TO ΠOPTPAITO MIAΣ KAΘAPIΣTPIAΣ
[Tην αναίρεση της απόφασης του εφετείου που καταδίκασε την καθαρίστρια κυρία Δήμητρα Τσιαντάκη σε εξοντωτική κάθειρξη 10 ετών ζήτησε η εισαγγελέας στην εκδίκαση της υπόθεσης στον Άρειο Πάγο, την Tετάρτη 6/2. H απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου αναμένεται να εκδοθεί.]
H βαριά καταδίκη -και διαπόμπευση- της 53χρονης καθαρίστριας παιδικών σταθμών του Δήμου Bόλου ασφαλώς συντάραξε το πανελλήνιον. H άτυχη καθαρίστρια καταδικάστηκε σε 15 χρόνια πρωτοδίκως και σε 10 χρόνια κάθειρξη χωρίς αναστολή στο β’βάθμιο δικαστήριο ως «καταχράστρια» του δημοσίου επειδή παραποίησε το απολυτήριο Δημοτικού σχολείου για να προσληφθεί στη θέση της… καθαρίστριας. Συγχρόνως διαγράφτηκε από τα μητρώα ασφαλισμένων του IKA που σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζονται ως χρόνια εργασίας από το 1996 έως προσφάτως.
Το δικαστικό σύστημα ως εκείνους τους γνωστούς «γραμματείς και φαρισαίους υποκριτές» εξάντλησε σε βάρος της ταπεινής καθαρίστριας όλη τη ταξική του αυστηρότητα. Ίσως έτσι θεώρησαν οι δικαστάδες ότι παίρνουν το αίμα τους πίσω για τις κατηγορίες εναντίον τους για τη φροντίδα που επιδεικνύουν στις υποθέσεις των συνδαιτημόνων τους σε σκάνδαλα, όπως στα εξοπλιστικά, της Siemens, της Novartis και ουκ έστιν τέλος…
Την Tετάρτη 6/2 συνεδρίασε το αρμόδιο τμήμα του Άρειου Πάγου προκειμένου να αποφασίσει για την αίτηση αναίρεσης της ποινής κάθειρξης και επιστροφής στα μητρώα ασφαλισμένων της κυρίας Δήμητρας Τσιαντάκη, της κυρίας Τούλας, όπως η ίδια συστήνεται.
Aπό πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε η κυρία Tούλα στη Λέσχη Εργαζομένων και Νεολαίας Βόλου δημοσιεύουμε ένα μεγάλο απόσπασμα.
Κυρία Δήμητρα που γεννηθήκατε;
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Είμαστε εννιά αδέρφια… Στο Μπραχάμι… Εκεί μεγάλωσα. Πάρα πολλά παιδιά, φτώχια… Οι γονείς δεν τα πηγαίναν καλά, χώρισαν, έφυγε η μαμά από το σπίτι και έτσι ο πατέρας μου δεν μπορούσε να μας κρατήσει. Και κάποια παιδιά τα έβαλε στο ορφανοτροφείο. Κάποια παιδιά τα κράτησε η γιαγιά εδώ στο Βόλο, γιατί η μαμά της μαμάς μου είναι απ’ το Βόλο. Κι έτσι εγώ με την αδερφή μου μεγαλώσαμε στο Χατζηκυριάκειο, ένας αδερφός μου στο Χατζηκώστα και ένας στην Καλαμάτα. Δηλαδή μας χώρισε όλο αυτό…
Πόσο χρονών ήσασταν εσείς;
Έξι
Πώς θυμάστε την παιδική σας ηλικία;
Ε, εντάξει δεν είχα καλή παιδική ηλικία. Δε θυμάμαι τίποτε καλό… Πολύ δύσκολα… Μετά, που πήγα στο ορφανοτροφείο, το Χατζηκυριάκειο, ήταν θηλέων. Η εκκλησία, το σχολείο ήταν μέσα, δε βγαίναμε έξω, όμως μας πηγαίνανε εκδρομές… Εμένα ερχόταν και με έπαιρνε…, μαζί με την αδερφή μου, την έπαιρνε ανάδοχη οικογένεια, μας έπαιρνε το Σαββατοκύριακό, καμιά γιορτή… Το καλοκαίρι που έκλεινε το ορφανοτροφείο, τρεις μήνες μας έστελναν κατασκήνωση, τα παιδιά που μέναμε, που δεν έρχονταν οι γονείς να μας πάρουν. Ένα μήνα στον Πόρο, ένα μήνα στον Άγιο Αντρέα κι ένα μήνα στην Πεντέλη. Τα καλύτερά μου ήταν αυτά! Έλεγα πότε να ‘ρθει το καλοκαίρι για να δω άλλα παιδάκια! Αλλά να μην έχεις τη μαμά σου, το μπαμπά σου, να αρρωσταίνεις, είναι δύσκολα πράγματα… Αυτά δεν τα ξεπερνάς ποτέ, όσο χρονών και να φτάσεις!
