Ο κίνδυνος πολέμου στο Αιγαίο και οι παλινωδίες του ΚΚΕ
Η ένταση και η στρατιωτική κλημάκωση της τελευταίας περιόδου και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου δεν είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο παραβάσεων και παραβιάσεων που επαναλαμβάνεται τακτικά τα τελευταία χρόνια· είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση.
Ο κίνδυνος πολεμικής εμπλοκής Τουρκίας – Ελλάδας είναι υπαρκτός, καθώς στις παραδοσιακές αντιπαραθέσεις των δυο χωρών (στον Έβρο, το Aιγαίο και την Kύπρο, όπου η Tουρκία κατέχει το βόρειο τμήμα του νησιού), τελευταία έχει προστεθεί η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και η διαμάχη για τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων. Η πιθανή εκμετάλλευση έχει παραχωρηθεί σε μεγάλες πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρίες όπως η ExxonMobil, η Qatar Petroleum, η Eni και η Total, υπό την προστασία του ΝΑΤΟ και του 6ου Αμερικάνικου στόλου. Στην πραγματικότητα σέρνουν τους λαούς σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων λακέδων τους για τα πετρέλαια και τον έλεγχο των ενεργειακών οδών που διέρχονται από τα Bαλκάνια.
Μια πολεμική αναμέτρηση απαιτεί και προϋποθέτει από πλευράς της άρχουσας τάξης τη διαμόρφωση του απαραίτητου κλίματος «εθνικής ενότητας», μια πολιτική συσπείρωση του λαού για το «δίκαιο» και το «νόμιμο» της πολεμικής σύγκρουσης. Αν αυτό δεν επιτευχθεί τότε η πολεμική σύγκρουση μετατρέπεται σε μπούμερανγκ για το καθεστώς που την επιχειρεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η επιστράτευση του 1974, που το μίσος του λαού ενάντια στην χούντα, μετέτρεψε την επιστράτευση σε οπερέτα και οδήγησε, σε λίγες μέρες, στην ανατροπή της δικτατορίας. Τελικά, όμως, το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε δεν μπόρεσε λόγω της πολιτικής αδυναμίας της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης να μετατραπεί σε επανάσταση.
Η πολιτική κατάσταση, σήμερα, λόγω της οικονομικής χρεοκοπίας, των μνημονίων για πάνω από 10 χρόνια και της εξαθλίωσης του λαού, με την κατάρρευση του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι τέτοια ώστες κανένας πολιτικός σχηματισμός, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ικανός να πείσει τον ελληνικό λαό για την αναγκαιότητα ενός πολεμικού μακελειού. Τα μόνα όπλα τους προς αυτήν την κατευθυνση είναι ο εθνικισμός και η «εθνική ενότητα για την υπεράσπιση της πατρίδος».
Ο εθνικισμός, είναι ένα πολύ επικύνδινο δηλητήριο στα χέρια της άρχουσας, που τον χρησιμοποίησε και θα τον χρησιμοποιήσει και πάλι, για να κάνει αποδεκτό από τον λαό ένα πολεμικό μακελειό. Οι εσωτερικές αντιφάσεις της άρχουσας τάξης τον κάνουν δύσκολα διαχειρίσημο, από την πλευρά τους, αλλά θα τον χρησιμοποιήσουν έτσι και αλλιώς. Είναι πολύ σημαντικό, τώρα περισσότερο από ποτέ, να παλεύεται κάθε μορφή εθνικισμού από όπου και αν προέρχεται.
Η «εθνική ενότητα», απαιτεί την σύμπραξη και την ενεργό συμμετοχή της Αριστεράς και φυσικά στα μάτια του κόσμου ολοένα και περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εμφανίζεται ως Αριστερά. Κομβικό ρόλο στην προετοιμασία του πολέμου παίζει η Αριστερά, από την επαναστατική Αριστερά μέχρι την αναρχία και τον ρεφορμισμό, ανεξάρτητα από την υπάρχουσα πολιτική επιρροή της.
Όμως, υπάρχουν δύο δρόμοι. O ένας της «υπεράσπισης της πατρίδος» και της «εθνικής ενότητας»· και ο άλλος η αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική πάλη με ένταση των κοινωνικών ταξικών αγώνων για την ανατροπή της κυβέρνησης, την συντριβή του αστικού κράτους, την διεθνιστική πάλη και την επανάσταση.
