Κάτω από τη μάσκα υπάρχει ένα χαμόγελο
Locomotiva
To πλοίο Βουνό (Λα Μοντάνια) έχει ξεκινήσει από τις 3 Μαΐου πλέοντας προς την Ευρώπη. Πρώτος σταθμός, για ανεφοδιασμό, η Κούβα, το λιμάνι του Σιενφουέγος (από το όνομα του επαναστάτη ηγέτη της κουβανικής επανάστασης). Εκατοντάδες και χιλιάδες συλλογικότητες και ατομικότητες στην Ευρώπη κινητοποιούνται για να υποδεχθούν την αντιπροσωπεία των Ζαπατίστας στον «παλιό κόσμο» – στον κόσμο που εξαπέστειλε την αποικιοκρατία για να κατακτήσει και να εξανδραποδίσει τον κόσμο των αυτοχθόνων. Παρακάτω δημοσιεύουμε το κείμενο της συλλογικότητας locomotiva cooperativa.
Τι χρονιά είναι αυτή που οι Ζαπατίστας βγαίνουν από τη ζούγκλα τους για να επιδράμουν στη χειμαζόμενη από τον κορονοϊό και την αυταρχία Ευρώπη. Επιδρομή στη γενέτειρα του καπιταλισμού και της αποικιοκρατίας, με ό,τι καινούργιο μπορούν να φέρουν, όχι σαν σκλάβοι, όχι σαν κατεκτημένοι, αλλά σαν ελεύθερες επαναστατημένες υπάρξεις. Φέρνουν την ελπίδα και το χαμόγελο – όχι κάποια μεταφυσικού τύπου ελπίδα από αυτές που μας συνηθίζουν οι παπάδες και οι πολιτικοί κάθε τόσο… Όχι, μιλάμε για την ελπίδα που φέρνει το παράδειγμα του ανθρώπου που ο ίδιος χτίζει με σκληρή δουλειά. Του μικρού ανθρώπου, που από γονατιστός σηκώθηκε επιτέλους στα πόδια του και πλέον δεν του φαίνονται γίγαντες οι μεγάλοι αυτού του κόσμου, αλλά όπως αληθινά είναι, ανθρωπάκια που ζουν από τη δυστυχία και την καταστροφή του πλανήτη. Το ΄94 λοιπόν μας χαρίσανε ένα χαμόγελο κάτω από την μάσκα που φοράν οι Ζαπατίστας, που τίποτα δεν το έχει πάρει πίσω μέχρι τώρα,σε αντίθεση με τις καταθλιπτικές και ανέκφραστες μάσκες που μας έχουν επιβάλει σήμερα σε όλον τον πλανήτη!… Οι Ζαπατίστας δίνουν ένα άλλο παράδειγμα που δεν ψάχνει απλά μιμητές, αλλά ανθρώπους με φαντασία που παλεύουν για ελευθερία και αξιοπρέπεια και καλούν τον καθένα να πάρει το φορτίο που του αναλογεί, για μια ζωή χωρίς δούλους και αφεντικά.
Έτσι, γίνεται δυνατό να βρεθεί ένας εξεγερμένος αγρότης ινδιάνος από τη ζούγκλα της Lacandona μ’ έναν εργάτη που ζητά τα δικαιώματά του στη ζούγκλα της ασφάλτου, στην Αθήνα της Ε.Ε. Τι ενώνει δύο απομακρυσμένες ηπείρους; Τι ενώνει δύο λαούς; Δύο καταπιεσμένους;
Πρώτα απ’ όλα είναι η πάλη τους απέναντι στον κοινό εχθρό, που είτε στην Ελλάδα, είτε στο Μεξικό, όσα πρόσωπα και ν’ αλλάζει, είναι ο ίδιος. Είναι το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, που μες στην πιο βαθιά του κρίση από τη δεκαετία του ’30 (που όλοι θυμόμαστε ή διαβάσαμε τι έφερε) φτωχοποιεί, καταπιέζει όλες τις εκμεταλλευόμενες τάξεις και λαούς, και στην τελική, καταστρέφει τον ίδιο τον πλανήτη, από τον οποίο εξαρτάται η ίδια μας η ζωή. Ταυτόχρονα, η παγκοσμιοποίηση της επίθεσης του κεφαλαίου φέρνει και την παγκοσμιοποίηση των αγώνων και κάθε μικρή νίκη, όσο απομακρυσμένη και αν φαίνεται τοπικά, επιδρά πλανητικά και εμπνέει άλλους αγωνιστές. Δεν είναι λοιπόν μια απλή αίσθηση αλληλεγγύης, αλλά μια πραγματικότητα αντίστασης, που την γεννά το ίδιο το (νεοφιλελεύθερο ή νεοκεϋνσιανό αλλά πάντα «εκσυγχρονιστικό») σύστημα των ολιγάριθμων εταιριών που κυβερνούν τον πλανήτη (όχι χωρίς αντιφάσεις, αντιθέσεις και εθνικισμούς που κινδυνεύουν να αιματοκυλήσουν μια και καλή τον κόσμο).
