Μέσα στη ροή των πολιτικών γεγονότων μιας κοινωνίας που καταρρέει, η αθωωτική απόφαση για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου μετά από 14 χρόνια, πέρασε σαν δεύτερη είδηση και έδωσε γρήγορα την θέση της σε άλλες ειδήσεις της επικαιρότητας. Η ίδια η δίκη άλλωστε δεν απασχόλησε ούτε για ένα 24ωρο τα ηλεκτρονικά ή έντυπα μέσα ενημέρωσης. Η σπουδή αυτή δηλώνει την πρόθεση της αστικής εξουσίας να ξεχαστεί η σκανδαλώδης δικαστική απόφαση, αλλά και η ίδια η υπόθεση.
Στις 16 Δεκεμβρίου το εφετείο Αθηνών αθώωσε τους τελευταίους 24 κατηγορούμενους για το έγκλημα της αρπαγής από τον ελληνικό λαό τουλάχιστον 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, ενώ 65 δισεκατομμύρια βγήκαν στο εξωτερικόi. Ανάμεσα στους κατηγορούμενους, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβοι, ιδιοκτήτες μεγάλων τουριστικών μονάδων, χρηματιστές κλπ. Σκάνδαλα στο χρηματιστήριο συμβαίνουν συχνά, άλλωστε ο συγκεκριμένος θεσμός έχει όλες τις προϋποθέσεις να παράγει σκάνδαλα, είτε με τις εισηγμένες εταιρείες είτε με τις χρηματιστηριακές. Κλασικό τέχνασμα η παραπληροφόρηση των επενδυτών με στόχο τη χειραγώγησή τους σε τέτοια κατεύθυνση ώστε να γίνεται τεχνητή αύξηση της τιμής συγκεκριμένων μετοχών.
Όλα αυτά όμως ωχριούν μπροστά στο σκάνδαλο που αφορούσε στο κραχ του χρηματιστηρίου που έγινε τον Σεπτέμβριο του 1999 (6.355 μονάδες) και συνεχίστηκε με συνεχή πτώση του Γ.Δ. μέχρι το 2003 (1.653,05 μονάδες στις 06/02/2003). Χρόνος εκκίνησης της «κλοπής του αιώνα», όπως σωστά χαρακτηρίστηκε, ήταν το 1996 με τον Γ.Δ. στις 870 μονάδες.
Το σκάνδαλο του Χρηματιστήριου, όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται, είναι η μεγαλύτερη οικονομικοπολιτική απάτη που έγινε στη χώρα μας, γιατί ενέπλεξε 1.500.000 πολίτες, οι οποίοι έχασαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ολόκληρες περιουσίες. Παρασυρμένοι από τη μεθυστική μελωδία του «λαϊκού καπιταλισμού», την ορχήστρα του οποίου αποτελούσε η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚii (Σημίτης, Παπαντωνίου, Λαλιώτης κλπ), ο Τύπος, μεγαλοεπιχειρηματίες, χρηματιστές, διεθνείς οίκοι αποτίμησης και τραπεζίτες με τη συναίνεση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης της ΝΔiii.
Με το εφεύρημα του «λαϊκού καπιταλισμού» η αστική τάξη ντόπια και ξένη και οι ακόλουθοί της, αφαίμαξαν από τον ελληνικό λαό τις οικονομίες του, μεταγγίζοντάς τες στις τσέπες των επιτήδειων. Όταν, μάλιστα, το χρηματιστήριο άρχισε να καταρρέει, καθώς η «κλοπή του αιώνα» είχε αποκαλυφθεί, δεν δίστασαν να σπρώξουν και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο. Τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν πάνω από το 65% του κεφαλαίου τους την περίοδο 2000 – 2003 περίπου 1 τρισεκατομμύριο δραχμές (περίπου 3.000.000.000 ευρώ), καθώς ο Γ.Δ. κατρακύλησε από τις 6.355 μονάδες τον Σεπτέμβριο του 1999 στις 1.653,05 μονάδες στις 06/02/2003. Απώλειες που έγιναν μεγαλύτερες με το χρηματιστηριακό κραχ λόγω της οικονομικής κρίσης τα τελευταία χρόνια, αλλά και τις τεράστιες μίζες για τα δομημένα ομόλογα.
