Πέμπτη 12 Nοεμβρίου 2015
Η απεργία της 12 Νοέμβρη, προκηρύχτηκε από το ΠΑΜΕ στο πλαίσιο της πολιτικής της αυτόκεντρης ανάπτυξής του στο εργατικό κίνημα, με απουσία οποιασδήποτε ενιαιομετωπικής δράσης. Μερικές ημέρες μετά, υιοθετήθηκε από τη ΓΣΕΕ, επιχειρώντας η τελευταία να μην αποκοπεί από τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων.
Όμως, μετά 15 μέρες από την προκήρυξή της, η απεργία της 12 Νοέμβρη, φαίνεται να κινητοποιεί δυνάμεις, και να ανοίγει ζητήματα, που ξεφεύγουν από τα σχέδια και των δυο δυνάμεων στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα.
Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, μερικές μέρες μετά τις εκλογές, εκτιμούσε πως η νέα μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα ήταν υποχρεωμένη να εφαρμόσει το σκληρότερο μνημόνιο όλων των προηγούμενων, το οποίο θα ήταν και συμπύκνωσή τους σε ένα ανώτερο επίπεδο ενάντια στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ένα μνημόνιο που θα ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί, με άλυτα ζητήματα στις τράπεζες, και ευρύτερα στην οικονομία. Αυτή η κατάσταση θα κινητοποιούσε ένα υπαρκτό εύφλεκτο υλικό μέσα στην κοινωνία γενικά, στους εργαζόμενους ειδικά.
Τις τελευταίες 15 μέρες, από τη μια μεριά, η κυβέρνηση ενώ ψηφίζει και αποδέχεται το ξεκλήρισμα των συνταξιούχων, πρωταγωνιστεί σε φόρους και χαράτσια, προετοιμάζει πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, απειλεί οποιαδήποτε έννοια συλλογικής σύμβασης εργασίας, έχει στα σκαριά ιδιωτικοποιήσεις και ένα τεράστιο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ταυτόχρονα ξεδιπλώνει την «αντίσταση της ελληνικής μπύρας», την καταψήφιση δηλαδή από την αντιπολίτευση και τους ΑΝΕΛ, την αύξηση στις βιοτεχνίες παραγωγής ελληνικής μπύρας.
Ταυτόχρονα μόνο από την προκήρυξη της απεργίας και μετά, αυτό το εύφλεκτο υλικό που εκτιμούσαμε ότι υπάρχει μέσα στην κοινωνία, εμφανίζεται ακριβώς με αφορμή την απεργία, και την επίθεση της κυβέρνησης. Απεργία των εργατών στον ΟΛΠ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, των ναυτεργατών ενάντια στη μείωση των πληρωμάτων, στάση εργασίας στη ΣΤΑΣΥ ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και για συλλογικές συμβάσεις, κινητοποιήσεις και καταλήψεις από τους δημοτικούς υπαλλήλους, σε πανελλαδική κινητοποίηση οι ενώσεις των ΑμΕΑ και οι συνταξιούχοι ενάντια στη μείωση της χρηματοδότησης των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, και ενάντια στο ασφαλιστικό, κινητοποιήσεις σε ιδιωτικά ΜΜΕ, με αφορμή απολύσεις. Ενώ εμφανίζεται ξανά με μαζικούς όρους στο δρόμο ο ευαίσθητος παλμογράφος της κοινωνίας, η νεολαία, με τις πανελλαδικές και παναττικές κινητοποιήσεις φοιτητών και μαθητών, δραστηριοποιούνται ξανά οι συλλογικότητες ενάντια στους πλειστηριασμούς, απεργίες στα νοσοκομεία ενάντια στη διαμορφούμενη κατάσταση στο χώρο της υγείας συνολικά. Όλες οι πτυχές του 3ου μνημονίου στην καθημερινότητα, της συστημικής παρακμής, είναι εδώ, με το πρόσωπο του αγώνα από δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και νέους.
Πολύ περισσότερο, που ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων, μέσα από συνδικάτα αλλά και από πρωτοβουλίες γειτονιάς, έχει εκδηλώσει την αλληλεγγύη του στους πρόσφυγες, δείχνοντας έμπρακτα, πως στον κόσμο των αφεντικών και της αστικής εξουσίας είμαστε όλοι πρόσφυγες και ξένοι.
Είναι αλήθεια παρόλα αυτά, το συζητάνε εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, πως μια 24ωρη απεργία δεν είναι λύση. Η ανάγκη για μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, είναι κατανοητή από ευρύτερα τμήματα των εργαζομένων, συνδικαλισμένα και μη. Ταυτόχρονα είναι δεδομένο, πως ο κοινός αγώνας με τους εργαζόμενους που δεν έχουν δουλειά, με το ενάμιση εκατομμύριο άνεργους, δεν καλύπτεται με αυτού του είδους τις απεργίες. Ταυτόχρονα όμως, όπως έχει δείξει όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, επιδιώκει πολιτικές λύσεις, στο επίπεδο της κυβέρνησης και της εξουσίας, που είναι δεμένο με τα ίδια τα μνημόνια, για όλες τις αστικές κυβερνήσεις. Η 24ωρη απεργία της 12 Νοέμβρη, μπορεί και πρέπει να είναι το αγωνιστικό σημείο συνάντησης όλων των αιτημάτων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων και των ανέργων, των νέων ανθρώπων, για να μην περάσει το 3ο μνημόνιο, για να ανοίξει ένας νέος κύκλος στην ταξική πάλη για να φύγουν οι διαχειριστές της καπιταλιστικής παρακμής. Να δείξουμε πως δεν συζητάμε καμιά επαναδιαπραγμάτευση χρέους, αυτό το νέο δόλωμα που ρίχνει η κυβέρνηση για την αποδοχή του 3ου μνημονίου. Διαγραφή του μονομερώς τώρα, χωρίς όρους και αστερίσκους. Για να μην παρθεί κανένα σπίτι από τις τράπεζες, εθνικοποίησή τους με εργατικό έλεγχο, όπως και όλων των βασικών τομέων της οικονομίας. Στις 12 Νοέμβρη απεργούμε για να μην περάσουν τα σχέδιά τους, για να εμφανίσει η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι το δικό τους σχέδιο για την έξοδο από την καπιταλιστική παρακμή, για να στείλουμε το μήνυμα της διεθνιστικής πάλης με τους εργαζόμενους στην Ευρώπη, με όλους όσους παλεύουν ενάντια στην ίδια πολιτική.
Αυτή η πάλη θα μετριέται με τα βήματα που κάνει η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, για την ανεξαρτησία της από την πολιτική και τους στόχους του κράτους και των κυβερνήσεών του, των αφεντικών και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Δηλαδή το σε ποιο βαθμό αναπτύσσει τα δικά της ανεξάρτητα κέντρα αγώνα. Η εμφάνιση στις διεκδικήσεις όλων των κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος, να μην περάσει το τρίτο μνημόνιο, είναι ένα πρώτο βήμα για τη συνάντηση του εργατικού κινήματος σε κοινούς στόχους.
Ν. Π.