Δεύτερο είναι οι οριζόντιες διαδικασίες βάσης, ο συμβουλιακός χαρακτήρας της πραγματικής εργατικής δημοκρατίας και της αγροτικής κομμούνας. Η πλήρης και εκτενής συζήτηση των θεμάτων από τη συνέλευση, η συνδιαμόρφωση, η αμεσότητα και η ανακλητότητα του οποιουδήποτε αντιπροσώπου (ο οποίος αλλάζει ανά τακτά έτσι κι αλλιώς χρονικά διαστήματα) που εξουσιοδοτείται να μεταφέρει μόνο τη γνώμη της συνέλευσης, είναι μερικά ακόμα κοινά σημεία που βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι όλης της κοινής ιστορίας των καταπιεσμένων που έχει διαστρεβλωθεί και ακυρωθεί από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς μέσα στο ίδιο το εργατικό και απελευθερωτικό κίνημα.
Είναι ξεκάθαρο και για μας όσο και για αυτούς, ότι δεν μπορείς να νικήσεις μακροπρόθεσμα αν χρησιμοποιείς τις ίδιες μεθόδους με τον αντίπαλο σου, πόσο μάλλον σ’ ένα παιχνίδι που έχει δημιουργήσει ο ίδιος και έχει θέσει αυτός τους κανόνες. Είμαστε ενάντια σε κάθε ιεραρχία και δομή που διαιρεί τους ανθρώπους και τους αγωνιστές σε αυτούς που αποφασίζουν και σε αυτούς που εκτελούν υπάκουα τις αποφάσεις. Να πούμε ότι η αυτοοργάνωση από μόνη της δεν μας λύνει όλα τα προβλήματα, μπορούμε έτσι όμως να μάθουμε ένα κερδίζουμε και να χτίζουμε, και όχι απλά να διαμαρτυρόμαστε ή να συμβουλεύουμε τους κονφορμιστές γραφειοκράτες «ηγέτες» της ταλαίπωρης τάξης μας.
Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν είναι αλάνθαστος, ούτε κατέχει την σοφία, αλλά μέσα από τη διαλεκτική της πράξης που ο καθένας τη νιώθει και δική του αφού την έχει συνδιαμορφώσει, καλείται να συζητήσει εκ νέου τα αποτελέσματά της, να κάνει την συλλογική αυτοκριτική του και να προχωρήσει μπροστά. Εκεί ακριβώς, κάθε ιστορική εμπειρία των μαζών έχει τη δική της αξία και βγάζεις τα συμπεράσματά σου και μέσα από τις ήττες και τις αποτυχίες (όσο και από τις νίκες) ενός παγκόσμιου ορίζοντα γεγονότων και όχι μόνο από την δική σου εμπειρική ύπαρξη, που δεν αρκεί από μόνη της. Εκεί, έτσι κι αλλιώς, γίνεται πιο αναγκαία από ποτέ μια διαρκής δικτύωση και οργάνωση σε διεθνές επίπεδο των «από κάτω».
Η τάξη μας και όλα τα καταπιεσμένα, ταπεινωμένα, εκμεταλλευόμενα όντα, δεν χρειάζονται σωτήρες. Έχουν βρεθεί πολλοί που πήγαν να μας… σώσουν! Μας λείπει η συνεννόηση μεταξύ μας, να αποφασίζουμε όλοι μαζί για εμάς στην πάλη μας για την ελευθερία…
Καταλαβαίνουμε ότι πολλές αντιφάσεις των εργατικών κολλεκτίβων και συνεταιρισμών δεν μπορούν να ξεπεραστούν παρά μόνο σε μία κοινωνία που την εξουσία την έχουν οι συνεταιρισμένοι παραγωγοί, μια κοινωνία γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης. Πάντως θα θέλαμε να αναπτύξουμε περαιτέρω θέματα που έχουν θιχτεί και στην ίδια μας τη συνέλευση, για παράδειγμα, σε σχέση με το πώς μπορούμε ή σε τι βαθμό να στηρίζουμε εναλλακτικά προϊόντα και οικονομίες (όπως των Ζαπατίστας) παραμένοντας ανταγωνιστικοί σε μια αγορά που αν δεν είσαι ανταγωνιστικός θα σε «σβήσουν» από τον χάρτη. Ή τι μας έχει μάθει γενικά αυτή η εμπειρία που έχουμε ζήσει. Κατανοούμε όμως ότι αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα, που ίσως δεν είναι της ώρας να ανοιχτεί εδώ. Επίσης μπορούμε να διαθέσουμε και το φυσικό χώρο της Λοκομοτίβας για διάφορες εκδηλώσεις δια ζώσης ή μέσω του ιντερνετικού μας σταθμού για να μάθουμε περισσότερα από τη ζαπατίστικη εμπειρία και να αναπτύξουμε και τους δικούς μας προβληματισμούς.
Συντροφικά,
Εργατική κοοπερατίβα ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ
