Ο αιχμάλωτος του Ισραήλ βρίσκεται με σπασμένο σαγόνι και δύο πλευρά
Για τον Ζακαρία Ζουμπάιντι η Νέα Προοπτική έχει ξαναγράψει1βλέπε https://www.neaprooptiki.gr/i-istoria-toy-zakaria-zoympeinti/.. Είναι ένας από τους έξι Παλαιστίνιους φυλακισμένους, που δραπέτευσαν από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκιλμπόα του Ισραήλ. Και παρότι το πέταγμα στην ελευθερία ήταν σύντομο, και όλοι συνελήφθησαν, δεν παύει να είναι ένα μεγάλο κουράγιο για τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό και τους πάνω από 4.500 φυλακισμένους του και ένα μεγάλο πλήγμα στο κύρος της ισραηλινής κατοχής. Παρακάτω δημοσιεύουμε το μήνυμα που έστειλε στους Ισραηλινούς (στα εβραϊκά!) ο Ζακαρία Ζουμπάιντι, ηγέτης των Ταξιαρχιών των Μαρτύρων του Αλ Ακσά στην Τζενίν, ξανά φυλακισμένος, βασανισμένος και σοβαρά τραυματισμένος από τους Ισραηλινούς ανθρωποφύλακες.
Παρασκευή – 10 Σαφάρ 1443 Έτος Εγίρας – 17 Σεπτεμβρίου 2021 μ.Χ.
Τελ Αβίβ: Ναντίρ Ματζάλι
«Τι περιμένετε από ένα άτομο, που ωθήσατε στη λιμοκτονία τον πατέρα του, που τον εμποδίσατε να ασκήσει το επάγγελμά του στην εκπαίδευση, που στη συνέχεια σκοτώσατε τη μητέρα του μπροστά στα μάτια του με μια σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, που στη συνέχεια σκοτώσατε τον αδελφό του και τον καλύτερο φίλο του και 370 ανθρώπους από τους γιους και τις κόρες του λαού του που ζουν μαζί του στο στρατόπεδο προσφύγων ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου, και εκτοπίσατε την οικογένειά του και τον λαό του, και τους ασκήσατε τη χειρότερη καταπίεση, και ο ίδιος συνελήφθη είκοσι φορές, και κάθε φορά βασανίσατε το σώμα και την ψυχή του και τον κάνατε ανάπηρο όσο ήταν στην ακμή της νιότης του;»
Αυτό είναι το μήνυμα του Ζακαρία Μουχάμμαντ αλ Ζουμπάιντι (46 χρονών), φυλακισμένου που κατάφερε να αποσπάσει την ελευθερία του για πέντε μέρες στη διάσημη απόδραση από τη φυλακή Γκιλμπόα του Ισραήλ πριν από λίγες ημέρες.
Η επιστολή του Ζακαρία Ζουμπάιντι, στα Εβραϊκά, απευθύνεται στους Ισραηλινούς, τη γλώσσα των οποίων γνωρίζει πολύ καλά. Η επιστολή στάλθηκε μέσω του αριστερού Εβραίου δικηγόρου του, του Άβιντορ Φέλντμαν, ο οποίος τον συνάντησε στο στρατόπεδο κράτησης Τζαλαμέ, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας σε σημείο μεταξύ Ναζαρέτ και Χάιφα. Ο Φέλντμαν τον συνάντησε τρεις ημέρες μετά τη σύλληψή του και μόνο μετά από εντολή του Ανώτατου Δικαστηρίου.
Στην επιστολή καταγγέλλεται ότι ο Ζακαρία Μουχάμμαντ αλ Ζουμπάιντι υπέστη άγριο ξυλοδαρμό κατά τη σύλληψή του, οι δε στρατιώτες ήταν σε κατάσταση υστερίας. Είπε ότι γνώριζε ότι η αντίσταση στη σύλληψη ήταν μάταιη, αλλά αντιτάχθηκε στην άσκοπα αγενή μέθοδο σύλληψής του και απέρριψε τις προσβολές των στρατιωτών.
