Κατ’ αρχάς ας υπογραμμίσουμε πως δεν καταπίνουμε αμάσητη την επιχειρηματολογία περί μιας δήθεν «ανεξάρτητης», «μαχητικής», «ερευνητικής» δημοσιογραφίας, απλά και μόνο όταν αυτή προβαίνει σε σημαντικές αποκαλύψεις για μεγαλοσχήμονες αυτού του τόπου. Ειδικά, όταν ο «δημοσιογράφος», βρίσκεται εμφανώς σε διατεταγμένη υπηρεσία ανταγωνιστικών επιχειρηματικών συμφερόντων, ή, ακόμη χειρότερα, όταν οι πηγές του είναι απευθείας η ΕΥΠ, η Ασφάλεια, και άλλα ευαγή ιδρύματα.
Ωστόσο, εν μέσω οικονομικής κρίσης κι ενώ η καπιταλιστική αλληλοφαγωμάρα εντείνεται, αλλά και στις ιδιαίτερες «ελληνικές» συνθήκες, όταν η οικονομική κρίση ανάγεται σε κρίση εξουσίας, κι ακόμα κι ανάμεσα στα ίδια τα κέντρα και παράκεντρα του κρατικού μηχανισμού ξεσπά σύγκρουση, οι αποκαλύψεις που «ξεγλιστρούν» μέσα από τις ρωγμές που ανοίγονται στις παραπάνω σχέσεις, είναι εξόχως διδακτικές και χρήσιμες για τον λαό, βοηθώντας τον να συνειδητοποιήσει την σήψη που συνολικά «αγκαλιάζει» το σύστημα, με την πιο πλατιά έννοια της λέξης.
Σε μια τέτοια συγκυρία σαν την προαναφερθείσα, η κοινή γνώμη παρακολούθησε εμβρόντητη το 2013, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, σειρά αποκαλύψεων που αφορούσαν στη Χρυσή Αυγή, όχι απλά για την ναζιστική της φύση, αλλά και για τις σχέσεις αίματος που την συνδέουν με το κράτος και κεφάλαιο (με προσοχή έτσι ώστε οι αποκαλύψεις να μην υπερβούν τα εσκαμμένα και φτάσουν «κόκκαλο»…), καθώς και για υποθέσεις του κοινού ποινικού δικαίου.
Τώρα, ο υπόνομος άνοιξε και πάλι. Η δυσοσμία φράζει τα ρουθούνια της ελληνικής κοινωνίας, και δείχνει να μην έχει τελειωμό. Αν και αρχικός στόχος της έρευνας ήταν άλλος, να που και πάλι η συζήτηση καταλήγει στη ναζιστική συμμορία. Ο λόγος φυσικά, για τις μεγάλες αποκαλύψεις που προβαίνει ο Κ. Θωμαΐδης στην εκπομπή της «Δίκης» στον ΣΚΑΪ (συμφερόντων Αλαφούζου), εναντίον του Προέδρου του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη.
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Μαρινάκης, εφοπλιστής και… δημοτικός σύμβουλος Πειραιά, με Δήμαρχο τον υπαλληλάκο του Γιάννη Μώραλη, οικογενειακός φίλος και κουμπάρος του Μητσοτακέικου, φυσικά και δεν είναι κανένα «παπαδοπαίδι». Κατηγορείται για σειρά κακουργημάτων, κάτω από την ομπρέλα της εγκληματικής οργάνωσης, που ξεπερνούν κατά πολύ απλές περιπτώσεις διαφθοράς στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Η δημοσιοποίηση από πλευράς Θωμαΐδη, ηχογραφημένων συνομιλιών μέσω του κοριού της ΕΥΠ, αφορά την εμπλοκή του Μαρινάκη σε υπόθεση θαλάσσιας μεταφοράς… δύο τόνων ηρωίνης, με το πλοίο Noor One, με ευθύνη του στενού του συνεργάτη Αιμίλιου Κοτσώνη. Οι συνομιλίες φέρνουν στην επιφάνεια πραγματικά «διαμάντια» που και μόνο η απαρίθμησή τους θα «έπιανε» ένα ολόκληρο φύλλο της Ν.Π.: βία, τραμπουκισμοί, λαθραία πετρέλαια και τσιγάρα, πληρωμένος οπαδισμός κι εμπλοκή στελεχών της Θύρας 7 στην υπηρεσία του «Προέδρου» και στα ψηφοδέλτια της Χ.Α., απειλές κατά ζωής κι απόπειρες εξαγοράς προφυλακισμένων Ινδών, μαρτύρων της υπόθεσης, για να μην μπούμε καν στις τεχνικές «ναυσιπλοϊκές» λεπτομέρειες που αφορούν στην απάτη -που έχει αναχθεί σε επιστήμη- για τις σημαίες, από πού πρέπει να μπαρκάρει και πού να δέσει το καράβι, κ.ο.κ., για να περάσει απαρατήρητο από τις αρχές.