Από αυτήν την σκοπιά το ΚΚΕ, ως ο μεγαλύτερος πολιτικός σχηματισμός της εργατικής τάξης, έχει ένα σημαντικό πολιτικό ρόλο για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα.
Το πρόγραμμα του ΚΚΕ για το θέμα του πολέμου όπως ψηφίστηκε στο 19ο συνέδριο του λέει: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής-λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε αυτή να συνδεθεί με τον αγώνα για την ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό-λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, που όσο κυριαρχεί φέρνει τον πόλεμο και την ‘ειρήνη’ με το πιστόλι στον κρόταφο». Στη συνέχεια, με την απόφαση του 20ου συνεδρίου για τον πόλεμο προσθέτουν: «Ειδικά για την περιοχή μας, είναι πιθανή η όξυνση της κατάστασης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία με την εμπλοκή και άλλων χωρών. Η αμφισβήτηση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την πλευρά της τουρκικής αστικής τάξης εντάσσεται στις σχέσεις ανταγωνισμού της με την ελληνική αστική τάξη στην περιοχή.
Η ελληνική αστική τάξη έχει ενεργό συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, επεμβάσεις, ανταγωνισμούς και πολέμους, με γνώμονα την αναβάθμιση της θέσης της στην ευρύτερη περιοχή. Εχει ευθύνη για μια ενδεχόμενη πολεμική εμπλοκή της χώρας.
Το Πρόγραμμα του Κόμματος έχει καθορίσει τη θέση μας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη γραμμή της δράσης μας. Είναι καθήκον της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, συνεχώς να προσαρμόζει, να εξειδικεύει, να κλιμακώνει τα συνθήματα πάλης, χωρίς να χάνει το κύριο που είναι ο χαρακτήρας του πολέμου, ο οποίος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, ασχέτως ποιος είναι πρώτος επιτιθέμενος. Αυτήν τη θέση ζυμώνουμε στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και σε αυτήν τη βάση σήμερα παλεύουμε στις εξής κατευθύνσεις:
– Τη διαφώτιση του λαού για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, τους κινδύνους, για τους υπαίτιους, για την ανάγκη πολιτικής καταδίκης τους και της πάλης για την αποτροπή κάθε προσπάθειας αλλαγής συνόρων.
– Την ανάδειξη ότι η πολιτική της αστικής κυβέρνησης σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής είναι συνέχεια της γενικότερης πολιτικής, σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είτε βρισκόμαστε σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάκαμψης, είτε σε συνθήκες εκδηλωμένης οικονομικής κρίσης. Την ανάδειξη της ανάγκης να μην έχει ο λαός καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση, ότι δεν μπορεί -ούτε μπορούσε ποτέ- να υπάρξει «εθνική ενότητα» ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη, σε κάθε κράτος.
– Την ανάγκη αντίθεσης σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, πάλη για να κλείσουν όλες οι ξένες βάσεις του θανάτου στην Ελλάδα, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, για να απομακρυνθούν όλες οι ΝΑΤΟικές πολεμικές δυνάμεις από το Αιγαίο.
– Την ανάδειξη της ανάγκης να οργανωθούν ο αγώνας, η αντίσταση και αντεπίθεση της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, της Κοινωνικής Συμμαχίας τους, για να μπει τέρμα στην αλλαγή συνόρων, σε πιθανή εισβολή – κατοχή αλλά και σε συμμετοχή σε πολέμους εκτός των συνόρων μας. Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στις κυβερνήσεις της αστικής τάξης, που προετοίμασαν το έδαφος με την αστική τάξη άλλων κρατών στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και οδήγησαν στο σφαγείο τα παιδιά του λαού. Να συντονιστεί η πάλη με το εργατικό – λαϊκό κίνημα άλλων κρατών, να συνδεθεί με το στόχο ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας στην Ελλάδα και σε γειτονικές χώρες, για να ζήσουν ειρηνικά οι λαοί τους με εργατική εξουσία…» (οι υπογραμίσεις δικές μας Γρ.Δ.).
