Opción Obrera (Βενεζουέλα): Ο πόλεμος στην Ουκρανία.
[ Η ΝΠ θέλει να κάνει γνωστά και στην Ελλάδα κείμενα έντονου διαλόγου και πολεμικής που διεξάγεται στη διεθνή Αριστερά μαζί και στον διεθνή τροτσκιστικό χώρο γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Στα πλαίσια αυτά αναδημοσιεύουμε και το κείμενο που μας έστειλε η Opción Obrera, τροτσκιστική οργάνωση στην Βενεζουέλα.]
Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε με το σχέδιο των ΗΠΑ να δημιουργήσουν βάσεις του ΝΑΤΟ σε αυτή τη χώρα, να στριμώξουν τη Ρωσία στα δυτικά της σύνορα. Το ΝΑΤΟ όργανο του ιμπεριαλισμού είναι η μεγαλύτερη και πιο δολοφονική πολεμική μηχανή, με τα πιο καταστροφικά ατομικά όπλα, όχι μόνο στον Ατλαντικό, αλλά στον κόσμο ολόκληρο. H ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης να αποτραπεί η επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας.
Αυτός ο πόλεμος, περιορισμένος μέχρι τώρα σε δύο χώρες, αλλά απειλώντας να επεκταθεί διεθνώς, επιδεινώνει την παγκόσμια οικονομική κρίση. Σήμερα δισεκατομμύρια άνθρωποι που περιμένουν απάντηση στις οξύτατες υλικές τους ανάγκες, που προκλήθηκαν από την καπιταλιστική κρίση, κατακλύζονται από την υστερία των αστικών ΜΜΕ.
Απέναντι σε αυτά τα γεγονότα, είναι απαραίτητο να έχουμε μια επαναστατική θέση όχι μόνο σαν ξεκάθαρη πολιτική προοπτική, αλλά κυρίως για να κινητοποιήσουμε στη δράση το προλεταριάτο και τις καταπιεσμένες μάζες, ειδικά όταν στην Αριστερά, συμπεριλαμβανομένων και πολλών αυτο-ονομαζόμενων Τροτσκιστών, κυριαρχεί και μεταδίδεται σύγχυση και αποθάρρυνση. Τόσο η Αριστερά όσο και οι ιμπεριαλιστές καταγγέλλουν τη ρωσική εισβολή Ωστόσο οι δεύτεροι, οι ιμπεριαλιστές, έχουν τη δύναμη να αναλάβουν δράση. Άρα, ποιος είναι χρήσιμος σε ποιον;
Με αυτή την έννοια, είναι επείγον να εξηγήσουμε τη φύση αυτού του πολέμου. Από την μια μεριά, εμπλέκονται οι κυριότερες δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια συμμαχία καθόλου ομοιογενή αλλά με τεράστιες αντιφάσεις που θα έχουν τις συνέπειές τους. Από την άλλη βρίσκεται η Ρωσία, μια χώρα, ένα πρώην εργατικό κράτος, με χαμηλότερο ΑΕΠ από τη Βραζιλία, σύμφωνα με το ΔΝΤ.
Επιπλέον, η Κίνα που στοχοποιείται με οικονομικές κυρώσεις από τις ΗΠΑ, αλλά και μέσω της στρατιωτικής συμφωνίας με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία, φαίνεται περισσότερο ουδέτερη παρά σύμμαχος της Ρωσίας, παρόλο που είναι ο μεγαλύτερος στρατηγικός εχθρός των ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα, με άλλα λόγια, πρόκειται για την επιθετικότητα των ΗΠΑ που επιχειρούν να διατηρήσουν τις αγορές τους, που έχουν ζωτική σημασία στις συνθήκες αμερικανικής παρακμής και της άλυτης παγκόσμιας κρίσης του 2007-2008. Θέλουν την υποταγή της Ρωσίας, μέσω του ΝΑΤΟ, σαν βήμα στην στρατηγική της σύγκρουσης με την Κίνα, η οποία, τόσο στην Ευρώπη όσο δευτερευόντως στη Λατινική Αμερική, έχει αφαιρέσει αγορές από την Αμερική.
