Η μεγάλη κοινωνική αναμέτρηση είναι μπροστά
TA MNHMONIA MΠΟΡΕΙ ΝΑ «ΦΥΓΟΥΝ» Ή ΝΑ ΜΕΤΑΛΛΑΧΘΟΥΝ, Η ΧΡΕΟΚΟΠIΑ ΚΑΙ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΌΧΙ
Είναι ακόμα αβέβαιο αν και πως ο ελληνικός καπιταλισμός θα «βγει» από το Μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018.
Ωστόσο, καθόλου αβέβαιο δεν είναι το μέλλον των μισθωτών, των συνταξιούχων και των ανέργων εφόσον η ζωή τους εξαρτάται από τον χρεοκοπημένο καπιταλισμό και τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις οποιασδήποτε αριστερο-δεξιάς εκδοχής.
Και αυτό γιατί η σημερινή κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει με τους διεθνείς δανειστές της χώρας σε μέτρα «μόνιμου» χαρακτήρα, τα οποία ουσιαστικά ή και τυπικά δεν έχουν ακόμα εφαρμοσθεί.
- Πρώτα απ’ όλα, εκκρεμεί η μείωση σχεδόν 1 εκατομμυρίου ήδη καταβαλλομένων κύριων συντάξεων έως 18% από 1/1/2019, δηλαδή σε 14 μήνες από σήμερα. Το μέτρο αυτό έχει ήδη ψηφισθεί από τον περσινό Μάιο.
- Κατά δεύτερον, εκκρεμεί η μείωση του αφορολόγητου ορίου από 1/1/2020 σε τέτοιο σημείο ώστε να φορολογείται ακόμα και εκείνος ο μισθωτός ο οποίος αμείβεται με μικτά 586 ευρώ /μήνα. Και αυτό το μέτρο έχει ψηφισθεί από τον περασμένο Μάιο.
Κατά τα άλλα, σε εξέλιξη βρίσκεται η διαδικασία της «αναδιάρθρωσης» των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων, αλλά και της ενιαίας ρύθμισης του εξωδικαστικού συμβιβασμού για χρέη προς το Δημόσιο (εφορία, ταμεία) και τις τράπεζες.
Οι διαδικασίες αυτές θα οδηγήσουν σε γιγάντια πίεση πάνω σε ημι-χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, οδηγώντας κάποιες σε μειώσεις μισθών ή /και απολύσεις προσωπικού, ενώ κάποιες άλλες οι οποίες δεν θα αντέξουν οικονομικά, θα βάλλουν λουκέτο.
Τι έχει κάνει η κυβέρνηση για να στηρίξει στ’ αλήθεια τους εργαζομένους οι οποίοι ήδη πλήττονται και θα πληγούν ακόμα περισσότερο από τη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού, η οποία κάθε άλλο θα «φύγει» μαζί με τα Μνημόνια; Εξάλλου και μετά το 3ο Μνημόνιο, θα υπάρχει η μόνιμη, σκληρή, μνημονιακού τύπου δημοσιονομική εποπτεία της ευρωζώνης .
Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση έχει διευκολύνει τις επιχειρήσεις να προχωρήσουν σε ομαδικές απολύσεις καθώς έχει ψηφίσει την κατάργηση του υπουργικού βέτο σ’ αυτές.
Από εκεί και πέρα, δίνει σε ένα απολυμένο ορίζοντα επιβίωσης το «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης» που προσφέρει 200 ευρώ /μήνα;
Δίνουν ορίζοντα εργασιακής αποκατάστασης τα προγράμματα απασχόλησης έως 12 μήνες με μικτά 586 ευρώ (καθαρά 492 ευρώ); Σίγουρα, όχι! Είναι αυτό «αριστερή» πολιτική; Όχι.
Το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης είναι η ελληνική εκδοχή του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, το οποίο εφαρμόζεται σχεδόν σε κάθε χώρα -μέλος της ευρωζώνης. Το ίδιο το ΔΝΤ πίεζε προς αυτήν την κατεύθυνση. Εξάλλου, το πρόγραμμα αυτό χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από τα λεφτά που κόψανε στους χαμηλοσυνταξιούχους μέσω της μείωσης του ΕΚΑΣ.
Τα δε προγράμματα προσωρινής απασχόλησης δεν είναι τίποτα άλλο από προγράμματα επιδότησης των αφεντικών για να προσλαμβάνουν τζάμπα προσωπικό. Την ίδια στιγμή, επελαύνει ασταμάτητα η μερική απασχόληση με μικτές αμοιβές 300 ευρώ. Ήδη το 30% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα εργάζεται με τέτοιες συμβάσεις.
Αυτή είναι η «παραγωγική ανασυγκρότηση» για την οποία μιλά η κυβέρνηση; Αυτή είναι η «δίκαιη ανάπτυξη»; Τίποτα από αυτά δεν είναι, εκτός από μία έσχατη προσπάθεια πολιτικής διαχείρισης της αποσύνθεσης του ελληνικού καπιταλισμού. Οχτώ χρόνια μνημόνια, το δημόσιος χρέος ξεπερνά το 170% του ΑΕΠ, το ιδιωτικό χρέος προς τράπεζες, εφορία και ασφαλιστικά ταμεία σπάει κάθε μήνα και ένα νέο ρεκόρ, ενώ τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού βασίζονται στη φοροληστεία όσων άντεξαν εν μέσω κρίσης να πληρώνουν ακόμα αλλά και στη δραματική μείωση των κοινωνικών δαπανών. Την ίδια στιγμή, η μία μετά την άλλη μικρή, μεσαία, αλλά και μεγάλη επιχείρηση είτε κλείνει, είτε μεταναστεύει «ανενόχλητη» από τη χώρα. Έτσι, αφού οι μεγαλοκεφαλαιούχοι και οι μεγαλοκεφαλαιοκράτες έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό (με αποκορύφωμα την κρίση του 2015), ήλθε η ώρα να βγάλουν και τις επιχειρήσεις τους εκτός Ελλάδας. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η «Πίτσος» που πάει Βουλγαρία.
Μένουν ουσιαστικά μόνο οι τουριστικές επιχειρήσεις, οι οποίες ακμάζουν λόγω του τουριστικού «συγκριτικού πλεονεκτήματος» της χώρας και της αποσταθεροποίησης στη Βόρεια Αφρική – Μέση Ανατολή. Ωστόσο και αυτές ολοένα και περισσότερο προσδένονται με τα γιγάντια τουριστικά πρακτορεία της Δύσης τα οποία σπρώχνουν σε χαμηλότερες τιμές στις τουριστικές υπηρεσίες και έτσι σε χαμηλότερους μισθούς των εργαζομένων στην Ελλάδα, ντόπιων και μη.
Η επιβίωση του πληθυσμού της χώρας είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την ανατροπή του καπιταλισμού ως σύστημα κοινωνικών σχέσεων και όχι με την αλλαγή του «παραγωγικού» μοντέλου.
Δ.Κ.