Αυτές οι πολιτικές θέσεις που ψηφίστηκαν από το συνέδριό τους πριν από μερικούς μήνες, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια βάση για κοινή ενιαιομετωπική δράση ενάντια στον πόλεμο. Αλλά «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις» αυτές οι πολιτικές θέσεις πετάγονται στον κάλαθο των αχρήστων, όχι με απόφαση κάποιου οργάνου, αλλά με αλλεπάλληλες δηλώσεις του γραμματέα του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα. Η πολιτική γραμμή μετατοπίζεται στην υπεράσπιση της πατρίδος, στην άμυνα απέναντι στην τούρκικη επιθετικότητα διανθισμένη με αντιιμπεριαλιστική ρητορική. «Τα τελευταία γεγονότα, συνιστούν κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, μετά και την επισημοποίηση των διεκδικήσεων της Τουρκίας κατά την πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα. Οι κομμουνιστές θα πρωτοστατήσουν στον αγώνα για υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα» (Δ. Κουτσούμπας – KKE).
Η γραφειοκρατία του Περισσού μπορούσε να ανεχτεί να παίρνονται αποφάσεις με αριστερή απόχρωση για το ζήτημα του πολέμου, γιατί πίστευαν ότι ο κίνδυνος πολέμου ήταν ένα μακρινό ενδεχόμενο, η πραγματικότητα όμως τους διέψευσε. Γι’ αυτό το λόγο υποχρεώθηκαν σε άγαρμπη αλλαγή πολιτικής. Οι θέσεις για τα ελληνο-τουρκικά συνδυάζονται με την άθλια θέση τους για το Μακεδονικό: «…Σε αυτή την ευρύτερη γεωγραφική περιφέρεια της Μακεδονίας μιλούσαν ελληνικά, αλβανικά, σλαβική διάλεκτο, εβραϊκά, αρμένικα, τουρκικά κ.ά. και κανένα στοιχείο δεν μπορεί να τεκμηριώσει πως μέσα σε αυτό το μωσαϊκό υπήρξε ή υπάρχει ξεχωριστή διαμορφωμένη ενιαία “μακεδονική” γλώσσα.
Το ίδιο ισχύει για τη θέση περί “μακεδονικού” έθνους. Η θέση αυτή δεν πατάει στην πραγματικότητα γιατί δεν πληροί στην ενότητά τους τα κριτήρια που τονίζουν πώς το έθνος, ως ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού….» (Ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στην Θεσσαλονίκη).
Ποδοπατώντας παλιές θέσεις του KKE, που παρά τη σύγχυσή τους υπεράσπιζαν τα δικαιώματα της μακεδονικής εθνότητας και τη συμβολή των σλαβομακεδόνων ανταρτών στην πάλη κατά του φασισμού τον καιρό της κατοχής και κατά του ‘μοναρχοφασισμού’ στο δεύτερο αντάρτικο (στο πλευρό του KKE), η ηγεσία του KKE κάνει δήλωση νομιμοφροσύνης στην κυρίαρχη αστική τάξη. Mε την πολιτική της η ηγεσία του ΚΚΕ αντικειμενικά δένεται στο άρμα της άρχουσας τάξης και μπαίνει στη συμμαχία της «εθνικής ενότητας».
Η ανάγκη να παλευτεί και να ανατραπεί αυτή η πολιτική γραμμή είναι ζωτική ανάγκη για το εργατικό κίνημα. Oι κομμουνιστές μέσα και έξω από το KKE πρέπει να απορρίψουν τη γραμμή που εκφράζει ο Δ. Kουτσούμπας – γραμμή που στην πραγματικότητα κινείται σε διαμετρικά αντίθετη γραμμή από αυτήν των συνεδρίων του Kόμματος.
Για τους κομμουνιστές τα λόγια του Λένιν, ένα αιώνα πριν, πρέπει να είναι οδηγός στην αντιπολεμική τους δράση:
«Σαν να βρίσκεται η ουσία στο ποιος επιτέθηκε πρώτος, και όχι ποιες είναι οι αιτίες του πολέμου, οι σκοποί που ο πόλεμος βάζει μπροστά του και οι τάξεις που τον διεξάγουν». Kαι, οι σοσιαλιστές (κομμουνιστές σήμερα) «Θα χρησιμοποιήσουν την οργανωτική πείρα και τους δεσμούς της εργατικής τάξης για να δημιουργήσουν τις παράνομες μορφές πάλης για το σοσιαλισμό, οι οποίες ανταποκρίνονται σε εποχή κρίσης και ενώνουν τους εργάτες όχι με την αστική τάξη της χώρας τους μα με τους εργάτες όλων των χωρών… Η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο είναι το μοναδικά σωστό προλεταριακό σύνθημα».
Γρηγόρης Δαφνής
