Tα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών της 25ης Μαΐου, προκάλεσαν… «πόνο και δάκρυα» στην Ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη. Ουσιαστικά, η Ε.Ε., έτσι όπως την γνωρίζαμε, δεν μπορεί να υπάρξει πια. Αυτό που στέκεται ακόμη όρθιο, είναι ένα άψυχο όσο και απειλητικό σκιάχτρο, ένα κουφάρι, που ωστόσο, δεν θα γκρεμιστεί παρά μόνο με την επαναστατική διεθνιστική πάλη των «από κάτω», στο δρόμο για την ενοποίηση της ηπείρου σε σοσιαλιστικές βάσεις.
Αν πρέπει κάποιος να εστιάσει στα σημεία των αποτελεσμάτων που αποδείχνουν τα παραπάνω, αυτά είναι τα εξής:
Η τεράστια αποχή, που σε μέσο όρο έφτασε πανευρωπαϊκά στο 56,9% έναντι συμμετοχής 43,1%. Αναλυτικά η αποχή σε κάθε χώρα: Σλοβακία 87%, Τσεχία 80,5%, Σλοβενία 79%, Πολωνία 77,3%, Κροατία 75,7%, Ουγγαρία 70,8%, Λετονία 70%, Πορτογαλία 65,5%, Ρουμανία 64,3%, Μ. Βρετανία 64%, Εσθονία 63,6%, Ολλανδία 63%, Λιθουανία 62,7%, Βουλγαρία 59,8%, Φινλανδία 59,1%, Κύπρος 57,6%, Γαλλία 56,5%, Ισπανία 55,3%, Αυστρία 55%, Δανία 52,1%, Σουηδία 49%, Ιρλανδία 48,8%, Ελλάδα 42,6%, Ιταλία 40%, Μάλτα 25,4%, Λουξεμβούργο 10%, Βέλγιο 10%.
Καθόλου τυχαία, οι στατιστικά πρώτες χώρες στη λίστα της αποχής, είναι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ή και του Νότου, δηλαδή χώρες που έχουν χτυπηθεί σκληρά από την κρίση και τα μνημόνια, βιώνοντας βαθιά την λιτότητα, την ανεργία, τη φτώχεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου από ντόπια και διεθνή αρπακτικά. Η υψηλή αποχή στην Ευρώπη, διαφέρει ποιοτικά από εκείνη προηγούμενων περιόδων. Δεν είναι το προϊόν της απάθειας ή της αδιαφορίας των Ευρωπαϊκών λαών για τα τεκταινόμενα. Οι καταστροφικές πιέσεις της οικονομικής και πολιτικής κρίσης των τελευταίων ετών, όχι απλά δεν συνοδεύονται από ένα ρεύμα αποπολιτικοποίησης, αλλά, αντίθετά, έχουν προκαλέσει έντονη πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, που καταγράφεται με τον πιο πειστικό τρόπο στην άνοδο της κινητικότητας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της Γηραιάς Ηπείρου. Η αποχή σε αυτές τις Ευρωεκλογές, πρέπει να καταγραφεί ως μια συνειδητή, αρνητική ψήφος, ψήφος απόρριψης του πολιτικού συστήματος και όλων των δεινών με τα οποία έχει αυτό συνδεθεί.
Η καταβαράθρωση των κυβερνητικών κομμάτων στις Ευρωπαϊκές χώρες, είναι το δεύτερο βασικό συστατικό των αποτελεσμάτων της 25ης Μαΐου. Είναι η πιο «καθαρή» εμφάνιση της διάλυσης του πολιτικού συστήματος σε μια σειρά από χώρες, με το γκρέμισμα των χρόνιων πυλώνων στήριξης τους. Πιο «τρανταχτά» παραδείγματα, στη Γαλλία, η ήττα από την Μαρίν Λε Πεν, του κόμματος του προέδρου Ολάντ (τρίτοι οι Σοσιαλιστές με 13,98%) αλλά και του δεύτερου δεξιού UMP με 20,79% και απώλεια 866.000 ψήφων. Ακόμα, η ήττα αμφότερων των Τόρυδων του πρωθυπουργού Κάμερον (τρίτοι με 23,05%) και των Εργατικών (δεύτεροι με 24,43%) από το UKIP στη Μεγάλη Βρετανία. Ο ηγέτης των κυβερνητικών εταίρων του Κάμερον, Φιλελευθέρων Δημοκρατών, ήδη ωθείται σε παραίτηση μετά την εκλογική τους εξαφάνιση (έκτοι με 6,61%, πτώση ποσοστού πάνω από 50%), όπως το ίδιο συμβαίνει με τον ηγέτη του δεύτερου κυβερνητικού εταίρου της Ιρλανδίας, Eamon Gilmore, του Εργατικού Κόμματος, μετά την συντριβή που υπέστη στις εκλογές (έκτοι με 6%), ενώ και το κόμμα του πρωθυπουργού Edna Kenny, Fine Gael Party, «τερμάτισε» μόλις τρίτο, με 22%, με το Sinn Fein να παίρνει 17%.
