Το κείμενο παρέμβασης της Συνέλευσης Αγωνιζόμενων Ηθοποιών στη γενική συνέλευση του ΣΕΗ
Σε συμμετοχή στην Πανκαλλιτεχνική κινητοποίηση, την Πέμπτη 15 Απρίλη, στις 11:00 και πορεία στο υπουργείο Υγείας και Εργασίας που καλεί η ΠΟΘΑ και τα επιμέρους καλλιτεχνικά σωματεία και το ΣΕΗ, καλεί η Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών. Την Κυριακή 12 Απριλίου πραγματοποιήθηκε η πρώτη Γενική Συνέλευση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών από τον Οκτώβριο του 2020. Η ΓΣ ψήφισε με 332 ψήφους υπέρ, 9 κατά και 3 λευκά τη δια βίου διαγραφή από το ΣΕΗ του Δημήτρη Λιγνάδη. Μια κίνηση συμβολική, αλλά και βαθιά ουσιαστική, ανοίγοντας το δρόμο για έναν πολιτισμό χωρίς παιδοβιαστές, αλλά και χωρίς εργοδοτικές, σεξουαλικές και κάθε άλλου είδους κακοποιητικές συμπεριφορές της κάθε υποτιθέμενης αυθεντίας που θέλει να βυσσοδομεί πάνω στα σώματα, τα μυαλά και τις ψυχές μας. Η τέχνη που οραματιζόμαστε και για την οποία παλεύουμε είναι απελευθερωτική. Παρακάτω παραθέτουμε το κείμενο παρέμβασης της Συνέλευσης Αγωνιζόμενων Ηθοποιών στη ΓΣ του ΣΕΗ.
Ο χρόνος
Ο τελευταίος χρόνος. Ένας χρόνος εγκλωβισμού, φόβου, απομόνωσης, απαγορεύσεων, αρρώστιας, θανάτου. Ένας χρόνος ήταν αρκετός για να συμπυκνώσει όλη την ένταση της βίας απέναντι στην υγεία, στην εργασία, στα εναπομείναντα δημοκρατικά δικαιώματα, στην παιδεία, στα σώματά μας, στις ζωές μας. Ένας χρόνος ήταν αρκετός ώστε το καπιταλιστικό σύστημα να προτάξει τα πιο ακραία συντηρητικά χαρακτηριστικά του, να απογυμνωθεί από οποιοδήποτε κοινωνικό έρεισμα, προς όφελος των λίγων έναντι των πολλών.
Η υγειονομική κρίση ήρθε μέσα στην παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού και έκανε κατανοητή την πυρηνική ανικανότητα του να αναγνωρίσει την αυταξία της ανθρώπινης ζωής. Για μια ακόμα φoρά, αποδείχτηκε όχι μόνο η σκόπιμη αδυναμία του συστήματος να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες της κοινωνίας, αλλά η εγκληματική του πολιτική. Μια ακραία αντιδραστική και αντεργατική πολιτική που σκοτώνει και φτωχοποιεί την κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα εγκαθιδρύει τον ανορθολογισμό, το συντηρητισμό, την ανασφάλεια και την απομόνωση του ατόμου.
Για μια ακόμα φορά έγινε φανερό ότι η πολιτική αυτή δολοφονεί και ταυτόχρονα, εδραιώνει το ιδεολογικό της όραμα μέσω της βίας και του αυταρχισμού, της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας. Έτσι το αστικό κράτος και οι εκφραστές του, σε παγκόσμιο αλλά και τοπικό επίπεδο, επιλέγουν να αδιαφορήσουν για την υγεία του λαού, να προστατεύσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου έναντι των πιο ταξικών κομματιών της κοινωνίας, να καταπατήσουν βασικές κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες, να επιτεθούν με απαγορεύσεις σε αναφαίρετα δημοκρατικά δικαιώματα.
Ο χώρος
Εδώ, σε αυτή την χώρα που όλα τα παραπάνω είναι πάγιες τακτικές και στρατηγικές κατευθύνσεις. Που οι πολιτικές αυτής και των προηγουμένων κυβερνήσεων οδήγησαν στην εξαθλίωση του ΕΣΥ “για το καλό μας”, στην απαγόρευση κυκλοφορίας “για το καλό μας”, στην αστυνομοκρατία “για το καλό μας”, στην ανομία και στην διαφθορά “για το καλό μας”!
