Όλοι ξανά στη διαδήλωση της Παρασκευής 5 Μάρτη

Στρατηγικές αντεπανάστασης και πώς θα την αντιμετωπίσουμε

του Θόδωρου Κουτσουμπού

Μια νέα διαδήλωση οργανώνεται την Παρασκευή 5 Μάρτη στο Σύνταγμα με απαίτηση να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του φυλακισμένου απεργού πείνας και δίψας Δημήτρη Κουφοντίνα.

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ήταν οι διαδηλωτές και την Πέμπτη 4/3, τέταρτη συνεχόμενη ημέρα διαδηλώσεων ενάντια στη θανατοπολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι στον Δημήτρη Κουφοντίνα.

Όπως και τις προηγούμενες μέρες ήταν εκεί δικηγόροι της πρωτοβουλίας δικηγόρων, φοιτητές, αριστερές και αναρχικές οργανώσεις και συλλογικότητες. Ελάχιστα πριν τις 6 μ.μ. η πλατεία Συντάγματος γέμισε κόσμο που φώναζαν συνθήματα υπέρ του απεργού πείνας-δίψας. Η αστυνομία δεν εμπόδιζε τον κόσμο να προσεγγίσει, είχε όμως φροντίσει να κλείσει τουλάχιστον 5 σταθμούς του μετρό στο κέντρο για να δυσκολέψει την πρόσβαση. Αρχικά, τα ΜΑΤ παρατάχθηκαν στο πάνω μέρος των σκαλοπατιών της πλατείας, αλλά σύντομα αποχώρησαν δίνοντας χώρο στους διαδηλωτές να ανέβουν και να διαδηλώσουν έξω από τη Βουλή. Οι προτροπές-εντολές του επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων να αφήσουν το δρόμο ελεύθερο στη συγκοινωνία πρακτικά δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν λόγω του όγκου των συγκεντρωμένων.

Ύστερα από παραμονή αρκετής ώρας η αστυνομία ξανά απείλησε τους διαδηλωτές να διαλυθούν. Καθώς κανείς δεν είχε όρεξη να μείνει στο σημείο, μια εντυπωσιακή πορεία ξετυλίχθηκε στην Πανεπιστημίου μέχρι την Ομόνοια, ειρηνική μεν, μαχητική δε, ακολουθούμενη όμως από μια αύρα της αστυνομίας και ΜΑΤ…

Η Παρασκευή 4/3 είναι η κρισιμότερη μέρα μέχρι τώρα καθώς η απεργία πείνας συμπληρώνει τις 56 μέρες και η απεργία δίψας τις 11. Το τριμελές πλημμελειοδικείο Λαμίας την Πέμπτη απέρριψε το αίτημα για αναβολή έκτισης της ποινής το οποίο είχαν υποβάλει οι συνήγοροι του Δημήτρη Κουφοντίνα (Ιωάννα Κούρτοβικ και Θέμις Σοφός) επικαλούμενοι τον άμεσο κίνδυνο για τη ζωή του κρατούμενου. Σήμερα Παρασκευή 5/3 θα τεθεί στο δικαστικό συμβούλιο εκτέλεσης ποινών το αίτημα επανεξέτασης της απόφασης για τη μεταγωγή του Δημήτρη Κουφοντίνα. Αλλά ο χρόνος έχει παρέλθει και οι νομικές καθυστερήσεις μπορούν να αποβούν μοιραίες.

Αλλά κακά τα ψέματα. Όλοι ξέρουν ότι αυτές οι αποφάσεις είναι πολιτικές και από τη στιγμή που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενέταξε τις φυλακές στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, δηλαδή στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης υπό τον Χρυσοχοΐδη, ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι πριν, καμία απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί χωρίς πολιτική εντολή. Η όποια απόφαση ασφαλώς θα βαρύνει αυτούς που θα την πάρουν, πρωτίστως όμως θα βαραίνει τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η ζωή και το αίμα του Δημήτρη Κουφοντίνα θα είναι στα χέρια του. Δεν ξέρουμε τι θα αποφασίσει αύριο. Πάντως, κάποιος στη συγκέντρωση θύμιζε τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Στην περίπτωση του Αλέκου Παναγούλη, μετά την αποτυχημένη τυραννοκτόνα απόπειρα, ο δικτάτορας του έδωσε χάρη από την καταδίκη σε θάνατο. Ο Μητσοτάκης θα οδηγήσει ο ίδιος σε θάνατο τον Κουφοντίνα που τα ίδια τα αστικά δικαστήρια τον καταδίκασαν μεν σε ισόβια αλλά όχι σε θάνατο; Στη χώρα που συνταγματικά, μετά την ανατροπή της δικτατορίας δεν προβλέπεται θανατική ποινή, ο Μητσοτάκης θα την επαναφέρει, ύστερα από μισό αιώνα, από την πίσω πόρτα;

