[ Το ακόλουθο κείμενο διαβάστηκε στη διεθνή συνδιάσκεψη του Σοσιαλιστικού Κέντρου Κριστιάν Ρακοφσκι για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν εκ μέρους της Νεολαίας του ΕΕΚ. Είναι μια σύντομη περιγραφή της σχέσης του μεγάλου αντιγραφειοκρατη επαναστάτη με τη νεολαία.
Η συνδιάσκεψη που διοργάνωσε το Διεθνές Σοσιαλιστικό Κέντρο Christian Rakovsky και ο ιστότοπος RedMed είχε θέμα την Κληρονομιά του Λένιν (Lenin’s Legacy 100 years on). Διεξήχθη διαδικτυακά στις 21 Ιανουαρίου 2024, ακριβώς 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν, με μεγάλη συμμετοχή και σημαντικές θεωρητικές συνεισφορές τις οποίες η neaprooptiki.gr δημοσιεύει σε ελληνική μετάφραση. Το ανακοινωθέν της συνδιάσκεψης:
https://www.neaprooptiki.gr/i-klironomia-tou-lenin-100-chronia-meta/ ]
Πριν από 121 χρόνια, ο Λένιν, τον Σεπτέμβρη του 1903, έγραψε το κείμενο “Τα καθήκοντα της επαναστατικής νεολαίας”, ένα σημείο αναφοράς για την επαναστατική δουλειά στην προλεταριακή νεολαία σήμερα. Στο κείμενο αυτό, ο μεγάλος επαναστάτης ηγέτης, απαντώντας σε σχετικό άρθρο που είχε δημοσιευτεί, επισημαίνει ότι καθήκον των νέων επαναστατών, είναι να αποκτήσουν μαρξιστική συνείδηση, με την στράτευση, εκπαίδευση και πάλη μέσα από τις γραμμές του πολιτικού φορέα του μαρξισμού, του μαρξιστικού Κόμματος της εργατικής τάξης, προσεγγίζοντας τον τρόπο επίτευξής της, μέσα στο πλαίσιο της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής δουλειάς της υπό διαμόρφωση τότε, ηγεσίας του προλεταριάτου.
Για τον Λένιν, αυτή η μαρξιστική πολιτική συνείδηση και επαναστατική πάλη της νεολαίας, δεν μπορούσε να γίνει με τελεσίγραφα, ηθικό κήρυγμα, εκκλήσεις και γραφειοκρατικές κομπίνες, πνίξιμο της αναγκαίας ανεξάρτητης πολιτικής ζωής και δράσης της νεολαίας, ή υποταγή στο αυθόρμητο ένστικτό της, όπως επί σταλινισμού, αλλά με έναν ζωντανό, αδογμάτιστο και διαρκώς αναπτυσσόμενο – συλλογικά οργανωμένο και πειθαρχημένο τρόπο. Και παρ’ ότι στη νεολαία εκφράζονται όλες οι αντιφάσεις της αστικής κοινωνίας διαθλούμενες με σχετική ιδιομορφία ή
και αμορφία, το κριτήριο του Λένιν για την δουλειά στα πιο ανήσυχα αλλά ανοργάνωτα και ανεκπαίδευτα στρώματα της νεολαίας, είναι και σε αυτήν την περίπτωση πολιτικό, με την μπολσεβίκικη έννοια του όρου, στη βάση δηλαδή του κανόνα της ασυμφιλίωτης οργανωμένης πάλης για την χειραφέτηση του εργατικού κινήματος από την αστική ιδεολογία και κάθε αστική επιρροή. Εν ολίγοις, ο Λένιν δεν δίνει οργανωτικές συνταγές και φόρμουλες, υποτίθεται κατάλληλες για κάθε περίπτωση, αλλά αναλύει μαρξιστικά τη σχέση κόμματος και νεολαίας στις εν εξελίξει ιστορικές πολιτικές συνθήκες, από τη σκοπιά των αναγκών της επαναστατικής δράσης που απορρέουν από αυτές. Ακριβώς χάρη σε αυτή του τη μεθοδολογία, η προσέγγιση του Λένιν είναι όσο ποτέ επίκαιρη σήμερα.
