Πλήθος κόσμου παρακολούθησε τη συναυλία αλληλεγγύης στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ που εδώ και 20 μήνες αγωνίζονται για να μην κλείσει το εργοστάσιο.
Το βράδυ της Πέμπτης 29/7 η Λάρυμνα πλημμύρισε από κόσμο. Στο χώρο του γηπέδου 5×5, απέναντι από το εργοστάσιο, που τα φουγάρα του υψώνονταν στον ουρανό, πάνω από 900 εργάτες και αλληλέγγυοι κάθονταν στα τραπεζάκια, ενώ πολλοί άλλοι στέκονταν όρθιοι.
Την εκδήλωση οργάνωσαν τα σωματεία της ΛΑΡΚΟ με την υποστήριξη του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, ενώ οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς. Συμμετείχαν οι Γιώργος Μαργαρίτης, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Δημήτρης Κανέλλος και Κωνσταντίνος Μαργαρίτης, οι οποίοι με την πράξη τους και με τις δηλώσεις τους εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ.
Παρευρέθηκαν αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής το γραμματέα του Δημ. Κουτσούμπα, από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΕΕΚ. Το ΕΕΚ μοίραζε προκήρυξη στους συγκεντρωμένους (παρατίθεται παρακάτω).
Στην εκδήλωση χαιρετισμό απηύθυναν ο Γιώργος Κάζας, Γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ στο εργοστάσιο της Λάρυμνας και ο Νίκος Θεοδωρόπουλος, γραμματέας του σωματείου εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ στην Αθήνα. Ο κεντρικός ομιλητής Παναγιώτης Πολίτης, μέλος του ΔΣ του επιχειρησιακού σωματείου της Λάρυμνας και πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας, είπε ανάμεσα στα άλλα:
«Η τιμή που μας κάνετε, όλοι σας, μας δεσμεύει, να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι το τέλος. 20 μήνες τα καταφέραμε, γιατί είχαμε όλους εσάς δίπλα μας. 20 μήνες, έφερε αποτέλεσμα ο αγώνας μας, γιατί στα χτυπήματα που δεχτήκαμε από την κυβέρνηση και από διάφορους μηχανισμούς που στηρίζουν την εκποίηση της ΛΑΡΚΟ, μας δώσατε το χέρι, μας κρατήσατε όρθιους».
«Τα «πνευμόνια» όμως αυτής της αντοχής, εσείς είστε». «Αντέξαμε, δεν το βάλαμε κάτω». «Τους σταματήσαμε, κρατήσαμε τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή και μέχρι σήμερα, είμαστε όλοι μες στις δουλειές μας».
O Π. Πολίτης αφιέρωσε εκ μέρους των εργαζομένων τη συναυλία–κινητοποίηση στους νεκρούς της ΛΑΡΚΟ. Και τόνισε:
«Είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι να κρατήσουμε τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, να μην αφήσουμε να μαραζώσουν τον τόπο μας, να μην απολυθεί ούτε ένας εργαζόμενος, να μην χαθεί ούτε ένα ευρώ από το μόχθο των εργαζομένων, μόχθος, που δεν προορίζεται για τις ελβετικές τράπεζες, αλλά για τον τόπο μας, για τη χώρα μας».
Εντύπωση προκάλεσε το ότι στις κεντρικές ομιλίες δεν μίλησαν τα πρωτοκλασάτα στελέχη των εργοδοτικών συνδικαλιστών, ενώ δεν έμεινε απαρατήρητο ότι κάποιοι από τις παρατάξεις τους προσέγγιζαν τους εργάτες προπαγανδίζοντας προτάσεις για αποχώρηση των παλιών εργατών με καταβολή των ενσήμων και διασφάλιση θέσεων εργασίας για τους νεότερους.
Η κυβέρνηση, ως γνωστόν, έχει θέσει εκβιαστικά προθεσμία μέχρι τον Οκτώβριο ή να πωληθεί το εργοστάσιο χωρίς τους εργαζόμενους ή να κλείσει. Από τους τέσσερεις ενδιαφερόμενους για την δημοπρασία επενδυτές οι δύο έχουν αποχωρήσει ήδη, και παραμένουν οι Μυτιληναίος και ΤΕΡΝΑ.
