Η πανδημία COVID-19 και η αύξηση της καταπίεσης που προκαλείται από μισογύνηδες, συντηρητικές και ακροδεξιές ομάδες σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουν απειλήσει τα δικαιώματα, τη ζωή και τα μέσα διαβίωσης των γυναικών σε ολόκληρη την Ευρώπη και αυτό οδήγησε εκατομμύρια γυναίκες να βγουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν μερικές φορές τα αυτονόητα.
Έτσι, τη Δευτέρα 8 Μαρτίου, φεμινιστικές οργανώσεις και ομάδες για τη γυναικεία απελευθέρωση σε όλη την Ευρώπη βγήκαν στους δρόμους για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας. Η καταστροφική πανδημία, η απώλεια θέσεων εργασίας και άλλα δεινά λόγω του αποκλεισμού, η αύξηση των κρουσμάτων, ο μισογυνισμός, οι συντηρητικοί νόμοι που τροφοδοτούνται από την ακροδεξιά έχουν επιδεινώσει την κατάσταση πολλών γυναικών τον τελευταίο χρόνο. Έτσι γυναίκες αλλά και άνδρες σε όλη την Ευρώπη άφησαν το στίγμα τους υψώνοντας τις σημαίες της χειραφέτησης και της απελευθέρωσης των γυναικών στους δρόμους και στους χώρους εργασίας.
Τη Δευτέρα, στην Πολωνία, γυναίκες υπό την ηγεσία της Εθνικής Απεργίας Γυναικών (Strajk Kobiet) διαδήλωσαν σε ολόκληρη τη χώρα υψώνοντας το σύνθημα «Ημέρα της Γυναίκας Χωρίς Συμβιβασμούς», διαμαρτυρόμενες για τη μισογυνιστική τυραννία της κυβέρνησης στην οποία ηγείται το συντηρητικό κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS). Ομάδες όπως η Strajk Kobiet και η πολωνική Αριστερά μάχονται κατά της απαγόρευσης των αμβλώσεων που επιβλήθηκε από το συνταγματικό δικαστήριο πέρυσι.
Αντί για λουλούδια, οι Πολωνέζες χρειάζονται δικαιώματα. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η Πολωνία έχει απαγορεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά τις αμβλώσεις και οι γυναίκες αναγκάζονται να γεννήσουν ακόμη και έμβρυα με σοβαρή αναπηρία. Κάθε χρόνο στην Πολωνία, 400 με 500 γυναίκες πεθαίνουν ως αποτέλεσμα ενδοοικογενειακής βίας, ενώ το 94% των βιασμένων ή κακοποιημένων γυναικών δεν αναφέρουν την κακοποίηση τους. Μόνο το 28% των βουλευτών του Κοινοβουλίου είναι γυναίκες στην Πολωνία, ενώ οι γυναίκες αποτελούν το 52% του συνολικού πληθυσμού της.
Στη Γαλλία, ομάδες για τα δικαιώματα των γυναικών, μεταξύ των οποίων η Greve Feministe και μεγάλες συνδικαλιστικές και αριστερές οργανώσεις, συμμετείχαν σε περισσότερες από 150 κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Διαμαρτυρήθηκαν για το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των φύλων που εξακολουθεί να υπάρχει στη χώρα και για την έξαρση της βίας κατά των γυναικών.
Η Greve Feministe έγραψε: “Στις 8 Μαρτίου, θα κάνουμε απεργία με γυναίκες σε όλο τον κόσμο για να αρνηθούμε να πληρώσουμε το τίμημα της πανδημικής κρίσης με τη δουλειά μας, τους μισθούς μας, τα σώματά μας. Οι περιορισμοί κατέδειξαν ότι οι γυναίκες είναι απαραίτητες για τη λειτουργία της κοινωνίας, ενώ παραμένουν αόρατες για πάντα. Οι γυναίκες, και όλο και περισσότερο οι μετανάστριες, αποτελούν την πλειονότητα όσων εργάζονται στον τομέα της φροντίδας, της υγείας, της εκπαίδευσης και του καθαρισμού… είναι κακοπληρωμένες και λαμβάνουν ελάχιστη ή καθόλου αναγνώριση… Παρά τις όμορφες υποσχέσεις, δεν έχουν πραγματοποιηθεί ουσιαστικές διαπραγματεύσεις προς αυτήν την κατεύθυνση!»
