“Πριν αλέκτωρα φωνήσαι τρις…” η περιβόητη έξοδος από τα μνημόνια της 21ης Αυγούστου και η επιστροφή στην “κανονικότητα”, αποδεικνύεται το μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό ψεύδος της κυβέρνησης και της τρόικας.
Το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, υπό την επίδραση της ιταλικής κρίσης -αλλά και των αναταράξεων της κρίσης διεθνώς- έχει αρχίσει και πάλι να τραντάζεται από τους σπασμούς της κρίσης που ποτέ δεν ξεπεράστηκε παρά τον οκταετή μνημονιακό εφιάλτη.
Για δύο σχεδόν εβδομάδες με μικρά ενδιάμεσα σκαμπανεβάσματα, οι τιμές των τραπεζικών μετοχών αλλά και των κρατικών ομολόγων, διολισθαίνουν υπό την πίεση, αφενός της απόσυρσης κεφαλαίων από τις επικίνδυνες για νέες απώλειες ελληνικές τράπεζες και αφετέρου των τρωκτικών της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας.
Το ταραγμένο από την οικονομικό-πολιτική κρίση της Ευρωζώνης με την Ιταλία ευρωπαϊκό πεδίο αποδεικνύεται φουρτουνιασμένη θάλασσα, που πάνω της δύσκολα μπορεί να επιπλεύσει ο “ελληνικός” καπιταλισμός και ό,τι έχει απομείνει από αυτόν μετά από 10 χρόνια κρίσης.
Οι 4 συστημικές τράπεζες, πέρα από την χρηματιστηριακή τρικυμία των τελευταίων δέκα ημέρων, μέσα στους τελευταίους 4 μήνες έχουν χάσει το 40% της χρηματιστηριακής τους αξίας και έχουν χάσει κάθε δυνατότητα να λειτουργήσουν σαν “τράπεζες” για το σύστημα και την λειτουργία του κεφαλαίου.
Πολύ σύντομα, θα χρειασθούν νέα κεφάλαια για να παραμείνουν ανοικτές και αυτά δεν μπορούν πλέον να προέλθουν από το εσωτερικό, καθώς απλώς δεν υπάρχουν… Ήδη κυβέρνηση και τρόικα συζητούν το ενδεχόμενο να “μεταφέρουν” μέρος των “κόκκινων δανείων” σε ειδικού τύπου εταιρείες που στη συνέχεια -καθώς έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν αυτά τα δάνεια να εισπραχτούν- θα φορτωθούν μέσω κρατικών εγγυήσεων σε μελλοντικά χρέη.
Αλλά ούτε κι αυτό μπορεί να αλλάξει κάτι επί της ουσίας πέρα από το να κερδίσουν λίγο χρόνο μέχρι να δούν πώς θα ξεκαθαρίσει το τοπίο της κρίσης στην Ευρώπη. Γιατί εκεί χτυπάει η “καρδιά” της κρίσης που έσπασε τον αδύναμο κρίκο της καπιταλιστικής Ευρώπης το 2010 στην Ελλάδα.
Η σύγκρουση της φασιστοειδούς συμμαχίας της κυβέρνησης της Ιταλίας με τις Βρυξέλλες, με σημείο αναφοράς τον κρατικό της προϋπολογισμό, τραντάζει το οικοδόμημα της Ευρωζώνης αλλά και το ιταλικό τραπεζικό σύστημα που “κάθεται” πάνω σε ένα βουνό “κόκκινων δανείων” λίγο μεγαλύτερο από το συνολικό ελληνικό χρέος !
Όλα δείχνουν ότι η σύγκρουση αυτή θα συνεχιστεί, ακόμα και αν υπάρξει κάποιος ενδιάμεσος συμβιβασμός τους επόμενους μήνες. Η βεβαιότητα αυτής της “διάρκειας” τροφοδοτείται από το γεγονός ότι η αναμέτηση αυτή γίνεται σε ένα προεκλογικό πεδίο όπου θα δοκιμαστεί η αντοχή του μεταπολεμικού γαλλογερμανικού πολιτικού και οικονομικού άξονα, ήτοι του δίδυμου της χριστιανοδημοκρατίας και της σοσιαλδημοκρατίας. Το ενδεχόμενο να επιστρέψει η απειλή της Λεπέν στη Γαλλία με τις Ευρωεκλογές σε λίγους μήνες κάνει τον Σαλβίνι στην Ιταλία να βγάζει την γλώσσα στον Γιουνκέρ, την Μέρκελ και τον Μακρόν…
Και αυτό θα εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον όπου η Ευρώπη θα πρέπει να αναμετρηθεί με τις μη αξιολογημένες ακόμα συνέπειες του Brexit…
Το γεγονός ότι το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα χάνει ήδη την δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του (Μ. Βρετανία) και έχει ήδη μπει σε μια διαδικασία σύγκρουσης με την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία (Ιταλία) με απειλή αποχώρησής της από το ευρώ, φωγραφίζει το εύρος και το βάθος της οικονομικής και πολιτικής κρίσης που αντιμετωπίζει ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός.
Και όλα αυτά σε συνθήκες μετωπικής αντιπαράθεσης των οικονομιών της Ευρωζώνης με τις ΗΠΑ του Τράμπ, σε ένα περιβάλλον όπου οι κεντρικές τράπεζες λιγότερο ή περισσότερο συνδυασμένα κινούνται στην κατεύθυνση της απόσυρσης των κεφαλαίων που “έρριξαν” στις αγορές για να ανακόψουν την κρίση του 2008.
Μέσα σ’ αυτό το πεδίο οικονομικού – πολιτικού και πάνω απ’ όλα ταξικού πολέμου, εξαντλούνται όλα τα όρια και οι δυνατότητες για “λύσεις” στα όρια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Εξαντλείται κάθε περιθώριο για “Τσίπρες”, “Καμμένους” και προπαντός “Μητσοτάκηδες”.