Συνάμα, ούτε η Κίνα είναι ιμπεριαλιστική. Είναι θεμελιώδες στη διαλεκτική να γίνει αντιληπτό από πού προέρχεται, πώς έφτασε στη σημερινή της κατάσταση και την οικονομική και στρατιωτική της θέση στον κόσμο. Παρόλη την δύναμή της η δειλία του καθεστώτος δεν τους σώζει από το δικό τους «Ουκρανικό» πρόβλημα με την Ταϊβάν και την πολιορκία της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας Αυστραλίας – Ηνωμένου Βασιλείου – ΗΠΑ, του AUKUS.
Θεωρούμε απαραίτητο να παλέψουμε για την ήττα του ιμπεριαλισμού/ Είναι το μικρότερο κακό, προκειμένου να προωθηθούν οι εργατικοί αγώνες, μαζί και οι αγώνες των μαζών της Ουκρανίας ενάντια στη φασιστοειδή κυβέρνησή τους, με έναν πρόεδρο-μαριονέτα που επιβλήθηκε από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Από την άλλη μεριά, οι Ρώσοι εργάτες θα λύσουν τους λογαριασμούς τους ενάντια στην κυβέρνησή τους, αλλά όχι κάτω από τις πτέρυγες του ΝΑΤΟ. Εν ολίγοις, το ρωσικό προλεταριάτο, για να ανακτήσει την εξουσία, δεν πρέπει να υποταχθεί στον ιμπεριαλισμό. Ούτε κανένα κομμάτι του παγκόσμιου προλεταριάτου. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Ο Πούτιν και η Ρωσία
Η Ρωσία, με επικεφαλής τον Πούτιν, αντιπροσωπεύει την καπιταλιστική παλινόρθωση του πρώην εργατικού κράτους. Ωστόσο, για να υπερασπίσει τη ρωσική ολιγαρχία, είναι το Κρεμλίνο αναγκασμένο να δράσει ενάντια στην πρόκληση, που μέσω Ουκρανίας, προβάλλει το αμερικανικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, καθώς το τελευταίο πρέπει να ελέγξει τη Ρωσία και την οικονομία της, ως απαραίτητο στάδιο στην σύγκρουση ενάντια στην επέκταση της Κίνας, στη σημαντικότερη αγορά του κόσμου, την Ευρώπη. Και οι δύο έχουν πυρηνικά όπλα, η πιθανότητα να φτάσουν στη χρήση αυτού του ακραίου μέτρου επιδεινώνει την κατάσταση.
Αυτή η ανάλυση χρησιμεύει για να διευκρινίσει κάποιες λανθασμένες και επικίνδυνες για το παγκόσμιο προλεταριάτο θέσεις. Εάν η πραγματικότητα δεν ιδωθεί διαλεκτικά, ο ορισμός της Ρωσίας ως ιμπεριαλιστικής δημιουργεί, όπως ήδη είπαμε, μια μεγάλη σύγχυση. Ο ιμπεριαλισμός ταυτίζεται με την προσπάθεια γεωγραφικής επέκτασης, παρόμοια με εκείνη της δουλοκτητικής κοινωνίας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πριν από περισσότερα από 2000 χρόνια Είναι σε αντίθεση με την αντίληψη του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό ως την επέκταση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, για τη διανομή του κόσμου εδώ και πάνω από 100 χρόνια, προϊόν της οποίας είναι ο διαχωρισμός μεταξύ καταπιεστικών και καταπιεζόμενων χωρών. Επιπλέον, δεν μπορεί να προσδιορίζεται ο ρόλος της Ρωσίας σε αυτόν τον πόλεμο από τα αυταρχικά χαρακτηριστικά του καθεστώτος Πούτιν ή ακόμα χειρότερα, από τα προσωπικά του όνειρα για την ανοικοδόμηση της τσαρικής αυτοκρατορίας, πράγμα που αποτελεί απλώς ανοησία.
