Στους δρόμους της πόλης
Γεννιέται μια μικρή φωτιά
Μετά από 50 μέρες κατάληψης του κτιρίου του Εθνικού Θεάτρου, ύστερα από μια σειρά πολύμορφων δράσεων, ζυμώσεων, συνελεύσεων, συζητήσεων και ουσιώδους αλληλεπίδρασης εντός αλλά και εκτός καλλιτεχνικού κόσμου, η συνέλευση παίρνει την απόφαση να αποχωρήσει από το κτίριο ΡΕΞ.
Η απόφαση αυτή δεν αποτελεί αντίδραση στους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα του ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο φάνηκε πολύ κατώτερο των περιστάσεων και υπηρέτησε μια μετριοπαθή στάση. Η θέση του απέναντι στο πρωτοφανές κίνημα των καλλιτεχνών που δημιουργήθηκε, ήταν αναντίστοιχη της ιστορικότητας του αγώνα. Η εντολή τους για διακοπή του ρεύματος φανέρωσε πως υπηρετούν την πολιτική βούληση της εξουσίας όπως ορίζει και η θεσμική τους θέση.
Ο αγώνας δεν σταματάει. Η αγωνία μας για την ζωή είναι μια αστείρευτη πηγή ενέργειας και δημιουργίας του ανοίκειου, του καινούργιου, του άλλου και όλων όσων ονειρευόμαστε.
Το Μανιφέστο του Ρεξ
Συντονισμός Εργαζομένων στον Χώρο των Τεχνών – Κατάληψη Ρεξ
Στους δρόμους της πόλης
Γεννιέται μια μικρή φωτιά
Εκεί που σιγοκαίει η αγάπη για το μέλλον
Η άνοιξη ήρθε στη μέση του χειμώνα, κατοίκησε ακάλεστη από την Ακαδημίας και την Πανεπιστημίου μέχρι την Αγίου Κωσταντίνου και την Πειραιώς κι ανθίσανε λουλούδια από τα μάτια μας κι αρώματα από τα Σώματά μας.
50 μέρες 50 πράξεις ενός έργου που δεν έχει τελειώσει ακόμα γιατί η αυλαία δεν θα πέσει ποτέ.
Ήρθαμε σε ρήξη με τον κανονιστικό χρόνο διαστέλλοντάς τον σε ένα χωρικό αέναο πείραμα. Δεν ήταν ετεροτοπία, ήταν και είναι ανάγκη.
Μέσα σε αυτό το πείραμα ενώσαμε τις φωνές μας τις σκέψεις μας, τα μαξιλάρια μας και ονειρευτήκαμε στιγμές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Συναντηθήκαμε, συμπορευτήκαμε, συνδημιουργήσαμε και αποφασίσαμε να γίνουμε εχθρός κάθε αστικής εκφοράς της τέχνης. Αποφασίσαμε να γίνουμε τα σκουλίκια που κατατρώνε την σάρκα του σάπιου συγχρόνου κόσμου. Ο πολιτισμός κι οι εθνικοί φορείς του έχουν παραδοθεί εδώ και χρόνια στις φλόγες, το μόνο που θα μείνει είναι καπνισμένα ντουβάρια. Πάνω σε αυτά θα χαράξουμε τους ήχους των φωνών μας.
Επιθυμούμε την τέχνη που εκπορεύεται από το Άδειο Πνεύμα της ανησυχίας. Από την ιερότητα των απόκρυφων επιθυμιών. Από την εκρηκτική ανάδευση των ενστίκτων. Από την ζωική ενέργεια, την ορμή της τρέλας, την λοξοτητα, την αμαρτία, την αναστάτωση, την έμμονη διατάραξη του κανονικού.
Επιθυμούμε την τέχνη που επιχειρεί το αδύνατο και λατρεύει το άμορφο το άγνωστο, το ανοίκειο, το συγκεκριμένο, το άλλο. Μια τέχνη, που αποκαλύπτει την δυσωδία των μυερών κυρίαρχων μηχανισμών πολέμου, ανταγωνισμού, ελέγχου, καταστολής. Που δεν γίνεται προϊόν προς πώληση, μονοπώλιο αισθητικής, στόρυ για λάικ, διαφήμιση για scroll down, μουσικό χαλί ανούσιων κριτικών αξιολόγησης, λίστα βραβείων. Επιθυμούμε μια τέχνη μακριά από τα αριστουργήματα. Ελεύθερη από τα δεσμά της αρχαιολαγνείας και της εθνικής ταυτότητας. Βέβηλη και λάγνα, ιερόσυλη και ξεδιάντροπη. Μια τέχνη συλλογική και ρηξιακή, που έχει την δύναμη να αλλάξει το κόσμο και μετά ξανά και ξανά στο χωροχρονικό διενεκες. Που μετασχηματίζει συνειδήσεις. Που είναι χειραφετητική. Που αναστατώνει τα σωθικά, τα αισθήματα, τους εγκεφαλικούς συνειρμούς. Που εξάπτει την φαντασία και της παραδίδει ολόκληρη την εξουσία.
🔸Συντονισμός Εργαζομένων στον Χώρο των Τεχνών – Κατάληψη Ρεξ 🔸