Σε άλλες ενδεικτικές περιπτώσεις, πολιτικοί «σεισμοί» σημειώνονται και στη Βουλγαρία όπου ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης του Κόμματος «Πολίτες για την Ευρωπαϊκή ανάπτυξη της Βουλγαρίας», ζητά πρόωρες εκλογές, επικρατώντας του Σοσιαλιστικού Κόμματος του πρωθυπουργού Ορεσάρσκι, με 30,4% έναντι 18,93% (ας σημειωθεί πως οι βουλευτικές εκλογές της Βουλγαρίας είχαν πραγματοποιηθεί μόλις ένα χρόνο πριν). Στην Πορτογαλία, ο κεντροδεξιός κυβερνητικός συνασπισμός κομμάτων υπό τον πρωθυπουργό Πέδρο Πάσος Κοέλιο (Σοσιαλδημοκρατικό και Λαϊκό Κόμμα) υπέστη ήττα από το Σοσιαλιστικό Κόμμα (31,47% έναντι 27,71%). Στην Ισπανία, μπορεί να μην υπήρξαν αλλαγές στις πρώτες θέσεις της κατάταξης, αλλά αυτό δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός πως το κυβερνόν Λαϊκό Κόμμα έχασε 2.600.000 ψήφους και 8 έδρες (26,1%) ενώ και οι σοσιαλιστές του PSOE έχασαν άλλους 2.500.000 ψήφους και 9 έδρες (23%). Έκπληξη αποτέλεσαν οι 1.200.000 ψήφοι που πήρε το νεοϊδρυθέν αριστερό Κόμμα, Podemos («Μπορούμε»), βγαλμένο μέσα από το κίνημα των Indignados και κατά των κατασχέσεων κατοικιών (7,85% – 5 έδρες). Στη Δανία, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Δανίας ήρθε δεύτερη, με μόλις 19,1%, μετά από την ήττα από το ευρωσκεπτιστικό Λαϊκό Κόμμα.
Φυσικά, δεν μπορεί να λησμονηθεί το βούλιαγμα της κυβέρνησης ΝΔ κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής για μια συνεχιζόμενη άθλια επιβίωση, συγκεντρώνοντας μόλις το 22,7%, έναντι ενός 26,6% του ΣΥΡΙΖΑ, που ωστόσο έπεσε σε ποσοστό και ψήφους σε σχέση με το 2012, γεγονός που θα έπρεπε να προβληματίζει τους ιθύνοντες στη Κουμουνδούρου για την ατέρμονη δεξιά κατρακύλα τους, και για την αδυναμία μιας ακόμα πιο θεαματικής εκμετάλλευσης της σύνθλιψης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Το ΠΑΣΟΚ, μασκαρεμένο σε ΕΛΙΑ, με το 8%, δεν εξαφανίστηκε πλήρως από τον πολιτικό χάρτη, παραμένοντας ωστόσο μια κουκίδα σε αυτόν, συγκριτικά με τα «περασμένα μεγαλεία». Το ΚΚΕ, με 6%, βρίσκεται αποδυναμωμένο σε σχέση με το 8,48% του Μαΐου 2012 (απώλεια πάνω από 100.000 ψήφους). Από τα επίδοξα δεκανίκια των αστικών κομμάτων εξουσίας, άλλοι εξαϋλώθηκαν (ΔΗΜΑΡ 1,2%, ΑΝΕΛ 3,46%) κι άλλοι δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες της αστικής τάξης, που τους προωθούσε μετά μανίας (Το Ποτάμι 6,6%), κάνοντας ακόμα πιο ασταθές το πολιτικό σκηνικό και τις δυνατότητες συγκόλλησης κυβερνητικών συνασπισμών, σε ενδεχόμενες μελλοντικές εκλογές, που όπως προβλέπεται δεν θα καθυστερήσουν.