Η χρήση του όρου, “αυτοδιάθεση των λαών
για την Ουκρανία, είναι αστεία όταν στην πραγματικότητα το ουκρανικό καθεστώς είναι προϊόν του πραξικοπήματος που ξεκίνησε με τη λεγόμενη πορτοκαλί επανάσταση στην Ουκρανία το 2004, την εναλλαγή των προέδρων Γιανουκόβιτς – Γιουσένκο και τελείωσε με τα αιματηρά γεγονότα του λεγόμενου Ευρω-Μαϊντάν το 2014, όπου οι Δημοκρατικοί Μπάιντεν και στη συνέχεια ο Ομπάμα, και πάλι ο Μπάιντεν, μέσω της Βικτόρια Νούλαντ, αποφάσισαν την τύχη αυτής της χώρας.
Η παρέμβαση των ρωσικών στρατευμάτων δημιουργεί μια σύγκρουση ανάμεσα στη διεθνή αντίδραση, σε όλο της το καπιταλιστικό φάσμα, και μια περιφερειακή χώρα σε διαδικασία καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Το παλινορθωτικό καθεστώς δεν θέλει να επεκταθεί σε μιαν άλλη αγορά αλλά να αντισταθεί στην υποταγή της δικής της αγοράς στις επιταγές του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.
Η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε να εισβάλει στην Ουκρανία με συνειδητή πολιτική απόφαση υπεράσπισης των δικών της συμφερόντων και διατήρησης των προνομίων της, που κινδυνεύουν λόγω των σχεδίων του ΝΑΤΟ.
Εμείς οι Τροτσκιστές παίρνουμε θέση για την εισβολή από την άποψη της υπεράσπισης μιας καταπιεσμένης χώρας, χωρίς να καταδικάζουμε την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, κάτι που θα ήταν μια φιλοϊμπεριαλιστική θέση, και την ίδια στιγμή καταγγέλλουμε και αντιτιθέμεθα στις μεθόδους, την πολιτική του Πούτιν και της κυβέρνησής του στην υπηρεσία των Ρώσων ολιγαρχών. Δεν είμαστε ουδέτεροι μπροστά σε αυτόν τον πόλεμο και τοποθετούμαστε στο στρατόπεδο της κριτικής υπεράσπισης της Ρωσίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον αγώνα της ουκρανικής εργατικής τάξης ενάντια στην κυβέρνηση-μαριονέτα της.
Αυτή η θέση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση υποστήριξη των μεθόδων του ρωσικού στρατού ενάντια στον ουκρανικό πληθυσμό. Στόχος του Πούτιν είναι να διαπραγματευτεί με τον ιμπεριαλισμό, ακόμη και σε βάρος των κατακτήσεων των μαζών. Ο ρωσικός στρατός, επεμβαίνοντας ενάντια στη θέληση των ουκρανικών μαζών και την ανεξάρτητη οργάνωσή τους, είναι η κύρια αιτία του εύρους που μπορεί να αποκτήσει η αντίσταση υπέρ της κυβέρνησης Ζελένσκι.
