Μετά την τρίτη αξιολόγηση
Η τρίτη αξιολόγηση και η σχεδόν ολοκλήρωσή της από την κυβέρνηση, ουσιαστικά επιχειρεί να “νομιμοποιήσει” όλο το πλαίσιο των μέτρων που έχουν επιβληθεί από το τρίτο μνημόνιο, σαν το “καθεστώς” διακυβέρνησης με το οποίο θα πρέπει να ζήσουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι καταπιεσμένοι αυτής της χώρας μετά την 20η Αυγούστου.
Αυτό σημαίνει ότι τελείωσαν τα “νέα” μέτρα; Όχι, έρχονται και άλλες νομοθετικές ρυθμίσεις που θα κλείνουν όλες τις τρύπες ή τα κενά που αυτό το πλαίσιο εξακολουθεί να έχει.
Το πλαίσιο αυτό θα προκύψει από την διαπραγμάτευση που θα γίνει μέχρι και την άνοιξη για την συγκρότηση ενός προγράμματος που θα το προτείνει η Κυβέρνηση σαν δικό της και το οποίο θα στοχεύει στην επίτευξη “αναπτυξιακών όρων” που θα διασφαλίζουν την ικανότητα της οικονομίας να παράγει τα “πλεονάσματα” που θα εξασφαλίζουν την αποπληρωμή του χρέους.
Για τον λόγο αυτό άλλωστε υπάρχουν θεσμοθετημένοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο κανόνες εποπτείας με έλεγχο δύο φορές τον χρόνο μέχρι να αποπληρωθεί το 75% του χρέους δηλαδή μέχρι να αποπληρωθούν περί τα 225 δισ. ευρώ χρέους, δηλαδή… ποτέ.
Αυτό βέβαια που έχει στο μυαλό της η κυβέρνηση, αλλά και οι δανειστές της, είναι σταδιακά μέσα στα επόμενα δέκα, δεκαπέντε χρόνια, να αποπληρωθεί αυτό το χρέος με νέα δάνεια, αλλά από την αγορά, που δεν θα συνοδεύονται από τους κανόνες εποπτείας.
Όμως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αυξηθεί το ποσό των τόκων που θα πρέπει να πληρώνονται ετησίως, αφού τα χαμηλού επιτοκίου δάνεια από τον ESM θα αντικατασταθούν σε μεγάλο βαθμό από δάνεια της αγοράς με τριπλάσιο, ή και περισσότερο, επιτόκιο.
Η κυβέρνηση τους επόμενους μήνες θα επιχειρήσει να προωθήσει ένα πολιτικό “ζαχαρένιο παραμύθι” που θα στηρίζεται σε δύο επιχειρήματα:
ένα “αναπτυξιακό” πρόγραμμα που θα προωθήσει η ίδια στην τρόικα. Στην πραγματικότητα το αναπτυξιακό αυτό πρόγραμμα είναι το μνημονιακό σήκουελ του τρίτου μνημονίου με κορνίζα την χρηματοδότηση από τους κοινοτικούς πόρους τα επόμενα χρόνια. Το πρόγραμμα αυτό θα πρέπει να είναι “ελληνικής προέλευσης” έτσι ώστε να αποκρύψει την ουσία του, δηλαδή τον μνημονιακό του χαρακτήρα “εγγύησης” προς τους δανειστές για την αποπληρωμή των δανείων.
την περιβόητη έξοδο στις αγορές με εκδόσεις ομολόγων που θα εισάγουν στην πραγματικότητα νέο χρέος (6 με 9 δισ. μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2018) με τριπλάσιο επιτοκιακό κόστος από αυτό που δανείζονται οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης ή και η Ελλάδα από τον ESM. Τα κεφάλαια αυτά θα μπαίνουν στην άκρη και θα περιμένουν (πληρώνοντας ψηλό επιτόκιο) μαζί με ό,τι εισπράττουν από τις ιδιωτικοποιήσεις ως “ασφάλεια” για την ικανότητα της κυβέρνησης να αποπληρώνει το χρέος στους θεσμικούς δανειστές της.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση απέναντι στο τσουνάμι των πλειστηριασμών επιχειρεί να βρει οδό διαφυγής ή έστω προσωρινής αποφυγής ειδικά στο σκέλος που αφορά τις απαιτήσεις της εφορίας και τους πλειστηριασμούς.
Η τακτική που επιχειρείται να “εφαρμοσθεί” είναι να διαχωρισθεί στα δύο η δέσμευση έναντι της τρόικας για τα αποτελέσματα.
Έτσι έχει δρομολογηθεί η ολοκλήρωση του θεσμικού πλαισίου για ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς σύμφωνα με την τρίτη αξιολόγηση και η προώθηση των απαιτήσεων της εφορίας μέσω κατασχέσεων, αλλά και η χρονική αποσύνδεση των πλειστηριασμών από τις κατασχέσεις…
Αυτό όμως είναι κάτι που τα περιθώριά της να το κρατά χωρίς να το εφαρμόζει, είναι εξαιρετικά περιορισμένα και πολιτικά εξαρτάται από τους δανειστές…
Γ. Αγγ.