Όμως, οι Ευρωεκλογές του 2014, είχαν και την ζοφερή τους πλευρά, με την άνοδο της ακροδεξιάς και των φασιστικών κομμάτων, σαν τρίτο βασικό στοιχείο των αποτελεσμάτων. Η διάλυση του οράματος της Ευρωπαϊκής «ενοποίησης» και των κομμάτων που συνδέθηκαν με αυτήν, τα βάσανα στα οποία υπόκεινται οι λαοί της Ευρώπης, αφήνει χώρο στην δημαγωγία των «ευρωσκεπτικιστών», όπως ντροπαλά ονομάζονται φασίστες κι εθνικιστές κάθε κοπής. Στην καρδιά της Ευρώπης, στη Γαλλία, το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν, πήρε την πρώτη θέση με 24.85%. 4.711.339 Γάλλοι ψήφισαν την κόρη του αρχι-φασίστα Λε Πεν, προκαλώντας ρίγη ανατριχίλας σε όλη την ήπειρο. Αντίστοιχα, το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) του Νάιτζελ Φάρατζ, εκτινάχτηκε από τα «λοιπά», σε πρώτο κόμμα, με 26,77%. Στη Δανία, το ευρωσκεπτικιστικό ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα, πήρε, κι αυτό, την πρώτη θέση με 26,6%. Στην Ουγγαρία, το ακραία ναζιστικό Jobbik, ήρθε δεύτερο με 14.67%, μετά το, επίσης ακροδεξιό, κυβερνόν κόμμα του Όρμπαν, Fidesz. Στην Φινλανδία, οι φασίστες «Αληθινοί Φινλανδοί» αύξησαν τα ποσοστά τους σε 14%, ανερχόμενοι στη τρίτη θέση. Στην Πολωνία, το Κογκρέσο της Νέας Δεξιάς (KNP), πήρε το 7,2% των ψήφων εκλέγοντας τέσσερις ευρωβουλευτές, βγαίνοντας απότομα από την αφάνεια. Ακόμα και στην Γερμανία της φράου Μέρκελ, το ναζιστικό NPD, κατάφερε να εκλέξει έναν ευρωβουλευτή. Δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα, η πρωταγωνίστρια του Ευρωπαϊκού φασισμού τα τελευταία δύο χρόνια, Χρυσή Αυγή, αναβάζοντας το ποσοστό και τις ψήφους της σε 9,39% και 536.910, αποδεικνύοντας πως ο φασισμός τσακίζεται στο δρόμο από τους εργάτες κι όχι από το αστικό κράτος και τις κάλπικες διώξεις του. Αλλά ακόμα και μικρότερης έκτασης φασιστικές επιτυχίες, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, όπως για παράδειγμα στην Κύπρο, όπου το Κυπριακό παράρτημα της Χρυσής Αυγής, το ναζιστικό ΕΛΑΜ, κατάφερε μέσα σε ένα μόλις χρόνο, να… διπλασιάσει τις ψήφους της, φτάνοντας τις 7.000 (2,68%), ενώ το 2009 είχε πάρει μόλις 600 ψήφους. Το τωρινό αποτέλεσμα του ΕΛΑΜ, συνδυάζεται με την εκλογική νίκη του ΔΗΣΥ του Αναστασιάδη με 37,75% (παρά τις λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στο bail-in, στις ιδιωτικοποιήσεις κλπ.), αφήνοντας το ΑΚΕΛ στη δεύτερη θέση με 26,98%, που έπεσε κατά 8,37% σε σχέση με το 2009, κι έχοντας μεσολαβήσει η συμβολή του στη «μνημονιακή» κατεύθυνση της χώρας.
Ο β’ γύρος των αυτό-διοικητικών εκλογών στην Ελλάδα
Η πτώση των κυβερνητικών δυνάμεων όπως εμφανίστηκε στις Ευρωεκλογές, εκφράστηκε με ποικίλες μορφές και στα τελικά αποτελέσματα των τοπικών εκλογών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να διεξάγει σημαντικές νίκες σε περιφέρειες, κατακτώντας την μεγαλύτερη και σημαντικότερη, περιφέρεια Αττικής, με την Ρένα Δούρου ενάντια στον Σγουρό. Ακόμα, κατέκτησε την περιφέρεια Ιονίων Νήσων. Αρκετοί είναι και οι δήμοι που κέρδισε σε ολόκληρη την χώρα, ενώ στον Δήμο Αθήνας, εξελίχτηκε σε… ντέρμπι μεταξύ του Σακελλαρίδη και του Καμίνη. Τελικά, χρειάστηκε η πανστρατιά όλου του μνημονιακού (κι όχι μόνο) μπλοκ, για να κερδίσει ο δεύτερος, την στιγμή που το ΚΚΕ αρνήθηκε να παρέχει την στήριξη του στους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ, όπου αυτοί ανταγωνίζονταν με μνημονιακές κυβερνητικές δυνάμεις για τον β’ γύρο.
Η ΝΔ, μπορεί να καμώνεται πως κέρδισε τους περισσότερους Δήμους και περιφέρειες, τάχα παραμένοντας σταθερή, αλλά γεγονός είναι πως ακόμα και αρκετές από αυτές τις δεξιές νίκες, είναι προϊόντα… της κρίσης της, καθώς σε όλες περιπτώσεις οι προσωπικές επιλογές του Σαμαρά βουλιάξανε (Σπηλιωτόπουλος, Ιωαννίδης, Καλαφάτης, Κουμουτσάκος κ.α.).
Το ΚΚΕ, τέλος, κατάφερε να κερδίσει στους 4 δήμους που διεκδικούσε στον δεύτερο γύρο, στο Χαϊδάρι, στην Πετρούπολη, στην Πάτρα και στην Ικαρία.
Κ. Αποστολόπουλος