Η Ουκρανία είναι ένα κρίσιμο σύνορο μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, γι’ αυτό γίνεται περιοχή σύγκρουσης για τον παγκόσμιο έλεγχο. Ένας άξονας Παρίσι – Βερολίνο – Μόσχα δεν μπορεί να γίνει ανεκτός από τις ΗΠΑ. Σήμερα ο πόλεμος που περιορίζεται σε αυτήν την περιοχή δεν βρίσκεται έξω από τα πλαίσια της παγκόσμιας ταξικής πάλης. Η αφηρημένη επίκληση της αρχής της εθνικής αυτοδιάθεσης στην Ουκρανία αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα την υποστήριξη στη νίκη του ιμπεριαλισμού που θα ακολουθηθεί, βέβαια, από μια νέα χειρότερη εθνική καταπίεση του ουκρανικού λαού. Ο αγώνας για την αληθινή ελευθερία του καταπιεσμένου λαού περνά μέσα από την ήττα του ιμπεριαλισμού, η οποία θα επεκτείνει την περιοχή της παγκόσμιας επανάστασης. Είμαστε ξεκάθαροι ότι για τον Πούτιν πρόκειται για τη διατήρηση των προνομίων του και τη φαινομενική ηρεμία των συνόρων σε βάρος των μαζών και των συμφερόντων τους, αλλά το να γίνεται αυτό προτεραιότητα είναι αντιπερισπασμός. Η κατάσταση που ώθησε τη Ρωσία σε πόλεμο, όσον αφορά την εθνική της επιβίωση ήταν αναπόφευκτη, στην πραγματικότητα, από τότε που το ΝΑΤΟ εγκαταστάθηκε στην Πολωνία και στη συνέχεια προχώρησε στην Τσεχία, την Ουγγαρία, την Εσθονία, τη Λιθουανία και τη Λετονία, τη Σλοβακία, τη Ρουμανία και τη Σλοβενία, με όλους να μπαίνουν στην πολεμική μηχανή που διοικούν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ουκρανία και Ζελένσκι
Η Ουκρανία έχει μια κυβέρνηση φασιστικού τύπου που δημιουργήθηκε από το 2014, προωθούμενη από το ΝΑΤΟ, με διακηρυγμένους ήρωες τον φασίστα Στεπάν Μπαντέρα και στρέφεται εναντίον της Ρωσίας. Δεν είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος από τις δυο πλευρές. Το μικρότερο κακό είναι η ήττα του ιμπεριαλισμού, όπως υποστηρίζεται από το Μεταβατικό Πρόγραμμα. Το 1979, η Τεταρτοδιεθνιστική Τάση η οποία περιελάμβανε το POR της Βολιβίας και το PO της Αργεντινής, υποστήριξε την εισβολή στο Αφγανιστάν από τον στρατό της γραφειοκρατίας της ΕΣΣΔ, προς υποστήριξη της κυβέρνησης της αφγανικής Λαϊκής Δημοκρατίας και κατά των Ταλιμπάν που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ. Ο Τρότσκι το 1939, λέει για τη Φινλανδία, «Σε έναν παγκόσμιο πόλεμο, το να προσεγγίζεις το θέμα της τύχης των μικρών εθνών με όρους «εθνικής ανεξαρτησίας», «ουδετερότητας» σημαίνει να μένεις εντός της ιμπεριαλιστικής μυθολογίας»
Η στρατηγική των Τροτσκιστών σε αυτή την κατάσταση πρέπει να καθοριστεί παίρνοντας υπόψη την ιμπεριαλιστική επίθεση και όχι το αντίστροφο. Όλα αυτά προϋποθέτουν να το γράψεις με μεγάλα γράμματα στην αρχή, να μην στριφογυρίζεις και μετά να παίρνεις θέση ανάμεσα στις γραμμές, ότι δεν το αναγνωρίζεις αρχικά, για να ακολουθήσεις κάποια ενδιάμεση θέση. Αυτό είναι ντροπή. Δεν μπορείς να μην αναλαμβάνεις την υπεράσπιση μιας καταπιεσμένης χώρας, να κρύβεις το γεγονός, να μπλέκεσαι σε μια στρατηγική χωρίς αρχή ούτε τέλος και να περιορίζεις την προοπτική των εργαζομένων στην παγκόσμια σκηνή, χωρίς αναφορά στη συγκεκριμένη χώρα.
