Στο ασφαλιστικό έχει κολλήσει για άλλη μια φορά η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές.
Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ ζητούν πρωτοφανείς μειώσεις στις συντάξεις 2,6 εκατομμυρίων ηλικιωμένων. Από την άλλη μεριά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επιμένει στην «κόκκινη γραμμή» της μη–περιστολής των συντάξεων, χωρίς όμως να μπορεί να διασφαλίσει τους οικονομικούς πόρους για να γίνει κάτι τέτοιο.
Στις 5 Ιουνίου, η κυβέρνηση δεν πλήρωσε δόση 300 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ, ζητώντας να καταβάλλει και τις τέσσερις, συνολικά, δόσεις του Ιουνίου στο τέλος του μήνα. Το ποσό αυτό ανέρχεται σε 1,5 δισ. ευρώ και δεν μπορεί να πληρωθεί χωρίς οι δανειστές να καταβάλλουν τις δικές τους δόσεις στα πλαίσια της δανειακής σύμβασης του 2012, η οποία έχει ουσιαστικά «παγώσει» εδώ και σχεδόν ένα χρόνο.
Για να καταβάλλουν, όμως, οι δανειστές τη δόση για να πληρωθεί η… υπερ-δόση προς το ΔΝΤ, πρέπει να υπάρξει κάποιου τύπου, έστω και περιορισμένη, συμφωνία μαζί τους που θα προβλέπει περισσότερο ή λιγότερο, σκληρά μέτρα σε βάρος του λαού. Ακόμα και αν η κυβέρνηση αποφύγει για 2 – 3 μήνες την περικοπή των συντάξεων, η αύξηση της φορολογίας που αντιπροτείνει θα μειώσει έμμεσα τα λαϊκά εισοδήματα, ενώ το γενικότερο κλίμα πολιτικής αβεβαιότητας που θα συνεχίσει να υπάρχει υπό τον συνεχιζόμενο εκβιασμό των δανειστών δεν θα επιτρέψει καμία αναζωπύρωση της οικονομίας και έτσι μια αναζωπύρωση των εσόδων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές με τα οποία πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις. Στο ίδιο κλίμα, θα ελαχιστοποιηθούν οι καταθέσεις στις τράπεζες, οι οποίες ήδη έχουν μειωθεί κατά 30 δισ. ευρώ από τον περασμένο Νοέμβριο, φέρνοντας φόβους για έλεγχο κίνησης κεφαλαίων ή ακόμα και για bail in όπως έγινε στην Κύπρο το Μάρτιο του 2013.
Η κυβέρνηση είναι αυτή τη στιγμή απόλυτα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό, όσο δεν αμφισβητεί τις σχέσεις μαζί του αλλά και τις καπιταλιστικές σχέσεις στο εσωτερικό της χώρας. Αν η κυβέρνηση, σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές θελήσει να φανεί «συνεπής» όπως έκανε τους προηγούμενους μήνες, κι αποφασίσει να πληρώσει την υπερ-δόση των 1,5 δισ. ευρώ προς το ΔΝΤ στις 30 Ιουνίου από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν θα διαθέτει 1,6 δισ. ευρώ για την καταβολή συντάξεων ύψους 2,3 δισ. ευρώ τέλη Ιουνίου – αρχές Ιουλίου.
Αν πάλι, η κυβέρνηση δεν πληρώσει την υπερ-δόση του ΔΝΤ στα τέλη Ιουνίου για να πληρώσει τις συντάξεις του Ιουλίου, τότε θα υπάρξει πρόβλημα στην καταβολή των συντάξεων του Αυγούστου, στα τέλη του Ιουλίου. Και αυτό γιατί η στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο όχι μόνο τις σχέσεις Ελλάδας – δανειστών, αλλά και τις σχέσεις του ελληνικού καπιταλισμού με τον εξωτερικό καπιταλιστικό κόσμο.
Ήδη υπάρχουν σενάρια για ύφεση 2-3% στο β’ εξάμηνο του 2015. Αυτό θα οδηγήσει σε παραπέρα κατάρρευση των κρατικών και ασφαλιστικών εσόδων. Ήδη το α’ εξάμηνο του 2015 με μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης, η κρατική χρηματοδότηση προς τους ασφαλιστικούς φορείς μειώθηκε κατά 19,1% ενώ οι ασφαλιστικές εισφορές μειώθηκαν κατά 14,6%. Το ΙΚΑ στέκεται όρθιο χάρη στον εσωτερικό βραχυπρόθεσμο δανεισμό που φτάνει μέχρι και το 40% των απαιτούμενων κεφαλαίων για την καταβολή των συντάξεων κάθε μήνα.
Την ίδια στιγμή ο ΟΑΕΕ λαμβάνει 10% περισσότερη κρατική χρηματοδότηση κάθε μήνα σε σχέση με την προβλεπόμενη. Παράλληλα, το 30% των ρευστών αποθεματικών των ασφαλιστικών φορέων πηγαινο–έρχεται στην Τράπεζα της Ελλάδας, καθώς με αυτά τα κεφάλαια συνάπτονται ρέπος με το ελληνικό Δημόσιο. Θεωρητικά, υπάρχουν ακόμα στις εμπορικές τράπεζες και στην ΤτΕ ρευστά 2 δισ. ευρώ τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως εφεδρεία της έσχατης στιγμής για να καταβληθούν οι συντάξεις Αυγούστου – Σεπτεμβρίου στην πολύ πιθανή περίπτωση που εκτραχυνθεί η οικονομική κατάσταση στο ίδιο διάστημα.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια στις διαπραματεύσεις με τους διεθνείς δανειστές. Την ίδια στιγμή η αστική αντίδραση σιγά – σιγά μεγαλώνει. Οι ενώσεις των βιομηχάνων έστειλαν… απειλητική επιστολή προς τον Πρωθυπουργό. Η κυβέρνηση παραμένει σταθερή όχι μόνο για το 30-40% του λαού αντιδρά σε οποιαδήποτε νέα μείωση σε μισθούς -συντάξεις και έτσι «στηρίζει» το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί τα πρώην «μεγάλα» αστικά κόμματα είναι διαλυμένα και τρομερά δυσφημισμένα. Ο συσχετισμός αυτός θα μπορούσε να ανατραπεί, αν η κυβέρνηση αδυνατούσε να καταβάλλει τις συντάξεις και τους μισθούς, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει πάρει τα μέτρα της ενάντια όχι απλά στους διεθνείς δανειστές (σ.σ. μην πληρώνοντας τις δόσεις) αλλά ενάντια στους διεθνείς και Έλληνες καπιταλιστές, προχωρώντας σε έλεγχο της εξαγωγής κεφαλαίων και άμεσα μέτρα απαλλοτρίωσης του μεγάλου κεφαλαίου και αναδιοργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων με πρώτο στόχο την αύξηση της απασχόλησης. Δεν μπορεί να είναι μια κυβέρνηση και με τους διεθνείς δανειστές και με το λαό. Είτε με τον ένα θα πάει, είτε με τον άλλο.
Όπως έλεγε και ο Διονύσης Σολωμός στους Ελεύθερους Πολιορκημένους:
«Είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημύρα των αρμάτων
δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά,
κι ελεύθεροι να μείνουν εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το Χάρο».
Δ. Κ.