Εσείς πότε φύγατε από το Χατζηκυριάκειο, για να έρθετε Βόλο;
11 με 12 χρονών ήμουνα… Είχα ξεκινήσει να πάω έκτη και μετά έφυγα… Ήρθαμε Βόλο με την αδερφή μου και δουλέψαμε… Είναι κάποια πράγματα που δε χρειάζεται να τα πεις. Πρέπει να τα κρατάμε για εμάς…
Και από τότε βρίσκεστε συνεχώς στο Βόλο;
Ναι
Και από πότε εργάζεστε;
Ααα! Από πολύ μικρή! Σάμπως θυμάμαι; Από πολύ μικρή ηλικία. Ξεκίνησα δούλευα σε μαγαζιά με λάμπες…, έχω δουλέψει και σε εργοστάσιο, πωλήτρια…
Η πρώτη δουλειά ποια ήταν;
Σε υαλοπωλείο
Η ζωή ενός εργαζόμενου κοριτσιού στο Βόλο εκείνα τα χρόνια πώς ήτανε;
Ε… εγώ επειδή δεν ήξερα…, πρώτη φορά έβλεπα κόσμο, αυτοκίνητα, ποδήλατα… Εντάξει ήταν δύσκολα, πολύ δύσκολα. Ήμουν πολύ ντροπαλή, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με κόσμο στην αρχή… Παντρεύτηκα 16 χρονών και μέχρι τα 20 έκανα τα παιδιά μου. Μικρή… Μικροί και οι δυο ήμασταν… Ήταν δύσκολα… Κάθε άποψη είναι σεβαστή, τη σέβομαι… Ξέρεις τι; Τότε μπορεί να υπήρχε φτώχια, αλλά υπήρχε δουλειά! Τότε την καθαρίστρια, τώρα είναι διαφορετικά, τότε το θεωρούσαν πολύ υποτιμητικό κάποια να δουλέψει καθαρίστρια. Εγώ όμως το θεώρησα αξιοπρεπέστατη δουλειά και έπρεπε να πάω να δουλέψω, να μεγαλώσω τα παιδιά, να μη ζήσουν αυτά που έζησα εγώ, γιατί ο άντρας μου είχε μια αναπηρία και δεν μπορούσε να προσφέρει πολλά πράγματα και έπρεπε κάτι να γίνει. Και έκανα αυτό που έκανα, το Ε το έκανα ΣΤ. Βέβαια δεν το θεώρησα τόσο μεγάλο αδίκημα. Ξέρεις με το μυαλό το δικό μου, δεν ήξερα και πολλά πράγματα… Γιατί, όπως το έβγαλα τώρα το απολυτήριο του Δημοτικού, με το που το έμαθα, σε ένα μήνα πήγα και έδωσα εξετάσεις και το πήρα, θα το έκανα και τότε! Αν ήξερα ότι ήταν… Θα έλεγα «Τώρα θα πας ένα μήνα, θα δώσεις εξετάσεις, θα πάρεις το απολυτήριο». Δεν το σκέφτηκα καν! Αλλά βέβαια έπρεπε να μεγαλώσω και δύο παιδιά, δεν έκλεψα και τα δούλεψα! Δεν τα καταχράστηκα τα λεφτά! Τα χέρια μου έχουν βγάλει κάλους, ακόμα οι κάλοι δεν έχουν φύγει! Δεν πήγα να κάτσω σε καρέκλα, καθαρίστρια μπήκα, καθαρίστρια έφυγα! Παιδάκια καθάριζα! Αυτό ήταν το αδίκημά μου! Και με δικάσαν 15 χρόνια στο πρώτο δικαστήριο, στο δεύτερο [Εφετείο] 10 χρόνια κάθειρξη χωρίς αναστολή!
Αυτή η ιστορία πώς ξεκίνησε;
Απ’ τον Καλλικράτη, ανοίξανε τους φακέλους και μετά από σχεδόν 20 χρόνια είδαν ότι ήταν παραποιημένο [το απολυτήριο]. Δεν ήταν πλαστογραφία, δεν έβγαλα πλαστό δημόσιο έγγραφο, το δικό μου το Ε το έκανα ΣΤ! Και το είδαν και μετά έγιναν αυτά που έγιναν… Με ειδοποίησαν από το Δήμο, το 2015, ότι ανοίγοντας το φάκελό μου, είδαν ότι έχω παραποιήσει το απολυτήριό μου.
