Δεν χρειάζεται για όποιον παρακολουθεί στοιχειωδώς τα τεκταινόμενα στο κίνημα της χώρας μία εκτενής αναφορά στις θέσεις των οργανώσεων της αυτοαποκαλούμενης κομμουνιστικής αριστεράς σε σχέση με τη ρωσική “ειδική στρατιωτική επιχείρηση” στην Ουκρανία από τις 24 Φεβρουαρίου.
Οι θέσεις τους, παρ’ όλες τις μεταξύ τους μικρές παραλλαγές, χαρακτηρίζονται από την καταδίκη της ρωσικής επίθεσης και τις ίσες αποστάσεις μεταξύ Ρωσίας από τη μία μεριά και της Ουκρανίας (και του ΝΑΤΟ το οποίο στηρίζει την ουκρανική κυβέρνηση) από την άλλη.
Οι λόγοι της καταδίκης (από μεριάς των αυτοαποκαλούμενων ελληνικών κομμουνιστικών οργανώσεων) της Ρωσίας και των ίσων αποστάσεων μεταξύ Ρωσίας – Ουκρανίας/ΝΑΤΟ/ΕΕ στηρίζεται συνήθως στα εξής δύο επιχειρήματα:
- Η Ρωσία δεν εισέβαλε -έστω- στις λαϊκές δημοκρατίες της περιοχής του Ντονμπάς, δηλαδή στο Λουγκάνσκ και το Ντονέτσκ (οι οποίες έχουν χτυπηθεί βάναυσα από το καθεστώς του Κιέβου μετά το 2014, ξεσκίζοντας τις “συμφωνίες του Μινσκ”) αλλά εισέβαλε σε όλη την Ουκρανία. Έτσι, σύμφωνα με τη λογική των οργανώσεων αυτών, δεν υπάρχει καμία “δικαιολογία” για μία, έστω “κριτική”, στήριξη ή “ανοχή” της ρωσικής εισβολής από πλευράς της αριστεράς και του εργατικού κινήματος γενικότερα.
- Τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ και η ΕΕ είναι “ιμπεριαλιστικές” δυνάμεις, και έτσι το καθήκον των κομμουνιστών είναι να κρατήσουν ίσες αποστάσεις τόσο από απέναντι στον ένα πόλο, όσο απέναντι στον άλλο, καταδικάζοντας και τους δυο αντιμαχόμενους και καλώντας σε πάλη για ταυτόχρονη ανατροπής τους.
Και οι δύο θέσεις της πλειοψηφίας των αυτοαποκαλούμενων κομμουνιστικών οργανώσεων της Ελλάδας είναι λανθασμένες.
1. Καταρχάς, σε σχέση με τη εισβολή της Ρωσίας σε όλη την Ουκρανία και όχι μόνο στις λαϊκές δημοκρατίες στα ανατολικά της χώρας. Πιστεύει κανείς πως μία ρωσική εισβολή μόνο στις απομονωμένες μικρές “Λαϊκές Δημοκρατίες θα έμενε αναπάντητη από το καθεστώς του Κίεβο ;
Δεν θα κλιμάκωνε την 8χρονη πολιορκία και πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ και τη σύγκρουση με τα ρωσικά στρατεύματα; Τότε τι θα έκανε η Ρωσία; Θα οχυρωνόταν στις δημοκρατίες αυτές η έκταση των οποίων δεν ξεπερνά την Πελοπόννησο σε μία χώρα που είναι 5λάσια της Ελλάδας, χωρίς να χτυπήσει σε άλλα σημεία της χώρας, μαζί και το Κίεβο δεδομένου ότι από εκεί θα εκπορευόταν η αντεπίθεση;
Επίσης, εκείνοι στην αριστερά, οι οποίοι θα “ανέχονταν” μία ρωσική επέμβαση μόνο στο Ντονμπάς, αλλά και όχι σε όλη την Ουκρανία, δεν γνωρίζουν πως όλη η ανατολική Ουκρανία έχει κατά πλειοψηφία πληθυσμό ρωσόφωνο ή/και εθνικά ρωσικό με δεσμούς προς την Ρωσία; Συνεπώς ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού αυτού θα γινόταν θύμα της καταστολής του καθεστώτος του Κιέβου. Άρα ποιο είναι ακριβώς το “πρόβλημα” των αυτοαποκαλούμενων κομμουνιστικών οργανώσεων ; Ότι η Ρωσία επιτέθηκε πρώτη σε όλο το μήκος και πλάτος της ανατολικής Ουκρανίας, μαζί και στο Κίεβο, και όχι μόνο στο Ντονμπάς, χωρίς να περιμένει να τη στριμώξουν στη γωνιά αυτών των δημοκρατιών ;
Κάποιοι βέβαια από την αριστερά, καταδικάζουν συλλήβδην την ρωσική επίθεση στην Ουκρανία (μαζί και στο Λουγκάνσκ και στο Ντονέτσκ), υποβαθμίζοντας πλήρως το ρόλο της κυβέρνησης – μαριονέτας του Κιέβου, σε μια Ουκρανία που έχει υποβιβαστεί σε μισοαποικία της Δύσης, αμερικανικό προτεκτοράτο και επιθετικό προπύργιο του ΝΑΤΟ με ένα και μόνο στόχο : Όχι απλά την “περικύκλωση” της Ρωσίας, αλλά την εισβολή σε αυτήν με στόχο όχι μόνο την ανατροπή του Πούτιν, αλλά την επαναποικιοποίηση όλη της χώρας.
