Του Νίκου Λέκκα
1991 νομίζω. Και τότε οι έφηβοι ανακάλυπταν τον κόσμο μέσα στα βρωμερά σφαιριστήρια. Όσα και αν διέθετε το χωριό τους. Τότε είχε απομείνει ένα βρωμερό, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά είχε να πέσει εξαερισμός από το φεγγίτη και σφουγγάρισμα κάτι χρόνια. Και ο ιδιοκτήτης τραγουδιάρης, που δεν ξέρω αν πήρε σβάρνα τα σκυλάδικα της επαρχίας, πάντως δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει δίσκο, τότε που θεϊκοί δισκατζήδες, περί της πλατείας Ομονοίας είχαν την τρώγλη τους – έδρες. Τι αριστουργήματα έβγαλε η δισκογραφική Hellas ούτε που λέγεται, αλλά αυτός δεν. Θεωρούσε τον εαυτό του παραπάνω από τον Καφάση, και φυσικά ηθοποιός δεν ήταν, όποτε σκηνική παρουσία μηδέν, και δεν έβαφε κόκκινα τα μαλλιά του. Και καλλιτεχνικό διέθετε, γιατί το κανονικό είχε κάτι από ερίφιο, και με το καλλιτεχνικό, που η κόρη του το υιοθέτησε, βγήκε Miss, κάπου εκεί κοντά στην χρονολογία και ο πατήρ, αμφιβάλω αν χτύπησε κανένα μαγαζί στην Αθηνών – Λαμίας. Πάντως φτιάχτηκε και μετά από σφαιριστηριάς έγινε καφετζής. Είχε και γκομενίτσα, που ούτε σου έμενε, ούτε έμεινε. Αλλά και το σφαιριστήριο και το καφενείο, η αστραφτερή γοητεία της σκοτεινιάς σε λούμπεν εκδοχή.
Αλλά στην υπόγα έγινε η αποκάλυψη, που στα μάτια όλων μας, εκτός από μάγκικη εθεωρείτο και φυσιολογική και ως ένα σημείο μαγική. Η μπάρα στο βάθος, με ετοιμόρροπα σκαμπό, ψυγείων παγωτών με «κράκουλο» τις Amstel. Και φυσικά στα ράφια, Johnny, Catty, Vat 69 και τι πρωτοτυπία και Canantian. Αλλά οι θαμώνες ήταν η κοινωνιολογική μελέτη. Φουμαδόροι και άλλα προϊόντων εκτός του Malboro μαλακού, καθότι νέοι, μαύρο παντελόνι, πουκάμισο με αλυσίδα χρυσή από μέσα, μαύρα σκαρπίνια, και απαραίτητα άσπρη κάλτσα πετσετέ και οπαδοί του Μάκη, ο «γύφτος» ήταν για τα μεθύσια. Και φυσικά οπαδοί του Παναθηναϊκού, κάποιοι του Ολυμπιακού, οι τουρκοφερμένοι μη αποδεκτοί και δακτυλοδεικτούμενοι, με τα απαραίτητα δεν σε όλα, που σαν το δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν. Ναι σε όλα. Ναι στο γάμο, ναι στην κανονικότητα και ναι στα συμπεθεριά. Και την κρυπτoομοφυλία τους, που σ’ αυτά τα μέρη παίζει σχεδόν αποκλειστικά, την επισκίασε η συμπεριφορά, που εκτός ότι μόνο στη Λεωφόρο Συγγρού εκδηλώθηκε με κάτι το ντεμί, η προοδευτικότητά τους που ως νέοι δήλωναν, ενάντια στο κατεστημένο, που πάντα το εξυπηρετούσαν με τις πατριαρχικές θεωρίες τους και ιδέες, ήταν ο μόνος σίγουρος δρόμος.
Αλλά αυτός ο δρόμος δεν εμπεριέχει ποτέ την ασφάλεια, μόνο τις μικροαστικές αντιλήψεις εξυπηρετεί, που αυτές και αν δεν δημιουργούν πρόβλημα. Ένα πρόβλημα σχεδόν άλυτο, που εκτός από το βόλεμα αποσκοπεί και στο κέρδος, αλλά με αυτήν την έννοια, ο άνθρωπος δεν πρέπει να ασφαλιστεί ποτέ, ούτε να χορτάσει ποτέ με την φυσιολογική του σημασία, όχι αυτό που εννοούμε πια, ως πενία του μυαλού και της ψυχής δεν πρέπει να κορεστεί ποτέ, πάντα πρέπει να υπάρχει μια αέναη αναζήτηση για το παραπάνω, γιατί αν επέλθει ο κορεσμός μπαίνεις στη διαδικασία να απαντήσεις στο βασανιστικότερο ερώτημα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στο εαυτό του, εφόσον έχει πει, ε και… και η κάθε είδους αυτοκτονία είναι κοντά. Αλλά αντίθετα ως άνθρωπος να προσδοκά το παραπάνω, το αποκαλούμενο ανέφικτο με ουμανιστικά κριτήρια μόνο, γιατί σκοπός είναι η προσφορά όχι η ζήτηση.
Αλλά το μόνο που μπορώ να σας πω σύντροφοι, εμείς καλά κάναμε και διαβάσαμε ορθά λέξεις και έννοιες πρωταρχικές, και ας μας λένε αιρετικούς. Γι’ αυτό μπορούμε να είμαστε όμορφοι, και είμαστε, να ποζάρουμε σε καθρέπτες ακόμα και παραμορφωτικούς και να εξακολουθούμε να μην αλλοιωνόμαστε, όσο και αν τα χρόνια περνούν, και όσο τα φετίχ που είχαμε ή έχουμε ως αλάτι στη ζωή, μόνο από τους δικούς μας δεν ήταν κατακριτέα. Γιατί εμείς σύντροφοι έχουμε το σθένος, τη θέληση και μπορούμε. Γιατί τον αγαπήσαμε το λαό πανάθεμα, όσο σκάρτα και αν τους βγήκε η όποια διαπαιδαγώγηση, με τις όποιες μεγαλομανίες είχαν αυτοί και οι διάδοχοί τους. (και φυσικά σύντροφοι το rock δεν ήταν το παν, για όλους τους τύπους, τότε που οι μουσικές ταυτότητες είχαν λόγο ύπαρξης, σήκωναν τοίχους και έβαζαν τους ανθρώπους σε χαρακώματα)
Κορωπί 4/6/21 μεσημέρι
