Αναδημοσίευση από http://www.vforvolos.gr/articles/sinentefxis/sinentefxi-tis-an-delikari-schetika-me-tin-katadiki-tis-gia-anagrafi-sinthimatos-ston-ticho-tis-metka/#.Vl8Cr79q06H
Η Αναστασία Δεληκάρη δικάστηκε πρόσφατα για την αναγραφή συνθήματος σε τοίχο της ΜΕΤΚΑ.
Ακολουθεί συνέντευξή της στο vforvolos.gr
ερωτήσεις: Ηλέκτρα Προσήλια
Βρέθηκες να δικάζεσαι για αναγραφή συνθήματος στον τοίχο της ΜΕΤΚΑ και τελικά καταδικάστηκες σε 7μηνη φυλάκιση με αναστολή. Τότε ήσουν στο Βόλο για σπουδές; Συμμετείχες σε κάποιο κινηματικό χώρο;
Έζησα 5 χρόνια στο Βόλο, σπουδάζοντας στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, δεύτερο πτυχίο μετά το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Είμαι μέλος του ΕΕΚ -του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος- και φυσικά όλα αυτά τα χρόνια συμμετείχαμε με νύχια και δόντια σε ένα σωρό πολιτικές δράσεις του εργατικού, του φοιτητικού και του κοινωνικού κινήματος. Από την πρώτη στιγμή κι εξαρχής είχαμε στηρίξει με όλες μας τις δυνάμεις – μαζί με πολλούς άλλους αγωνιστές από κάθε χώρο της αριστεράς και της αναρχίας – τον αγώνα για δουλειά και ζωή των 3 εργατών στη ΜΕΤΚΑ του βιομήχανου Μυτιληναίου.
Πιστεύεις πως αυτό έπαιξε ρόλο στην δίωξή σου;
Πάντα τα αφεντικά και μαζί τους τα εργοδοτικά σωματεία όπως αυτό της ΜΕΤΚΑ, συνεργάζονται περίφημα με τις κατά τόπους ασφάλειες αναζητώντας την κατάλληλη στιγμή για να εκδικηθούν τους αγώνες του εργατικού κινήματος. Επομένως το γεγονός πως ήμουν και είμαι οργανωμένη κομμουνίστρια, ενεργή στο κίνημα, έπαιξε ρόλο στο βαθμό που το κεφάλαιο και το κράτος του ήθελε να πάρει τη ρεβάνς ενάντια σε έναν εργατικό αγώνα που κέρδιζε έδαφος κι ένα κίνημα αλληλεγγύης που είχε ξεδιπλωθεί πολύ μαχητικά στην πόλη του Βόλου και πανελλαδικά.
Πώς σχολιάζεις σε πρώτο επίπεδο την δίωξη εξ αρχής και πώς αναλύεις την πραγματική ουσία αυτής της δίωξης;
Η δίωξη θα ήταν κωμική αν δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη για ολόκληρο το εργατικό κίνημα. Θέλω να πω, ποιός δεν θεωρεί ανέκδοτο τα γεγονός πως ο βιομήχανος Μυτιληναίος αυτοπροσώπως, διεκδικεί 44(σαράντα τέσσερα!) ευρώ από μια άνεργη με 2 πτυχία, για να βάψει τον μαντρότοιχο των εκατομμυρίων της εκμετάλλευσης ή όταν συγκρίνει την αναγραφή εργατικού συνθήματος στο κάτεργο που λέγεται ΜΕΤΚΑ με την βεβήλωση ιστορικών μνημείων; Και μάλιστα για να τα διεκδικήσει, κινητοποιεί τους μηχανισμούς της ασφάλειας, τεχνολογίες κρυφών καμερών και αστικά δικαστήρια! Φυσικά στην ουσία της, η δίωξη είναι μια επικίνδυνη προσπάθεια να ποινικοποιηθούν οι εργατικοί αγώνες και η ταξική αλληλεγγύη και την ίδια στιγμή να τρομοκρατηθεί ο κόσμος του αγώνα. Όπως φαίνεται προσπαθούν να ξεχάσουν πως η άνεργη κι εργαζόμενη εργατική τάξη, μαζί κι όλος ο φτωχός λαός, δεν τρομοκρατούμαστε γιατί απλούστατα δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Ο μόνος δρόμος που είναι ανοιχτός για μας είναι ο αγώνας για ελευθερία, η επανάσταση για να στείλουμε από κει που ‘ρθαν τους εκμεταλλευτές και καταπιεστές. Και γι’ αυτό δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να υπάρξει τέτοιο δεδικασμένο. Νομικά έχουμε ήδη καταθέσει έφεση, όμως ξέρουμε πολύ καλά πως στον δρόμο του αγώνα και της επανάστασης θα ρίξουμε όχι απλά τις κατηγορίες αλλά τους ίδιους τους κατήγορους. Θα τους ρίξουμε στα σκουπίδια της ιστορίας, τον ίδιο τον Μυτιληναίο και όλο το συνάφι του.