Η πρώτη σας αντίδραση;
Έπαθα σοκ! Έπαθα σοκ… Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ότι θα έτρωγα…, λέω εντάξει θα το περάσουνε πειθαρχικό… Και όταν πέρασα πειθαρχικό στη Λάρισα, δε μου έδωσαν απόλυση, απλώς με κατέβασαν βαθμό! Δεν περίμενα ότι θα φτάσει μέχρι εδώ, ότι θα μπω φυλακή! Συνέχισα να εργάζομαι, μέχρι που στείλανε το ΦΕΚ και τότε με διώξανε. Κανένας δεν ήξερε αυτό το διάστημα τι συμβαίνει, ντρεπόμουνα… Στο Εφετείο εξήγησα για ποιο λόγο το έκανα, ζήτησα συγγνώμη, λέω «Συγγνώμη, δεν ήξερα ότι είναι τόσο μεγάλο αδίκημα… Δώστε μου μια δεύτερη ευκαιρία, δεν έχω ξαναδώσει δικαίωμα». Στο Εφετείο είχα πάρει και το απολυτήριο, οπότε τους είπα «Ορίστε, έχω πάρει και το απολυτήριο, αν το ήξερα και τότε θα πήγαινα. Δώστε μου μια δεύτερη ευκαιρία». Μόλις άκουσα 10 χρόνια κάθειρξη, τα ‘χασα, κοιτούσα γύρω – γύρω, λέω «Άκουσα καλά;», η κόρη μου φώναζε «Γιατί το κάνετε αυτό στη μαμά μου; Σας παρακαλώ δώστε της μια δεύτερη ευκαιρία, το έκανε για εμάς!» Και έτσι πήγα στη φυλακή. Χάνεις την αξιοπρέπειά σου…
Είπατε σε μία συνέντευξή σας ότι οι περισσότερες συγκρατούμενές σας ήταν φυλακή για οικονομικούς λόγους…
Ναι, για οικονομικά 8 στις 10. Δύο κοπέλες μου έδωσαν πολλή δύναμη! Από εκεί πήρα πολλή δύναμη! Θες να νιώσεις σιγουριά, να μη νιώθεις μόνος σου, μέσα στη φυλακή. Γιατί είσαι μακριά από την οικογένειά σου, είσαι μόνος σου στη φυλακή, φοβάσαι… Αυτές μου έδωσαν δύναμη!
Και μέσα στη φυλακή, πήγατε στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας!
[Για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης χαμογελάει] Ναι! Ήταν πολύ καλοί και οι καθηγητές και οι καθηγήτριες και φέρονται πολύ καλά σε όλες τις συμμαθήτριες… Μας σέβονταν… Ξεχνιόμασταν! Πήγαινες στο σχολείο και ξεχνιόσουνα, αλήθεια! Πήγαινα στο σχολείο και κάποιες φορές ξεχνιόμουνα ότι ήμουν στη φυλακή!
Τα μηνύματα αλληλεγγύης πως έφταναν σε εσάς μέσα στη φυλακή;
Από την κόρη μου, το γιο μου, τον άντρα μου… Και μου το έλεγαν κι εγώ δεν πίστευα… Δεν το περίμενα τόση υποστήριξη! Νόμιζα ότι η κόρη μου υπερβάλει για να με εμψυχώσει… Κι όμως ήταν αλήθεια! Δεν την περίμενα την υποστήριξη του κόσμου, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου… Και τους ευχαριστώ πάρα πολύ! Το έχω πει και θα το λέω συνέχεια, τους ευχαριστώ πάρα πολύ!
Η αντίδρασή σας όταν μάθατε την παρέμβαση του Αρείου Πάγου;
Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ! Είδα τη νύχτα με τα μάτια που λένε! Δεν το περίμενα, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μέχρι που βγήκα έξω, δεν το περίμενα, έλεγα «πατάω χώμα!» Οι συγκρατούμενές μου χάρηκαν πάρα πολύ! Όταν ακούσαμε ότι αποφυλακίζομαι ήρθαν με φιλούσαν, μου μάζεψαν τα πράγματα, το κρεβάτι, τα ρούχα, όλα! Χάρηκαν!
Και οι πρώτες μέρες μετά την αποφυλάκιση;
Κατ’ αρχήν ξυπνούσα κάποια βράδια και νόμιζα ότι κοιμόμουν ακόμα στο κελί. Κοιτούσα γύρω και προσπαθούσα να προσαρμοστώ, να δω «Είμαι στο κρεβάτι μου, δεν είμαι;» Τον πρώτο καιρό δεν έβγαινα έξω, για δυο – τρεις βδομάδες δεν μπορούσα να βγω. Γιατί πήρε τόση δημοσιότητα, ντρεπόμουνα, μη βρεθεί κάποιος και μου πει… Είχα διάφορα στο μυαλό μου… Τα συναισθήματά μου ήταν μπερδεμένα. Άργησα να βγω έξω. Ψυχολογία…, δεν ήμουν καλά, καθόλου καλά…, γιατί εντάξει η φυλακή, είναι φυλακή…
.
