Με αφορμή μια παρέμβαση στη Νομική, αλλά και περιστατικά ενδοκινηματικής βίας, ο Χρυσοχοΐδης και το κράτος των συν-παρασίτων του, κουδουνίζουν την καμπάνα της ασφάλειας στα πανεπιστήμια.
Η κυβέρνηση, ύστερα από τη μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει γνωρίσει ιστορικά η χώρα, ξαναπροβάλει το ζήτημα ασφάλειας –μετά την τρομολαγνεία περί νέας γενιάς τρομοκρατικών οργανώσεων- τώρα πλέον, για τα πανεπιστήμια. Είναι γεγονός ότι χρονικά τα φαινόμενα που εμφανίστηκαν στα πανεπιστήμια έγιναν σε ένα πλαίσιο πριν την σύνοδο πρυτάνεων, κάνοντας εύκολο στην κυβέρνηση να αποπροσανατολίσει από το κύριο θέμα της παιδείας που είναι οι διαγραφές φοιτητών και η δημιουργία «ωνάσειων σχολείων» και να μιλήσει για την τοποθέτηση καμερών, τον έλεγχο του δημοσίου χώρου του πανεπιστημίου και να ξανά αναπαράγει, υπό το πρόσχημα της τάξης και της ασφάλειας, όλη της την ατζέντα. Δηλαδή την ιδιωτικοποίηση όλων των δημόσιων αγαθών και την ισοπέδωση του φοιτητικού κινήματος. Μαζί με αυτό έγινε και η εκκένωση του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Νομικής (Α.Κ.Ν.), όπου σύντροφοι και συντρόφισσες εδώ και 11 χρόνια είχαν διαμορφώσει μια εστία αγώνα, με ιστορικό χαρακτήρα για τους αγώνες στη Νομική και ευρύτερα.
Στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια, αλλά και η γειτονιά των Εξαρχείων, αποτελούσαν και αποτελούν έναν από τους κύριους πνεύμονες του κινήματος. Μετά ακολουθεί η συνολική δουλειά στα προάστια και τις γειτονιές όπου όμως το κίνημα δεν έχει μεγάλη δύναμη εκεί, μετά το 2015 και πόσο μάλλον μετά την πανδημία.
Και αυτός είναι και ένας ακόμη στόχος τους, με την πολιορκία των Εξαρχείων και την ταπεινωτική παρουσία της αστυνομίας για χρόνια στην πλατεία. Την πλατεία που παλαιότερα από μόνη της αποτελούσε πολιτική μάζωξη και τα “Παιδιά της Πλατείας” ήταν μια συλλογικότητα της άγριας νεολαίας του 1990 (τώρα και κυρίως έπειτα από τον Δεκέμβρη του 2008, έχει μείνει η Μεσολογγίου).
Η απάντηση που πρέπει να δοθεί σε αυτήν την κατάσταση δεν είναι να αντιμετωπίσουμε “από τα αριστερά την ανομία στα πανεπιστήμια” όπως είπε το ΚΚΕ, αλλά και διάφορες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα περιστατικά βίας υπήρχαν άλλοτε ως προϊόν παθογένειας του κινήματος και άλλοτε ως πολιτική απόφαση και κομμάτι της ταξικής πάλης.
Δεν ήταν αυτό όμως το κλίμα των φοιτητικών εκλογών. Η κοινωνία συνολικά έζησε το λαϊκό ξέσπασμα με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη και το κίνημα δεν μπόρεσε να το χρησιμοποιήσει ως εργαλείο του. Το λαϊκό ξέσπασμα που έβραζε στα υπόγεια του αστικού κράτους, εμφανίστηκε μέσω της ανοικτής κοινωνικής πλατφόρμας του συλλόγου γονέων θυμάτων στα Τέμπη, που διαδικτυακά κάλεσε όλη την Ελλάδα σε κινητοποιήσεις με κεντρικό αίτημα τη Δικαιοσύνη.
