Η ώρα που ανακοινώθηκε η δημιουργία της ευρωπαϊκής σούπερ λίγκας, δείχνει από μόνη της αυτό που έρχεται στο ποδόσφαιρο. Δεν ανακοινώνεις στη μία μετά τα μεσάνυχτα την απόφαση που ανατινάζει ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα για το δημοφιλέστερο παιχνίδι στη γη, το κάνεις απόγευμα και με κάθε επισημότητα. Και στη Νέα Υόρκη ήταν απόγευμα…
Τα προηγούμενα τριάντα τουλάχιστον χρόνια, οι πλούσιες ευρωπαϊκές ομάδες και η ΟΥΕΦΑ, έπαιζαν το παιχνίδι του καψούρη. Εγώ ζητάω όλο και περισσότερα, εσύ δίνεις ό,τι μπορείς και είμαστε μαζί. Το χάσμα πλούσιων – φτωχών μεγάλωνε, όμως ζούσαν στην ίδια πόλη, που συντηρούσε την αυταπάτη του φτωχού. Κι έσκασε η πανδημία για να διαλύσει αυτή την αφόρητη συμβίωση. Οι ισολογισμοί των 12 της σούπερ λίγκας ήταν καταστροφικοί και τα νούμερα έφταναν για να κλωτσήσουν μακριά, εκατό χρόνια ιστοριών και ακραίων συναισθημάτων πίσω απ’ το τσούλημα μιας μπάλας.
Τα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ έχουν εδώ και χρόνια κατακτήσει τις αγορές τις Ασίας, της Ωκεανίας, της Αφρικής. Το Ρεάλ – Μπάρτσα έγινε μία το μεσημέρι για να το δουν στην Κίνα, την ίδια στιγμή που δωδεκάχρονος με καλάσνικοφ στον εμφύλιο της Σιέρρα Λεόνε, φορούσε φανέλα του Μέσι. Το μεγάλο στοίχημα, το μεγάλο μέλλον και το μεγάλο πορτοφόλι ήταν εδώ και χρόνια η αγορά της Αμερικής. Οι αμερικάνοι ήθελαν, αλλά όχι έτσι. Γι’ αυτούς η τρέλα ενός γέρου στο Σάντερλαντ όταν η ομάδα του σώζεται την τελευταία αγωνιστική και η προσμονή μιας ολόκληρης πόλης για το Λίβερπουλ – Έβερτον, είναι πράγματα ακατανόητα. Ας υπάρχουν, αλλά σε επίπεδο πανεπιστημίων. Οι επαγγελματικές λίγκες είναι κλειστές, χωρίς υποβιβασμούς και τέτοια χαζά, κανονίζουμε τα έσοδα μόνοι μας, παίζουμε συνέχεια μεταξύ μας και τα μοιράζουμε.
Τώρα βέβαια εσύ θα πεις, είναι δυνατόν να γίνουν αυτά εδώ; Εγώ που μετρούσα τις μέρες να έρθει η Κυριακή να με πάει ο μπαμπάς στο γήπεδο, εγώ που δεν πίνω ακόμα πράσινη μπύρα γιατί είναι πράσινη, εγώ που ακυρώνω ραντεβού για την ομάδα κι όταν η κοπέλα δυσανασχετεί είναι φως φανάρι πως δεν κάνει για μένα, εγώ που όταν γίνει χρεοκοπία, πάλι από τα’ αθλητικά ξεκινάω να διαβάζω, εγώ θα γίνω έτσι; Φίλε συγγνώμη που θα στο πω, αλλά όλο αυτό δε γίνεται για σένα. Γίνεται για το σημερινό δεκαπεντάχρονο και τους πιο κάτω. Ο πιτσιρικάς που βαριέται να δει ολόκληρο αγώνα και βλέπει όλα τα χαϊλάιτς μετά στο τάμπλετ, τους είναι πιο προσοδοφόρος από σένα τον ούγκανο με το διαρκείας που ασχολείσαι με τη μάνα του επόπτη. Κι αν εσύ δεν πας στη δουλειά μετά το ντέρμπι για να γλυτώσεις την καζούρα, το 15χρονο του σήμερα σε δέκα χρόνια θα θεωρεί δεδομένο, Μάντσεστερ – Γιουβέντους να παίζουν έξι φορές το χρόνο.
Αυτή η λίγκα, ήρθε για να μείνει. Ακόμη κι αν αναβληθεί, αν κάνει ένα βήμα πίσω, θα επανέλθει. Το χρήμα δείχνει το δρόμο. Θα δούμε πολλά, το ποδόσφαιρο έχει απρόβλεπτες διαστάσεις και πολλούς φτωχούς. Η μπάλα αν πάει μέσα, δίνει πνοή σ’ αυτούς που η ζωή τούς έχει στην απ’ έξω. Αν τους πάρεις το τόπι, αυτό που μένει να το φοβάσαι. Θα δούμε…
μιχάλης