Η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων υπογραμμίζει ότι είναι εντελώς αδύνατη η ουδετερότητα, η οποία δεν είναι το ίδιο με το να έχεις μια ανεξάρτητη θέση. Η αναζήτηση τάχα μιας καθαρότητας που βλέπει μόνο αντεπαναστάτες και στις δύο πλευρές, σε αυτόν τον πόλεμο, είναι σαν να ανακαλύπτεις το χλιαρό νερό, επειδή είναι αβλαβές. Μπορεί πραγματικά να γίνει αντεπαναστατική πράξη για όσους παρακολουθούν τη δράση μόνο από την τηλεόραση. Με τον ιμπεριαλισμό “καμιά υποχώρηση”.1Φράση του Τσε Γκεβάρα που σημαίνει: τίποτα στον ιμπεριαλισμό
Γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε διαπραγμάτευση μεταξύ Πούτιν και ιμπεριαλισμού συνδέεται με τον σεβασμό της ιδιωτικής αστικής ιδιοκτησίας. Αλλά από ‘κει που δεν το περιμένεις νά που εμφανίζεται, ακόμα και ο Μελανσόν στη Γαλλία να είναι αντιΝΑΤΟϊκός, μια και πλήττονται όλοι οι εργαζόμενοι της Ευρώπης, κι όχι μοναχά οι Ουκρανοί
Η ανάγκη για μια κοινή λατινοαμερικάνικη στρατηγική
Η επιβίωση της ρωσικής ολιγαρχίας και η μόνιμη υποχώρηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ, πέρα από τα σύνορά της και εντός της ίδιας χώρας με τους εργάτες της, ιδιαίτερα τους μαύρους και τους Λατινοαμερικανούς˙ για περισσότερες διαπραγματεύσεις ή εκεχειρίες μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο, την παγκόσμια οικονομική κρίση, λόγω των αυξημένων τιμών της ενέργειας, του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και της αύξησης των τιμών των τροφίμων, επειδή τα δημητριακά που παράγονται από την Ουκρανία και τη Ρωσία, είναι ένα εκρηκτικό στοιχείο.
Η ίδια η Λατινική Αμερική είναι ήδη πυριτιδαποθήκη. Δεν μπορούμε να αποστρέφουμε το κεφάλι μας και να μένουμε σε κηρύγματα. Αντίθετα πρέπει να λάβουμε ταξικά, πραγματικά, συγκεκριμένα μέτρα, ενωμένοι, για να οδηγήσουμε τους εργάτες προς μια κατεύθυνση, ένα ζήτημα που αφήσαμε στην αστική τάξη, στους ρεφορμιστές, στην ψευδοαριστερά, στα μέσα ενημέρωσης, στους πολιτισμικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς να μπερδεύουν και να στρώνουν το χαλί στις φασιστικές και θρησκόληπτες κυβερνήσεις.
Ενώ είναι αλήθεια ότι η ενότητα δε γίνεται με διατάγματα, πρέπει να δημιουργηθεί, να οικοδομηθεί και να παλέψουμε αμέσως προς αυτήν. Οι εργαζόμενοι της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου απαιτούν προσανατολισμό, το εργατικό πρόγραμμα υπάρχει, είναι το μεταβατικό πρόγραμμα, η πραγματοποίησή του εξαρτάται από εμάς που δηλώνουμε Τροτσκιστές.
Αρκεί να δούμε αυτό το νέο σκηνικό και τις συνέπειές του. Ενώ η Ρωσία προμήθευε πετρέλαιο της Βενεζουέλας στις ΗΠΑ και αέριο στην Ευρώπη, στις 5 Μαρτίου μια αντιπροσωπεία της αμερικανικής κυβέρνησης ήρθε, χωρίς να λάβει υπόψη τις μαριονέτες της στη Βενεζουέλα, για να διαπραγματευτεί απευθείας το τοπικό πετρέλαιο για τα διυλιστήρια του Τέξας. Πόσο γρήγορα ο πόλεμος αλλάζει τα πράγματα, «ό,τι είναι στερεό λιώνει στον αέρα».
Κολομβία: παγκόσμιος εταίρος του ΝΑΤΟ.
Βενεζουέλα: απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ
Στις 28 Φεβρουαρίου, κοινές δυνάμεις των ΗΠΑ και της Κολομβίας πραγματοποίησαν ναυτικές ασκήσεις κοντά στο λιμάνι της Καρταχένα, στις οποίες συμμετείχε για πρώτη φορά ένα αμερικανικό πυρηνικό υποβρύχιο, το USS Minnesota.