Υπάρχει κανείς όχι μόνο στην αριστερά, αλλά στο “κέντρο” και τη δεξιά, ο οποίος πιστεύει πως ο στόχος των ΗΠΑ και της ΕΕ δεν είναι αυτός; Συνεπώς, τι ακριβώς “μπερδεύει” το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς και της αναρχίας; Το γεγονός ότι η Ρωσία επιτέθηκε πρώτη στον ουκρανικό ιμπεριαλιστικό προμαχώνα της Δύσης και δεν περίμενε “να της την πέσουν” πρώτα οι Δυτικοί, όχι μόνο από την Ουκρανία, αλλά και από τις βαλτικές χώρες (Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία) ;
Αν επιτίθονταν πρώτη η Δύση και οι χώρες-δορυφόροι της στη Ρωσία με αιχμή την Ουκρανία, τότε οι αυτοαπακαλούμενοι κομμουνιστές θα “αναγνώριζαν” το “αντιϊμπεριαλιστικό” ή “πατριωτικό” δικαίωμα αντίστασης στη Ρωσίας απέναντι στη Δύση ; Αν και δεν έχουν τολμήσει -ακόμα- να αναμετρηθούν στρατιωτικά ευθέως με τη Μόσχα, έχουν αυξήσει τη νατοϊκή στρατιωτική παρουσία τους στις βαλτικές χώρες, αλλά και τη Ρουμανία, έχουν δώσει ένα πακτωλό χρημάτων και όπλων στην κυβέρνηση του Κίεβου, ενώ σχεδιάζουν να δώσουν αμερικανικά F-16 στην Πολωνία προκειμένου η Πολωνία να δώσει τα δικά της (τέως σοβιετικά) αεροσκάφη στην Ουκρανία. Η δε Γερμανία, για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επανεξοπλίζεται μαζικά και ανακοίνωσε εξοπλιστικό πρόγραμμα 100 δισ. ευρώ τον χρόνο τα επόμενα 3 χρόνια!
2. H Ουκρανία δεν είναι οποιαδήποτε χώρα τέως “επιρροής” ή “κατοχής” κ.λπ. της Ρωσίας (πριν και μετά τη Σοβιετική Ένωση).
Επίσης, προφανώς, δεν είναι μία χώρα, η οποία βρίσκεται μακριά από την Ρωσία και την ταραχώδη ιστορία της, όπως είναι σε σχέση με τις ΗΠΑ ή ακόμα και το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Αποτελεί, παρά την ιδιαιτερότητά της, μέρος της ιστορικής διαμόρφωσης των λαών που ζουν στα σημερινά κράτη της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και φυσικά της Ρωσίας, με βαθιές κοινές ιστορικές ρίζες.
