Ο Απρίλιος του 2025 έφερε μια ανατριχιαστική σύγκλιση αυταρχισμού, ιμπεριαλιστικής πολιτικής και ξενοφοβικής καταστολής. Η απόφαση του προέδρου του Ελ Σαλβαδόρ, Ναγίμπ Μπουκέλε -με την “ευγενική” υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ- να φυλακίσει τον κάτοικο ΗΠΑ Κιλμάρ Αμπρέγκο Γκαρσία στο σωφρονιστικό “κατάστημα” CECOT,1Το Κέντρο Φυλάκισης της Τρομοκρατίας (ισπανικά: Centro de Confinamiento del Terrorismo, γνωστό και ως CECOT) είναι μια φυλακή μέγιστης ασφαλείας στο Τεκολούκα, Ελ Σαλβαδόρ. Η φυλακή κατασκευάστηκε στα τέλη του 2022 στο πλαίσιο μιας εκτεταμένης επιχείρησης κατά των συμμοριών στη χώρα. Η κυβέρνηση του Ελ Σαλβαδόρ άνοιξε τη φυλακή στα τέλη Ιανουαρίου 2023 και ξεκίνησε να φιλοξενεί κρατούμενους τον επόμενο μήνα. δεν αποτελεί απλώς ένα διπλωματικό ατόπημα. Πρόκειται για την αποκάλυψη της διαρκούς μετάλλαξης του αμερικανικού κράτους σε ένα όλο και πιο αυταρχικό καθεστώς με έναν φασιστοειδή βοναπάρτη επικεφαλής, και του Ελ Σαλβαδόρ σε πεδίο δοκιμής νεοαποικιακής, εξαγόμενης καταστολής. Η εργατική τάξη οφείλει να δει το επεισόδιο αυτό όχι ως μεμονωμένη προσβολή των «αστικών ελευθεριών», αλλά ως ένα ακόμη μέτωπο στον παγκόσμιο ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου κατά των μεταναστών, της εργασίας και των δημοκρατικών πόθων των καταπιεσμένων.
Φυλακή για την “Αυτοκρατορία”
Η κοινή συνέντευξη Τύπου στον Λευκό Οίκο στις 15 Απριλίου, όπου ο Μπουκέλε και ο Τραμπ αντιμετώπισαν τις ανησυχίες περί ανθρώπινων δικαιωμάτων και συνταγματικής τάξης με θυμηδία, αποτελεί σημείο καμπής. Αποκαλύπτει όχι μόνο τη διαθεσιμότητα του Μπουκέλε να λειτουργήσει ως τοπικός δεσμοφύλακας των συμφερόντων των ΗΠΑ, αλλά και τη στρατηγική του Τραμπ να παρακάμψει τους νομικούς περιορισμούς στο εσωτερικό εξάγοντας την κρατική βία στο εξωτερικό. Εδώ, η λογική του εγκλεισμού, ως βασικό εργαλείο της ιμπεριαλιστικής εξουσίας, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο.
Ο Κιλμάρ Αμπρέγκο Γκαρσία, κάτοικος ΗΠΑ επί 14 συναπτά έτη, συνελήφθη, απελάθηκε και φυλακίστηκε στα μέσα Μαρτίου βάσει κατηγοριών τόσο ανυπόστατων, που ακόμη και η ICE [= Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων των ΗΠΑ] τις απέδωσε εκ των υστέρων σε ένα απλό «διοικητικό λάθος». Κι όμως, ακόμη και μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, στις 10 Απριλίου, που απαιτούσε την επιστροφή του, η διοίκηση Τραμπ και το καθεστώς Μπουκέλε αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Η ομάδα Τραμπ επικαλέστηκε το ρητορικό τέχνασμα της λέξης “διευκόλυνση” αντί “υλοποίηση” στην απόφαση του Δικαστηρίου για να αιτιολογήσει την αδράνεια – ταχυδακτυλουργία χαρακτηριστική τής συνεργασίας μεταξύ των αστικών θεσμών και της εκτελεστικής εξουσίας για την καταστρατήγηση της ίδιας της «δικαιοσύνης».