Ο Λένιν, αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες από το επαναστατικό δυναμικό που κυοφορούσε το γοργά αναπτυσσόμενο φοιτητικό κίνημα, στα χρόνια που προηγήθηκαν της επανάστασης του 1905, πολέμησε ενάντια στη συσκότιση του βασικού καθήκοντος του συνειδητού τμήματός του, που ήταν η εδραίωση και ανάπτυξη της μαρξιστικής εκπαίδευσης και κινητοποίησης στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και της πρωτοπορίας του. Έχοντας με το έργο του “Τι να Κάνουμε”, εγκαθιδρύσει την πρωταρχικότητα μιας τέτοιας προσέγγισης, της υιοθέτησης και ανάπτυξης της ασυμβίβαστης μαρξιστικής θεωρητικής-πολιτικής δουλειάς και τη διαρκή δοκιμή της στην ανεξάρτητη δουλειά του προλεταριακού Κόμματος μέσα στις μάζες, ο Λένιν, ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη ευχέρεια στην πολεμική του, τη σύγχυση που έσπερναν και στο νεολαιίστικο κίνημα, οι θιασώτες της ιδεολογικής ενότητας και του συμβιβασμού, κάνοντας μια λαμπρή επεξηγηματικού χαρακτήρα συμβολή στον μαρξισμό, όσον αφορά στην ακατάλυτη σχέση που έχει σε αυτόν, η πολιτική και η κοινωνιολογία. Η ουσία της πολεμικής του Λένιν, είναι ότι η διαφοροποίηση διακριτών πολιτικών ομάδων στο φοιτητικό κίνημα, αντανακλά την διαφοροποίηση των πολιτικών δυνάμεων στην κοινωνία, οι οποίες σε τελική ανάλυση αντιπροσωπεύουν διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Και αυτός ο ταξικός προσδιορισμός της κομματικής διαφοροποίησης στην κοινωνία και ως εκ τούτου στον φοιτητικό κόσμο, εξηγεί ο Λένιν, πραγματοποιείται μόνο με την πολιτική πάλη, άλλοτε με μακροχρόνια επίμονη πάλη και άλλοτε με θυελλώδη τρόπο με τη μορφή πολιτικής κρίσης. Το καθήκον του μαρξιστή μέσα στη φοιτητική νεολαία, συμπεραίνει ο Λένιν, είναι να επιδιώξει τον όσο τον δυνατόν πιο συνειδητό και συνεπέστερο διαχωρισμό των πολιτικά ανομοιογενών ομάδων.
Αυτού του είδους η προσέγγιση, εκφράζει, με την ιδεολογική οξυδέρκεια του Λένιν, την αναγκαιότητα της επαναστατικής αδιαλλαξίας του Κόμματος, στην υπηρεσία του προλεταριάτου και των ιστορικών του συμφερόντων.
Η σημασία που έδινε ο Λένιν σε αυτήν την πάλη πολιτικού διαχωρισμού μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος, με την εκπαίδευση των επαναστατών στον μαρξισμό αλλά και με όλες τις στηριγμένες στην μαρξιστική παράδοση μεθόδους δράσης του Κόμματος, αποδείχτηκε καίρια σε όλη τη μακρόχρονη πορεία ύστερα από το 1905, οδηγώντας στη νικηφόρα κατάληψη της εξουσίας το 1917. Η αδυσώπητη ιδεολογική πάλη του Λένιν και των μπολσεβίκων, ενάντια σε κάθε μορφή αστικής ιδεολογίας μέσα στην προλεταριακή νεολαία, διατηρώντας και υπερβαίνοντας διαλεκτικά τις κατακτήσεις του προγενέστερου μπολσεβικισμού, απέκτησε μετά τη νίκη του Οκτώβρη, ένα εντελώς νέο, ποιοτικά υψηλότερο επίπεδο στις αποφάσεις για τα καθήκοντα της κομμουνιστικής νεολαίας που πήρε η Τρίτη Διεθνής, στο 3ο και 4ο συνέδριό της.