Αποτελούν αυτές οι “κοινές” ρίζες, επαρκή λόγο για να “εγκρίνει” ένας κομμουνιστής την εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία; Όχι, βέβαια. Αποτελεί, όμως, επαρκή λόγο για να κρατήσει κάποιος κομμουνιστής “ίσες αποστάσεις” απέναντι στην μετασοβιετική Ρωσία και την ιμπεριαλιστική Δύση που επιχειρεί να την κάνει αποικία και να την κατακερματίσει για να μην απειληθεί ποτέ η αμερικανική ηγεμονία στον κλυδωνιζόμενο κόσμο της καπιταλιστικής παρακμής;
Εξάλλου, για να μιλήσουμε κάπως “πρακτικά”, ένας Έλληνας (ρωσόφωνος ή μη) κομμουνιστής και διεθνιστής, ας σκεφτεί το εξής: Αν ήταν στο Ντονμπάς, τι θα έκανε όταν έμπαιναν τα ρωσικά στρατεύματα ; Θα τα πολεμούσε ; Με ποιους ; Παρέα με τα νεοναζιστικά τάγματα του Αζόφ στα πλαίσια κάποιου “πατριωτικού” μετώπου κατά του Ρώσου εισβολέα, ο οποίος ήλθε ακριβώς για να τσακίσει αυτά τα τάγματα ; Δηλαδή θα πολεμούσε μαζί με εκείνους που μέχρι τότε πολεμούσαν εναντίον του ; Θα κρατούσε “ουδέτερη στάση”, λόγω “ίσων αποστάσεων” ; Αλήθεια, ποιος κομμουνιστής πιστεύει πως στο Ντονμπάς μια τέτοια ώρα θα μπορούσε να μείνει “ουδέτερος”; Αν είναι έτσι, πώς μπορεί ένας αυτοαποκαλούμενος κομμουνιστής στην Ελλάδα να μείνει “ουδέτερος” για τη σύγκρουση στην Ουκρανία;
Πώς, ένας κομμουνιστής μπορεί να καταδικάζει (ολόσωστα) την εμπλοκή της “δικής του κυβέρνησης” στον πόλεμο ως μέλος του ΝΑΤΟ στο πλευρό της φιλο-νατοϊκής ουκρανικής κυβέρνησης και να κρατά “ίσες αποστάσεις” στην Ουκρανία; Βλέπει κανείς στο σημείο αυτό να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά: Αντι-νατοϊκός στην Αθήνα και “ουδέτερος” στο Κίεβο ; Παράλογο και όχι και τόσο “διεθνιστικό”, δεδομένου ότι -υποτίθεται- ο κομμουνιστής είναι ταυτόχρονα, αυτονόητα και διεθνιστής… Στο κάτω-κάτω, αν κανείς καταδικάζει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, γιατί να καταδικάσει την αποστολή αμυντικής βοήθειας –που στέλνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη- στην κυβέρνηση Κιέβου η οποία “αντιστέκεται”; Δεν θα έπρεπε να κάνει το αντίθετο, δηλαδή να στηρίζει την αμυντική στήριξη της “αμυνόμενης” Ουκρανίας ενάντια στον “επιτιθέμενο” ρωσικό “ιμπεριαλισμό” τον οποίο θεωρεί “ίδιο” με τον αμερικανο-νατοϊκό ιμπεριαλισμό;
Γιατί η πλειοψηφία της αυτοαποκαλούμενης κομμουνιστικής αριστεράς στην Ελλάδα ενώ καταδικάζει τη ρωσική στρατιωτική επίθεση ενάντια στο ουκρανικό φιλο-νατοϊκό καθεστώς, δεν καταδικάζει το οικονομικό εμπάργκο όλης της Δύσης ενάντια στη Ρωσία;! Πάλι, δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Μπορεί κανείς να καταδικάζει (και πολύ σωστά!) τη θηλιά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τον Ιούνιο -Ιούλιο του 2015 στην Αθήνα (λίγο πριν το δημοψήφισμα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ) και να μη καταδικάζει τη θηλιά της αποκοπής της Ρωσίας από όλες τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές της Μόσχας το 2022; Πόσο πραγματικά αντι-ιμπεριαλιστική στάση είναι αυτή;
Αποτελούσε κάποιου είδους “συγχωροχάρτι” στην ρεφορμιστική φιλο-ΕΕ, φιλο-νατοϊκή (όχι κομμουνιστική, επαναστατική κ.λπ.) κυβέρνηση Τσίπρα, η (ολόσωστη) καταδίκη του εκβιασμού της ΕΚΤ και της ΕΕ (η οποία έπνιγε τον ελληνικό λαό, όχι μόνο την κυβέρνηση Τσίπρα) το να ψηφίσει ένας κομμουνιστής “όχι” στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015;
Θα πει κανείς: Ναι, αλλά άλλο κόντρα Ελλάδας-ΕΕ και άλλο κόντρα Ρωσίας-ΗΠΑ/ΕΕ. Σωστό, αλλά δεν μπορεί να πάει χαμηλότερα ο πήχης για την κόντρα μεταξύ μίας αντι-νατοϊκής δύναμης (δηλαδή της Ρωσίας) και του ίδιου του ΝΑΤΟ ! Γιατί, λοιπόν, ένας κομμουνιστής (σωστά) ψήφισε “όχι” στο δημοψήφισμα του 2015, όπως πρότεινε στο λαό η ρεφορμιστική φιλο-ΕΕ, φιλο-νατοϊκή κυβέρνηση του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό εκβιασμό και δεν παλεύει για την ήττα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία;
Αν η Ρωσία κατασχέσει τα μερίδια τα οποία κατέχουν οι Ευρωπαίοι στις ρωσικές εταιρείες -όπως έχει ήδη απειλήσει ευθέως ο Μεντβέντεφ- θα το καταδικάσει και αυτό η πλειοψηφία της αυτοαπακαλούμενης κομμουνιστικής αριστεράς με το πρόσχημα ότι είναι στα πλαίσια του “ενδοιμπεριαλιστικού” ή “ενδο-καπιταλιστικού” ανταγωνισμού ή ότι γίνεται “χωρίς εργατικό έλεγχο” κ.λπ. ; Ελπίζουμε, πως όχι.