Και κάπου ανάμεσα στις τελευταίες, «λάμπει» και πάλι το «άστρο» της Χρυσής Αυγής: σε συνομιλία του Κοτσώνη με κάποιον «Τάκη», αποκαλύπτεται πως υποπλοίαρχος του «Κύθνος» (η προηγούμενη ονομασία του Noor One), αλλά και «απολύτως έμπιστος άνθρωπος» του πρεζέμπορα Κοτσώνη, τόσο ώστε να προτείνεται ως αυτός που θα «κατεβάσει» το φορτίο της ηρωίνης μέχρι το Πόρτ Σάιντ, είναι… βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, με (ποιάν άλλη;!) την Χρυσή Αυγή!
Και το όνομα αυτού Νίκος Κούζηλος, ο προφυλακισμένος «εμποροπλοίαρχος» του κόμματος των φασιστών, εκλεγμένος στη Β’ Πειραιά. Ας θυμίσουμε πως ο Κούζηλος, το πρώτο διάστημα της χιονοστιβάδας αποκαλύψεων του 2013, βρέθηκε πως ήταν στενός συγγενής με συν-επώνυμο μεγαλοστέλεχος της… ΕΥΠ, το οποίο μάλιστα αποπέμφθηκε μετά την αποκάλυψη.
Πέρα από την ηρωΐνη, ο διάλογος αναφέρεται σε «ξύλο με Παναθηναϊκούς στην Κωνσταντινούπολη» με διερώτηση αν πρόκειται για την Χ.Α., καθώς και, σε μια αποστροφή του «Τάκη», για το αν θα «κατεβάσουν πραγματικά τους Χρυσαυγίτες να τους τσιμπήσουνε αυτούς (σ.σ. αναρχικούς)… να τους λιώσουνε…».
Τις επόμενες ημέρες, αποκαλύφθηκε ποιος είναι ο «Τάκης», με τις τόσο «όμορφες» σχέσεις και ασχολίες. Aναφέρεται το όνομα του Τάκη Μιχαλόλια, «καταξιωμένου» δικηγόρου, αδελφού του «Φύρερ» Νίκου Μιχαλολιάκου, κι εξίσου φασίστα.
Το πάζλ μοιάζει αρκετά ολοκληρωμένο: κράτος, παρακράτος, εφοπλιστικό κεφάλαιο, μαφιόζοι βαρόνοι των ναρκωτικών, χούλιγκανς επί πληρωμή, φασισμός, διαπρεπείς δικηγόροι… Πως είναι δυνατόν να μην νοιώσει κάποιος τάσεις για εμετό μπροστά σε αυτό το βόθρο;
Την ώρα που οι Ναζί επιχειρούν να ξαναεμφανιστούν στους δρόμους, με επιθέσεις σε αντιφασίστες με τις πλάτες του κράτους (Ασπρόπυργος, Πατήσια κ.λπ.), μια ακόμη αποκάλυψη αναδεικνύει ότι η ναζιστική συμμορία είναι μια οργάνωση του υποκόσμου, ένας εγκληματικός βόθρος που αντιφάσκει ακόμα και με αυτές τις υποτιθέμενες φασιστικές «αρχές»: οι υπέρμαχοι της ηθικής, του νόμου, της τάξης, ακόμα και της επαναφοράς της θανατικής ποινής σε περιπτώσεις όπως η εμπορία ναρκωτικών, είναι οι ίδιοι χωμένοι ως το λαιμό σε κάθε είδους ανηθικότητα και παρανομία. Αν η παλιότερη αποκάλυψη του σεξοξενοδοχείου του ζεύγους Μιχαλολιάκου, προκαλούσε πρωτίστως το γέλιο, η υπόθεση της μεταφοράς δύο τόνων ηρωίνης που θα σκόρπιζε το θάνατο σε νέους και νέες εξαρτημένους, δεν είναι καθόλου για πλάκα. Αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, πως ο φασισμός, που γεννιέται μέσα στην παρακμή και τη σαπίλα της Ιμπεριαλιστικής εποχής, είναι η πιο αντεπαναστατική και επικίνδυνη μορφή της καπιταλιστικής αντίδρασης, που για να σηκωθεί στα πόδια του και να ισχυροποιηθεί, συγκεντρώνει όλο το κατακάθι μιας κοινωνίας σε ελεύθερη πτώση, στηρίζεται και προωθεί την απώλεια κάθε κοινωνικής συνείδησης. Ενώ «πουλάει» με τα τσουβάλια μια αποστειρωμένη και στρατιωτικού τύπου τάξη και ηθική, δεν γνωρίζει κανένα ηθικό ή άλλο φραγμό, καταπατά την ανθρώπινη ζωή με κάθε δυνατή μορφή.
Είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας ξεπερασμένης από την Ιστορία, που πασχίζει να κρατηθεί, σκοτώνοντας ό,τι υπάρχει γύρω του. Είναι η προσωποποίηση της παρακμής, που γεννιέται από τον φόβο του «Νέου», για να υπερασπιστεί το «Παλιό». Γι’ αυτό αξίζει να συντριβεί χωρίς κανένα έλεος, μαζί με όλο τον εσμό που σχετίζεται και στηρίζει, με τους εφοπλιστάδες, τους τραπεζίτες, με τους ρουφιάνους και δολοφόνους του κράτους και του παρακράτους. Και αυτό το έργο ανήκει στην εργατική τάξη και κανέναν άλλο, ούτε σε «μαχητικούς» δημοσιογράφους, ούτε στην αστική δικαιοσύνη.
Κ. Αποστολόπουλος
