ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΕΕΚ
«Η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο κόσμος, σε σημείο ιστορικής καμπής» ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, την Παρασκευή 7 Μαρτίου, στην Aθήνα. Οι εισηγητές και οι συμμετέχοντες που γέμισαν την αίθουσα Τύπου της ΕΣΗΕΑ, με αρκετούς από τους παρευρισκομένους να συμβάλλουν στη συζήτηση που ακολούθησε, έθεσαν τις θεωρητικές βάσεις για μια «εργατική, σοσιαλιστική απάντηση στην κρίση», απαραίτητη όσο ποτέ σε αυτό το σημείο-τομή στον ιστορικό χρόνο, μέσα από το οποίο περνάει ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Την εκδήλωση άνοιξε η σ. Γεωργία Γρίβα, στέλεχος του Συμβουλίου Δράσης της Οργάνωσης Επαναστατικής Νεολαίας (OEN). Την στιγμή που η Ενωμένη Ευρώπη κλονίζεται από τους αναδυόμενους εθνικισμούς και την ύψωση ολόκληρων χιλιομέτρων από φράκτες, στην Ελλάδα, επί «αριστερής κυβέρνησης» ΣΥΡΙΖΑ, ο δήμαρχος Καμίνης τοποθετεί κάγκελα στην Πλατεία Βικτωρίας για να κρατήσει μακριά τους πρόσφυγες. Ολόκληρη η χώρα και ο λαός γίνονται μάρτυρες μιας ιστορικών διαστάσεων ανθρωπιστικής κρίσης, που συνενώνει όμως την μοίρα της ντόπιας εργατικής τάξης, τσακισμένης από τα μνημόνια και την φτώχεια, με εκείνη των προσφύγων, των κυνηγημένων από τον πόλεμο, την πείνα, και τους ρατσιστές κάθε κοπής, που χύνουν ξανά το δηλητήριό τους μέσα στις μάζες, σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.
Όμως ο λαός, παρά τα πλήγματα, δεν είναι ηττημένος. Αυτό που ηττήθηκε, δις μάλιστα, είναι η ρεφορμιστική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον θέλει, αλλά δεν μπορεί και αποτυγχάνει, να εφαρμόσει ένα τρίτο, χειρότερο μνημόνιο στον ελληνικό λαό.
Στόχος της ΟΕΝ και της μαχόμενης νεολαίας και εργατικής τάξης, δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η ανατροπή της μνημονιακής αστικής κυβέρνησης, μέσα από την ανάπτυξη της επαναστατικής δράσης των εργατών, όλων των γενιών. Σε αυτό το πλαίσιο, η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας, προχωρά στη διοργάνωση του 5ου Συνεδρίου της, στις 9-10 Απριλίου 2015, για να συμβάλλει στη συζήτηση και στο σχεδιασμό του «αύριο» των μαχών της επαναστατικής νεολαίας.
Iστορική στιγμή
Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε ο γενικός γραμματέας του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, σ. Σάββας Μιχαήλ, για την κεντρική εισήγηση της εκδήλωσης.
Είμαστε σε μια ιστορική στιγμή, κατά την οποία το δράμα εκατομμυρίων προσφύγων συγκλονίζει το νου και την καρδιά κάθε απλού ανθρώπου, με εικόνες βρεφών, γυναικών, αναπήρων στις πλάτες των παιδιών τους, να προσπαθούν να γλυτώσουν από τον θάνατο από τις βόμβες, και πολλοί να τον συναντούν στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Οι μαφίες, εις γνώση των κρατικών αρχών, κερδοσκοπούν από την δυστυχία, με τις εκτιμήσεις να μιλούν για πάνω από 5 δις ευρώ κέρδη. Ιδιαίτερα βάρβαρη μορφή αυτής της εκμτάλλεσυης των προσφύγων από τον “πολιτισμένη” Ευρώπη των γκάνγκστερς είναι η εκμετάλλευση των «ασυνόδευτων παιδιών», από κυκλώματα παιδικής πορνείας, εμπορίου οργάνων κ.λπ.
Την ίδια στιγμή, ο επίσημος θεσμικός ρατσισμός των κρατών της Ευρώπης κλείνει την πόρτα στους πρόσφυγες και καταδικάζει αυτά τα παιδιά, με την Αυστριακή αστυνομία να δηλώνει πως «τα ασυνόδευτα παιδιά δεν μπορούν να αιτηθούν άσυλο και θα επαναπροωθούνται στη Σλοβενία». Μια γενιά απάτριδων παιδιών γεννιέται στην προσφυγιά, χωρίς χαρτιά και αναγνώριση από κανένα κράτος.