Το αποτέλεσμα της βίαιης σύλληψης ήταν ένα κάταγμα στο κεφάλι του, ένα άλλο κάταγμα στο σαγόνι του, δύο σπασμένα πλευρά στο στήθος του και σοβαροί μώλωπες σε όλο του το σώμα. Οι ανακριτές στη φυλακή της Ναζαρέτ αρνήθηκαν να τον πάνε σε γιατρό για να τον εξετάσει, παρά τα πολλαπλά τραύματα, και αρνήθηκαν να τον στείλουν στο νοσοκομείο για θεραπεία. Εμφανίστηκε στο δικαστήριο στη Ναζαρέτ, τραυματισμένος και υποφέροντας από έντονο πόνο, και οι στρατιώτες-φρουροί τον περικύκλωναν σκόπιμα με τα σώματά τους, έτσι ώστε οι κάμερες να μη δείχνουν τα τραύματά του. Αλλά ο δικηγόρος του ζήτησε να μεταφερθεί αμέσως στο νοσοκομείο. Μετά τη συνεδρίαση του δικαστηρίου, μεταφέρθηκε στο Κρατικό Νοσοκομείο Ραμμπάμ στη Χάιφα. Όταν η αστυνομία ανακάλυψε ότι μια ομάδα νεαρών Αράβων (από τους Παλαιστίνιους του 1948) κάτοικοι της Χάιφα, της Ναζαρέτ και άλλων πόλεων, έσπευσαν στο νοσοκομείο σε υποστήριξη και ενθάρρυνση του Ζακαρία, τον μετάφεραν αμέσως στο κελί της φυλακής. Όταν ο δικηγόρος του πήγε στο δικαστήριο με νέο αίτημα, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Σααρέ Ζεντέκ (στα εβραϊκά σημαίνει πύλες της δικαιοσύνης), στην Ιερουσαλήμ. Ο αλ Ζουμπάιντι αφηγείται ότι οι φρουροί του ήθελαν να του προσφέρουν μια γρήγορη θεραπεία, δεν ξέρει τι είναι αυτή, αλλά είναι σίγουρος ότι δεν θα θεραπευτεί. Μεταφέρθηκε στη φυλακή για περαιτέρω έρευνα.
Ο αλ Ζουμπάιντι αφηγείται ότι προσωπικά δεν ήταν αρχικά συνεργάτης στο σχέδιο διαφυγής από τη φυλακή, αλλά οι σύντροφοί του μοιράστηκαν το μυστικό μαζί του πριν από περίπου ένα μήνα, οπότε αποφάσισε να συμμετάσχει. Στη συνέχεια ζήτησε να μετακομίσει στην αίθουσα της οργάνωσης Ισλαμική Τζιχάντ, για να ενωθεί με τους πέντε κρατούμενους, αλλά η διοίκηση της φυλακής καθυστέρησε να του απαντήσει, μέχρι την προτελευταία μέρα. Είπε ότι το σχέδιο ήταν να αποδράσουν στα μέσα αυτού του μήνα, αλλά αποφάσισαν να κάνουν πιο γρήγορα αφότου η διοίκηση της φυλακής ανακάλυψε υπερβολική ποσότητα σκόνης στο δίκτυο λυμάτων. Θεώρησαν ότι ήταν ύποπτο και η διαδικασία της έρευνας θα μπορούσε να αποκαλύψει το σχέδιο. Έτσι αποφάσισαν να διαφύγουν αμέσως, προτού προλάβουν να κανονίσουν συνεργασία από έξω από τη φυλακή που θα επέτρεπε τη μετακίνηση σε ασφαλές μέρος.
Ως εκ τούτου, η έλλειψη σχεδίου για τη φάση μετά την απόδραση δεν οφειλόταν σε αποτυχία του σχεδίου, αλλά μάλλον στην ανάγκη να προχωρήσουν πιο γρήγορα την απόπειρα απελευθέρωσης. Όλα ήταν έτοιμα για να φύγουν από τη φυλακή εκτός από την τελευταία τρύπα, την οποία έσκαψαν με κουτάλια και χερούλια από τηγάνια και πιάτα. Και χρειάστηκε μισή ώρα, μέχρι που βρέθηκαν να αναπνέουν τον αέρα της ελευθερίας. Ο αλ Ζουμπάιντι και οι πέντε σύντροφοί του προσπάθησαν να κανονίσουν κάποιον να τους μεταφέρει από τη φυλακή στη Δυτική Όχθη ή αλλού, αλλά δεν τα κατάφεραν. Έφτασαν στο χωριό Νάουρα στο Μαρτζ Ιμπν Αμέρ, μετά από 7 ώρες περπάτημα στους αγρούς, όπου μπόρεσαν να πλυθούν και να φάνε νερό και φαγητό. Και μέσω ενός μικρού ραδιοφώνου που είχαν μαζί τους, κατάλαβαν ότι ο κόσμος έχει έρθει άνω-κάτω γι’ αυτούς στο Ισραήλ. Διαφώνησαν μεταξύ τους ως προς το πού να πάνε έπειτα, στη Δυτική Όχθη ή να παραμείνουν εντός των συνόρων του Ισραήλ, έως ότου καταλαγιάσει η κίνηση των μαζικών ισραηλινών δυνάμεων που τους κυνηγούσαν. Αποφάσισαν να χωριστούν σε τρεις ομάδες και κάθε μια να αποφασίζει την πρόοδό της ανάλογα με τις συνθήκες.