Εδώ, στη χώρα των αρίστων, όπου η κυβέρνηση της ΝΔ παραλαμβάνει και αναβαθμίζει την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλεύεται την πανδημία για να περάσει μια σειρά αντιλαϊκών και αυταρχικών μέτρων σε κάθε τομέα.
Εδώ που το τετράπτυχο ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΡΓΑΣΙΑ – ΥΓΕΙΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ συνθλίβεται κάτω από τη σιδερένια φτέρνα των καιρών μας.
Εδώ, στη χώρα των νεκρών εκτός ΜΕΘ, της ανεργίας, του 10ώρου, των “παράνομων” ανθρώπων, της ακραίας καταστολής και της εικόνας των ξεπουλημένων καναλιών, στη χώρα των φασιστικών απαγορεύσεων, στη χώρα της συγκάλυψης παιδοβιαστών, στη χώρα της υπέρκομψα μπετοναρισμένης Ακρόπολης.
Εδώ, στην πλατεία της Ν. Σμύρνης, στις πλατείες όλες τις χώρας, στα Πανεπιστήμια του αποκλεισμού και της αστυνομοκρατίας, στις φυλακές Δομοκού, στους δρόμους που γεμίζουν φωνές αγώνα από υγειονομικούς που ξυλοκοπούνται και απολύονται επειδή ζητούν τα αυτονόητα.
Το εμείς
Εμείς, οι εργαζόμενες/οι στον Πολιτισμό.
Που ζουν εδώ κι ένα χρόνο με επιδόματα. Γιατί οι χρόνιες πολιτικές απαξίωσης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και η αναγωγή της σε αμιγώς εμπορικό προϊόν, κατέστησαν δεδομένη την απλήρωτη εργασία, κατήργησαν τις συλλογικές συμβάσεις, μείωσαν τους μισθούς και καλλιέργησαν ένα μόνιμο κλίμα επαγγελματικής αβεβαιότητας.
Οι εργαζόμενοι ενός πολιτισμού που ή θα αποτελεί πηγή κερδοφορίας ή θα απαξιώνεται. Γιατί η απάντηση στο ερώτημα τί τέχνη θέλουν είναι ξεκάθαρη. Μία τέχνη ακίνδυνη που διέπεται από τους νόμους του κέρδους, με εργαζόμενους αναλώσιμους και φοβισμένους, που δουλεύουν υπό καθεστώς μαύρης-απλήρωτης εργασίας, σε συνθήκες σκληρού εργασιακού ανταγωνισμού. Μια τέχνη στην οποία οποιαδήποτε μορφή συλλογικότητας καταργείται. Μια τέχνη που παράγει και αναπαράγει τις κυρίαρχες φόρμες και στερεότυπα και εξυπηρετεί τον ιδεολογικό μηχανισμό της εξουσίας.
Εμείς, τ@ καταπιεσμένα του χθες που εξομολογήθηκαν το τραύμα τους.
…Τη βία των εργοδοτών, πρωταγωνιστών, σκηνοθετών, δασκάλων πάνω μας. Τραύματα που αναδύονται από έναν χώρο με διαλυμένες εργασιακές, καλλιτεχνικές και εκπαιδευτικές σχέσεις, όπου η διαστροφή, η κακοποίηση, η ανάγκη να εξουσιαστεί ένα σώμα που έχει ήδη γίνει “αντικείμενο” ή και αναλώσιμο προϊόν προς αγορά και πώληση, θεωρείται από τους “ισχυρούς” και τις “αυθεντίες” καλλιτεχνική δημιουργικότητα, αιρετική ματιά, τολμηρή εκφραστικότητα.
