2 Μαϊου 2014
Στις 2 Μαΐου 2014, η Οδησσός φλέγεται. Δεκάδες κομμουνιστές, συνδικαλιστές και αντιφασίστες δολοφονούνται μέσα στο Σπίτι των Συνδικάτων από οργανωμένες νεοναζιστικές συμμορίες. Δεν πρόκειται για μια «παρέκκλιση» ή «υπέρβαση» των γεγονότων του Μαϊντάν – πρόκειται για τη φυσική συνέχειά τους. Το Μαϊντάν δεν ήταν λαϊκή επανάσταση. Ήταν ένα καλά οργανωμένο πραξικόπημα, ενορχηστρωμένο από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που έδωσαν πολιτική και στρατιωτική κάλυψη στους φασίστες για να καταλάβουν την εξουσία και να οδηγήσουν τη χώρα στον εμφύλιο σπαραγμό.
Με το πρόσχημα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», ο δυτικός ιμπεριαλισμός έθεσε σε εφαρμογή ένα σχέδιο πλήρους υποταγής της Ουκρανίας. Το τίμημα ήταν η διάλυση της κοινωνικής συνοχής, η νομιμοποίηση φασιστικών ομάδων και η ωμή τρομοκρατία απέναντι σε όσους αντιστάθηκαν: στους κομμουνιστές, στους ρωσόφωνους εργάτες, στους αντιφασίστες. Τα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας πυρπολήθηκαν. Τα αγάλματα του Λένιν κατεδαφίστηκαν. Οι αντιναζιστές διώχθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν, εξαφανίστηκαν.
Απέναντι σε αυτήν τη θύελλα, η εργατική τάξη του Ντονμπάς δεν έσκυψε το κεφάλι. Αντίθετα, πήρε τα όπλα. Με όρους λαϊκής αυτοάμυνας και ταξικής αντίστασης, εργάτες, συνδικαλιστές και κομμουνιστές συγκρότησαν πολιτοφυλακές, υπερασπίστηκαν τις πόλεις τους, έστησαν οδοφράγματα, ανέλαβαν τον έλεγχο εργοστασίων και δημόσιων υποδομών. Το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ δεν δήλωσαν απλώς «αυτόνομες περιοχές» – μετατράπηκαν σε πραγματικά μέτωπα ταξικού πολέμου ενάντια στο ΝΑΤΟϊκό καθεστώς του Κιέβου.
Ο λεγόμενος «ουκρανικός εμφύλιος» δεν ήταν σύγκρουση «δύο κόσμων» γενικά και αόριστα. Ήταν – και παραμένει – μια ξεκάθαρη ταξική και ιδεολογική σύγκρουση: από τη μία το πραξικοπηματικό, φιλοΝΑΤΟϊκό καθεστώς του Κιέβου, θεμέλιο για τη φασιστική αναγέννηση στην Ανατολική Ευρώπη· από την άλλη, η αντίσταση των λαϊκών μαζών στο Ντονμπάς, με πρωταγωνιστές κομμουνιστές, εργάτες και συνδικαλιστές που δεν δέχθηκαν να ζήσουν κάτω από τη μπότα των νεοναζί και των Αμερικανο-ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Το ΝΑΤΟ δεν είναι “εγγυητής ασφάλειας”, αλλά παγκόσμιος χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού. Το 2014, επανέφερε τον φασισμό στο προσκήνιο για να επιβάλει το πρόγραμμά του. Σήμερα, με πρόσχημα την «αντίσταση στην εισβολή», συνεχίζει να εξοπλίζει ένα καθεστώς που έχει φυλακίσει κομμουνιστές, έχει απαγορεύσει τα αριστερά κόμματα και έχει στείλει χιλιάδες νέους σε σφαγεία στο μέτωπο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των πολυεθνικών.
Η ιστορική αλήθεια δεν είναι στα δελτία ειδήσεων και ας είναι για κάποιους (εντός και εκτός αριστεράς) άσχημο: Το Μαϊντάν δεν ήταν επανάσταση· ήταν το ΝΑΤΟ με φασιστικό προσωπείο. Η Οδησσός δεν ήταν τραγωδία· ήταν ταξικό έγκλημα. Και το Ντονμπάς δεν είναι «αποσχιστικό πρόβλημα»· είναι σύμβολο της εργατικής αντίστασης στη σύγχρονη φρίκη του ιμπεριαλισμού.
Δεν ξεχνάμε – Δεν συγχωρούμε. Ο φασισμός τσακίζεται μόνο από τους ένοπλους εργάτες που παλεύουν για την εργατική εξουσία και την δικτατορία του προλεταριάτου !
Fanis P.