Το οικονομικό στέγνωμα όμως των ανθρώπων που εγκλωβίστηκαν από τις σειρήνες της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, δεν αποθάρρυνε την αστική συμμορία που αδιαφορώντας για τις δραματικές επιπτώσεις της ληστείας στους εγκλωβισμένους σε ένα χρηματιστήριο που καταρρέει, τριπλασιάζει το ποσό που μπορεί να δανειστεί κάποιος για να παίξει στο χρηματιστήριο, από 5.000.000 δρχ. σε 15.000.000, πολλαπλασιάζοντας τις αρνητικές επιπτώσεις! Ταυτόχρονα, απελευθέρωσαν τους όρους για τη δανειοδότηση των χρηματιστηριακών εταιρειών. Ειδικά οι αποφάσεις αυτές, συνδέονται με τον Λουκά Παπαδήμο, υποδιοικητή της Εθνικής Τράπεζας και μετέπειτα μνημονιακό πρωθυπουργό το Νοέμβριο του 2011, με τρικομματική στήριξη ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ.
Αντί, όμως, να απολογηθούν στον ελληνικό λαό ή έστω στην αστική δικαιοσύνη οι επιχειρηματίες, εφοπλιστές, χρηματιστές και τραπεζίτες, με περισσή αναίδεια δηλώνουν δια στόματος Σημίτη «ας πρόσεχαν» (Καθημερινή 23-04-03). Δίπλα στην αναιδή δήλωση του Σημίτη, «πνευματικοί» άνθρωποι, «δούλοι παχιοί» της αστικής διανόησης, όπως ο πολύς καθηγητής χρηματοοικονομικών του πανεπιστημίου Πειραιά, Νίκος Φίλιππας, αρθρογραφούν με θέμα την «αγελαία συμπεριφορά των επενδυτών», που ενοχοποιούνται, γιατί ληστεύθηκαν! Η περιφρόνηση των αστών διανοούμενων στη λαϊκή μάζα σε όλο της το μεγαλείο. Σίγουρα η αστική τάξη δεν θα τα κατάφερνε τόσο καλά αν δεν είχε τη θεωρητική καθοδήγηση τέτοιων «επιστημόνων» για το πώς θα οδηγήσει το κοπάδι των αφελών στο χρηματιστήριο για κούρεμα.
Όλος αυτός ο εσμός που αθωώθηκε ή δεν παραπέμφθηκε καν στα δικαστήρια, δεν αποτελεί την εξαίρεση της αστικής κοινωνίας, αλλά την ιθύνουσα τάξη της. Η αστική τάξη αδιαφορεί για την παραγωγική διαδικασία που στοχεύει στην υπεραξία, όταν μπορεί να αρπάξει τον κοινωνικό πλούτο παρακάμπτοντάς την. Η ολοκλήρωση του σκανδάλου του χρηματιστήριου με ένα δικαστικό σκάνδαλο, όπως αυτό της αθώωσης, συμπληρώνει τους αστικούς θεσμούς, που συμμετέχουν στην κλοπή και δεν αποτελεί παρέκκλιση από την κανονικότητα, όπως θεωρούν συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι της ρεφορμιστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) ή ακόμη και χώροι με πατριωτικές – εθνικιστικές αναφορές (Καζάκης).
Άλλωστε το «εθνικό λαμόγιο», που χαρακτηρίστηκε και σαν «εθνικός ευεργέτης», ο Ανδρέας Συγγρός, είναι ο πρώτος διδάξας για το πως μπορεί κανείς να κλέψει τον λαό, με υπερτιμημένες μετοχές, πλασάροντας έντεχνα ψεύτικη χρυσόσκονη, πάνω σε υπολείμματα του ορυχείου του Λαυρίου το 1870. Η μετέπειτα επιβράβευση του από τον Βασιλιά Όθωνα, με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος και με το Μεγαλοσταυρό του Β΄ Τάγματος του Σωτήρος από τον Βασιλιά Γεώργιο Α, θυμίζει την ανάλογη σύγχρονη βράβευσηiv του εφοπλιστή Παντελή-Ελευθέριου Κολλάκη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια το 2007 (με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος), ενώ ήταν ήδη κατηγορούμενος για την κλοπή του χρηματιστηρίου.
Στο απόγειο της καπιταλιστικής κρίσης όπου καθημερινά οι απόκληροι της κοινωνίας καταστρέφονται, τέτοιες αποφάσεις μας γεμίζουν οργή. Απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία του αφρού της αστικής τάξης (πολιτικού και οικονομικού) που είναι υπεύθυνοι για την «κλοπή του αιώνα». Δεν έχουμε αυταπάτες όμως: τη σωρευμένη «κόπρο του Αυγεία» της αστικής δικαιοσύνης και πολιτικής μόνο οι εξεγερμένοι εργάτες και ο φτωχός λαός μπορούν να καθαρίσουν.
Αβραμίδης Κώστας