Οι πολιτικές συνέπειες θα είναι ανεξέλεγκτες και τρομακτικές. Και ας μη νομίσει αυτό το κυβερνητικό πολιτικό κράμα φασισμού, ακροδεξιάς και νεοφιλελευθερισμού, εκδικητικότητας και κεντροφανούς μετριοπάθειας, ότι θα μπορέσει να επιβληθεί. Μπορεί η κυρίαρχη τάξη να έχει ισχυρή αντεπαναστατική εμπειρία, αστυνομικούς μηχανισμούς και άλλα μέσα, αλλά δεν είναι εύκολο να νικήσει τις εξεγερμένες μάζες. Αντίθετα, το εργατικό, λαϊκό, επαναστατικό κίνημα μπορεί να την νικήσει.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί να τα έβγαλε εύκολα πέρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ παίζανε στο ίδιο γήπεδο και με τις ίδιες επιδιώξεις. Την διατήρηση και την συνέχεια του καπιταλισμού και του κράτους, που «έχει συνέχεια» κατά την έκφραση του κυρίου Τσίπρα. Την άθλια θέση του ΣΥΡΙΖΑ την βλέπει κανείς ξανά στις αντιπαραθέσεις για τον Κουφοντίνα, όταν υποχρεώνουν στελέχη του όπως ο Δρίτσας να μαζεύουν τις κοινότοπες έτσι κι αλλιώς δηλώσεις τους ότι ο λαός δεν φοβήθηκε από τη 17 Νοέμβρη.

Ο βασικός όμως αντίπαλος της κυβέρνησης είναι ο θυμωμένος, προδομένος και καθημαγμένος λαός. Και ξέρει η κυβέρνηση, και οι σύμβουλοί της ασφαλώς της μεταφέρουν τις συζητήσεις στις πλατείες, στους δρόμους και στα Μέσα Μεταφοράς, για επανάσταση. Έχοντας αποτύχει στην αντιμετώπιση της πανδημίας, όσο και στην αντιμετώπιση της οικονομικής χρεοκοπίας, βλέπουν ότι η ένωση αυτών των δύο εκρηκτικών φορτίων φέρνει μπροστά την απειλή κοινωνικής επανάστασης. Που αυτή τη φορά ίσως συνενώσει όλες τις μεγάλες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, του αντάρτικου, της επανάστασης του 1941-49, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και της εξέγερσης του 2008 – για να μην προσθέσουμε το ιστορικό φορτίο της Επανάστασης του 1821 που υπονομεύτηκε, προδόθηκε και ξεπουλήθηκε από τους νενέκους, τους κοτσαμπάσηδες, τους πράκτορες των τραπεζών και κεφαλαιούχων δανειστών της Αγγλίας, προκάτοχου της Αμερικής…

Η κυβέρνηση, ή τουλάχιστον δυνάμεις στο εσωτερικό της, για την αναχαίτιση και αντιμετώπιση της επαναστατικής απειλής και για να μπορέσουν να φορτώσουν πάνω στις λαϊκές μάζες την χρεοκοπία του συστήματος και της διακυβέρνησής τους, εξυφαίνουν συνωμοσίες σε βάρος του λαού. Με τον επιδιωκόμενο θάνατο του Δ. Κουφοντίνα επιχειρούν να επισφραγίσουν το τέλος εποχής, το τέλος της Μεταπολίτευσης κι αν είναι δυνατόν να στρέψουν τον τροχό της ιστορίας στο μετεμφυλιοπολεμικό κράτος της Δεξιάς του 1950, των νικητών του εμφυλίου. Συγχρόνως, θέλουν να αντιρροπήσουν τουλάχιστον μέσα στους οπαδούς τους, τις αλγεινές εντυπώσεις από τα σκάνδαλα παιδεραστίας και βιασμών των πρωθυπουργικών «κολλητών» και «εκλεκτών» με μια σκληρή αντιμετώπιση των «τρομοκρατών» – που όμως, τουλάχιστον όσον αφορά στον Δημήτρη Κουφοντίνα έχουν προ εικοσαετίας δικαστεί και καταδικαστεί από τα αστικά δικαστήριά τους… Υπάρχει και ένας ακόμη λόγος στην αντεπαναστατική στρατηγική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, των φασιστοειδών της και των αμερικανών καθοδηγητών της πρεσβείας. Να σπρώξουν ένα τμήμα της μαχητικής, ανυπόμονης και πολιτικά ανεκπαίδευτης πρωτοπορίας σε μεθόδους ατομικής τρομοκρατίας, για να τους είναι πιο εύκολο να την τσακίσουν με την αστυνομική καταστολή, διείσδυση και βία. Αλλά οι μεγαλύτερες βόμβες που συντάραξαν την Ελλάδα (και τον κόσμο) τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες είναι οι μαζικές δράσεις του Πολυτεχνείου και του Δεκέμβρη του 2008, και μπορούμε να προσθέσουμε εδώ τα μαζικά φοιτητικά κινήματα του 2006/7, τα κινήματα των πλατειών του 2010-12 καθώς και το τωρινό αναπτυσσόμενο κίνημα στα πανεπιστήμια. Για τους επαναστάτες όλο το ζήτημα είναι να ξεπεραστεί η αδυναμία πολιτικών στοχεύσεων των μαζικών κινημάτων, η οργάνωση και πολιτική αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας, η διεκδίκηση της εξουσίας των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών στο δρόμο για τη χειραφέτησή τους από τα δεσμά της καπιταλιστικής μισθωτής σκλαβιάς. Με άλλα λόγια πρέπει να αναπτύξουμε ένα μαζικό κίνημα ενωμένο με μια οργάνωση μαχητών, αυτό που στη γλώσσα του μαρξισμού λέγεται επαναστατικό κόμμα, που δεν έχει σχέση με τους κομματικούς διαχειριστές της εξουσίας του κεφαλαίου, ούτε με κάθε είδους προνόμια, αλλά με το μόνο προνόμιο να αποτελούν μπροστάρηδες στον αγώνα για την ανατροπής της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου και της συντριβής του κράτους του.