Το κλείσιμο της εμβληματικής ΛΑΡΚΟ είναι ένα ακόμη βήμα στην πλήρη αποβιομηχάνιση της χώρας, που παράλληλα με τα αντιαγροτικά μέτρα της νέας ΚΑΠ που καταστρέφουν τη μικρή και μεσαία αγροτιά, έχει συνέπειες για όλη τη χώρα. Οι νεοφιλελεύθεροι τυχάρπαστοι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου τζογάρουν το μέλλον ολόκληρου του λαού στα χρηματιστήρια και τον τουρισμό. Η υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά των εργατών της ΛΑΡΚΟ, των συνεργαζόμενων βιομηχανιών και βιοτεχνιών και των κατοίκων πολλών περιοχών της χώρας, απαιτεί κινητοποίηση της εργατικής τάξης και του λαού για την ανατροπή του χρεοκοπημένου και εκμεταλλευτικού παρηκμασμένου καπιταλισμού.
Η προκήρυξη του ΕΕΚ αναφέρει:
Μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στη ΛΑΡΚΟ
Τα εργοστάσια και όλη η εξουσία στους εργάτες
[…] Ο 20άμηνος αγώνας των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ απαιτεί την αμέριστη συμπαράσταση ολόκληρης της εργατικής τάξης καθώς η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ έχει αποφασίσει το ξεπούλημα του εργοστασίου ή το λουκέτο, αν δεν βρεθεί αγοραστής. Το μεγαλύτερο “βάρος”, όπως σε όλες τις περιπτώσεις εκκαθαρίσεων επιχειρήσεων, δεν είναι τα χρέη τους που συνήθως φορτώνονται στους φορολογούμενους με την πλειοψηφία αυτών να ανήκει στην εργατική τάξη. Το μεγαλύτερο εμπόδιο και “βάρος” για τους υποψήφιους επενδυτές είναι οι εργαζόμενοι, τα σωματεία τους, τα εργασιακά τους δικαιώματα, το συναίσθημα των εργατών ότι αυτοί έχτισαν και έδωσαν ζωή στην άψυχη ύλη. Στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ με τα πάμπολλα θανατηφόρα ατυχήματα, το “έδωσαν τη ζωή τους” είναι κυριολεκτικό.
Φυσικά, η κακοδιοίκηση των κυβερνώντων που διορίζουν τις εκάστοτε διοικήσεις της επιχείρησης και ευθύνονται για την απελπιστική κατάσταση πολλών δημόσιων επιχειρήσεων είναι ένα μικρό πταίσμα στις διακυμάνσεις της παγκόσμιας αγοράς… και συνήθως δεν φέρουν καμία ευθύνη. Φυσικά, δεν πρόκειται μόνο για ανικανότητα αλλά πολλές φορές για ένα οργανωμένο σχέδιο απαξίωσης ώστε το ξεπούλημα στους ιδιώτες να αποτελεί… μονόδρομο. Στην τρέχουσα συγκυρία του δίδυμου χτυπήματος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της πανδημίας που τίναξε την παραγωγική δραστηριότητα του καπιταλισμού στον αέρα, οι εργαζόμενοι για να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους και τα δικαιώματά τους δεν αρκεί να αγωνιστούν να μην ξεπουληθεί η ΛΑΡΚΟ ή να επαναληφθούν οι καπιταλιστικές “κρατικοποιήσεις” που εντέχνως την έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο. Το ΕΕΚ παραμένει σταθερά στον αγώνα τους και τους στόχους που έχουν θέσει οι εργαζόμενοι αλλά ο δρόμος που πρέπει να ανοιχτεί είναι να περάσει το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στα χέρια των εργατών, να ανοίξουν τα κιτάπια όλων των λογαριασμών που την έφεραν σε αδιέξοδο και τελευταίο αλλά όχι έσχατο να αγωνιστούν όχι μόνο για τον εργατικό έλεγχο της ΛΑΡΚΟ αλλά για τον πολιτικό έλεγχο όλης της χώρας, δηλαδή για την εργατική εξουσία. Σε ένα εργοστάσιο όπως η ΛΑΡΚΟ, χωρίς τον έλεγχο των τραπεζών για εγγυημένη χρηματοδότηση, της ενέργειας για τη διασφάλιση προνομιακών τιμών παραγωγής προς όφελος ολόκληρης της εργατικής τάξης και του εξωτερικού εμπορίου από μια επαναστατική κυβέρνηση των εργατών, κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης της λειτουργίας του με ταυτόχρονη διασφάλιση των όρων ζωής για τους εργάτες αλλά και για ολόκληρη την περιοχή, θα ήταν ένα μικρό ανομολόγητο αλλά ολέθριο ψέμα. Να ενώσουμε όλα τα ρυάκια σε ένα μεγάλο ποτάμι ανατροπής των καπιταλιστικών βαμπίρ και των κυβερνήσεών τους. Τα εργοστάσια και όλη η εξουσία στους εργάτες.
29-7-2921
