Ένα σημαντικό βήμα μπροστά, στον δρόμο του προλεταριακού διεθνισμού και της ενότητας των αγωνιζόμενων λαών και εργατικής τάξης, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 18-20 Ιουλίου, 2015.
Πρόκειται για την 3η Εργατική Ευρώ-μεσογειακή Συνδιάσκεψη, που διοργάνωσαν το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κρίστιαν Ρακόφσκι» και ο ιστότοπος RedMed, με το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα ως οικοδεσπότη.
Η τρίτη κατά σειρά συνδιάσκεψη, γι’ άλλη μια φόρα, έβαλε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων της τρέχουσας, εκρηκτικής κατάστασης, στο πεδίο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, -οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής- που έχει μετατρέψει τον πλανήτη σε ωρολογιακή βόμβα.
Αν η πρώτη συνδιάσκεψη, το 2013, έγινε κάτω από το φως της φωτιάς της εξέγερσης στο Γκεζί Παρκ της Τουρκίας, αν η δεύτερη, το 2014, έλαβε χώρα κάτω από την «κλαγγή των όπλων» της Ουκρανικής πολεμικής κρίσης, η τρίτη συνδιάσκεψη, δικαιωματικά, είχε στο κέντρο της προσοχής της την χώρα στην οποία πραγματώθηκε: την «Ελλάδα, το σημείο καμπής στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση», όπως ήταν άλλωστε και ο τίτλος της κεντρικής εισήγησης του σ. Σάββα Μιχαήλ, εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής.
Το σώμα, μέσα από την κατάθεση, την σύνθεση και την επεξεργασία των «εθνικών» εμπειριών των αντιπροσωπειών, αποπειράθηκε να δώσει απάντηση στο δεύτερο σκέλος του τίτλου της εισήγησης: «What next?», ή, όπως θα μπορούσε να αποδοθεί ελεύθερα στα ελληνικά: «Και τώρα;»
Το «τι ακολουθεί;» είναι αυτό που πρέπει να απασχολεί και να κινητοποιεί τους επαναστάτες όπου γης, στη κατεύθυνση συντριβής του καπιταλισμού και των κρατών του και της προοπτικής του διεθνούς σοσιαλισμού.
Τις εργασίες της Συνδιάσκεψης χαιρέτισαν απεσταλμένοι από την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και το ΝΑΡ, καθώς και εργαζόμενοι εκ μέρους του Καραβανιού Αγώνα κι Αλληλεγγύης. Συμμετείχαν και συνεισέφεραν αγωνιστές και αντιπρόσωποι οργανώσεων, κομμάτων και συλλογικοτήτων από 19 χώρες και 3 ηπείρους: Ελλάδα, Τουρκία, Ιταλία, Φινλανδία, Δανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Πορτογαλία, Αυστρία, Πολωνία, Μακεδονία, Βουλγαρία, Βόρεια Κύπρος, Κουρδιστάν, Ουκρανία, Ρωσία, ΗΠΑ, Νότιος Αφρική, Ινδία και Βραζιλία. Σημαντικές αντιπροσωπείες από χώρες όπως το Ιράν, η Βοσνία, η Τυνησία κλπ., παρά τον αρχικό προγραμματισμό, δεν κατάφεραν να συμμετάσχουν.
Χαρακτηριστικές, για το διεθνές ενδιαφέρον «εχθρών και φίλων», είναι εκείνες οι περιπτώσεις όπου οι ελληνικές πρεσβείες και προξενεία ανά τον κόσμο, ύψωσαν μύρια όσα γραφειοκρατικά εμπόδια για να αποτρέψουν την συγκέντρωση των αγωνιζόμενων δυνάμεων στην Αθήνα, και κατά περιπτώσεις το πέτυχαν, μαζί με τις δυσκολίες που προέκυψαν λόγω των capital controls και της κατάστασης πιστωτικής ασφυξίας στην οποία περιήλθε η χώρα κάτω από τις πιέσεις Βρυξελλών/Βερολίνου και την υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.
Η κεντρική εικόνα πάνω στην οποία αναπτύχθηκε το τριήμερο των επεξεργασιών ήταν αναπόφευκτα, εκείνη της Ελλάδας λίγες μόλις μέρες μετά τον παλλαϊκό ξεσηκωμό του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Λόγω της προδοτικής στάσης της «αριστερής» κυβέρνησης, το ΟΧΙ μετετράπη σε ΝΑΙ, σε ένα τρίτο, σκληρότερο μνημόνιο εξανδραποδισμού της κοινωνίας, που ναρκοθετεί την χώρα και προμηνύει νέες «αιματηρές» μάχες στον ταξικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο και την εργατική τάξη.