Στο Βέλγιο, ομάδες γυναικών οργάνωσαν κινητοποιήσεις και μετονόμασαν ορισμένους δρόμους με ονόματα γυναικών που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους. Οργανώσεις και συνδικάτα επανέλαβαν επίσης το αίτημα για ωριαίο κατώτατο μισθό 14 ευρώ ανά ώρα.
Στην Πορτογαλία ομάδες για τα δικαιώματα των γυναικών, διοργάνωσαν διαδηλώσεις σε όλη την Πορτογαλία και διαδικτυακές εκδηλώσεις στις 7 και 8 Μαρτίου. Κινητοποιήσεις και εκστρατείες πραγματοποιήθηκαν επίσης στις πόλεις της Ισπανίας, της Ελβετίας, μεταξύ άλλων.
Πακιστάν
Λίγο πριν την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, το γυναικείο κίνημα δημοσιοποίησε μια χάρτα απαιτήσεων 15 σημείων για την αντιμετώπιση προβλημάτων που κυμαίνονται από την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη έως την πατριαρχία, τα οποία επηρεάζουν την ευημερία των γυναικών στο Πακιστάν. Το γυναικείο κίνημα εκεί απαιτεί την κατανομή του 5% του ΑΕΠ του δημοσιονομικού προϋπολογισμού 2021-2022 για «την αναπαραγωγική, ψυχική υγεία των γυναικών και των διαφυλικών κοινοτήτων». Απαιτούν επίσης από τις αρχές την επιδότηση προϊόντων υγιεινής και αύξηση των δαπανών της κυβέρνησης για βελτίωση της αναπαραγωγικής υγείας των γυναικών.
Επιβεβαιώνοντας την ανάγκη για υγειονομική περίθαλψη για όλους, το γυναικείο κίνημα απαίτησε από την κυβέρνηση να τερματίσει τις προσπάθειες για ιδιωτικοποίηση των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης και παροχή καθολικής πρόσβασης σε σύγχρονες μεθόδους αντισύλληψης και ασφαλείς εγκαταστάσεις αμβλώσεων σε όλες.
Σύμφωνα με αναφορές, κάθε χρόνο περίπου το 60 – 70% των γυναικών υφίστανται κάποια μορφή κακοποίησης και σχεδόν 5.000 γυναίκες πεθαίνουν λόγω ενδοοικογενειακής βίας στο Πακιστάν. Τονίζοντας την αποτυχία του χημικού ευνουχισμού ως μέσου τερματισμού του βιασμού, το γυναικείο κίνημα απαίτησε την απομάκρυνσή του ως μορφής τιμωρίας στο διάταγμα κατά του βιασμού του 2020. Η χάρτα αιτημάτων υποστηρίζει ότι η τιμωρία «έχει τις ρίζες της στην εσφαλμένη αντίληψη ότι ο βιασμός είναι έγκλημα σεξουαλικής επιθυμίας και όχι εξουσίας». Ζήτησαν επίσης από την κυβέρνηση να λάβει υπόψη «την προσβασιμότητα για όλες τις τάξεις, τα φύλα, τις θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες» σε σχέση με την πολιτική ανάπτυξης του εμβολίου COVID-19, προσθέτοντας ότι πρέπει επίσης να διατεθούν σχετικά δεδομένα. «Απαιτούμε επίσης από την κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει δεδομένα για τη νόσο COVID-19, συμπεριλαμβανομένων δεδομένων σχετικά με την τρανσέξουαλ κοινότητα».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Πακιστάν κατατάχθηκε 151ο από τις 153 χώρες από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο δείκτη χάσματος των φύλων απεικονίζοντας μια θλιβερή εικόνα των δικαιωμάτων των γυναικών στη χώρα. Εν τω μεταξύ, το γυναικείο κίνημα επεσήμανε επίσης ότι ο νόμος περί παρενόχλησης των γυναικών στο χώρο εργασίας του 2010, σε όλες τις ιατρικές εγκαταστάσεις, θα πρέπει να τροποποιηθεί έτσι ώστε να ενσωματώσει την παρενόχληση που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς, αναφέροντας σαφώς δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους εκτός του χώρου εργασίας υπό την αιγίδα του νόμου.
Aρ. Μα.