Έπειτα από αυτό το ΚΚΕ έτρεξε μια βδομάδα διαδηλώσεων που είχαν τη μαζικότητα του αναβρασμού της εποχής. Έπειτα από αυτό, το κίνημα δεν αποπειράθηκε καν να καλέσει μια πορεία στην Αθήνα! Επιπλέον ένα κομμάτι του, ασχολούνταν με το να βγάζει ανακοινώσεις ενάντια στη Ζωή Κωνσταντοπούλου που χρησιμοποιείται σαν στόκος για να κλείσουν την σχισμή που έγινε στις 28 Φλεβάρη, χωρίς να ανοίγει ένα ανοιχτό διάλογο για το πώς να οργανώσουμε την επόμενη μέρα.
Οι φοιτητές έζησαν το περσινό φοιτητικό κίνημα για το νομοσχέδιο Πιερρακάκη, όπου ξανά η εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν μπόρεσε να προτείνει και να εκτελέσει μια πολιτική πρόταση διεκδικώντας την ανεξαρτησία του κινήματος απέναντι στους σταλινικούς του ΚΚΕ που όπως παραδέχθηκε έπειτα μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ, περίμεναν να περάσει το νομοσχέδιο καθώς η ΝΔ έχει την πλειοψηφία στην βουλή, αλλά “είμαστε νικητές αφού βγήκαμε στους δρόμους”.
Συνολικά, μέσα στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας μας και στη βουλή ηχεί μια αμηχανία για το τι γίνεται στη χώρα και ποια θα είναι η επόμενη πολιτική μέρα, όπου όχι μόνο η κυβέρνηση έχει ζήσει την μεγαλύτερη απονομιμοποίησή της, αλλά και όλη η κρατική εξουσία του κεφαλαίου, που βρίσκεται σε επιδεινούμενη κρίση.
Για τις φοιτητικές εκλογές, αυτό που φαίνεται καταρχήν, είναι ότι και αυτές δεν μπόρεσαν να δείξουν πολλά μετά τις 28 Φεβρουαρίου. Η αριστερά από πέρυσι είχε πλέον σχηματίσει νέους φορείς και έχουν εκδηλωθεί αυτές οι κινήσεις που σωστά είχαν προβλεφθεί πέρυσι μετά το Φοιτητικό Κίνημα στη Νέα Προοπτική. Πρόκειται για το νέο σχήμα του ΝΑΡ (Κομμουνιστική Απελευθέρωση πλέον), την attack, που μπόρεσε να διεκδικήσει 1% άνοδο ενώ μειώθηκε η συνολική συμμετοχή και κάνοντας συμβολικές κινηματικές παρεμβάσεις, κλειστές προς το φοιτητικό σώμα, για τα Τέμπη. Ένας από αυτούς, ήταν ο αποκλεισμός του τελευταίου δρομολογίου(!) της ΤΡΕΝΟΣΕ, το συμβολικό ξανά μάζεμα κάτω από μια βιβλιοθήκη που γινόταν με νεοδημοκράτες εκδήλωση συγκάλυψης του εγκλήματος στα Τέμπη, (χωρίς να διακοπεί η εκδήλωση) και με έκπληξη είδαμε ως κατορθώματα από την attack Νομικής, να παρουσιάζουν την βραδιά του ερευνητή που είχε οργανωθεί από την συνέλευση “φοιτητές-τριες-τα για την Παλαιστίνη” παρ’ ότι η αττάκ εμφανίστηκε αφότου ήρθε η αστυνομία στη Νομική εκείνη την νύχτα.
Έπειτα από τον σχηματισμό της ενιαίας πλατφόρμας ΜΕΤΑΒΑΣΗ και ΑΡιστερής ΕΝότητας, το όνομα ΕΑΑΚ συνεχίζουν να αποτελούν μια πλατφόρμα της “Λαϊκής Ενότητας”, που εκλογικά συνεργάζεται το ΣΕΚ, ενώ η Αριστερή Συσπείρωση έπαθε και σημαντική διάσπαση που της κόστισε μεγάλα σχήματα σε σχολές, ενώ όμως τήρησαν οι αποχωρήσαντες μια τίμια στάση με τις καταλήψεις στα Τέμπη, κάνοντας πρώτη κατάληψη στο Γεωπονικό μια βδομάδα πριν από όλους και τελειώνοντας τελευταίοι ξανά μια βδομάδα έπειτα.
