του Νίκου Λέκκα
Δεν είναι μόνο η πρέζα σύντροφοι που αποδεκάτισε τα δικά μας παιδιά και τους έριξε σ’ ένα τάχα μου μηδενισμό χωρίς καμία γνώση είναι και ο Έρωτας. Σπουδαίο πράγμα κατά τα γραπτά της συντρόφισσας Κατερίνας Γώγου, που δεν ξεπέρασε ποτέ τον όρο «Οικογένεια» αυτήν που βρήκε και αυτή που έκανε, όνομα ουσιαστικό και ανυπεράσπιστο κατά την Κική Δημουλά, και ο Ιταλός/παγκόσμιος Παβέζε έκανε πριν απ’ όλους την σύνδεση. «Καμιά γυναίκα δεν αξίζει, όσο μια πρέζα», αν και για μια γυναίκα πήγε.
Και αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτά που έκανε στις παρέες. Έτσι όπως τις διέλυσε. Και η διάλυση αυτή είναι χειροπιαστή, δεν έχει μόνο ψυχικές προεκτάσεις, που εκ των προτέρων δεν ξέρεις κανείς που μπορούν να τον βγάλουν. Και το χειροπιαστό είναι αυτό που μετράει στην ζωή, όχι αυτό που παίζει στο κεφάλι σου, γιατί θα έρθει κάποια στιγμή που εξ ανάγκης θα δεις και την πραγματικότητα. «Ως που τα χρειάστηκα και αναγκάστηκα να δω φάτσα με φάτσα την ζωή», έγραψε και τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
Αλλά η πρέζα και η χρήση της μπορεί λόγω συναναστροφών και ανιστόρητης Αθηνογραφίας να προσφέρει και μια ίαση στο πάσχοντα εκτός από την υπεροχή που προσφέρει, δηλαδή την γνώση της λαϊκής υπεροχής. Να ζει την πραγματική ζωή και όχι την ζωή που παίζει μόνο στο κεφάλι τους. Η δυστυχία για να είναι δυστυχία δεν μπορεί να είναι θεωρητική. Απαιτεί και τον ανάλογο τρόπο ζωής και εμπίπτει η απόλυτη φτώχια ως συνιστώσα. Αλλά οι προδοσίες, που αν τις αναλύσεις είναι μία, η προδοσία στην Ζωή, τι;
Με τα σύμφωνα συμβίωσης (που εξυπηρετεί μόνο τα κληρονομικά) και τους έρωτες, και την ανάγκη των ομοφυλόφιλων για κανονικότητα, την στιγμή που θέλουν να ζουν τόσο εκκεντρικά και αποκομμένα από τον υπόλοιπο κόσμο, που μεταξύ μας σύντροφοι, οι ομοφυλοφιλία έχει άλλες παραμέτρους και άλλο τρόπο ζωής, το μόνο που κατάφερε είναι η γκετοποίηση, στην προσπάθειά τους να γίνουν αποδεκτοί. Και το μόνο που μπόρεσαν είναι να περάσουν σε ένα σαθρό από τα θεμέλια οικοδόμημα, ένα είδους νερομπογιά, που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να φύγει. Και αυτό είναι σίγουρο. Και χωρίς ωραία λογάκια. Και να γίνει σαν την ακαταλαβίστικη ποίησή τους, του σήμερα. Ποιος Αγγελάκης, ποιος Σπάνιας, ποιος Φαίδωνας Πολίτης, ποιος Στάγκος, ποιος Χρονάς, ποιος Κολώνας, ποιος Αρβανιτάκης, ποιος Αντωνίου, ποιος Τσιφόρος, ποια παρέα της Ομόνοιας, ποια παρέα της Θεσσαλονίκης, ποια Μπούμη, ποια Παρέν, ποια Ροζέττη… Ποιος Κράξιμο, ποιο Αμφί, και ποιο Κοντροσόλ, ποιος Πόθος, ποια Πόλη γυναικών… Που από την πρώτη έως την τελευταία λέξη τους, το έπιασαν το νόημα. Μακάρι και εμείς να μπορέσουμε σ’ ένα μέλλοντα χρόνο να το εκφράσουμε.
Αλλά και στον λαό. Ο Πειραιάς του Χαριτόπουλου, ο Κολωνός του Σκρουμπέλου που; Τα καφενεία. Όλα τα κατέστρεψαν οι έρωτες. Τα πορνοσινεμά, τα αλσύλλια, η οδός Αχαρνών με τα μπαράκια της, το θέατρο Έρευνας, το θέατρο Στοά, (με τα ομοφυλοφιλικής παιδείας θεάματά τους κάποιες σεζόν), όλα τα πήρε ο Έρωτας και οι ξερόλες φέροντές του. Ο έρωτας έχει μια διερώτηση μέσα του. Αν την έχεις απαντήσει εκ των προτέρων πρώτον έχει χαθεί κάθε μαγεία και δεύτερον και κυριότερο δεν είναι Έρωτας και ρίσκο. Είναι βόλεμα σκέτο. Και η γλώσσα; Που η γλώσσα;
Ο λεκτικός τους πλούτος που ποια είναι νεκρός. Τα καλιαρντά που όταν τα ακούς, που σπάνια πια τα ακούς, αντηχούν στ’ αυτιά ως λιμπρέτο. Ο Πετρόπουλος τα κατέγραψε και φυλακίστηκε, η Πάολα Ρεβενιώτη τα έκανε ντοκιμαντέρ, με γλωσσολόγους έως καλιαντρές φιγούρες ως ομιλητές… Και τι μ’ αυτό; Στην ζωή που πατάνε όλα αυτά. Στην ζωή των ανθρώπων που τους ευνοεί η ίδια η ζωή. Και τους τα φέρνει, Δεξιά. Όπως λέει και ο «Λαός».
Αλλά εμείς σύντροφοι, έχουμε αποφασίσει, Αριστερά. Κυρίως στο Ήθος. Για τους ανθρώπους, για κάθε άνθρωπο. Για το μπλουζ με τις ψυχές μας. Που ακόμα και το περιοδικό Τέταρτο αυτό προσπαθούσε, μέσα από μια φωτισμένη Δεξιά, με πολλούς Αριστερούς συντάκτες, κάτι που έκανε και η Ελένη Βλάχου, σε παλιότερα χρόνια και από το Τέταρτο.
Αλλά εμείς οι Αριστεροί του σήμερα έχουμε από διανοούμενος, έως δικηγόρους και εργάτες που προτάσσουν το ήθος. Στην μετά Σεφέρη, Ροζίτας και Χατζιδάκι εποχή έχουν μόνο την «Ευθύνη» και κάποιους λίγους αλλά αξιόλογους συγγραφείς του θεαθήναι. Θα την επαναφέρουμε την Ηθική σύντροφοι. Όσο και αν η Ηθική είναι από την φύση της προβληματική, κάτι του το λέει και ο Αξελός.
Κορωπί 21/8/21