Αυτό δεν είναι απλώς μια νομική διαφωνία· είναι η ανασύνθεση της διεθνούς ταξικής εξουσίας. Η εξαγωγή των μεταναστευτικών κρατήσεων από τον Τραμπ και η συμμαχία του Μπουκέλε με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό συγκροτούν ένα νέο μέτωπο στον πόλεμο κατά της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Η διαβόητη φυλακή CECOT, γνωστή για την απανθρωπιά της, τον συνωστισμό και την καταστολή (όπου άνθρωποι κρατούνται ακόμα και για… τατουάζ), δεν είναι πλέον απλώς σωφρονιστικό ίδρυμα – είναι παραρτηματική υποδομή της ICE.
Βοναπαρτισμός εντός και εκτός
Όπως περιέγραψε ο Λέον Τρότσκι στον «Αγώνα κατά του Φασισμού στη Γερμανία», η αστική τάξη, εν καιρώ κρίσης, καταφεύγει σε αυταρχικές λύσεις για να διασώσει την εξουσία της. Ο φασισμός είναι η κινητοποίηση από την κυρίαρχη τάξη όχι μόνο των δυνάμεων του κράτους, αλλά και των διαλυμένων από την κρίση μικροαστικών μαζών σε πόλεμο για την καταστροφή της εργατικής τάξης ως τάξης.
Στην επιστροφή του Τραμπ στην εξουσία, η αμερικανική αστική τάξη δεν βρήκε ένα κλασικού τύπου φασιστικό μαζικό κίνημα, αλλά έναν εκτελεστικό Βοναπάρτη ικανό να κυβερνά υπεράνω θεσμών, ισορροπώντας μεταξύ κεφαλαιοκρατικών μερίδων, ενώ εξαπολύει πόλεμο κατά μεταναστών, εργατών και καταπιεσμένων.
Ο στοχευμένος διωγμός του Κιλμάρ Αμπρέγκο Γκαρσία φανερώνει τον ευκρινώς ταξικό χαρακτήρα της καταστολής. Δεν είναι απλώς μετανάστης· είναι και εργάτης. Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει και η κοινωνική ανισότητα οξύνεται, η κυρίαρχη τάξη βασίζεται όλο και περισσότερο στην κρατική βία για να τιθασεύσει την ανυπακοή και να εκτρέψει την προσοχή από τα αδιέξοδα του ίδιου του καπιταλισμού.
Ο Μπουκέλε, από την άλλη, επιτελεί τον ρόλο του υπο-ιμπεριαλιστή ισχυρού άντρα, μιας γελοιογραφικής εκδοχής του «κουλ δικτάτορα» που προσελκύει επενδύσεις ξεπουλώντας τον λαό και τη χώρα του ως αναλώσιμα αγαθά. Με τη φυλάκιση μεταναστών και αντιφρονούντων σε ιδιωτικά ιδρύματα, το Ελ Σαλβαδόρ χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ ενώ φιμώνει την εσωτερική αντιπολίτευση. Οι συνταγματικές του παραβιάσεις -συμπεριλαμβανομένης της παράνομης υποψηφιότητας για επανεκλογή- γίνονται αποδεκτές, ακόμη και επαινούνται από τον Τραμπ και τη δεξιά των ΗΠΑ, γιατί εξυπηρετεί το πρόγραμμά τους.
Κρίση Νομιμοποίησης
Η υπόθεση Αμπρέγκο Γκαρσία αποκαλύπτει επίσης την οξεία συνταγματική κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με τα δικαστήρια διστακτικά να αμφισβητήσουν την περιφρόνηση του Τραμπ και την εκτελεστική εξουσία να χλευάζει ανοιχτά τη δικαστική, παρατηρούμε τη διάβρωση των υποτιθέμενων «ισορροπιών και αντίβαρων» της αστικής δημοκρατίας. Όμως οι θεσμοί αυτοί δεν είναι ουδέτεροι. Όπως μας υπενθυμίζει ο Τρότσκι, εξυπηρετούν ταξικά συμφέροντα – και εν καιρώ κρίσης, υποτάσσονται πρόθυμα στην εκτελεστική εξουσία, αρκεί να εξασφαλίζεται η σταθερότητα του κεφαλαίου.
Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να υποβαθμίσει τη διατύπωσή του από “υλοποίηση” σε “διευκόλυνση” δεν είναι απλό γλωσσικό ολίσθημα. Είναι σύμπτωμα του θεσμικού φόβου και της συνενοχής. Και την ίδια στιγμή, αποφάσεις όπως η άρση της απαγόρευσης για ταχύτατες απελάσεις μεταναστών στο Ελ Σαλβαδόρ, δείχνουν ότι τα δικαστήρια δεν είναι απλώς θεατές – είναι μηχανισμοί που διευκολύνουν τη διολίσθηση στον αυταρχισμό.
Ο Ρόλος της Εργατικής Τάξης
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι νομικιστική. Τα δικαστήρια δεν θα μας σώσουν. Η μόνη δύναμη ικανή να ανακόψει αυτή την αυταρχική πορεία είναι η οργανωμένη εργατική τάξη. Η υπόθεση του Αμπρέγκο Γκαρσία πρέπει να αποτελέσει σημείο συσπείρωσης για φοιτητές, μετανάστες, εργάτες και αγωνιστές που κατανοούν ότι ο πόλεμος του Τραμπ κατά των μεταναστών είναι πόλεμος κατά ολόκληρης της εργατικής τάξης.
Πρέπει να απαιτήσουμε τα συνδικάτα να πάψουν να εκδίδουν απλώς ανακοινώσεις και να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις, απεργίες και διαδηλώσεις για την απελευθέρωσή του. Τα πανεπιστήμια να υπερασπιστούν τους διεθνείς φοιτητές τους. Οι κοινότητες να αντισταθούν στις εφόδους της ICE και στην επέκταση των δομών κράτησης, είτε στο Τέξας είτε στο Ελ Σαλβαδόρ. Πρόκειται για εργατικό ζήτημα, και το εργατικό κίνημα πρέπει να σταθεί στο ύψος του. Σε αντιστοιχία με το κάλεσμα του Τρότσκι σε ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης κατά του φασισμού, πρέπει τώρα να οικοδομήσουμε ενότητα στη δράση, πέρα από σύνορα και ιθαγένειες. Ο αγώνας για την ελευθερία του Αμπρέγκο Γκαρσία είναι αγώνας για δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα – και κατά της μετατροπής του κράτους σε όργανο τρόμου.
Χωρίς Σύνορα στον Αγώνα
Ο Τραμπ και ο Μπουκέλε έχουν κάνει σαφές ότι η συμμαχία τους είναι συμμαχία κεφαλαίου, αυταρχισμού και ρατσιστικής καταστολής. Η δική μας απάντηση πρέπει να είναι διεθνιστική. Η εργατική τάξη πρέπει να διακηρύξει: όχι άλλες εξαφανίσεις, όχι άλλες μυστικές φυλακίσεις, όχι άλλη εξαγωγή φυλακών. Πρέπει να ενώσουμε τον αγώνα των μεταναστών στις ΗΠΑ με τον αγώνα των εργατών στο Ελ Σαλβαδόρ, στο Μεξικό, και σε όλη την ήπειρο.
Το διακύβευμα δεν είναι μόνο η ελευθερία ενός ανθρώπου· είναι το μέλλον της εργατικής και δημοκρατικής αντίστασης. Αν το κράτος μπορεί να στοχοποιήσει έναν από εμάς, να τον απελάσει και να τον «εξαφανίσει» σε φυλακή άλλης χώρας -με τα δικαστήρια βουβά- τότε κανείς δεν είναι ασφαλής. Αλλά αν εγερθούμε όλοι μαζί, θα κάνουμε σαφές ότι το κράτος θα βρίσκει αντίσταση όπου κι αν επιχειρεί να μας φιμώσει.
Μόνο μέσω μαζικής κινητοποίησης -ριζωμένης στην ταξική αλληλεγγύη και καθοδηγούμενης από επαναστατική, διεθνιστική προοπτική- μπορούμε να φέρουμε πίσω τον Αμπρέγκο Γκαρσία και να αρχίσουμε να αντιστρέφουμε το ρεύμα ενάντια στις δυνάμεις του καπιταλισμού που έχουν κηρύξει πόλεμο σε μετανάστες και εργάτες.
Η μόνη «λύση» σ’ αυτή την κρίση δεν βρίσκεται στα δικαστήρια, ή στις κάλπες – αλλά στην οργανωμένη δύναμη της εργατικής τάξης να ανατρέψει το σύστημα που γεννά τα CECOT, την ICE και τις ιμπεριαλιστικές φυλακές.
Αρ. Μα.
Υποσημειώσεις