Πράξη 1η : Πανεπιστημίου, απογευματάκι, μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση στα Προπύλαια. Κοιτάζω την ηλεκτρονική ταμπέλα που δείχνει τα δρομολόγια, «αργεί ακόμα» σκέφτηκα και κάθισα στο πεζούλι. Μετά από λίγα λεπτά στη στάση έρχεται ένας τοξικομανής, ένας «παρίας». Είναι χάλια, τρεκλίζει, μα πόσο χρονών μπορεί να είναι 13, 14, 15; Το πολύ θα προσέθετα. Ένας πετάγεται και λέει; «Δεν μπορεί να είναι τόσο χάλια, το παίζει». Ένας άλλος φωνάζει: «προσοχή στις τσάντες σας». Τσαντίζομαι, δε λέω τίποτα – κακώς. Έρχεται επιτέλους το λεωφορείο, μπαίνω, μπαίνει και ο μικρός. Χύνεται κυριολεκτικά στο κάθισμα απέναντι στη γαλαρία και βυθίζεται σε έναν βαθύ και ανήσυχο ύπνο. Να ονειρεύεται άραγε κάτι; Ή στους «παρίες» απαγορεύεται να ονειρεύονται ακόμα και όταν κοιμούνται;
Απέναντί του κάθεται μια γυναίκα. Ηλικιακά θα μπορούσε να ήταν και μητέρα του. Έχει κάτι μεγάλα τεράστια μαύρα μάτια. Τον κοιτάζει συνεχώς, για την ακρίβεια δεν μπορεί να πάρει το βλέμμα της από πάνω του. Ένα βλέμμα γεμάτο λαχτάρα, συμπόνια, αγάπη. Προσωπικά δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Έρχεται η ώρα μου να κατεβώ κοιτάζω για τελευταία φορά, μία τον νεαρό, μία τη γυναίκα. Αντίο κυρία, αντίο μικρούλη μου, ελπίζω μέσα στον ταραγμένο ύπνο σου να ονειρεύτηκες τον τρόπο διαφυγής από τον εφιάλτη που βρίσκεσαι τώρα…
Πράξη 2η : Πολυτεχνείο, εκδήλωση της «Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης» στο αμφιθέατρο του κτηρίου Γκίνη. Αρκετός κόσμος, οι περισσότεροι νεολαίοι, η εκδήλωση εξελίσσεται. Στην αίθουσα μπαίνει ένας τοξικομανής, ένας «παρίας», είναι στην κυριολεξία μισός άνθρωπος, τον άλλο μισό τον έχουν λιώσει οι ουσίες. Κάθεται σε ένα από τα μπροστινά έδρανα, κάθε λίγο και λιγάκι χειροκροτεί την κοπέλα που εκείνη την ώρα είχε τον λόγο. Ένας από τους συντρόφους της περιφρούρησης πηγαίνει δίπλα του και με πολύ ευγενικό τρόπο του λέει να είναι λίγο πιο ήσυχος ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ο φίλος μας τρομοκρατείται και βάζει τα κλάματα, ο Χρήστος τον καθησυχάζει. Κάποια στιγμή η ομιλήτρια αναφέρεται στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου. Ο φίλος μας ξεσπά σε κλάματα και φωνάζει : «Τον Ζακ τον σκότωσε ο Κορκονέας»… Εχεις δίκιο φίλε, τον Ζακ τον σκότωσαν κάτι τύποι σαν τον Κορκονέα και σαν τον Ρουπακιά και εσένα καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να σε εξαφανίσει το σύστημα που τους εκτρέφει. Μετά από λίγο έφυγε από την αίθουσα συνεχίζοντας τον μοναχικό του δρόμο…
Πράξη 3η: Οδός Αβέρωφ στο κέντρο της Αθήνας, έξω από τον ΟΚΑΝΑ, απομεσήμερο. 50 περίπου τοξικομανείς, 50 «παρίες», περιμένουν ξαπλωμένοι στα στρωσίδια τους μια δόση μεθαδόνης που θα τους εξασφαλίσει άλλη μια ημέρα μιζέριας και αυταπάτης. Άλλωστε είναι το μόνο πράγμα που θέλει να τους προσφέρει το σύστημα. Ξέρει αυτό από αυταπάτες. Τους λάκκους για τους ομαδικούς τάφους που θα ρίξει την επόμενη φουρνιά νεκρών τοξικοεξαρτημένων τους έχει ήδη ανοικτούς. Λίγο χώμα πάνω από τους προηγούμενους, μέσα οι «φρέσκοι», λίγο χώμα πάνω και από αυτούς και η αέναη διαδικασία συνεχίζεται, όπως περίπου έκαναν οι Ναζί κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου στους Εβραίους της Ανατολικής Ευρώπης, διαφορετικές εποχές, σχεδόν ίδιες πρακτικές.
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το συγκεκριμένο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Μεγάλες προσπάθειες έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται από διάφορους φορείς –όπως το 18 άνω- προκειμένου να αποτραβηχτούν όσο περισσότερα άτομα από τον κόσμο των ουσιών. Tο πρόβλημα όμως συνολικά δεν μπορεί να λυθεί εντός των πλαισίων του καπιταλισμού. Ο παγκόσμιος τζίρος από το εμπόριο ναρκωτικών είναι θεόρατος και είναι γνωστό ότι τους κερδοφόρους τομείς ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν τους αγγίζει αλλά τους επιδοτεί. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι. Για να χτυπηθεί εν ολίγοις το πρόβλημα στη ρίζα του πρέπει να γκρεμιστεί η σαθρή «κυριαρχία» του καπιταλισμού.
Και κάτι ακόμα, όλοι εσείς όταν περνάτε δίπλα από τοξικομανείς μη τους βλέπετε σαν «παρίες», μη γυρίζετε το βλέμμα σας με αποστροφή προς άλλες κατευθύνσεις. Κοιτάξτε τους όπως κοίταζε τον μικρό εκείνη η γυναίκα στο λεωφορείο, μη τους δείχνετε ότι τους έχετε διαγράψει, είναι άνθρωποι που μάχονται μέσα από τεράστιες δυσκολίες να γυρίσουν το παιχνίδι της ζωής τους που για τους περισσότερους φαίνεται χαμένο. Ένα χαμόγελο, ένα χτύπημα στην πλάτη μπορεί να τους δώσει τεράστια δύναμη στην άνιση μάχη που δίνουν.
Χαλβατζής Αλέξης