3. Το ζήτημα δεν είναι ποιος έριξε τον πρώτο πυροβολισμό στον πόλεμο, ή εάν ο πόλεμος είναι “δίκαιος ή άδικος” σύμφωνα με το αστικό διεθνές δίκαιο. Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε εν κενώ, στις 24/2/22 ή με την συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων λίγο πιο πριν. Είναι η κορύφωση μιας διαδικασίας και κλιμάκωσης που ξεκίνησε την επαύριο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωση στις 26 Δεκεμβρίου 1991. Στις 8 Μαρτίου 1992 (δηλαδή ακριβώς πριν 30 χρόνια) δημοσιοποιήθηκε η λεγόμενη Defense Policy Guidance: Preventing the Re-Emergence of a New Rival” που συνέταξε ο τότε Υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης Μπους πατρός, Πολ Βόλφοβιτς (ο αρχιτέκτονας και του πολέμου κατά του Ιράκ) για την ανακατάκτηση του πρώην σοβιετικού χώρου και τον κατακερματισμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Στις 1 Σεπτεμβρίου 1997 ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι θα διατυπώσει το περιβόητο γεωστρατηγικό δόγμα για την διάλυση της Ρωσίας σε 3 τουλάχιστον κράτη, ένα ευρωπαϊκό, ένα Σιβηριανό και ένα της Άπω Ανατολής. Ο ίδιος Μπρεζίνσκι είχε πει ότι το κλειδί είναι η Ουκρανία.
Στην γραμμή αυτή υπήρξε η ΝΑΤΟποίηση 13 χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ μέχρι τα σύνορα της μετασοβιετικής Ρωσίας καθώς και η παρέμβαση/υποκίνηση των Αμερικανών στα γεγονότα του Μαϊντάν το 2014 και η επιβολή καθεστώτος μαριονέτας του ΝΑΤΟ με την ενεργητική συμμετοχή των ουκρανικών ναζιστικών οργανώσεων. Με το ξέσπασμα της τρομοκρατίας και της αντιφασιστικής αντίστασης από την εργατική τάξη του Ντονμπάς, οι φασιστικές ένοπλες οργανώσεις (π.χ. το Τάγμα του Αζόφ με τις σβάστικες) ενσωματώθηκαν στους κρατικούς στρατιωτικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς της Ουκρανίας. Στο Ντονμπάς ο “υβριδικός” πόλεμος κρατάει 8 χρόνια με 14.000 νεκρούς!
Η περικύκλωση κορυφώνεται με το αίτημα ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ που πυροδοτεί τον συγκεντρωμένο δυναμίτη. Όπως αποκάλυψε η αμερικανική εφημερίδα Washington Post -φανατικά αντιρωσική και φιλοπόλεμη- ήδη από τον Δεκέμβριο 2021 οι ΗΠΑ στέλνουν συγκεκριμένο πολεμικό εξοπλισμό στην Ουκρανία για αντιαεροπορική “άμυνα” και για μάχες μέσα στην πόλη.
Ο εμπρηστής του πολέμου και πρώτος ένοχος είναι ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ μαζί και οι κολαούζοι τους καπιταλιστές όπου γης, μαζί κι η “δική μας” “δεδομένη και αναμενόμενη” κυβέρνηση Κούλη που πρέπει να ανατραπεί, και οι βάσεις, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ να διαλυθούν. Αναδιατάσσεται το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στον Ινδο-Ειρηνικό με Αυστραλία, Ιαπωνία, ακόμα και Νέα Ζηλανδία (AUKUS, και Quad). Ο κίνδυνος παγκοσμίου πολέμου είναι υπαρκτός και απειλεί την ζωή στον πλανήτη. Πηγή του η άλυτη παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού.
Όσο για το επιχείρημα ότι και η Ρωσία είναι ιμπεριαλισμός εμείς παραμένουμε στην ορθή ανάλυση του ιμπεριαλισμού που έκανε ο Λένιν ότι είναι το ανώτατο και τελικό στάδιο του παρηκμασμένου καπιταλισμού κι όχι απλώς ο κάθε αντιδραστικός επεκτατισμός.
Είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος που ξεκινάει με επικεφαλής την Αμερική και στόχο την αποικιοποίηση, κατακερματισμό του πρώην σοβιετικού χώρου αλλά και της Κίνας. Δεν είμαστε ουδέτεροι αλλά ούτε και ουρά του Βοναπάρτη Πούτιν, των ολιγαρχών, της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που άνοιξε και συνεχίζει να ανοίγει τον δρόμο στην ιμπεριαλιστική Δύση, φέρνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου. (Βλ και Απόφαση της ΚΕ του ΕΕΚ στις 24 Φεβρουαρίου 2022).