Στην πρώτη από αυτές τις αποφάσεις, εμφορούμενες από το μπολσεβίκικο πνεύμα, η Κομμουνιστική Διεθνής, ορίζει ως βασικό καθήκον των Κομμουνιστικών Κομμάτων, την υποστήριξη της δουλειάς των κομμουνιστικών νεολαιών, οι οποίες είχαν οργανωθεί σε επίπεδο Διεθνούς των Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το κύριο καθήκον που έθετε η Κομμουνιστική Διεθνής στην νεότευκτη Διεθνή των Κομμουνιστικών Νεολαιών η οποία ιδρύθηκε περίπου έξι μήνες μετά από την Κομμουνιστική Διεθνή, τον Νοέμβριο του 1919, από νεαρούς ηγέτες που έσπασαν από την σοσιαλδημοκρατία, ήταν η πλήρης πολιτικά υπαγωγή των οργανώσεων Κομμουνιστικής νεολαίας στο νεότευκτο Κόμμα τους, διατηρώντας συγχρόνως την οργανωτική εκείνη ανεξαρτησία που απαιτεί η δουλειά τους μέσα στις μάζες της εργατικής νεολαίας. Το δεύτερο λοιπόν παγκόσμιο συνέδριο της Διεθνούς των Κομμουνιστικών Νεολαιών που άρχισε τον Απρίλη του 1921 στην Ιένα, συνεχίστηκε στο Βερολίνο και ολοκληρώθηκε τον Ιούλη στη Μόσχα, έλαβε αυτήν την απόφαση. Είναι σημαντικό να επισημάνουμε εδώ, ότι στο 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το τελευταίο ουσιαστικά συνέδριό της ως μαχόμενης διεθνούς επαναστατικής οργάνωσης του προλεταριάτου, τονίζεται ο κίνδυνος που προκύπτει από την διάσπαση που το κεφάλαιο οργάνωνε ανάμεσα στις γενιές της εργατικής τάξης, με τη νεολαία, λόγω της ανεργίας, να επιχειρείται να μετατραπεί σε “πολιορκητικό κριό” ενάντια στους μεγαλύτερης ηλικίας εργάτες. Το Συνέδριο καλεί σε συναγερμό ενάντια στην επιβολή μιας τέτοιας διάσπασης της εργατικής τάξης. Επίσης, στη σχετική απόφαση του 4ου Συνεδρίου, προτείνεται ακόμα και η δημιουργία ενώσεων για τα παιδιά των εργατών, με την ευθύνη για την διαπαιδαγώγησή τους από την Κομμουνιστική νεολαία. Η άνοδος του σταλινισμού, κατέστρεψε όλη αυτή τη δουλειά, μετατρέποντας τη Διεθνή των Κομμουνιστικών Νεολαιών, σε ένα εκφυλισμένο όργανο ταξικής συνεργασίας για την επιβίωση της γραφειοκρατίας για να τη διαλύσει τελικά κι αυτήν, όπως την Τρίτη Διεθνή, επίσης το 1943.
Η πάλη για την στροφή, διείσδυση και εδραίωση του επαναστατικού κόμματος μέσα στην εργατική νεολαία, τη φλόγα της προλεταριακής επανάστασης σύμφωνα με τα αθάνατα λόγια του Καρλ Λήμπκνεχτ, είναι σήμερα, σε αυτήν την εποχή της προχωρημένης σήψης του παρηκμασμένου καπιταλισμού, επίκαιρη και αναγκαία όσο ποτέ. Αυτή η γεμάτη σπασμούς κατάσταση, όπως προειδοποίησε ο Τρότσκι στην “Υπεράσπιση του Μαρξισμού”, δίνει μεγάλες δυνατότητες αλλά φέρνει και τρομερούς κινδύνους. Η παρακαταθήκη του Λένιν και του Μπολσεβικισμού, είναι οδηγός στην πάλη για την επαναστατική διεθνιστική νεολαία του Κόμματος της εργατικής τάξης και της μελλοντικής Διεθνούς, που για το ΕΕΚ-Τροτσκιστές, είναι η Τέταρτη Διεθνής. Η παράδοση αυτή, αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης των καταπιεσμένων, ζει στον διεθνή και διεθνιστικό αγώνα του Κέντρου Ρακόφσκι, για την συντριβή του ιμπεριαλισμού, των καπιταλιστικών του κυβερνήσεων και διεθνών του οργανισμών, με την εργατική εξουσία και το άνοιγμα του δρόμου στον πανανθρώπινο κομμουνισμό, μέσα από την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση.
Νεολαία του ΕΕΚ-Τροτσκιστές
