Το κομματικό ντεμπούτο του Πάμπλο ήρθε κατά τη διάρκεια της μεγάλης έκρηξης των αγώνων της εργατικής τάξης και των φοιτητών το 1969, που επιτάχυνε την πτώση της δικτατορίας του Ongan£a και εγκαινίασε μια επαναστατική άνοδο στην Aργεντινή.
Ο Πάμπλο μπήκε με δύο άλλες συντρόφισσες (την Graciela Molle και άλλη μια συντρόφισσα) στις 15 Αυγούστου του 1969 στην ομάδα της Εργατικής Πολιτικής (Pol£tica Obrera) του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες (UBA).
Αλλά η αγωνιστική του δράση του είχε ξεκινήσει μήνες νωρίτερα.
Στις 15 Μαΐου είχε σκοτωθεί από την αστυνομία, στο Corrientes, ο Juan Jose Cabral, ένας φοιτητής που είχε κινητοποιηθεί με την Πανεπιστημιακή Ομοσπονδία (Fune) στην αντίσταση κατά του κλεισίματος του κυλικείου και της ιδιωτικοποίησής του από τη δικτατορία, που ήθελε να μειώσει τα έξοδα επιτιθέμενη στις κατακτήσεις των φοιτητών.
Αυτή η μάχη, η οποία υποστηρίχθηκε από το λαό της πόλης Corrientes ενάντια στην αστυνομική καταστολή, ήταν ένα από τα άμεσα προανακρούσματα του τι θα συνέβαινε δύο εβδομάδες αργότερα, στις 29 Μαΐου, στις μέρες του Cordobazo. [Mε την έκφραση Cordobazo, από την πόλη Kόρντοβα της Aργεντινής, χαρακτηρίζεται το κύμα εξέγερσης της Aργεντίνικης νεολαίας και εργατικής τάξης το 1969. Ήταν μέρος του παγκόσμιου επαναστατικού κύματος που ξέσπασε το Mάη του 1968 στη Γαλλία, στις HΠA με επίκεντρο το πανεπιστήμιο Mπέρκλευ, στο Mεξικό, στην Tσεχοσλοβακία, στην Iταλία το φθινόπωρο του 1969, στην Aργεντινή και σχεδόν σε όλες τις χώρες.]
Ο θάνατος του Cabral έδωσε το έναυσμα για ένα κύμα κινητοποιήσεων στα πανεπιστήμια. Μια πανεθνική απεργία στα πανεπιστήμια εξαπλώθηκε και στο Τμήμα Οικονομικών από μια ομάδα φοιτητών μεταξύ των οποίων ήταν ο Πάμπλο. Εκεί προσέγγισε έναν καθηγητή, τον Blas Alberti, αρχηγό του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Εθνικής Αριστεράς (το PSIN του Abelardo Ramos). Ο καθηγητής αυτός υπέγραψε τη συμμετοχή του και προσχώρησε στην απεργία του πανεπιστημίου. Γι’ αυτό τιμωρήθηκε από τις δικτατορικές αρχές της UBA. Αυτή η φοιτητική ομάδα συναντήθηκε αργότερα κρυφά και αποφάσισε να βγάλει μια προκήρυξη (σε πολύγραφο), παλεύοντας για την αλληλεγγύη μεταξύ καθηγητών και φοιτητών στον αγώνα κατά της δικτατορίας. Οι προκηρύξεις μπήκαν παράνομα στο Πανεπιστήμιο τις πρώτες πρωινές ώρες και τοποθετήθηκαν μια-μια στα γραφεία και τις τάξεις.
Εβδομάδες αργότερα, ο Πάμπλο, η Graciela και μια ανεξάρτητη συντρόφισσα ανακοίνωσαν την ένταξή τους στην Εργατική Πολιτική, την οργάνωση που αργότερα έγινε το Εργατικό Κόμμα (Partido Obrero).
O Πάμπλο Ριέζνικ διηγήθηκε πολλές φορές τον διάλογο που είχε με τον άνθρωπο που θα γινόταν ο πρώτος πολιτικός καθοδηγητής του, για να οριστικοποιήσει την ένταξή του της στο PO. Τον ρώτησε πότε θεωρούσε ότι η επανάσταση θα ξεσπούσε στην Αργεντινή. Κι εκείνος απάντησε, “Τον Ιούλιο του επόμενου έτους”. Αυτό το ανέκδοτο, που ο Πάμπλο δεν έχανε ευκαιρία να το λέει και στο οποίο έδινε ιδιαίτερη σημασία, αντανακλά τα συναισθήματα, τις ελπίδες και τις επαναστατικές πεποιθήσεις που ενθάρρυναν τους νέους να οργανωθούν στο χτίσιμο ενός επαναστατικού κόμματος και να δουν τις πολιτικές προοπτικές που ανοίγονταν σ’ αυτά τα ταραχώδη χρόνια. Το Τμήμα Οικονομικών έγινε ένα σημαντικό φυτώριο νέων επαναστατών, και ο Πάμπλο ήταν ένα από τα ηγετικά στελέχη στη δημιουργία της Ένωσης των Νέων για το Σοσιαλισμό (Uniοn de Juventudes por el Socialismo), στων οποίων την ηγεσία εντάχθηκε το 1972, σε μια συνδιάσκεψη περισσότερων από χίλιων νέων στην νέοσυσταθείσα Σχολή Αρχιτεκτονικής.
Μετάφραση NAΛ