Μακριά όμως από το να ειδωθούν τα παραπάνω ως μια «εθνική» εμπειρία, η «ελληνική τραγωδία» είναι η απόδειξη του καταστροφικού αδιεξόδου που βρίσκεται η ίδια η Ευρωζώνη και η Ε.Ε., και η αποτυχία της να αντιμετωπίσει την κρίση των τελευταίων επτά ετών. Για την Ευρωπαϊκή κρίση, λοιπόν, ως επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης, αφιερώθηκε μια θεματική ενότητα στα πλαίσια της Συνδιάσκεψης, με σημαντικές συνεισφορές από διακεκριμένους Μαρξιστές διανοούμενους, όπως του Χιλέλ Τίκτιν (καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και εκδότης της επιθεώρησης «Critique») με τίτλο «Παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η κρίση σε ΕΕ/Ευρωζώνη» αλλά και της Ρακέλ Βαρέλα, πανεπιστημιακού από την Πορτογαλία, με τίτλο: «Κρίση και ταξική πάλη στην Ευρώπη». Στο ίδιο πλαίσιο, δόθηκαν ραπόρτα από μια σειρά Ευρωπαϊκών χωρών: από την γειτονική Τουρκία, που μόλις διήνυσε μια περίοδο σημαντικών απεργιακών αγώνων ενάντια στην αποδυναμωμένη κυβέρνηση Ερντογάν-Νταβούτογλου. Aπό την Ιταλία, από τον Μάρκο Φεράντο, ηγέτη του αδελφού κόμματος του ΕΕΚ, Κομμουνιστικού Κόμματος των Εργαζομένων. Από την Αυστρία, από εκπρόσωπο της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς Τάσης (RCIT). Από την Φινλανδία, από τον σ. Δ. Μιζάρα, ηγέτη της Mαρξιστικής Εργατικής Ένωσης, τμήματος της CRFI, αλλά και από την Δανία.
Η Ευρωπαϊκή κρίση, ωστόσο, σηματοδοτεί το τέλος της γιγάντιας επιχείρησης του διεθνούς κεφαλαίου, μετά τις καταρρεύσεις του 1990-1991, να επεκταθεί προς ανατολάς ενσωματώνοντας στη παγκόσμια καπιταλιστική «αγορά» τον πρώην «σοσιαλιστικό» χώρο. Η Ουκρανία είναι η δραματική όσο και πεντακάθαρη απόδειξη αυτής της αποτυχίας, και τόνισε την προσοχή προς τις συνεισφορές των Ρώσων αντιπροσώπων από το Ρώσικο Κόμμα Κομμουνιστών, από το Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα και το κίνημα Αλτερνατίβι. Εξαιρετικά διαφωτιστική για την κρίση στην περιοχή και για το πόσο εκκωφαντική είναι η σιωπή των δυτικών ΜΜΕ, ήταν και σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης με την Ουκρανία και το Ντονμπάς, και η συζήτηση με εκπροσώπους οργανώσεων όπως η Μποροτμπά, η «Ενάντια στο ρεύμα», το Κομμουνιστικό Κόμμα της Λ.Δ. του Ντονέτσκ, η Ένωση των πολιτικών κρατουμένων καθώς και η Ένωση των πολιτικών προσφύγων.
Σε άμεση συνάρτηση όμως με τα τεκταινόμενα στην πρώην ΕΣΣΔ, η οικονομική κρίση καθώς και οι Ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί –αλλά και οι εξεγερσιακές κινήσεις των μαζών- μετατρέπουν σε καζάνι έτοιμο να εκραγεί τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Επ’ αυτού τοποθετήθηκαν αγωνίστρια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς από την Πολωνία, εκπρόσωποι από το Κίνημα για την κοινωνική δικαιοσύνη «Λένκα» της Μακεδονίας, αλλά και εκπρόσωπος της Αυτόνομης Εργατικής Ένωσης από την Σόφια της Βουλγαρίας.
Εξίσου συνδεδεμένη με την Ευρωπαϊκή κρίση, ωστόσο, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί και η κρίση στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, που εξαιτίας της Ιμπεριαλιστικής επέμβασης ενάντια στον επαναστατικό ξεσηκωμό των λαών, έχει φέρει τον εφιάλτη των πολέμων, των εμφυλίων, και «τεράτων» όπως το ISIS, πάνω από την περιοχή, δημιουργώντας ολόκληρα νέα κύματα προσφύγων που θαλασσοπνίγονται στο «υγρό νεκροταφείο» της Μεσογείου, κάτω από το κυνηγητό των ανθρωποφυλάκων των λιμενικών σωμάτων και του ναυτικού των Ευρωπαϊκών κρατών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Η Μέση Ανατολή, που συνιστά ολόκληρη μια εστία πολέμου, μαζί με την Ουκρανία, συνιστούν ένα κλοιό που σφίγγει ολοένα και πιο ασφυκτικά γύρω από την Ευρώπη.
Οι κίνδυνοι ιστορικού μεγέθους και σημασίας που μας απειλούν, επέβαλλαν την σχετική αφιέρωση μιας θεματικής, με εισηγήσεις του Νοτιοαφρικανού συντρόφου και ακαδημαϊκού Λατίφ Πάρκερ, καθώς και μια πλήρη ανασκόπηση της φλεγόμενης κατάστασης όλης της περιοχής, από τον Σουνγκούρ Σαβράν, ηγέτη του DIP, του τούρκικου τμήματος της Συντονιστικής Επιτροπής για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς και αδελφού κόμματος με το ΕΕΚ.
Η πλούσια συζήτηση παρέπεμψε σε επιτροπές ειδικού χαρακτήρα για την συμπύκνωση των συμπερασμάτων σε θεματικά ψηφίσματα, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ψηφίστηκαν ομόφωνα την τρίτη ημέρα της Συνδιάσκεψης. Μαζί με την τελική, κεντρική απόφαση, εκδόθηκαν και ήδη διακινούνται διεθνώς, ψηφίσματα για τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Ουκρανική κρίση, καθώς και ένα ψήφισμα καταδίκης της βάρβαρης βομβιστικής επίθεσης στο Σουρούτς της Τουρκίας που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες αγωνιστές νεολαίους.
Κ. Αποστολόπουλος
