Μια de facto Γενική Απεργία
της Κατερίνας Μάτσα
Το ποδαρικό του 2023 είναι απεργιακό! Όπως γράφουν με ανησυχία οι βρετανικές εφημερίδες “η Βρετανία βρίσκεται σε μια de facto Γενική Απεργία”.
Η χώρα συγκλονίζεται από απεργίες στον ένα κλάδο μετά τον άλλο. Έχουν αρχίσει από το καλοκαίρι του 2022, φουντώσανε το φθινόπωρο και κλιμακώνονται από τις αρχές του 2023. Σιδηροδρομικοί, υγειονομικοί, εκπαιδευτικοί, οδοκαθαριστές, οδηγοί λεωφορείων, λιμενεργάτες, δικηγόροι, ταχυδρομικοί, πυροσβέστες, δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στην Amazon, εργαζόμενοι στις εθνικές οδούς και άλλοι που μπαίνουν με τη σειρά τους στον απεργιακό χορό.
Μπαίνοντας ο καινούργιος χρόνος, ήδη στις 3 του Γενάρη 40.000 σιδηροδρομικοί του Network Rail και 14 ιδιωτικών σιδηροδρομικών εταιρειών βρίσκονταν σε απεργία. Διεκδικούν αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, που φτάνει το 14% και δεν δέχονται το πενιχρό 4 με 5% των εταιρειών. Δεν δέχονται, επίσης, τις απολύσεις που σχεδιάζονται (1900 στους σιδηροδρομικούς και έπεται συνέχεια). Η δεξιά κυβέρνηση των Συντηρητικών Τόρυδων είναι αδιάλλακτη. Εμποδίζει καιρό τώρα τους εργοδότες να διαπραγματευθούν με τα συνδικάτα. Τελικά, την Δευτέρα 9 Ιανουαρίου ο ίδιος ο πρωθυπουργός Σούνακ υποχρεώθηκε να συναντήσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ποντάροντας ιδίως στην γραφειοκρατική ηγεσία της Εργατικής Συνομοσπονδίας, του TUC
Όμως οι ριζοσπαστικοί ταξικοί συνδικαλιστές, αυτή τη φορά, όπως οι επικεφαλής των σιδηροδρομικών, των υγειονομικών, των δημόσιων υπαλλήλων, δεν κάνουν πίσω. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλά από τα μαχητικά συνδικάτα με μαζικότατη βάση στην ηγεσία τους βρίσκονται γυναίκες, που κατάφεραν με την ασυμβίβαστη μέχρι τώρα αγωνιστικότητά τους να εκτοπίσουν τις προηγούμενες μετριοπαθείς ηγεσίες.
Η συνδικαλισμένη εργατική τάξη της Βρετανίας, αυτή την στιγμή, βρίσκεται σε σύγκρουση όχι μόνο με την εργοδοσία και την κυβέρνηση αλλά και με την δεξιόστροφη ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, που εκπαραθύρωσε με συκοφαντίες τον Τζέρεμι Κόρμπιν και τους υποστηρικτές του. Από την έναρξη του απεργιακού κύματος, η μπλαιρκή ηγεσία του Εργατικού Κόμματος ακολουθεί μια γραμμή αντεργατική, σαμποταρίσματος της απεργιακής σύγκρουσης αντίστοιχη με εκείνη της εποχής του νεοφιλελεύθερου Μπλαιρ. Το αποτέλεσμα είναι να απομονώνεται πολιτικά ολοένα και περισσότερο.
Πρόκειται για ιστορικής σημασίας σύγκρουση. Το Εργατικό Κόμμα ιδρύθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από τα συνδικάτα που συνειδητοποίησαν την ανάγκη πολιτικής εκπροσώπησης. Ακόμα και σήμερα το 60% των εσόδων του προέρχεται από εισφορές των συνδικάτων. Με άλλα λόγια, σημαντικά τμήματα της βρετανικής εργατικής τάξης έρχονται πια σε ρήξη με την παραδοσιακή τους πολιτική ηγεσία.
Παρά την υποχώρηση του συνδικαλιστικού κινήματος μετά από τις ήττες του από τον καιρό της Θάτσερ και την λαίλαπα δεκαετιών άγριου νεοφιλελευθερισμού, τσουνάμι ιδιωτικοποιήσεων, μαζικών απολύσεων, εγκατάλειψης των κοινωνικών υπηρεσιών κ.λπ. στα συνδικάτα της Βρετανίας είναι γραμμένο σήμερα το 23% των εργαζομένων, ποσοστό πολύ μεγαλύτερο π.χ. από το 10,3% των Γάλλων εργατών. Κι αυτή η μεγάλη κοινωνική δύναμη εισβάλει στην αρένα της ταξικής πάλης με μια ορμή που δεν έχει γνωρίσει η χώρα από το 1972, όπως ακόμα και τα αστικά ΜΜΕ ομολογούν.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένη βρετανική “ιδιορρυθμία”. Είναι σημάδι των καιρών, μετά την ιστορική στροφή που συντελέστηκε στην παγκόσμια κρίση το 2022 και σημαδεύτηκε με τον πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης.