Πες μας λίγα λόγια για το χρονικό του αγώνα στη ΜΕΤΚΑ.
Το Φλεβάρη του 2010, τρεις εργάτες της ΜΕΤΚΑ απολύθηκαν (Βογιατζής, Καλατζής, Παυλίδης). Ο ένας από αυτούς είχε κατέβει -λίγους μήνες πριν τις απολύσεις- υποψήφιος σε ένα ταξικό ψηφοδέλτιο το οποίο είχε κερδίσει δυο έδρες στο ΔΣ του εργοστασιακού σωματείου. Οι άλλοι δυο είχαν «εκτεθεί» καθώς είχαν υποστηρίξει ενεργητικά το συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο, το οποίο προφανώς δεν είχε την έγκριση της εργοδοσίας. Οι απολύσεις έγιναν για να πληγεί η συγκεκριμένη πτέρυγα του εργατικού κινήματος, που δεν γλείφει, δεν συμβιβάζεται, δεν τα κάνει πλακάκια με τους εργοδότες.
Οι σύντροφοι που ασχολούνται με τα εργατικά έμαθαν σχεδόν το ίδιο λεπτό για τις απολύσεις. Το ίδιο βράδυ οργανώθηκε μαζική διαμαρτυρία έξω από τη πύλη της ΜΕΤΚΑ στη Ν. Ιωνία. Το εργοστάσιο είναι μέσα στην πόλη και η κινητοποίηση ήταν άμεση και μαζική. Ειδοποιηθήκαμε κι εμείς στη σχολή κι έτσι αρκετοί φοιτητές βρεθήκαμε εκεί από τη πρώτη βραδιά των κινητοποιήσεων. Σε χρόνο ρεκόρ, το νέο εξαπλώθηκε σε όλη τη πόλη.
Οι εργάτες -που είχαν αρνηθεί να προσυπογράψουν και να παραλάβουν τις απολύσεις τους οι οποίες γίνονταν προφανέστατα για συνδικαλιστικούς και πολιτικούς λόγους- βλέποντας και το κλίμα μαζικής παρουσίας έξω από τη πύλη του εργοστασίου, αποφάσισαν να κατασκηνώσουν έξω από τη πύλη της ΜΕΤΚΑ απαιτώντας την ανάκληση των απολύσεων. Έστησαν αντίσκηνο και για περίπου ένα μήνα δεν έφυγαν ούτε ένα λεπτό, κοιμόντουσαν εκεί και τα βράδια. Η ενέργεια αυτή ήταν καταλυτική. Η πύλη της ΜΕΤΚΑ έγινε σημείο συνάντησης όλου του αγωνιζόμενου εργατικού και φοιτητικού κινήματος. Κάθε μέρα και για ένα μήνα, όσο κράτησε η διαμαρτυρία των εργατών έξω από τη πύλη του εργοστασίου, δεν θυμάμαι να έλειψα από κάποια διαμαρτυρία ή να μην ενίσχυσα με κάθε τρόπο τον αγώνα τους.
Για πρώτη φορά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία του Εργατικού Κέντρο Βόλου κήρυξη πανεργατική 24ωρη απεργία με αίτημα την ανάκληση των απολύσεων. Έτσι βρεθήκαμε και στις 5 Μάη 2010 στη πύλη της ΜΕΤΚΑ για την περιφρούρηση της γενικής απεργίας. Η 5/5/10 ήταν η πρώτη μεγάλη γενική απεργία για τα μνημόνια μετά τις ανακοινώσεις Παπανδρέου από το Καστελόριζο πως η χώρα χρεοκόπησε και προσφεύγουμε στο ΔΝΤ.
Οι εργάτες κινήθηκαν και δικαστικά. Την άνοιξη της ίδιας χρονιάς κέρδισαν τα ασφαλιστικά μέτρα, τα οποία επέβαλλαν την προσωρινή τους επαναπρόσληψη. Η εταιρεία έκανε ανακοπή. Οι εργάτες κέρδισαν πρωτόδικα την αγωγή για την επαναπρόσληψή τους. Η εργοδοσία έκανε έφεση την οποία έχασε. Κατέφυγε στον Άρειο Πάγο όπου κι εκεί ηττήθηκε.
Τελικά, το Σεπτέμβρη του 2010 οι απολυμένοι επαναπροσλήφθηκαν και πέρασαν τη πύλη της ΜΕΤΚΑ με ψηλά το κεφάλι. Η εργοδοσία για να τους τιμωρήσει, επέβαλλε ένα ιδιότυπο καθεστώς απομόνωσης τους. Με διάφορα προσχήματα, δεν εφάρμοσε την απόφαση του δικαστηρίου να ξαναπιάσουν δουλειά στα πόστα που εργάζονταν πριν τις απολύσεις. Τους απομόνωσε σε έναν ειδικό χώρο, στο «νησί» όπως το αποκαλούν οι ίδιοι οι εργάτες. Ο ένας εργάτης πήρε πρόσφατα εξιτήριο από το νησί: συνταξιοδοτήθηκε.
Η στάση του εργοδοτικού σωματείου ήταν ακόμα πιο αισχρή. Μόλις οι εργάτες επανήλθαν στη δουλειά τους, το ΔΣ του σωματείου κατέθεσε πρόταση διαγραφής τους με το αιτιολογικό της κριτικής προς αυτό. Δυστυχώς κάτω από ένα κλίμα ωμών εκβιασμών, η γενική συνέλευση του σωματείου υπερψήφισε την πρόταση του πουλημένου ΔΣ. Οι επαναπροσληφθέντες εργάτες κατέφυγαν ξανά στα δικαστήρια, ενάντια στο ΔΣ όπου κέρδισαν πρωτόδικα την επανεγγραφή τους στο σωματείο. Όμως το ΔΣ του σωματείου άσκησε έφεση η οποία εκδικάζεται το Δεκέμβρη 2015.
Τι συμβολίζει η δίωξή σου και τι αποδεικνύει αντίστοιχα;
Η δίωξή μου στρέφεται ενάντια στο κίνημα που στήριξε τον αγώνα των εργατών. Η υπόθεση ήταν και συνεχίζει να είναι μια μεγάλη ήττα για την εργοδοσία και τον πουλημένο συνδικαλισμό. Παρά το αναπόδεικτο των κατηγοριών τους, το δικαστήριο πείστηκε από τους… σεκουριτάδες της πύλης. Οι μάρτυρες υπεράσπισης κατέθεσαν το αντίθετο από ότι υποστήριξαν οι σεκιουριτάδες. Η δικογραφία είχε ένα σωρό φωτογραφίες τις οποίες επικαλείτο η εργοδοσία. Καμιά από αυτές δεν αποδείκνυε τους ισχυρισμούς της, όμως το δικαστήριο αποφάσισε υπέρ της εργοδοσίας. Γιατί θέλουν να εκδικηθούν ταυτόχρονα το εργατικό και φοιτητικό κίνημα, μέσα από μια γυναίκα που παλεύει στο δρόμο της επανάστασης. Για το κεφάλαιο, η εργατική τάξη είμαστε μια απρόσωπη μάζα ατόμων. Αντίθετα για μας, οι αγωνιστές επαναστάτες είναι καθολικά πρόσωπα, τόσο εργάτες, όσο φοιτητές, όσο γυναίκες, όσο κάθε κολασμένος αυτής της γης. Τους κολασμένους συμβολίζει κι αυτή και κάθε δίωξη, μικρή ή μεγάλη. Όλους αυτούς που δεν τους ανήκει παρά μονάχα ένας μισθός αυτοσυντήρησης ή φτώχιας ή απόλυτης πείνας. Από όσα παράγουμε, τα αφεντικά μας δίνουν μόνο τόσα όσα χρειαζόμαστε για να μείνουμε για πάντα εργάτες, ελεύθεροι δούλοι των αφεντικών. Για τους αστούς είναι «λεπτομέρεια» το ότι έχουν το μονοπώλιο των μέσων παραγωγής. Η ατομική τους ιδιοκτησία έχει κάτι από την αιώνια αλήθεια της θρησκείας. Νομίζουν ότι υπήρχε από πάντα και ότι θα διατηρηθεί για πάντα. Κι όταν οι οικονομικοί δείκτες δεν τους βγαίνουν και βρίσκονται σε τρομακτική κρίση προσπαθούν να τη διατηρήσουν με ένα κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με μπάτσους και με δικαστήρια. Ο Μυτιληναίος και κάθε καπιταλιστής δεν έχει καμιά ελπίδα σωτηρίας, γιατί το ίδιο το σύστημα τους δεν έχει καμιά ελπίδα. Η εργατική τάξη κι ο φτωχός λαός έχουμε όλη την ελπίδα με το μέρος μας, είμαστε η ελπίδα αφού έχουμε διαρκώς ορθάνοιχτη την προοπτική της απελευθέρωσής μας από τα δεσμά των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών μας.