Η ομάδα, η οποία περιλάμβανε τον αλ Ζουμπάιντι και τον Μουχάμμαντ αλ Αρντά, επέλεξε να περπατήσει δυτικά προς το όρος Θαβώρ και ήθελε να μη μπει στα αραβικά χωριά, ώστε να μην προκαλέσουν βλάβη των ανθρώπων τους από τις ισραηλινές αρχές. Σύμφωνα με τον δικηγόρο Φέλντμαν, ο αλ Ζουμπάιντι είπε: «Είμαι βέβαιος ότι αν μπαίναμε στα χωριά, θα είχαμε βρει κάποιον να μας βοηθήσει από τις οικογένειές μας, τους Παλαιστίνιους του ‘48, αλλά αρνηθήκαμε από φόβο γι’ αυτούς και όχι από αυτούς. Και ήταν πολύ συγκινητικό, το πώς οι άνθρωποι της Ναζαρέτ μας υποδέχτηκαν με ζητωκραυγές και χαιρετισμούς όταν μας έφεραν οι στρατιώτες στο δικαστήριο και τότε μάθαμε ότι κρατούσαν τις φωτογραφίες μας και κυμάτιζαν τις σημαίες της Παλαιστίνης. Τα δάκρυά μας ξεχύθηκαν από συγκίνηση.»
Ας σημειωθεί ότι ο Ζακαρία Ζουμπάιντι προέρχεται από οικογένεια που εκτοπίστηκε από την Παλαιστίνη το 1948 και εγκαταστάθηκε στο στρατόπεδο προσφύγων δίπλα στην πόλη Τζενίν. Ο πατέρας του, Μωχάμεντ, ήταν καθηγητής αγγλικών, αλλά η ισραηλινή κατοχή του αρνήθηκε να εργαστεί, οπότε αναγκάστηκε να δουλέψει σε χυτήριο σιδήρου και πέθανε από καρκίνο. Ο Ζακαρία και τα οκτώ αδέλφια του έμειναν ορφανά, τα φρόντιζε η μητέρα τους Σαμίρα. Και τα οκτώ παιδιά συνελήφθησαν από τις αρχές του Ισραήλ, ο πιο μικρός, ο Γαβριήλ, κρατήθηκε για το μικρότερο χρονικό διάστημα – για 14 χρόνια! Η μητέρα του Σαμίρα ήταν υπέρμαχος της ειρήνης και παραχώρησε τον τελευταίο όροφο του σπιτιού της στη θεατρική ομάδα του «Θεάτρου Ειρήνης» της αριστερής Εβραίας Άρνα Χαμίς Μιρ. Όμως, ένας ελεύθερος σκοπευτής του ισραηλινού στρατού σκότωσε τη μητέρα του με μια σφαίρα κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα. Στη συνέχεια σκότωσαν έναν άλλο αδελφό του.
Ο ίδιος ο Ζακαρία πυροβολήθηκε όταν ήταν δεκατριών ετών, γεγονός που του άφησε αναπηρία στο πόδι. Συνελήφθη περίπου είκοσι φορές. Το σπίτι του κατεδαφίστηκε έξι φορές από τις μπουλντόζες των δυνάμεων κατοχής. Εκτός από τη μητέρα και τον αδελφό του, πολλοί αγαπημένοι του φίλοι σκοτώθηκαν∙ ο αριθμός των νεκρών μόνο στο στρατόπεδο της Τζενίν έφτασε τους 370.
Μετάφραση Γιαν. Σιμ.
Επιμέλεια Θ.Κ.
Υποσημειώσεις
