε συγκεντρώσεις, σε εκδηλώσεις ενάντια στο φασισμό, σε πορείες απαιτώντας έναν καλύτερο κόσμο, πιο δίκαιο. Θυμόμαστε όταν τον συναντήσαμε στην απεργία της 9ης Νοεμβρίου. Αν και ξέραμε ότι όλο και κάπου θα βρισκόταν μέσα στο πλήθος, όταν τον συναντήσαμε νιώσαμε μια γιορτή μέσα μας. Μια φλόγα άναψε. Άνθισαν πολλά λουλούδια μέσα μας. Το ίδιο και στις 17 Νοέμβρη, τότε που διεκδικούσαν οι νεολαίοι του παρελθόντος ακριβώς τα ίδια πράγματα με σήμερα.
Για ποιόν λόγο άραγε προσπαθείτε εσείς, με έναν τέτοιο άθλιο τρόπο και επιτίθεστε σε έναν καθηγητή, έναν δημοσιογράφο, έναν αγωνιστή, έναν πάνω από όλα άνθρωπο που μας διδάσκει πώς να μετατρέπουμε τα τέρατα σε ανθρώπους, πώς να σχηματίζουμε την χαρά, μέσα από την ασχήμια του τόπου.
Κύριε Τζήμερε και κύριε Βουλαρίνε
Η ζωή είναι ένας άνεμος, που ορμητικά μπορεί να διαλύσει τα τανκ που ονειρεύεστε στους δρόμους, μπορεί να αναστήσει κάθε δολοφονημένο, κάθε Παύλο Φύσσα, κάθε Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, κάθε Καλτεζά και Κανελλοπούλου, κάθε Βασίλειο Μάγγο. Εμείς ανήκουμε στο εσωτερικό ενός κλοιού που συνεχώς στενεύει. Όμως ο κλοιός αυτός θα καταρρεύσει, όταν όλοι οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου ξεσηκωθούν για έναν καλύτερο κόσμο με τις αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης. Στις ενωμενες σοσαλιστικές δημοκρατιες του κόσμου, χωρίς αφεντες, ολιγάρχες και ούτε γραφειοκράτες αυτήν την φορά.
Με ειλικρίνεια,
οι μαθητές Μ. Π. και Δ. Ρ. του 3ου ΓΕΛ Κερατσινίου
(τα πλήρη ονόματα στη διάθεση της νπ)