Ο Κολομβιανός υπουργός Άμυνας, Ντιέγκο Μολάνο, δικαιολόγησε αυτές τις δοκιμές για την υπεράσπιση των κοινών συμφερόντων στην Καραϊβική. Ο υπουργός Άμυνας της Βενεζουέλας Παντρίνο Λόπεζ απάντησε ότι η διακίνηση ναρκωτικών, ο πόλεμος στα σύνορα του ποταμού Arauca, οι συστηματικές δολοφονίες και οι τρομοκρατικές ομάδες δεν καταπολεμούνται με πυρηνικά υποβρύχια, καταγγέλλοντας τα επεκτατικά συμφέροντα της Ουάσιγκτον μέσω του ΝΑΤΟ και των συμμάχων της κυβερνήσεων και υπενθύμισε επίσης την απόπειρα εισβολής από τα σύνορα μέσω Cúcuta στο έδαφος της Βενεζουέλας.
Από την άλλη, ο Τζο Μπάιντεν παράτεινε για πολλοστή φορά, στις 3 Μαρτίου, την ισχύ του διατάγματος που κηρύσσει τη Βενεζουέλα «μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών», που εκδόθηκε με το διάταγμα 13.692, από τον Ομπάμα το 2015 και συνεχίστηκε από τον Τραμπ.
Οι βουλευτικές εκλογές τον Μάρτιο και οι προεδρικές εκλογές τον Μάιο στην Κολομβία, θα μπορούσαν να έχουν σαν αποτέλεσμα να κερδίσει ο Γκουστάβο Πέτρο, ο πρώτος πρόεδρος της Κολομβίας που δεν συνδέεται άμεσα με την ολιγαρχία ή τους διακινητές ναρκωτικών. Το κόμμα Vox 2Ιδρύθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2013 από πρώην μέλη του Λαϊκού Κόμματος. Έχει χαρακτηριστεί ως δεξιό, δεξιό-λαϊκίστικο και ακροδεξιό. Αντιτίθεται στα βασκικά και καταλανικά αυτονομιστικά κινήματα, ενώ αυτοπροσδιορίζεται ως ένα δεξιό και χριστιανοδημοκρατικό κόμμα. (Σ.τ.Μ.) της Ισπανίας προωθεί ένα αντικομμουνιστικό μέτωπο, μέσω ενός «φόρουμ της Μαδρίτης», και έχει ήδη πραγματοποιήσει συναντήσεις στο Μεξικό και πρόσφατα στην Κολομβία για να σχηματίσει ένα μέτωπο ενάντια στην υποψηφιότητα του Πέτρο. Αυτό το τερατούργημα της φιλοφασιστικής δεξιάς έχει ως μέλη τον πρώην υποψήφιο για την προεδρία της Χιλής Καστ, τον πρώην πρόεδρο της Κολομβίας Ουρίμπε, εκπροσώπους του περουβιανού Φουτζιμόρι, του Μπολσονάρου, των πραξικοπηματιών της Βενεζουέλας, της Παραγουάης και της δεξιάς του Εκουαδόρ.
Χωρίς αμφιβολία, οι εργαζόμενοι το νοιώθουν. Προς το παρόν, όμως, απουσιάζει, οποιαδήποτε πρόταση στο τεταρτοδιεθνιστικό πλαίσιο στη Λατινική Αμερική, γεγονός που υποδηλώνει τον επείγοντα χαρακτήρα της, πέρα από τη θάλασσα των διακηρύξεων για την Ουκρανία που δεν πάνε παραπέρα από την οθόνη του υπολογιστή.
Έξω τα αμερικανικά στρατεύματα από την Ευρώπη.
Για τη διάλυση του ΝΑΤΟ
Σταματήστε τον φασισμό, σταματήστε τη βαρβαρότητα
Για την ήττα του ιμπεριαλισμού
Για μια Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη.
Για μια Δημοκρατία των Εργατών στην Ουκρανία.
Για μια σοσιαλιστική αναγέννηση στη Ρωσία.
Opción Obrera
10/03/2022
Μετάφραση Γ.Σ.
Υποσημειώσεις