Η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών (που διεξαγόταν παράλληλα με την εκδήλωση του ΕΕΚ, όπως και το Eurogroup) με τη συμμετοχή και της Τουρκίας, συζητούσε ως «λύση» το pushback, την βίαιη επαναπροώθηση χιλιάδων Σύρων, Αφγανών κ.ά. προσφύγων προς την Τουρκία, με αντίτιμο 3 δις ευρώ, παρά τις διαμαρτυρίες ακόμα και του ΟΗΕ πως καταπατάται η συνθήκη της Γενεύης.
Ο ρατσισμός σε μια σειρά από χώρες κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο, με την ακροδεξιά να σηκώνει ξανά κεφάλι. Στις εκλογές της Σλοβακίας, οι νεοναζί κέρδισαν 14 βουλευτικές έδρες, και δεν αποκλείεται ο «αριστερός εθνικιστής» πρωθυπουργός, που έχει ως κύριο θέμα στην ατζέντα του το (αντί)μεταναστευτικό, να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί τους. Οι χώρες του Βίζενγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία), με την καθοριστική εμπλοκή και της Αυστρίας, κατηγορούν την Μέρκελ πως ακολουθεί υπερβολικά ήπια πολιτική στο προσφυγικό, και ο «βαλκανικός διάδρομος» κλείνει οριστικά, εγκλωβίζοντας δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις αποθήκες του Πειραιά και στα λασπόνερα της Ειδομένης. Το ΝΑΤΟ περιπολεί στο Αιγαίο, όχι μόνο για να αναχαιτίζει τους πρόσφυγες, αποκόβοντάς τους συνάμα από το ογκώδες και αναπτυσσόμενο κίνημα αλληλεγγύης, αλλά και επεκτείνοντας το ιμπεριαλιστικό πολεμικό μέτωπο στην περιοχή.
Αν η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, και πίσω της ένα ισχυρό κομμάτι της γερμανικής αστικής τάξης κρατούν ένα υποκριτικό “φιλομεταναστευτικό” προφίλ είναι γιατί κατανοούν πως η ίδια η Ευρώπη-Φρούριο απειλείται με το τέλος της Συνθήκης Σένγκεν, που μπορεί να επιφέρει ένα ισχυρότατο πλήγμα και το τέλος του εγχειρήματος της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Μόνο το οικονομικό κόστος που προκαλείται από την κατάρρευση της Συνθήκης είναι τεράστιο, βαθαίνονατς την ύφεση κι οδηγώντας σε νέα αύξηση της ανεργίας.
Η καθεστωτική κρίση, με την μία ή την άλλη μορφή εκδηλώνεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η άρχουσα τάξη πασκίζει να βρεί εναλλακτικές προτάσεις εξουσίας. Η πολιτική και κοινωνική αστάθεια βασιλεύει ακόμα και σε χώρες που υποτίθεται πως «βγήκαν από την κρίση» (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία κ.λπ.). Το οικονομικό ζήτημα εμπλέκεται άμεσα με το πολιτικό, το κοινωνικό αλλά και το ζήτημα του πολέμου.
Το παρόν μαζικό κύμα ξεριζωμού και προσφυγιάς, διαφέρει από τα προηγούμενα κύματα μετακίνησης πληθυσμών της Ιστορίας όχι μόνο λόγω μαζικότητας. Οι ξεριζωμένοι δεν μπορούν να ενταχθούν στην οικονομική λειτουργία στα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα του πρώτου κόσμου στα οποία κατευθύνονται, καθώς η ύφεση σε αυτόν είναι χειρότερη από εκείνη του 1929. Είναι ο ίδιος ο πρώτος κόσμος ο οποίος βουλιάζει στην κρίση.
Δεν θα καταλάβουμε ποτέ την στάση των χωρών του Βίζενγκραντ και την άνοδο του εθνικισμού σε αυτές τις χώρες, αν δεν καταλάβουμε πως αυτό το οποίο βιώνουμε είναι «το τέλος του τέλους της Ιστορίας», και της περιόδου που άνοιξε μετά τις καταρρεύσεις του 1989, με την επιχείρηση επέκτασης του εγχειρήματος της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» προς τις Ανατολικές χώρες του πρώην «σοσιαλιστικού» μπλοκ, και του τρόπου που αυτοί οι λαοί «ενσωματώθηκαν» στην καπιταλιστική Eυρώπη σε συνθήκες εκμετάλλευσης αποικιοκρατικού τύπου. Η διάλυση της Ε.Ε. κι η αναξιοπιστία της πρώην σταλινικής και τώρα νεοφιλελεύθερης Αρστεράς πυροδοτεί την ραγδαία άνοδο του εθνικισμού σε αυτές τις χώρες.
Και ενώ η ίδια η Ευρώπη βουλιάζει, πίσω, στις πατρίδες των προσφύγων, όλοι οι όροι ζωής έχουν καταστραφεί μέσα στο χάος που σπέρνει η διάλυση της Ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Όλοι οι όροι των συμφωνιών Σάικς-Πικό του 1916 για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία στη Mέση Aνατολή έχουν καταρρεύσει, ενώ έχουν αποτύχει όλοι οι ιμπεριαλιστικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί για να επιβάλλουν ξανά, με άλλη μορφή, τον έλεγχό τους. Προκάλεσαν την διάλυση ολόκληρων κρατών για να μπλοκάρουν την επαναστατική διαδικασία που πήρε το όνομα της Αραβικής Άνοιξης, σπέρνοντας τα εθνοθρησκευτικά μίση, τον εμφύλιο πόλεμο, τις έμμεσες και άμεσες πολεμικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στη Συρία, τη Λιβύη, το Μάλι και την υποσαχάρια Αφρική.
Mέσα από αυτό το χάος αναδύθηκε η συμπληρωματική βαρβαρότητα με την μορφή του ISIS. Η «παλιά τάξη» κατέρρευσε αλλά δεν έχει αντικατασταθεί από μία νέα, ούτε σε ιμπεριαλιστική, ούτε σε λαϊκή-προοδευτική βάση. Οι κίνδυνοι μιας ευρύτερης ανάφλεξης είναι τώρα περισσότερο ορατοί από ποτέ, ιδιαίτερα στη Συρία.
Στον αντίποδα των ρατσιστών και φασιστών εντός κι εκτός αστικών κυβερνήσεων, του πολέμου και κάθε λογής κινδύνων, βρίσκονται οι απλοί άνθρωποι της φτωχολογιάς που συγκλονίζουν με την ανιδιοτελή έκφραση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Στις πλάτες των πιο φτωχών από τους φτωχούς έχει στηριχτεί το μεγαλειώδες κίνημα στήριξης των προσφύγων. Παρά τα βάσανα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, το μέγεθος της αλληλεγγύης είναι συγκινητικό, από στέκια, κοινωνικά ιατρεία, οργανώσεις, στον Πειραιά, στα νησιά, στην Ειδομένη, παντού απ’ όπου περνάνε οι πρόσφυγες.
Αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη πως αυτός ο λαός, παρά τις προδοσίες, δεν ηττήθηκε, δεν παραιτήθηκε στην εξατομίκευση και στην εγκατάλειψη. Υπάρχουν δύο Ελλάδες: η Ελλάδα του αγώνα και της αλληλεγγύης και η Ελλάδα της φρίκης του φασισμού και της εκμετάλλευσης της προσφυγικής δυστυχίας. Η Ελλάδα της Επανάστασης και η Ελλάδα της αντεπανάστασης, με όλα τα ενδεχόμενα, τις ευκαιρίες και τους κινδύνους, να παραμένουν ορθάνοιχτα.
Ο χρόνος που έχουμε είναι περιορισμένος. Η Ευρώπη ή θα διαλυθεί κινούμενη προς τα πίσω στη βαρβαρότητα των εθνικισμών, ή θα αναδιοργανωθεί σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις. Μοιάζει δύσκολο, αλλά είναι αναγκαίο. Το δυναμικό του λαού και της εργατικής τάξης υπάρχει σε πλήρη ισχύ.
Το μαχητικό κίνημα κατά των μνημονίων με τις μάχες που έδωσε αυτός ο λαός όλα τα προηγούμενα χρόνια, έχει ίδιες βάσεις με το κίνημα αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες. Τα δύο ζητήματα είναι άλλωστε άρρηκτα συνδεδεμένα. Στόχος πρέπει να είναι τα ρυάκια της λαϊκής αντίστασης, της αλληλεγγύης, του αγώνα, να ενωθούν, αποκτώντας έναν πολιτικό ορίζοντα. Στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται, η εργατική τάξη δεν μπορεί να υψώνει λευκή σημαία, ούτε να πέσει στις παγίδες της εθνικής αναδίπλωσης. Χρειαζόμαστε επαναστατική δράση και ένα νέο προλεταριακό διεθνισμό, για να μην ξαναζήσουμε νέα Άουσβιτς. Να διαλυθούν όλα τα στρατόπεδα, να ανοίξουν τα σύνορα, ανεμπόδιστη διέλευση για όλους. Με την διεθνιστική συνεργασία της εργατικής τάξης των Ευρωπαϊκών χωρών, μαζί με τους πρόσφυγες, να αναπτυχθούν δίκτυα αλληλεγγύης και αγώνα από τα κάτω σε όλη την Ευρώπη. Όπως είπε ο Λένιν: «Η ανθρωπότητα θα ζήσει μονάχα όταν ο Ιμπεριαλισμός πεθάνει».
Κ. Αποστολόπουλος
