Μια ωρολογιακή βόμβα πρωτοφανούς “εκρηκτικής” κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ύλης έχει πυροδοτήσει η 21μηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.
Αν οι προηγούμενες συγκυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με τελευταία αυτή των Σαμαρά – Βενιζέλου έπεσαν -παρά τις όψιμες και εύθραυστες δημοσιονομικές/οικονομικές “επιτυχίες” της (π.χ. μερική έξοδος στις αγορές,σταμάτημα της πτώσης της ανεργίας, οριακό πρωτογενές πλεόνασμα), λόγω του αγεφύρωτου πλέον χάσματος που είχε δημιουργήσει ηκαταστροφική – αδιέξοδη μνημονιακή πολιτική της περιόδου 2010-2104, η σημερινή κυβέρνηση με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει υπό το βάρος τριών γεγονότων :
1. Έχει παρασύρει την ελληνική οικονομία και τον προϋπολογισμό της γενικής κυβέρνησης (υπουργεία, ταμεία, δήμοι) σε νέα φάση χρεοκοπίας. Η οικονομία έχει επιστρέψει από τις αρχές του 2016 στην ύφεση, τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων μαζί και τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο (ταμεία, εφορία) και τις τράπεζες αυξάνονται, ενώ επελαύνει η μερική και απλήρωτη εργασία.
2. Έχει απογοητεύσει τις πλατιές λαϊκές μάζες οι οποίες είτε τη στήριξαν, είτε έλπισαν σ’ αυτήν και έτσι έχει γιγαντώσει το χάσμα μεταξύ του λαού και του αστικού πολιτικού συστήματος. Η τρέχουσα κρίση γύρω από την υπόθεση Καλογρίτσα και τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών ενισχύει το λαϊκό αίσθημα του αναθεματισμού απέναντι σε όλους, παλιούς και νέους κυβερνήτες.
3. Επιχειρεί να επιζήσει σε συνθήκες που το άμεσο διεθνές περιβάλλον, δηλαδή η ΕΕ και η Μέση Ανατολή έχουν εισέλθει σε μία νέα οξύτερη φάση αποσταθεροποίησης, μετά την απόφαση τουβρετανικού λαού υπέρ της εξόδου από την ΕΕ και τα δύο αλλεπάλληλα πραξικοπήματα στην Τουρκία. Προσοχή ! Οι εξελίξεις στην ΕΕ και την Τουρκία δεν έχουν γενικά και αόριστα “γεωπολιτικό”περιεχόμενο· πρόκειται για δύο γεγονότα τα οποία πλήττουν άμεσα τον ελληνικόκαπιταλισμό, ο οποίος ιδίως τα τελευταία έξι χρόνια ακουμπούσε στον σχετικά οικονομικά -πολιτικά “σταθερό” ευρωπαϊκό καπιταλισμό, αλλά και στην ανάπτυξη του τουρκικού καπιταλισμού (σ.σ. η Τουρκίααποτελεί τον πρώτο προρισμό των ελληνικών εξαγωγών κυρίως λόγω των εξαγωγών πετρελαιοειδών).
Το γεγονός ότι δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα μεγάλες κοινωνικές αναμετρήσεις μεταξύ των πλατιών λαϊκών μαζών (σαν και εκείνες της περιόδου 2010-12) και της ψευτο-αριστερής κυβέρνησης η οποία βρίσκεται επικεφαλής του αστικού πολιτικού συστήματος -με εξαίρεση τη Γενική Απεργία του Φεβρουαρίου 2016, το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, τις κινητοποιήσεις των αγροτών και των επαγγελματών ενάντια στο χαράτσι του 20%- η κατάσταση είναι πρόσκαιρη και οφείλεται σε δύο λόγους:
* Όσο μεγάλη και αν είναι η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο λαό με ως τώρα αποκορύφωμα την υπογραφή του 3ου (ή 2 1/2) Μνημονίου τον Αύγουστο του 2016 κόντρα στο συντριπτικό “Όχι” στο Δημοψήφισμα, τα μέτρα τα οποία έχει λάβει είναι ηπιότερα σε σχέση με εκείνα που έλαβε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
* Ένα μεγάλο μέρος του λαού βλέπει το ΣΥΡΙΖΑ ως τη μόνη εναλλακτική διέξοδο στην επιστροφή της ΝΔ υπό το νε -ρεβανσιστή υιό Μητσοτάκη και τον ακροδεξιό τηλε-πωλητή Γεωργιάδη που θέλει να“καθαρίσει” τα Εξάρχεια σε… ένα μήνα, να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους και να ξεπουλήσει εν μία νυχτί όλες τις ΔΕΚΟ.
Ο πρώτος λόγος της μέχρι τώρα επιβίωσης της κυβέρνησης ενδέχεται να αρχίσει να εκλείπει παντελώς σε περίπτωση που τεθεί επί τάπητος στη διαπραγμάτευση το αίτημα του ΔΝΤ (όπως ήδη παρουσιάστηκε στην έκθεσή του για την Ελλάδατην Παρασκευή 23/9) για περικοπές στις ήδη καταβαλλόμενες κύριες συντάξεις, 5 μόλις μήνες μετά τη θέσπιση του νέου Ασφαλιστικού.
Την ίδια ώρα, εκκρεμεί για τον Οκτώβριο – Νοέμβριο το νέο εργασιακό που θα διευκολύνει τις ομαδικές απολύσεις αλλά και το νέο σύστημα πρόνοιας το οποίο θα φέρει περικοπές σε επιδόματα τα οποία λαμβάνουν ευάλωτακοινωνικά στρώματα.
Φυσικά ούτε μία ενδεχόμενη προσφυγή στις κάλπες σε ενδεχόμενο εμπλοκή της διαπραγμάτευσηςκυβέρνησης – θεσμών γύρω από το Ασφαλιστικό, ούτε και οποιοδήποτε αποτέλεσμά τους δεν θα δώσει διέξοδο στην κλιμακούμενη οικονομική, πολιτική και -όπως φαίνεται από την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών- καθεστωτική κρίση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Η κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί όσο η χώρα μένει σιδηρόδεσμια στον καπιταλισμό, στα μνημόνια και στους“θεσμούς”. Χρειάζεται διεθνής και διεθνιστική επαναστατική δράση για την αποτίναξη της καπιταλιστικής αλυσίδας. Μόνο η εργατική εξουσία και η πάλη για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να δώσει διέξοδο στο λαό.
Δ.Κ.