Μέσα στην κρισιμότερη παρά ποτέ πολιτική καμπή στην ταξική πάλη του προλεταριάτου, όπως αυτή διαμορφώνεται διεθνώς και στην Ελλάδα, το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα δεν κράτησε στάση σιωπής στο φοιτητικό συνδικαλισμό, κάνοντας διάφορες παρεμβάσεις στα πανεπιστήμια και σε ενιαιομετωπικούς σχηματισμούς, συνεχίζοντας να παλεύει βάζοντας το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης από τα κάτω και αριστερά και παλεύοντας για την οικοδόμηση ενός μαχητικού φοιτητικού κινήματος και της διεθνιστικής, επαναστατικής και κομμουνιστικής πολιτικής, προγράμματος, ηγεσίας και στρατηγικής, που απαιτούν οι καιροί.
Η για άλλη μια φορά πρωτιά της Πανσπουδαστικής μάλλον γεμίζει με άγχος της δυνάμεις τού ρεφορμιστικού ΚΚΕ, το οποίο ενώ έχει την ηγεσία στην πλειοψηφία των σχολών σε όλη την Ελλάδα, υφίσταται -στα χαρτιά – όλα τα σχέδια της κυβέρνησης της Ν.Δ. ενώ όσα από τα σχέδια αυτά δεν εφαρμόστηκαν, ήταν λόγω των αγώνων των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια. Για να μην μιλήσουμε για την περσινή φοιτητική Ιντιφάντα που άγγιξε Ευρώπη και Αμερική αλλά όχι την Ελλάδα, την χώρα που έχει πρωτιά το ΚΚΕ στα πανεπιστήμια, το οποίο μάλιστα σαμπόταρε την κατάληψη της Νομικής που ήταν το μόνο γεγονός σχετικό με την Παλαιστίνη στα πανεπιστήμια.
Και ποια ήταν κυριολεκτικά η επόμενη μέρα μετά τις εκλογές;
Ήταν η πλήρης εκκένωση του Κυλικείου της Νομικής, μαζί με την ακόμα πιο εξωφρενική απόφαση της πρυτανείας να σπάσει όλα τα πόμολα των εισόδων και να κλειδώσει όλες τις θύρες από την αυλή της Νομικής, αποκλείοντας την είσοδο από Μασσαλίας και καλώντας – όπως έκανε αθροιστικά για βδομάδες αυτό το εξάμηνο η πρυτανεία– σε εκκένωση και αόριστο lock out της σχολής χωρίς επίσημη εξήγηση. Ένας στοχοποιημενος χώρος για το κίνημα όπως ήταν η Νομική προσπαθούν να τον εξαφανίσουν. Και αυτή είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη του τι θέλει να κάνει η κυβέρνηση στα πανεπιστήμια και πώς θα το καταφέρει αυτό. Είτε με την βία είτε μέσω των δυνάμεων που την εξυπηρετούν όπως η ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΑΝ.ΕΦ. (ανεξάρτητοι φοιτητές, σχήμα στη Νομική που έχει πρωτιά και εκφράζει ξεδιάντροπα την κυβερνητική πολιτική και το ΚΚΕ όταν το χρειάζεται, στην περίπτωση της Νομικής, ΑΝΕΦ, ΔΑΠ και Πανσπουδαστική αρνούνται να βγάλουν θέση στο ΔΣ του συλλόγου).
Να δυναμώσουμε τον εσωτερικό τους εχθρό στα πανεπιστήμια, καταστρέφοντας το παρόν και το μέλλον που μας τάζουν και χτίζοντας το όραμα της εξουσίας των κόκκινων πυρήνων φοιτητών και εργατών στα πανεπιστήμια! Για μια άλλη, χωρίς ταξικούς, εξεταστικούς φραγμούς, υψηλού επιπέδου ελευθεριακή Παιδεία για όλους, σε μια κομμουνιστική κοινωνία!
Fanis P.