Τραύματα που παράγει και αναπαράγει η πατριαρχία. Το κανονικό πρότυπο, η πυρηνική οικογένεια, οι κανόνες για το ζην. Ο φόβος και η κατακραυγή για ό,τι διαφέρει, ξεχωρίζει και παρεκκλίνει. Η καταπίεση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
Εμείς οι καλλιτέχνες. Που αναγνωρίζουμε στην τέχνη την πολιτική της διάσταση, την χειραφετητική της τάση, την δυνατότητά της να οραματίζεται. Στην τέχνη που εμψυχώνει, που δίνει ελπίδα. Που θεωρούμε πως η καλλιτεχνική δημιουργία, ως συμβάν και διαδικασία, αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από το γράψιμο ενός μυθιστορήματος ή ενός ποιήματος, τη ζωγραφική ενός πίνακα, τη σύνθεση ή την εκτέλεση ενός μουσικού κομματιού, τη δημιουργία μιας θεατρικής παράστασης κ.λπ. Πρόκειται για μια δυναμική διαδικασία σύνδεσης του ανθρώπου με τις βαθύτερες στιβάδες του ψυχισμού του και όλες τις μορφές έκφρασης και συγκίνησης που αυτές γεννούν, μια διαδικασία απελευθέρωσης του ανθρώπινου δημιουργικού δυναμικού, ψυχοσωματικού και πνευματικού, και την ίδια στιγμή, μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού και επαναθεμελίωσης ανθρώπινων σχέσεων καικοινωνικών δεσμών.
Το τώρα
Εμείς λοιπόν, στο εδώ και στο τώρα ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ για ένα Πολιτισμό:
• –Απελευθερωτικό, από τα κάτω, με χαρακτήρα δημόσιο. Ένα πολιτισμό καθολικά προσβάσιμο. Υπέρ των εργαζομένων, που εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, που καταργεί τις σχέσεις υποτέλειας, που επιτρέπει στις/στους εργαζόμενες/ους να ζουν από την δουλειά τους. Ενάντια στις εκμεταλλευτικές σχέσεις εξουσίας και στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες. -Καθολικά προσβάσιμο. Που δεν θα κάνει διακρίσεις ανάλογα με το φύλο, την φυλή, την αρτιμέλεια, την ηλικία.
• Που θα επιτρέπει στους καλλιτέχνες να λαμβάνουν μια ανώτατη, πανεπιστημιακή, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Που θα είναι καθολικά προσβάσιμη, δεν θα περιθωριοποιεί, δεν θα αποκλείει.
• Ενάντια στις σχολές-επιχειρήσεις, στις εντατικοποιημένες και αποκομμένες από την κοινωνία συνθήκες μάθησης.
• Ενάντια στις συνθήκες εργασίας και μάθησης, που παράγουν και αναπαράγουν τις κακοποιητικές και παραβιαστικές συμπεριφορές, την έμφυλη βία. Ενάντια στην πατριαρχία και τις πρακτικές της.
Συνδεόμαστε με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, με το ευρύτερο εργατικό και φεμινιστικό κίνημα. Σε ένα δρόμο ρηξιακό, αγωνιστικό, αντικαπιταλιστικό, αντιπατριαρχικό. Για μια κοινωνία που θα αποτελείται από χειραφετημένους ανθρώπους, χωρίς την βία της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
– Ενίσχυση του κρατικού προϋπολογισμού για τον πολιτισμό.
– Άνοιγμα του Πολιτισμού, με συνέχιση της επιδοματικής πολιτικής προς όλες και όλους.
– Ουσιαστική στήριξη μακράς πνοής των ανέργων εργαζομένων του πολιτισμού και μετά το άνοιγμα των θεάτρων, χωρίς προϋποθέσεις πληρότητας αφού ο κλάδος θα εξακολουθήσει στο μεγαλύτερο μέρος του να είναι σε αναγκαστική ανεργία.
– Να μην ζούμε μόνο από τα επιδόματα της φτώχιας αλλά με την αύξηση του κρατικού προϋπολογισμού να ζούμε από τη δουλειά μας με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
– Λήψη κατάλληλων υγειονομικών μέτρων για το άνοιγμα των θεάτρων με κρατική μέριμνα, rapid test, πολιτισμός ασφαλής για την υγεία μας, “επικίνδυνος” για όσους τον αντιμετωπίζουν ως οικονομικά μη επικερδή και άρα όχι απαραίτητο.
– Καθολική στήριξη των καταγγελλουσών/καταγγελλόντων. Τασσόμαστε από θέση ενάντια σε κάθε έμφυλη καταπίεση.
Οφείλουμε να αντισταθούμε καθολικά
Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών
- πηγή φωτογραφίας: Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών
