ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΜΕ
του Θόδωρου Κουτσουμπού
«Μέσα στις τελευταίες 52 ημέρες, στη χώρα πραγματοποιήθηκαν 632 συγκεντρώσεις εκ των οποίων οι μισές πραγματοποιήθηκαν για τον τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα. Από αυτές οι 189 συνολικά πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα…», είπε στη Βουλή, απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Θ. Παφίλη, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, όπως κατ’ ευφημισμό έχει μετονομαστεί εδώ και χρόνια το υπουργείο Δημόσιας Τάξης.
Το υπόβαθρο της διπλής καταστροφής, υγειονομικής και οικονομικής, σε συνδυασμό με την απόπειρα της κυβέρνησης να καταστείλει με τη βία την οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία, ακόμη και την πιο ειρηνική, έχει πυροδοτήσει ένα ισχυρό κίνημα αντίστασης, αντίδρασης και σύγκρουσης με την κυβέρνηση και τη στρατηγική της.
Στην πραγματικότητα, η κυβερνητική πολιτική, σε όλα τα πεδία, εκπορεύεται και υλοποιείται μέσω του υπερ-υπουργείου Προ.Πο. το οποίο επισήμως έχει ενσωματώσει και το Δικαιοσύνης. Αλλά όχι μόνο. Στη δικαιοδοσία του βρίσκεται η άσκηση της πολιτικής για τη δημόσια υγεία, με επικεφαλής τον υφυπουργό Προστασίας Χαρδαλιά. Ενώ η χώρα θρηνεί εκατόμβες νεκρών από τον Covid-19 και οι διασωληνωμένοι αναμένουν στην ουρά να εισαχθούν σε ΜΕΘ, τον πρωτεύοντα ρόλο στην αντιμετώπιση της πανδημίας τον παίζει ο Χαρδαλιάς. Κάτι που στην πρώτη φάση της πανδημίας καλυπτόταν κάπως από την εμφάνιση του γνωστού και συμπαθούς μέχρι ενός σημείου λοιμωξιολόγου, ο οποίος λογουχάρη είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τους τσιγγάνους της Λάρισας. Έκτοτε αντικαταστάθηκε με την ωμή, απροκάλυπτη αστυνομική βία. Αλλά και στην Παιδεία, το όλο εγχείρημα της αντιμεταρρύθμισης της κυρίας Κεραμέως που κατ’ ευφημισμό ονομάζεται εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, επικεντρώθηκε στην δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας, θέτοντας έτσι το υπουργείο Παιδείας υπό την αιγίδα του υπουργείου της αστυνομίας. Αυτή η υπαγωγή επισφραγίστηκε με μια κοινή συνέντευξη τύπου για την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» από την κυρία Κεραμέως και τον κύριο Χρυσοχοΐδη!
Φυσικά, αυτό πυροδότησε ένα ισχυρό κίνημα στα πανεπιστήμια που λίγο αργότερα τροφοδότησε και τροφοδοτήθηκε από το κίνημα αντίστασης στην εκδικητική και απάνθρωπη αντιμετώπιση του φυλακισμένου πολύ-ισοβίτη Δημήτρη Κουφοντίνα της 17 Νοέμβρη. Η άγρια καταστολή των διαδηλώσεων αλληλεγγύης στα αιτήματα του Κουφοντίνα δεν μπόρεσε να τρομοκρατήσει το κίνημα που έσπασε τους φραγμούς των μικρών διαμαρτυριών, θέριεψε και γιγαντώθηκε σε ένα κίνημα χιλιάδων ανθρώπων. Αν «οι μισές από τις 632 συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν για τον τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα», σύμφωνα με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, ασφαλώς πρέπει να καταλογιστεί στο «ενεργητικό» του. Είναι μια μεγάλη επιτυχία του! Σε άλλες καταστάσεις τέτοιες «επιτυχίες» θα κόστιζαν την υπουργική καρέκλα. Όμως, στην κυβέρνηση – αμάλγαμα δεξιάς, ακροδεξιάς, φασιστοειδών και νεοφιλελεύθερων φραξιών, ο εκπρόσωπος της αμερικανικής πρεσβείας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη αναγκαστικά βρίσκεται στο απυρόβλητο.
Η συγκέντρωση των πιο ευαίσθητων, κύριων υπουργείων στο Υπουργείο Κρατικής Καταστολής, στον πυρήνα του Κράτους που μαζί με τα άλλα ένοπλα σώματα αποτελούν την ραχοκοκκαλιά του και εξασφαλίζουν το μονοπώλιο της βίας στα χέρια της άρχουσας τάξης, έχει σαν αποτέλεσμα να συγκεντρώνεται και η λαϊκή οργή και να στρέφεται όχι μόνο κατά της κυβέρνησης αλλά, αντικειμενικά, κατά της ίδιας της κρατικής εξουσίας. Γι’ αυτό κι οι κοντυλοφόροι της Δεξιάς ξαναβλέπουν το απειλητικό φάσμα του 2008 ή και του Άρη Βελουχιώτη!
Τμήματα της άρχουσας τάξης καταλαβαίνουν ότι αυτή η στρατηγική αχαλίνωτης βίας κατά του εργαζόμενου λαού, όχι κατά κάποιων ανήσυχων μειοψηφιών, δεν είναι εύκολο να περάσει και ανιχνεύουν εναλλακτικές.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, όλοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει συσσωρευμένη πολύ εκρηκτική ύλη στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας – αλλά και διεθνώς. Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα στην Καθημερινή του συντάκτη της Κώστα Καλλίτση με τίτλο «Έχει μαζευτεί πολύ προσάναμμα»:
«Στη χώρα, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, που πληρώνουν βαρύτερα την οικονομική και την υγειονομική κρίση, έχει μαζευτεί πολύ προσάναμμα», γράφει. «Η κοινωνία μας είναι εξαντλημένη από μια βαθιά και παρατεταμένη, πέραν της 10ετίας, κρίση. Βλέπει όχι μόνο να φτωχαίνει (το ΑΕΠ μας συρρικνώθηκε στα 168,5 δισ. πέρυσι) ούτε μόνο να καταστρέφονται θέσεις εργασίας, αλλά να χάνονται ολόκληρες γενιές παιδιών της. Πολύ ανήσυχη από τις εντάσεις στα ανατολικά μας σύνορα, τις εξελίξεις στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή μας. Ταλαιπωρημένη από το διαρκές ακορντεόν μεταξύ εφησυχασμού και της φρίκης των θανάτων, μεταξύ των προσδοκιών που κάθε λίγο καλλιεργούνται και της έξαρσης της πανδημίας που τις διαδέχεται και τις διαψεύδει. Το δάπεδο του κοινού μας σπιτιού έχει πλημμυρίσει χυμένη βενζίνη. Ο κίνδυνος της πυρκαγιάς είναι υπαρκτός. Το προσάναμμα μπορεί εύκολα να αρπάξει. Αυτό είναι η μεγαλύτερη απειλή». (Καθημερινή, 14/3/2021).
Αυτό το «προσάναμμα», σε ένα περιβάλλον συμπιεσμένης κοινωνικής ενέργειας, όπου μια σπίθα μπορεί να πυροδοτήσει το ηφαίστειο, το γνωρίζει η κυβέρνηση και γενικότερα η άρχουσα τάξη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι φασιστοειδείς της υπουργοί έχουν επιλέξει τη στρατηγική της αχαλίνωτης αστυνομικής βίας. Νομίζουν ότι έτσι θα καταστείλουν το κίνημα.
Οι μέχρι τώρα εμπειρίες, από το σπάσιμο των απαγορεύσεων των διαδηλώσεων μέχρι την λαϊκή εξέγερση στη Νέα Σμύρνη δείχνουν ότι η κυβέρνηση εξαντλεί γοργά τα πολιτικά μέσα να αναχαιτίσει το κίνημα που ωριμάζει μέσα από τις συγκρούσεις με την κυβέρνηση και το κράτος του αστυνομικού ζόφου.
Σ’ αυτήν την κατάσταση, το εργατικό, λαϊκό, επαναστατικό κίνημα πρέπει να αντιτάξει τη δική του στρατηγική και οργάνωση μάχης. Σε μια χώρα με ιστορικές εμπειρίες από το μακρινό 1821 μέχρι την επανάσταση του 1941-49, την εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά και του 2008, το επαναστατικό κίνημα μπορεί, μαθαίνοντας από το παρελθόν, να αντιμετωπίσει τη μεγάλη πρόκληση του σήμερα. Η Νέα Σμύρνη έδειξε σαν σε κύτταρο τα ανταγωνιστικά στρατόπεδα, τις δυνάμεις και τις δυνατότητες. Το κοινωνικό ηφαίστειο, χωρίς κανείς να αναμένει μια γραμμική πορεία, έχει αρχίσει να εκρήγνυται. Οι μαχόμενες ταξικές δυνάμεις σε κάθε πόλη και σε κάθε λαϊκή γειτονιά πρέπει να εξοπλιστούν πολιτικά με μια ενιαία ανταγωνιστική στρατηγική, τακτική, πρόγραμμα και να οργανώσουν τη δράση τους στη σύγκρουση με την κυβέρνηση, το κράτος, τ’ αφεντικά και το φασιστικό παρακράτος τους. Η αναγκαία σύσφιξη της κοινής πάλης, της ενιαίας ταξικής δράσης διαφορετικών εργατικών οργανώσεων, ομάδων και συλλογικοτήτων, πρέπει να αναπτυχθεί στο επίπεδο μιας ενιαίας επαναστατικής οργάνωσης μάχης, που θα μπορεί να δίνει τη μάχη σε όλα τα πεδία.
Στο κέντρο και στις συνοικίες, σε πόλεις και χωριά, να οργανωθεί η πάλη για τη ζωή, ενάντια στη θανατοπολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη και το αστυνομικό κράτος που επιχειρεί να επιβάλλει. Ενάντια στην πολιτική που αντί να ενισχύσει τις δομές της δημόσιας υγείας, τη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και τα Νοσοκομεία ενισχύει τα σώματα καταστολής με προσωπικό και μέσα. Διεκδικώντας άμεση ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, και όχι της αστυνομίας, με ένα κοινωνικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της πανδημίας, με άμεση επίταξη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων υγείας χωρίς αποζημίωση, μαζικά τεστ και εμβόλια σε όλο τον πληθυσμό, προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού και συγχρόνως μέτρα ενίσχυσης των ανέργων, των φτωχών και των οικονομικά κατεστραμμένων εργατών και επαγγελματιών – με δυο λόγια, με ένα πρόγραμμα κοινωνικών, σοσιαλιστικών μέτρων απέναντι στην υγειονομική και οικονομική καταστροφή.
Και γίνεται σαφές όλο και περισσότερο ότι απέναντι στην αδίστακτα σχεδιασμένη στρατηγική της κυβέρνησης δεν αρκούν μία δύο, 632 ή χιλιάδες διαδηλώσεις. Χρειάζεται να αναπτυχθεί ένα κίνημα που θα στοχεύει στην ανατροπή της κυβέρνησης και στην αντιμετώπιση του κράτους της βίας και του αστυνόμου. Αυτού που ο λαός με πρωτοπορία τη φοιτητική και εργατική νεολαία ξεθεμελίωσε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Κάνοντας τώρα πιο σωστά τη δουλειά. Ολοκληρώνοντας τις ανολοκλήρωτες διαδικασίες. Με την εργατική εξουσία, τον διεθνισμό, και τον ανεξουσίαστο κομμουνισμό – την από κοινού, συλλογική αντιμετώπιση των ζητημάτων ζωής και θανάτου που θέτει η πανδημία και η οικονομική καταστροφή στο λαό, στην Ελλάδα και τον κόσμο.